All Chapters of แพ้รักคู่หมั้นสวมรอย: Chapter 31 - Chapter 40

เวลาหมุนเวียนดำเนินไปเรื่อย ๆ จากวันผ่านไปเป็นเดือน เมษาใช้ชีวิตวนลูปอยู่ภายในบ้านวณิชกาญจนโชติด้วยความอึดอัดทุกวันทั้งเป็นกระโถนคอยรองรับอารมณ์ชายหนุ่มไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งโดนจิกกัดจากสาริกา หนำซ้ำแม่บ้านทุกคนยังทำเหมือนเธอเป็นอากาศ มีแต่ประวีเท่านั้นที่ดีด้วยที่ทำให้เครียดยิ่งกว่าสิ่งใดคือเงินในบัญชีเริ่มร่อยหรอลงทุกทีเพราะเงินที่ได้เดือนละหมื่นห้าจากสาริกาเป็นค่าจ้างในการสวมรอยเป็นลียาทยอยนำออกมาใช้เป็นค่ายาในแต่ละเดือนของน้องสาวหมดส่วนผู้เป็นแม่ทำขนมส่งร้านเบเกอรี่ได้เงินมาพอเป็นค่าใช้จ่ายในการกินการใช้วันต่อวันเท่านั้นหลังจากนี้เธอคงต้องหางานทำเพราะคงไม่ได้เงินเดือนจากสาริกาอีกแล้ว เธอชั่งใจอยู่หลายวันแล้ววันนี้จึงตัดสินใจว่าจะขอชายหนุ่มออกไปทำงานข้างนอกแกร็ก!ประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามาโดยเจ้าของห้องทำไมเมษาที่กำลังนั่งรอการกลับมาของเขารีบลุกไปต้อนรับทั้งที่ปกติไม่เคยจะทำ "กลับมาแล้วเหรอคะ" เธอส่งยิ้มหวานไปให้เขาพลางดึงกระเป๋าทำงานมาถือให้ ทำดีสุดฤทธิ์หวังให้เขาอารมณ์ดีเวลาเธอเอ่ยปากขอเขาอาจจะได้อนุญาตง่าย ๆ หน่อย"วันนี้ผีเข้ารึไง" เจ้านายถึงกับขมวดคิ้วมุ่น จ้องมองใบหน้าเรีย

"หมดฤทธิ์แล้วสินะ" เจ้านายจัดการแกะแพนตี้ที่มัดข้อมือเล็กออก แล้วผละตัวลุกยืนริมเตียงมองร่างบางที่นอนแผ่หลาบนเตียงอย่างหมดสภาพด้วยความพอใจ ก่อนจะละสายตาออก เดินไปเปิดตู้หยิบกระเป๋าเงินที่อยู่ในกระเป๋าทำงาน แล้วเดินกลับมายืนข้างเตียงเหมือนเดิม เปิดกระเป๋าเงินหยิบแบงค์สีเทาจำนวนหนึ่งหมื่นออกมาโยนลงบนหน้าอกอวบอิ่มที่กำลังกระเพื่อมด้วยแรงหอบหายใจหนัก ๆ "อ๊ะ!"เงินปึกหนาตกลงกลางอกเมษาอย่างแรงทำเอาเธอถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวด ห่อไหล่อัตโนมัติพลางผงกหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นเงินจึงรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งแม้จะรู้สึกปวดร้าวร่างกาย สายตาเหลือบมองปึกเงินที่ร่วงจากอกตกอยู่ข้างสะโพก แล้วช้อนขึ้นมองใบหน้าคมคายต่อด้วยความรู้สึกคับแค้นใจเธอพอเดาออกว่าเขาโยนเงินนี้ให้ทำไม.."หนึ่งน้ำ..หนึ่งหมื่นตามที่พูด" เจ้านายมอบสบสายตาคับแค้นใจแล้วเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ แววตาเจือไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามทำเมษาโกรธจนปากคอสั่น หยิบเงินขว้างใส่ร่างสูงอย่างแรง"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว!" ตุบ!เงินปึกใหญ่ลอยกระแทกหน้าท้องแกร่งเต็ม ๆ ก่อนจะร่วงลงข้างเท้าใหญ่ เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่ไม่พอใจในความอวดดีของหญิงสาวต่างหา

หลังจากจัดแจงแผนทุกอย่างเสร็จเจ้านายกับนนท์ผู้ช่วยคนสนิทก็แยกย้ายไปรอแม่ของเมษาที่จุดของตัวเอง รอประมาณครึ่งชั่วโมงก็เห็นแม่เมษาเดินถือตะกร้าขนมออกมาจากซอยบ้านนนท์สตาท์รถเตรียมออกตัวทันที ก่อนจะขับรถไปอย่างช้า ๆ กะระยะให้พอประมาณครั้นใกล้ถึงที่แม่เมษาเดินอยู่ก็เหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว"ว๊ายย!"จันที่กำลังเดินพลางก้มมองตะกร้าขนมถึงกับเบิกตากว้างร้องออกมาเสียงหลงวินาทีที่เงยหน้าขึ้นเห็นรถเก๋งคันสีดำพุ่งตรงมาที่เธอด้วยความเร็ว สัญชาตญาณทำให้เธอรีบดีดตัวหลบแต่ก็ยังช้ากว่าอยู่ดีทำให้กระจกรถชนเข้ากับสีข้างเต็ม ๆ ก่อนตัวเธอจะเสียหลักล้มลงกระแทกพื้น ข้อศอกค้ำยันกับถนนคอนกรีตจนเป็นแผลถลอก ข้อเท้าแพลงสร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อยนนท์มองผลงานของตัวเองผ่านกระจกด้วยความตกใจ แต่เขาก็จำใจต้องขับรถหนีไปแม้รู้สึกผิด และอยากจะช่วยเธอมากแค่ไหนก็ตามขณะเจ้านายที่เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่ไกล ๆ รีบรับช่วงต่อขับรถออกจากซอยตรงไปจอดลงที่แม่ของเมษาหกล้มอยู่ด้วยความเร็วเขาแสร้งทำสีหน้าตกใจให้สมจริงพร้อมเปิดประตูลงจากรถไปดูเธอ ถามไถ่พลางไล่สายตามองด้วยความเป็นห่วง "คุณน้าเป็นยังไงบ้างครับ"เห็นใบหน้าบิดเบ้ของห

