All Chapters of แพ้รักคู่หมั้นสวมรอย: Chapter 51 - Chapter 60

@บ้านลียา"พร้อมไหม?"เจ้านายหันไปถามไถ่ร่างบางที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ หลังจากรถเคลื่อนตัวมาจอดลงยังบ้านลียาได้สักครู่แล้ว"ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแหละค่ะ" เมษามองหน้าตอบร่างสูงด้วยน้ำเสียงแกล้มประชดไม่ใช่เพราะเราหรือไงกันที่เธอต้องมา ทีแบบนี้ทำเป็นมาถามเธอว่าเขาในใจ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถเจ้านายลงตามแล้วเดินอ้อมมายืนเคียงข้าง อ้าแขนออกเล็กน้อย เมษาสอดแขนเข้าไปควงท่อนแขนแกร่งอย่างรู้งานจากนั้นก็พากันเดินควงแขนเข้าไปในงานงานของแม่ลียาถูกจัดบริเวณสระน้ำของบ้าน แขกเหรื่อเริ่มทยอยกันมาไม่ขาดสาย ทุกคนล้วนเป็นผู้ดีมีฐานะทั้งนั้น"ไหนว่างานเล็ก ๆ คะ ฉันว่าใหญ่เอาการ" เมษาหันไปบ่นพึมพำกับร่างสูงข้าง ๆ ในตอนที่เดินมาถึงงานแล้วเห็นแขกเหรื่อยืน และนั่งที่โต๊ะเต็มไปหมดบรรยากาศภายในงานเป็นไปอย่างครึกครื้น"ไม่รู้สิ" เจ้านายไหวไหล่เขาเองก็คิดไม่ต่างจากเธอนั่นแหละ สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณหาเจ้าของงาน เมื่อเห็นจึงควงหญิงสาวเดินไปหา"แม่ลียาอยู่ตรงนั้น เอาของขวัญไปให้ท่านกันเถอะ""ค่ะ" ทั้งสองพากันเดินเข้าไปหาลียา วาว และมินยองที่กำลังรับแขกอยู่อีกฝั่งของสระ "สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า น้องลียา"

"เมษาเธอเป็นยังไงบ้าง" พอได้ยินเสียงหญิงสาวเจ้านายก็รีบตะโกนถามไถ่ทันที ต่อให้เขาจะโกรธแค้นแต่ก็ไม่ได้อยากให้เธอโดนคนอื่นทำร้ายนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น นับว่าโชคดีที่เขาเอะใจเมื่อเดินกลับมาที่โซฟาแล้วไม่เห็นใครเลยสักคนจึงเกิดความสงสัยจนต้องเดินไปดูที่ห้องน้ำตามที่เธอบอกในไลน์ พอไปถึงหน้าห้องน้ำก็พบกระเป๋าสะพายเมษาตกอยู่ รู้ได้ทันทีว่าต้องเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับเธอแน่ ๆ เพราะหนุ่มสองคนที่เธอบอกก็หายไปด้วยเขาเดินสำรวจไปทั่วก่อนจะพบว่าประตูหลังเปิดอยู่จึงคิดว่าบางทีเธออาจถูกจับตัวออกทางด้านหลังเพราะถ้าออกทางด้านหน้าคงมีคนเห็นแล้ว คิดได้ดังนั้นเขาก็รีบวิ่งมาดูที่รั้วประตูหลัง แล้วก็พบหนุ่มแปลกหน้าสองคนกำลังจับหญิงสาวยัดในรถจริง ๆ"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ" เขาได้ยินเสียงหญิงสาวตอบกลับก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย รีบเดินตรงดิ่งไปหาชายทั้งสอง "ปล่อยตัวผู้หญิงเดี๋ยวนี้""มึงอย่าเสือกไม่เข้าเรื่อง" นทีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมพลางเดินเข้าหาเจ้านายเช่นกัน โดยมีรัฐเดินตามหลังมาติด ๆ "ไม่เสือกไม่ได้เพราะพวกมึงจับเมียกูมา ปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้" นอกจากเจ้านายจะไม่กลัวแล้วยังกดเสียงอย่างดุดัน สรรพนามแทนต

