ตอนที่ 9/1“ลี่อยากเป็นของเฮีย”“เธอรู้ใช่ไหมว่าต่อจากนี้อะไรจะเกิด?” เขาถามย้ำอีกครั้ง เขาไม่อยากให้มีคำพูดจากปากของอีกฝ่ายว่าเขาบังคับฝืนใจ ทั้งที่เธอเองก็สมยอม โดยเฉพาะอีกประเด็นที่เขาต้องการความชัดเจนที่สุดนั่นก็คือ “เธอรู้ใช่ไหมว่าการที่เรามีเซ็กส์กัน มันไม่ได้หมายความว่าเฮียจะยอมเป็นของเธอ”ลีลี่เงยหน้ามองเขา ดวงตาคู่นั้นสั่นไหว แต่ก็ยังคงแสดงออกถึงความตั้งใจ“ลี่รู้...”เสียงของเธอเบาหวิว แต่ชัดเจนพอที่จะสะท้อนถึงการตัดสินใจที่ผ่านการคิดมาอย่างถี่ถ้วน สายตาคมมองเธอและพยักหน้าเบาๆ มือของเขายกขึ้นมาประคองอีกฝ่ายให้กลับมาอยู่ในท่านอนหงายเหมือนเดิม“งั้นเธอก็ต้องรับผลที่ตามมาให้ได้ก็แล้วกันลี่”เขาก้มลงกระซิบข้างหูของหญิงสาว ลำตัวแนบราบไปกับเรือนร่างเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย จนสัมผัสได้ถึงความวูบหวามชวนขนลุกด้วยกันทั้งคู่ลีลี่หลับตาลง รับรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาล แต่เธอก็พร้อมที่จะยอมรับทุกอย่าง แม้จะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดและความเสียใจในภายหลังและในวินาทีนั้นเองที่ความแข็งขื่นจ่อเข้ามาที่ตรงนั้นอีกครั้ง เขาจับเรียวขาของเธอแยกออกจากกันให้มองเห็นได้
ตอนที่ 9/27 วันต่อมาลีลี่กลับมาใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือเฮียอรรถเองที่ช่วงนี้พยายามหลบหน้าเธอตลอดไม่ว่าจะเป็นช่วงพักกลางวัน ที่ปกติแล้วจะต้องโดนเพื่อนหิ้วมาที่ร้านกาแฟของลี่ หรือไม่ก็ตอนเย็นที่พักนี้รู้สึกว่าจะไปค้างบ้านเฮียภูมิบ่อยขึ้นกว่าแต่ก่อน แล้วบ้านจริงๆ ของเฮียภูมิก็อยู่ตั้งไกลจากตำบลที่เธออยู่ ทางไปพัทยานู่นเลยแหละ ลี่คงขับมอเตอร์ไซค์ไปตามเฮียอรรถไม่ไหว ส่วนบ้านอีกหลังของเฮียภูมิที่อยู่ในตำบลเดียวกัน ลี่ลองไปดูแล้วเมื่อวานกลับไม่มีใครอยู่พอนึกขึ้นได้ มันอาจจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ที่เฮียอรรถเลือกบ้านของเฮียภูมิเป็นข้ออ้างที่ใช้ในการหลบหน้าลี่บรรยากาศในร้านกาแฟของลีลี่วันนี้ดูเงียบสงบกว่าทุกวัน เสียงเพลงแนวเกาหลีน่ารักๆ บรรเลงเบาๆ ลอยคลอในอากาศ แต่เจ้าของร้านกลับนั่งมองแก้วกาแฟในมือด้วยสีหน้าครุ่นคิด เธอไม่ได้แตะต้องช็อตเอสเปรสโซ่ที่เพิ่งจะกดมาลองเทสในเช้านี้เลยกริ่ง! เสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีแขกเข้ามาในร้าน ทว่าเจ้าของร้านกลับไม่ทันได้หันไปดู“เป็นไรหมวย ทำหน้าอย่างกับโดนผัวทิ้ง?” เสียงทักจากพี่แท้ๆ ที่คลานตามกันออกมาจากช่องคลอดของม๊า ทำให้ลีลี่สะดุ้ง
