All Chapters of แพ้รักคู่หมั้นสวมรอย: Chapter 21 - Chapter 30

"..."เมษากลับเงียบพร้อมก้มหน้าหลบสายตากดดันเธอไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงดี อีกทั้งยังรู้สึกกลัวและกังวลไปหมด นั่นทำให้เจ้านายไม่คิดจะอดทนอีกต่อไปผละตัวออกจากร่างบาง "งั้นก็ไปพูดกับลียาตัวจริงเองแล้วกัน แต่เธอคงไม่ได้โง่จนไม่รู้ใช่ไหมว่าการสวมรอยเป็นคนอื่นมันผิดกฎหมาย หากลียาตัวจริงรู้ว่าตัวเองถูกสวมรอยแล้วไปแจ้งความจับเธอเข้าคุกใครหน้าไหนก็คงช่วยเธอไม่ได้" พูดขู่ด้วยน้ำเสียงดุดันพร้อมทั้งยื่นมือไปจับข้อมือเล็กทำท่าลากเธอออกไปจากบ้าน จงใจแสดงให้หญิงสาวเห็นว่าเขาพูดจริงทำจริงเธอจะได้เลิกปากแข็งสักทีและมันได้ผล.."มะ..ไม่นะ"เมษารีบสะบัดมือออกจากการจับกุมวิ่งไปยืนห่าง ๆ ร่างสูงด้วยกลัวว่าจะถูกเขาจับไปส่งลียา สายตาจ้องมองใบหน้าคมคายด้วยความรู้สึกกลัวและกังวลสองมือน้อย ๆ ขย้ำกระโปรงตัวยาวแน่นจนฝ่ามือเริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อตลอดจนถึงไรผม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะภายในบ้านมันร้อน หรือเพราะความกดดันกันแน่ เธอลอบกลืนน้ำลายลงลำคอแห้งผากดังอึก ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดยาว ๆ เรียกความกล้าบอกกล่าวไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิวแทบจะขาดหาย"ฉันชื่อ..เมษา..""แล้วเธอมาสวมรอยเป็นลียาทำไม ต้องการอะไร"พอมาถึงคำถามนี้เม

ผ่านไปเพียงวันเดียวเท่านั้นประวัติของหญิงสาวกับครอบครัวก็มาวางตรงหน้าเจ้านายเขายกยิ้มมุมปากอย่างพอใจพลางยื่นมือไปหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลที่ผู้ช่วยนำมาให้เปิดอ่าน'เมย์ เมษยา เอริซันท์ ลูกครึ่งไทยฝรั่งเศล อายุยี่สิบสองปี จบการศึกษามัธยมปีที่สาม บิดาชื่ออเล็กซ์ เอริซันท์ มารดาชื่อจัน หอมนวล'"แค่นี้?"ครั้นอ่านจบก็เงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วถามผู้ช่วยต่อเพราะที่เขาอยากรู้ไม่ใช่แค่ประวัติพื้นฐาน แต่ต้องการรู้ถึงความเป็นมาของชีวิตเธอละเอียดได้เท่าไรยิ่งดีสิ้นเสียงถามผู้ช่วยคนสนิทก็รีบเอ่ยรายงานทันทีถ้าชักช้ากลัวจะถูกผู้เป็นนายกินหัวเอา "นักสืบไปสืบแถวบ้านที่คุณเมษาเคยอยู่คนแถวนั้นบอกว่าคุณเมษากำพร้าพ่อตั้งแต่เด็กครับ อายุเธอได้สองเดือนพ่อเธอก็บินกลับประเทศจากนั้นก็ไม่กลับมาอีกเลย แม่ของเธอต้องทำงานเลี้ยงเธอคนเดียวมาตลอด กระทั่งหลายปีผ่านไปแม่ของเธอก็แต่งงานใหม่ และมีลูกด้วยกันหนึ่งคนชื่อมายด์เป็นโรคหัวใจตีบมาตั้งแต่เด็กต้องหาหมอตลอด""ยังไงต่อ""ชาวบ้านบอกว่าพ่อเลี้ยงคุณเมษาเป็นคนไม่ดีครับทั้งติดผู้หญิง ติดเหล้า ติดการพนัน เงินที่ได้จากการทำงานก็เอาไปเล่นพนันหมดบางครั้งไม่พอจ่ายยังไถ่จากแม่ของเธ