@คอนโดเจ้านายทั้งสองกลับมาถึงคอนโดก็เกือบเที่ยงคืน ทันทีที่มาถึงเมษาก็จัดแจงให้ชายหนุ่มทานข้าวทานยา จากนั้นเจ้านายก็เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายโดยยกแขนข้างที่เจ็บไม่ให้โดนน้ำ ทว่าใช้ได้แค่มือข้างซ้ายมันก็ไม่ถนัดเท่าไรเขาจึงต้องเรียกหญิงสาวมาช่วยถูสบู่ และสระผมให้"เมษามาถูสบู่กับสระผมให้หน่อย มือซ้ายฉันทำไม่ถนัด"สิ้นเสียงทุ้มเมษาที่นั่งเล่นมือถืออยู่ปลายเตียงก็วางมือถือลง แล้วลุกเดินเข้าไปหาเขาในห้องน้ำอย่างว่าง่ายเธอเดินมาหยุดหน้าร่างเปลือยเปล่าที่ตัวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำไม่มีท่าทีเขินอายสักนิดเพราะเธอเห็นจนชินแล้ว ก่อนจะบีบสบู่เหลวใส่ฝ่ามือ แล้วเอามาลูบไล้บนอกแกร่งขึ้นไปตามลำคอ แขนข้างซ้ายวนกลัมาที่อกแกร่งอีกครั้งลูบไล้ลงไปเรื่อย ๆ จนถึงเนินความเป็นชายมือเรียวชะงักเล็กน้อยใบหน้าพลันร้อนผะผ่าวขึ้นมาดื้อ ๆ ดวงตากลมก้มมองแท่งความเป็นชายที่นอนสงบเล็กน้อยแล้วช้อนขึ้นมองหน้าเจ้าของทำให้สบสายตากับเขาที่ก้มมองเธออยู่สองสายตามองสบประสานกัน เมษาอดไม่ได้จะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หัวใจสั่นไหวอย่างหนัก"หยุดทำไมถูสิ" เจ้านายเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จดจ้องใบหน้าเรียวด้วยแววตาทอประกายร้อนแรง สิ้นเสีย

"อื้อ.." เมษาค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ สองคิ้วสวยพลันขมวดมุ่นทั้งที่ตายังไม่เปิดเพราะความร้อนที่แผ่ซ่านจากร่างกายคนที่กำลังนอนกอดกายเธออยู่เธอลืมตาโพลงอาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง รีบยกมือยกขาเขาออกจากตัว หยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วใช้ฝ่ามืออั้งหน้าผากวัดอุณหภูมิร่างกาย ตัวของเขาร้อนจี้ราวกับไฟคงเป็นไข้แน่ ๆ เธอรีบลงจากเตียงเดินไปหากะละมังใส่น้ำ และผ้าขนหนูผืนเล็ก เมื่อได้ก็พามาทำการเช็ดตัวให้"ฮืม..." ทันทีที่ผ้าชุ่มน้ำแตะลงบนผิวหน้าคนที่ยังคงนอนหลับอยู่ก็ส่งเสียงฮึมฮำในลำคอพลางส่ายหน้าหนี"คุณตัวร้อนจี้เลยไข้คงสูง เช็ดตัวหน่อยนะคะ" ไม่รู้ว่าเขาได้ยินไหมแต่เมษาก็บอกกล่าวไป ก่อนจะใช้ผ้าซับไปตามใบหน้าเกลี้ยงเกลาอย่างเบามือที่สุด จากนั้นก็เลื่อนลงเช็ดลำคอระเรื่อยลงหน้าอกเปลือยเปล่าเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อนอน"หนาว.." มือเรียวหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงพูดว่าหนาวดังแผ่วพลิ้วออกจากปากหยักพร้อมกับร่างแกร่งที่เริ่มสั่นเทา"คุณเจ้านายคะคุณเจ้านาย" เธอตัดสินใจปลุกเขาใช้มือจับไหล่กว้างแล้วเขย่าเรียกเบาๆ "อืออ...ซี้ดด!" คนถูกปลุกส่งเสียงครางค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาพร้อมกับยกมือขึ้นกุ

"อู้ย.."เมษาที่กำลังยืนกอดอกมองวิวเมืองกรุงที่มีตึกสูงตั้งตะหง่านเรียงรายหลายร้อยตึกพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ริมผนังกระจกเคอร์เทนวอลล์ในห้องทำงานของชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งเฮือกร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจกับแรงสวมกอดจากด้านหลังเอี้ยวหน้าไปมองก็พบว่าเป็นชายหนุ่มนั่นเอง อดพูดเอ็ดเขาไปไม่ได้ "พี่นายมาไม่ให้สุ่มให้เสียงเมย์ตกใจหมดเลย""ขวัญเอ๋ยขวัญมา" เจ้านายรีบยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีน้ำตาลโอ๋เธอราวกับเป็นเด็กน้อยจนเธอต้องมองค้อนเขาพลางเอียงศีรษะหลบ "ขวัญมงขวัญมาอะไรกันเล่า เมย์ไม่ใช่เด็กสักหน่อย" "อันนี้พี่รู้ครับ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างกรุ้มกริ่มพร้อมกับสายตาพราวระยับที่เลื่อนลงมองทรวงอกเต่งตึงภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีชมพูบ่งบอกว่าเขาหมายถึงอะไร"คนบ้า!" เมษาถึงกับตาโตเอี้ยวตัวไปทุบอกเขาแรง ๆ หนึ่งทีก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นปิดหน้าอก "มองอะไรเล่า"แทนที่ร่างสูงจะเจ็บเขากลับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจเมื่อได้เห็นคนตัวเล็กทำหน้าหงิกงอ แต่พวงแก้มกับขึ้นสีแดงระเรื่อ การได้แกล้งเธอให้เขินและงอนในเวลาเดียวกันมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาไปแล้ว หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาหนึ่งเดือนกว่าแล้ว ควา