ตอนที่ 9/3“ไอ้อรรถ มึงเป็นห่าไรไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องวะ?” ภาคภูมิยื่นขวดนน่ะเย็นๆ ให้กับเพื่อนสนิท ขณะที่ทั้งคู่เพิ่งจะออกมาพักทานมื้อกลางวันอยู่แถวที่ร้านตามสั่งแห่งหนึ่งซอยใกล้ๆ อู่ซ่อมรถของฉีแม้ว่าช่วงนี้พวกเขาจะลงแรงไปกับเรื่องซ่อมและแต่งรถเพื่อให้ทันงานประมูลที่กำลังจะจัดขึ้นในจังหวัด ทว่าก็ยังมีเวลาเหลือเฟือให้ออกไปใช้ชีวิต ไม่ใช้หมกมุ่นจนเกินไปแบบนี้อัครเดชละสายตาออกจากโทรศัพท์ เขาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยแววตานิ่งเฉย ก่อนจะตอบสั้นๆ“ทำไม? แต่ก่อนมึงยังให้กูไปพักได้เลย เดี๋ยวนี้มึงหวงแล้วหรอ?”“เออกูหวง แม่กูยังตกใจเลยว่าช่วงนี้มึงมารบกวนเขาบ่อย” ภาคภูมิออกแนวบ่น ทว่าที่จริงแล้วแม่ของเขาต้อนรับขับสู้เพื่อนของเขาเสมอมาแต่ประเด็นคือช่วงนี้แม่ของเขาไม่ค่อยสบาย จึงเป็นเหตุต้องให้ขับรถไปกลับ บางพระ – อ่าวอุดม อยู่ทุกวันหลังทำงานเสร็จ แต่แล้วทุกครั้งที่จะกลับ ก็ดันมีหมาบางตัวกระโดดขึ้นมารถในของเขาอย่างวิสาสะ“ทำตัวเร่ร่อนมาเป็นอาทิตย์ ทะเลาะกับแม่ หรือทะเลาะกับเมีย?”“เมีย ใครเมีย? กูไม่มีเมียเว้ย!” อัครเดชทำหน้าตาไขสือ ขณะที่ผัดกระเพราจานาโตถูกยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะของพวกเขาพอดีเขาก้ม
ตอนที่ 10/11 เดือนถัดมา“ลี่ เดี๋ยวเย็นนี้ออกไปซื้อของตามนี้ให้ป๊าหน่อยนะ”หมวดหลุนยื่นกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กให้กับลูกสาวถือเอาไว้ วันนี้เป็นวันหยุดทั้งที กว่าจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว เขากะว่าจะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้ภรรยาและลูกสาวได้ทานสักหน่อย อีกอย่างเย็นนี้เขาก็นัดแขกคนสำคัญอย่างสารวัตรปลื้มกับอดีตท่าน ผบตร. สุเมธ ร่วมทานด้วยกันลีลี่รับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กมาจากหมวดหลุน ก่อนจะกวาดตาอ่านรายการอย่างรวดเร็ว เธอพยักหน้าเล็กน้อย "ได้ป๊า เดี๋ยวลี่ไปจัดการให้"“ดีมากลูก เอาให้ทันก่อนหกโมงเย็นนะ เดี๋ยววันนี้จะมีแขกของป๊ามาทานด้วย” หมวดหลุนเอ่ยพลางยิ้มกว้าง“แขก? ใครเหรอป๊า?”“ก็สารวัตรปลื้มกับท่านสุเมธไงล่ะ” หมวดหลุนตอบด้วยน้ำเสียงภูมิใจลีลี่ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อสารวัตรปลื้ม “อ๋อ... สารวัตรมาคุยเรื่องงานเหรอจ๊ะป๊า?”หมวดหลุนยิ้มกรุ้มกริ่มทว่าไม่ได้อธิบายยืดยาว “ก็คุยเรื่องงานบ้าง แต่สารวัตรเขาอยากมาเยี่ยมบ้านเรามากกว่า”ลีลี่ยกคิ้วขึ้นสูงเหมือนจะรู้ทันพ่อตัวเอง “งั้นเหรอ? เอาไว้ลี่จะรีบออกไปซื้อให้ตั้งแต่ 5 โมงเลยแล้วกัน”“ดีมากตัวแสบของป๊า” หมวดหลุนยื่นมือขึ้นมาลูบหัวลู