"สู้ ๆ เมย์" เมษาพึมพำให้กำลังใจตัวเองผ่านหน้ากระจกบานใหญ่เพราะเธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าหลังจากกลับไปหาชายหนุ่มที่ห้องแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเธอมองตัวเองในชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวลายหมี ติดกระดุมจนถึงคอแล้วถอนหายใจออกมาหวังว่าแต่งตัวด้วยชุดนอนมิดชิดขนาดนี้แล้วจะเซฟตัวเองได้บ้างจากนั้นก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ปลายเตียง เดินกลับไปยังห้องชายหนุ่ม ยกมือเคาะประตูเชิงขออนุญาตคนด้านในพอเป็นพิธีแล้วค่อย ๆ เปิดเข้าไปเห็นเขานั่งก้มหน้าเล่นมือถืออยู่บนโซฟาที่เดิม แต่ชุดถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสบาย ๆ ทรงผมปล่อยเซ่อไม่ได้จัดแต่งใด ๆ เขาคงจะอาบน้ำแล้วเหมือนกัน"เธอใช้เวลานานไปนะ" เจ้านายเอ่ยทั้งที่ยังจ้องหน้าจอมือถือ ก่อนจะกดปิดหน้าจอเงยหน้ามองร่างบางนาทีต่อมา "รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบรอ"คิ้วเข้มพลันขมวดมุ่นเมื่อเห็นการแต่งตัวของเธอ เขาแสยะยิ้มร้ายคล้ายรู้ทันความคิด "คิดว่าชุดนอนแค่นี้มันจะช่วยเธอได้เหรอเมษา""ห้องคุณมันหนาวฉันเลยใส่มาแบบนี้" คนถูกรู้ทันรีบเฉไฉ สายตาเลิ่กลั่กไปมาอย่างมีพิรุธ"งั้นเหรอ" เจ้านายว่าแค่นั้น แล้วลุกเดินไปยืนตรงหน้าร่างบางในระยะประชิดทำอีก

"ตื่นได้แล้ว.." เสียงเรียกอันทรงพลังที่มาพร้อมแรงเขย่าปลุกให้ร่างบางที่นอนหลับอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่บนโซฟารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา"งื้ออ..." เมษาส่งเสียงครางออกมาแผ่วพลิ้วพลางยกมือขึ้นขยี้ตาไล่อาการพร่าเบลอ ร่างอ้อนแอ้นบิดไปมาเบา ๆ คล้ายคนเกียจคร้านเห็นแล้วขัดลูกตาคนที่ยืนกอดอกจ้องเธอไม่น้อย"กว่าจะลุกลีลาเหลือเกิน" เจ้านายเอ่ยเสียงขุ่นพลางถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา ขณะที่คนกำลังอยู่ในอาการงัวเงียถึงกับลืมตาโพลง พอได้ยินเสียงทุ้มก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้นอนห้องตัวเองวินาทีแรกที่ลืมตาตื่นก็เห็นใบหน้าคมยืนจ้องเขม็ง บนร่างกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล้างไว้ บ่าด้านซ้ายมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพาดอยู่ ผิวกายและผมมีหยดน้ำเกาะบ่งบอกได้ว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จเธอรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งอัตโนมัติ ยกมือลูบหน้าเบา ๆ ก่อนแหงนขึ้นมองใบหน้าคมด้วยแววตาขุ่นเคือง ปากบ่นขมุบขมิบเบา ๆ"ก็เพราะคุณนั่นแหละ"ปกติเธอไม่ใช่คนขี้เซา และนอนตื่นสาย แต่เพราะถูกชายหนุ่มสูบพลังไปจนหมด เมื่อคืนเขาไม่ได้หยุดอยู่ที่สองรอบแต่ยังมีรอบสามรอบสี่ตามมา เขากินดุ กินจุเล่นเอาร่างกาย และส่วนนั้นของเธอเจ็บระบมไปหมด หากไม่ใช่เพราะเขาเอาแม่กับน้องสา

เมษากลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงภายในห้องนอนตัวเองด้วยความรู้สึกทุกข์ระทม สมองมันตีบตันไปหมดไม่รู้ว่าจะหาทางออกกับสิ่งที่เกิดขึ้นยังไงดีเพราะชายหนุ่มเล่นดักเธอไว้ทุกทางไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอนอนจมดิ่งกับความรู้สึกดำดิ่งจนเสียงบิดลูกบิดประตูดังขึ้นแกร็ก ๆ!เหมือนมีคนพยายามจะเปิดประตู แต่เธอล็อคไว้เลยเปิดเข้ามาไม่ได้ คิ้วสวยขมวดมุ่นใครกันที่ไม่ยอมเรียกหรือเคาะ หากเป็นแม่บ้านที่จะมาย้ายของไปห้องชายหนุ่มคงเคาะเรียกบอกแล้ว"เมษาเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้" ความสงสัยมลายหายไปในนาทีต่อมาเมื่อได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดของสาริกาดังมาเธอลอบถอนหายใจด้วยความรู้สึกหนักอกดูท่างานจะเข้าอีกแล้วสินะ เธอไม่อยากจะปะทะอารมณ์กับสาริกาเลย แต่จำใจต้องลุกเดินไปเปิดประตูอย่างเลี่ยงไม่ได้แกร็ก!เพียะ!!ทันทีที่ประตูเปิดออกฝ่ามือสาริกาก็ฟาดลงบนแก้มซ้ายเมษาทันทีจนใบหน้าเรียวหันไปตามแรงมือ ผิวแก้มขึ้นสีแดงเท่าฝ่ามือ เลือดไหลซิบมุมปากอิ่ม"กล้าดียังไงมาเกลือกลั้วกับลูกชายฉัน" "อึก.."เมษาเจ็บแต่ก็เก็บอาการเอาไว้ ยกมือขึ้นจับแก้มหันมองหน้าสาริกาด้วยสีหน้าแววตาเรียบนิ่ง "ไม่ใช่เพราะคุณสาริกาเหรอคะที่ดึงฉันเข้ามา" เปล่