Semua Bab ติดที่ใจมันไม่รัก: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ 8/1“เดินหน้ามุ่ยเข้าบ้านมาเลย แบบนี้มีเรื่องเดียว” คนเป็นพ่อหันไปมองลูกสาวคนเล็กของบ้าน ขณะที่ยังนั่งอยู่หน้าทีวีลีลี่เดินกระทืบเท้าตึงตังเข้ามา ใบหน้าบูดบึ้งอย่างที่เขาเคยเห็นบ่อยครั้ง สีหน้าแบบเดียวกันกับที่ไอ้เด็กบ้านนั้นมันชอบทำให้ลูกสาวของเขาไม่พอใจ“หึ๊! ป๊าอ่ะ” คนตัวเล็กเดินอ้อมเก้าอี้มานั่งข้างๆ ประมุขของบ้าน ปากเรียวเล็กเบะออกไม่เป็นทรงทำหน้างอแงใส่พ่อตัวเองที่มาล้อเลียน“เฮ้อ! ลูกสาวฉัน คนดีๆ กว่ามันมีตั้งเยอะ เสือกไม่เอา” หมวดหลุนส่ายหน้าทั้งถอนหายใจออกมาแบบปลงๆจะว่าเห็นลูกสาวก็ใช่แค่ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนอยากให้ตัดใจจากผู้ชายไม่เอาอ่าวอย่างไอ้อรรถมากกว่า“ป๊าอ่า ไม่ต้องมาเย้ยลี่เลยนะ”“เอ้า ป๊าผิดอะไรเนี่ย?” ว่าพลางออกสีหน้าขันอย่างปิดไม่มิด ยิ่งทำให้ลูกสาวพลานหงุดหงิดน้ำตาคลอ“เฮียอรรถก็แค่หลงผิด”นั่นไง... มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งไปที่ลูกเขาแก้ตัว ทั้งที่ก็รู้ดีอยู่แก่ว่าสิ่งที่มันทำอยู่นั้นไม่ได้มีดีเลยแม้แต่น้อย ทว่าลูกสาวของเขาก็ยังอยากจะปกป้องมันจังเลย“คราวนี้มันทำอะไรให้อีกล่ะ?” หมวดหลุนถามลูกสาว“เปล่า ไม่มีไรป๊า” ลีลี่ปฏิเสธ แต่มีหรือที่คนเป็นพ่อจะเชื่อ“ก็เ

ตอนที่ 8/3มือเรียวเล็กเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข เมื่อเข้าจู่โจมในส่วนของท่อนล่างของอีกฝ่ายผ่านทางเนื้อผ้ากางเกงบอลด้วยท่าทีเนิบช้า สัมผัสเบาบางท่าทว่าแฝงไปด้วยคำเชิญชวนที่เอื้อนเอ่ยผ่านน้ำหนักมือของเธอ หญิงสาวทั้งลูบวนๆ อยู่แบบนั้น ในขณะที่เจ้าของมันไม่ได้มีท่าทีต่อต้านเหมือนตั้งแต่คราแรกเฮียอรรถดันตัวลีลี่เข้าหาเตียงนุ่นภายในห้องนอน ตอนนี้อารมณ์ของเขาไม่เพียงแต่หวังอยากเอาชนะ ทว่ายังมีราคะที่เธอปลุกมันขึ้นมาเองกับมือ ส่งผลทำให้เขาต้องเล่นไปตามเกมลีลี่ถูกดันให้นอนแนบไปกับเตียงนุ่มในท่าหงาย ส่วนเฮียอรรถลงมาคร่อมกลางลำตัวของเธอเอาไว้ ขณะที่มือของเธอยังลูบวนอยู่กับนกเขาของเขาที่เริ่มขยายสู้มือบ้างแล้วแม้ว่าประสบการณ์จะอ่อนหัดในเรื่องนี้ ทว่าก็ยังสู้ไม่ถอยด้วยความไม่ประสีประสาของตัวเองนี่แหละ ที่ปลุกเร้าอารมณ์ของคนที่โชคโชนมากกว่าเธอ“อื้อ...” หญิงสาวร้องท้วง เมื่อโดนอีกฝ่ายถกเสื้อยืดออกจากตัวขณะด้วยความรวดเร็วจนไม่ทันระวังตัว แต่ดูเหมือนว่าคนมือไวจะไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขายังถกกางเกงขาสั้นลงจนตอนนี้ทั้งตัวเหลือแค่ชุดชั้นในทั้งบนและล่างสายตาของเขาแทะเล็มมาที่เรือนร่างของเธอ แววตาที่ฉายออ