เมษาอาสาออกมาส่งชายหนุ่มหน้าบ้านเพื่อหาโอกาสถามไถ่ถึงสิ่งที่สงสัย เธอร้อนใจจนต้องถามให้ได้เดี๋ยวนั่น"มีอะไรจะพูดก็พูดมาตรง ๆ" เจ้านายรู้ทัน เมื่อเดินมาถึงรถก็หันกลับไปถามหญิงสาวทันที "ที่คุณเข้ามาช่วยแม่ฉันวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม คุณคิดจะทำอะไรกันแน่" เมื่ออีกคนเปิดโอกาสเธอก็ไม่รอช้าที่จะถาม สายตาช้อนขึ้นมองสบแววตาเรียบนิ่งพยายามคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ "ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ เธอจะมองฉันในแง่ดีบ้างไม่รึไง" เจ้านายเอ่ยเสียงนิ่ง แววตาไม่สะท้อนความรู้สึกอะไรออกมาให้เห็น"ฮึ.." คำพูดจากริมฝีปากหนาทำเมษาร้องฮึในลำคอ สองคิ้วสวยขมวดมุ่นยิ่งแปลกใจหนักกว่าเดิม ทำไมวันนี้คำพูดคำจาของเขาถึงฟังดูรื่นหูกว่าปกติผีเข้า สมองกระทบเทือน ทานยาผิด หรือกินอะไรผิดสำแดงเข้าไป"แล้วคุณได้พูดอะไรกับแม่ฉันรึเปล่า" เมื่อเขาไม่ยอมตอบคำถามแรกเธอจึงยิงคำถามต่อไป"คิดว่าไงล่ะ" คำตอบที่ได้รับยังคงออกแนวกวนประสาทเหมือนเดิม แม้น้ำเสียงจะฟังรื่นหูทำเมษาเริ่มอารมณ์ขุ่นเคือง "บอกให้ฉันถามตรง ๆ แต่คุณตอบไม่ตรงสักคำถาม" ต่อว่าไปด้วยน้ำเสียงห้วนกระด้างพลางทำหน้าคว่ำใส่"ฉันก็บอกอยู่ว่าทุกอย่างเป็นแค่เรื่อง

ได้ยินบทสนาของทั้งสองคนแล้วเมษาก็อดหมั่นไส้ไม่ได้จนต้องแอบเบะปาก ไม่รู้ชายหนุ่มไปทำอีท่าไหนแม่ของเธอถึงได้ดูชอบเขาเหลือเกิน ยิ้มหน้าบานเชียวเธอแค่คิดในใจแต่ไม่พูดออกไปครั้นวางสายจากเด็กหนุ่มจันก็ลุกเดินเข้าไปในครัว เมษามองตามหลังแม่พร้อมถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนพยักเพยิดหน้าให้น้องสาวดูคนเป็นแม่มายด์ระบายยิ้มให้พี่สาวอย่างรู้ทันความคิด ก่อนจะขออาสาไปช่วยในครัวด้วยคน "มายด์ไปช่วยนะคะ""ได้สิ" เมษายิ้มหวานให้น้องสาวพร้อมกับลุกขึ้นยืนอ้าแขนซ้ายออก มายด์ลุกเดินเข้าไปให้พี่สาวโอบกอดไหล่อย่างรู้งาน ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในครัวช่วยกันทำอาหารเวลาเที่ยงตรงของวันเจ้านายก็มาถึงบ้านเมษา เขาไม่ลืมจะถือของฝากติดไม้ติดมือมาด้วยตามมารยาท เขานั่งอยู่ในรถสักพักไม่เข้าไปทันทีรอจนสิบสองโมงกว่า ๆ จึงค่อยเปิดประตูลงจากรถเดินไปกดกริ่งหน้ารั้วรอไม่ถึงสองนาทีก็เห็นน้องสาวเมษาเดินกึ่งวิ่งออกมา"สวัสดีค่ะคุณเจ้านาย" มายด์ยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างนอบน้อม ก่อนจะเปิดประตูรั้ว"สวัสดีครับ" เจ้านายรับไหว้เด็กสาวด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแล้วเดินตามเธอเข้าไปในบ้าน "แม่กับพี่สาวไม่อยู่เหรอครับ" เสียงทุ้มถามไถ่เมื่อเดินเ