ตอนที่ 10/2ลี่ขับมอเตอร์ไซค์ลัดเลาะผ่านซอยเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ร่มรื่น อากาศร้อนของช่วงบ่ายไม่ใช่ปัญหา เพราะลมที่ปะทะหน้าทำให้รู้สึกเย็นสบายเมื่อถึงร้านกาแฟโบราณของเฮียบุ้น เธอจอดรถที่มุมหน้าร้าน ก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมกับความรีบร้อน เพราะกลัวว่าคนที่รออาจจะหงุดหงิด“อ้าว อั๊วก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็แม่ค้าร้านคาเฟ่ซอย 4 คู่แข่งของเรานี่เอง”เฮียบุ้นที่กำลังชงกาแฟให้ลูกค้าคนอื่นเงยหน้าขึ้นมาทัก แต่ถ้าจะทักแบบนี้มาต่อยกับลี่หน้าร้านเลยเถอะ“เฮีย ขอกาแฟแบบเข้มๆ แก้วนึงดิ” ลี่ยื่นแบงค์ให้เฮียบุ้นหลังจากที่ลูกค้าอื่นไม่มายืนรอคิวแล้ว“เออ แล้วนี่เอ็งไม่เปิดร้านหรือไง ถึงได้มาซื้อร้านอั๊ว?” เฮียบุ้นหัวเราะเบาๆ พลางเทกาแฟลงแก้วพลาสติกลี่พยักหน้า “ใช่เฮีย อยากจะพักผ่อนกับเค้าบ้าง แต่สู้เปิดร้านดีกว่า วันหยุดอะไรไม่มีจริงหรอก หยุดทีนึงก็โดนคนอื่นใช้หัวหมุน”ลี่ยืนบ่นกอดอกบ่นระบายให้เฮียบุ้นรับฟัง กิจกรรมของแกเปิดก่อนที่เธอจะเกิดเสียอีก ร้านกาแฟโบราณเล็กๆ ตั้งอยู่หน้าซอยติดถนนใหญ่ทางเข้าตลาดยังไงก็ขายดีกว่าร้านคาเฟ่สไตล์มินิมอลของเธออยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเฮียบุ้นไม่เปิดมาจนหัวหงอกได้หรอก“อ่ะนี
ตอนที่ 10/3บนโต๊ะอาหารที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเมนูโปรดทั้งของลีลี่เองและก็ของเฮียอรรถ ทั้งคู่นั่งทานด้วยกันถือว่าเป็นอาหารของมื้อเที่ยง ที่ความจริงกว่าจะได้ทานก็ปาเข้าบ่ายสองโมงแล้วจานหมูทอดน้ำปลากับส้มตำรสแซ่บอยู่ตรงกลาง ส่วนน้ำพริกอ่องกับผักต้มอยู่ไม่ไกลมือของเฮียอรรถนัก ลี่ตักส้มตำใส่จานของเฮียอรรถ ก่อนจะหยิบผักต้มเข้ามาไว้กลางลีลี่มองดูเจ้ากระจู๋วิ่งโล่เต้นกัดตุ๊กตาไปมาอยู่รอบบ้าน ขณะที่พวกนั่งทานข้าวอยู่บนโต๊ะอาหาร มันเป็นภาพที่เธอเคยวาดฝันมาตลอดทั้งชีวิต“แล้วทำไมวันนี้ถึงปิดร้าน?” คนตัวโตถามขณะที่เคี้ยวข้าวอยู่ในปาก“ก็เหนื่อยอ่ะ อยากพักบ้างไม่ได้หรอ?”“คนขี้งกอย่างเธอนี่นะพักเป็นด้วย?”