ตอนที่ 9/27 วันต่อมาลีลี่กลับมาใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือเฮียอรรถเองที่ช่วงนี้พยายามหลบหน้าเธอตลอดไม่ว่าจะเป็นช่วงพักกลางวัน ที่ปกติแล้วจะต้องโดนเพื่อนหิ้วมาที่ร้านกาแฟของลี่ หรือไม่ก็ตอนเย็นที่พักนี้รู้สึกว่าจะไปค้างบ้านเฮียภูมิบ่อยขึ้นกว่าแต่ก่อน แล้วบ้านจริงๆ ของเฮียภูมิก็อยู่ตั้งไกลจากตำบลที่เธออยู่ ทางไปพัทยานู่นเลยแหละ ลี่คงขับมอเตอร์ไซค์ไปตามเฮียอรรถไม่ไหว ส่วนบ้านอีกหลังของเฮียภูมิที่อยู่ในตำบลเดียวกัน ลี่ลองไปดูแล้วเมื่อวานกลับไม่มีใครอยู่พอนึกขึ้นได้ มันอาจจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ที่เฮียอรรถเลือกบ้านของเฮียภูมิเป็นข้ออ้างที่ใช้ในการหลบหน้าลี่บรรยากาศในร้านกาแฟของลีลี่วันนี้ดูเงียบสงบกว่าทุกวัน เสียงเพลงแนวเกาหลีน่ารักๆ บรรเลงเบาๆ ลอยคลอในอากาศ แต่เจ้าของร้านกลับนั่งมองแก้วกาแฟในมือด้วยสีหน้าครุ่นคิด เธอไม่ได้แตะต้องช็อตเอสเปรสโซ่ที่เพิ่งจะกดมาลองเทสในเช้านี้เลยกริ่ง! เสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีแขกเข้ามาในร้าน ทว่าเจ้าของร้านกลับไม่ทันได้หันไปดู“เป็นไรหมวย ทำหน้าอย่างกับโดนผัวทิ้ง?” เสียงทักจากพี่แท้ๆ ที่คลานตามกันออกมาจากช่องคลอดของม๊า ทำให้ลีลี่สะดุ้ง

ตอนที่ 10/11 เดือนถัดมา“ลี่ เดี๋ยวเย็นนี้ออกไปซื้อของตามนี้ให้ป๊าหน่อยนะ”หมวดหลุนยื่นกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กให้กับลูกสาวถือเอาไว้ วันนี้เป็นวันหยุดทั้งที กว่าจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว เขากะว่าจะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้ภรรยาและลูกสาวได้ทานสักหน่อย อีกอย่างเย็นนี้เขาก็นัดแขกคนสำคัญอย่างสารวัตรปลื้มกับอดีตท่าน ผบตร. สุเมธ ร่วมทานด้วยกันลีลี่รับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กมาจากหมวดหลุน ก่อนจะกวาดตาอ่านรายการอย่างรวดเร็ว เธอพยักหน้าเล็กน้อย "ได้ป๊า เดี๋ยวลี่ไปจัดการให้"“ดีมากลูก เอาให้ทันก่อนหกโมงเย็นนะ เดี๋ยววันนี้จะมีแขกของป๊ามาทานด้วย” หมวดหลุนเอ่ยพลางยิ้มกว้าง“แขก? ใครเหรอป๊า?”“ก็สารวัตรปลื้มกับท่านสุเมธไงล่ะ” หมวดหลุนตอบด้วยน้ำเสียงภูมิใจลีลี่ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อสารวัตรปลื้ม “อ๋อ... สารวัตรมาคุยเรื่องงานเหรอจ๊ะป๊า?”หมวดหลุนยิ้มกรุ้มกริ่มทว่าไม่ได้อธิบายยืดยาว “ก็คุยเรื่องงานบ้าง แต่สารวัตรเขาอยากมาเยี่ยมบ้านเรามากกว่า”ลีลี่ยกคิ้วขึ้นสูงเหมือนจะรู้ทันพ่อตัวเอง “งั้นเหรอ? เอาไว้ลี่จะรีบออกไปซื้อให้ตั้งแต่ 5 โมงเลยแล้วกัน”“ดีมากตัวแสบของป๊า” หมวดหลุนยื่นมือขึ้นมาลูบหัวลู

ตอนที่ 10/3บนโต๊ะอาหารที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเมนูโปรดทั้งของลีลี่เองและก็ของเฮียอรรถ ทั้งคู่นั่งทานด้วยกันถือว่าเป็นอาหารของมื้อเที่ยง ที่ความจริงกว่าจะได้ทานก็ปาเข้าบ่ายสองโมงแล้วจานหมูทอดน้ำปลากับส้มตำรสแซ่บอยู่ตรงกลาง ส่วนน้ำพริกอ่องกับผักต้มอยู่ไม่ไกลมือของเฮียอรรถนัก ลี่ตักส้มตำใส่จานของเฮียอรรถ ก่อนจะหยิบผักต้มเข้ามาไว้กลางลีลี่มองดูเจ้ากระจู๋วิ่งโล่เต้นกัดตุ๊กตาไปมาอยู่รอบบ้าน ขณะที่พวกนั่งทานข้าวอยู่บนโต๊ะอาหาร มันเป็นภาพที่เธอเคยวาดฝันมาตลอดทั้งชีวิต“แล้วทำไมวันนี้ถึงปิดร้าน?” คนตัวโตถามขณะที่เคี้ยวข้าวอยู่ในปาก“ก็เหนื่อยอ่ะ อยากพักบ้างไม่ได้หรอ?”“คนขี้งกอย่างเธอนี่นะพักเป็นด้วย?”“โหเฮีย ลี่หาเงินทุกวันเหนื่อยตัวเป็นเกลียว พักสักวันมันไม่ทำให้ลี่จนลงหรอก”“จริงๆ ก็น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ” เขาเห็นลี่ขายของแทบทุกวันตั้งแต่เรียนจบมา เสื้อผ้าก็เห็นใส่แบบเดิม ข้าวของต่างๆ กระเป๋าแพงๆ หรือแม้แต่ของกิน เขาไม่เคยเห็นว่าลีลี่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอะไรเลย ตรงกันข้ามผู้หญิงคนนี้ยังขี้เหนียวอีกต่างหาก“ไม่ต้องกลัวหรอกนะเฮีย ลี่น่ะมีเงินมาเฮียแต่งงานได้แน่ ๆ แหละ แต่อย่าเรียกสินสอดแพงนะ ล