“โหเฮีย ลี่หาเงินทุกวันเหนื่อยตัวเป็นเกลียว พักสักวันมันไม่ทำให้ลี่จนลงหรอก”“จริงๆ ก็น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ” เขาเห็นลี่ขายของแทบทุกวันตั้งแต่เรียนจบมา เสื้อผ้าก็เห็นใส่แบบเดิม ข้าวของต่างๆ กระเป๋าแพงๆ หรือแม้แต่ของกิน เขาไม่เคยเห็นว่าลีลี่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอะไรเลย ตรงกันข้ามผู้หญิงคนนี้ยังขี้เหนียวอีกต่างหาก“ไม่ต้องกลัวหรอกนะเฮีย ลี่น่ะมีเงินมาเฮียแต่งงานได้แน่ ๆ แหละ แต่อย่าเรียกสินสอดแพงนะ ล
ตอนที่ 11/1ตกเย็นภายในวันเดียวกันเสียงหัวเราะและบรรยากาศครื้นเครงดังขึ้นภายในบ้านของลีลี่ โต๊ะอาหารถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างดี มีเมนูไทยโบราณที่แม่ของลีลี่ลงมือทำเองอย่างประณีต และอาหารกับแกล้มเครื่องดื่มอีก 3 - 4 อย่างที่พ่อของลี่ลงมือทำด้วยใจสารวัตรปลื้มนั่งอยู่ข้างพ่อของเขา พลตำรวจเอกสุเมธ ในวัยเกษียณราชการช่วงอายุหกสิบปลาย ๆ แต่ยังดูสุขุมและมีบารมี สายตาคมกริบใต้คิ้วหนา จ้องมองไปรอบ ๆ บ้านหลังเล็ก ๆ อย่างสำรวจ ก่อนจะหยุดที่ลูกสาวหญิงสาวเจ้าของบ้านแทน“พี่มีของมาฝากลี่ด้วยนะ พอดีว่าคุณแม่พี่เพิ่งกลับมาจากทริปที่ดูไบน่ะ ท่านก็เลยซื้อติดมือมาฝาก” สารวัตรปลื้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจหมวดหลุนมองสารวัตรด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู ขณะที่ลีลี่เงยหน้าขึ้นยิ้มเจื่อน ๆ ให้กับผู้เป็นนายตำรวจใหญ่“ฝากขอบคุณคุณแม่ของสารวัตรด้วยนะคะ” เธอกล่าวพลางยกมือไหว้สุภาพ ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมรับเอาถุงกระดาษจากมือเขาความอึดอัดของเธอมันเริ่มมีมากขึ้น ทุกอย่างมันดูประดิษฐ์กิริยาท่าทางไปหมดจนเธอรู้สึกรำคาญตัวเอง“ไม่ต้องเกรงใจนะหนูลี่ แม่เขาตามใจลูกชายคนเดียวอยู่แล้วล่ะ” ท่านสุเมธหันมามองหญิงสาวด้วยความเ
ตอนที่ 11/2หลังจากที่ได้ปะทะฝีปากกับลีลี่จนสาแก่ใจแล้ว เขาพยายามที่จะใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติสุขในช่วงที่อีกคนเดินกลับบ้านไป วันทั้งวันเขาปล่อยไปโดยเปล่าประโยชน์ ทั้งนั่งทั้งนอน ทั้งเดินไปหยอกล้อกับเจ้าจู๋ สักพักก็ยกมือขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอมือถือของตนเอง จ้องมองหน้าจออยู่นาน เสร็จแล้วก็เก็บมันทิ้งลงไว้เหมือนเดิม เป็นแบบนี้ตั้งแต่บ่ายยันเย็น จนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาเกือบทุ่มกว่าแล้วก็ยังจ้องมองมือถืออยู่แบบนั้น ซึ่งเขาก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม“เบื่อชิปหาย” เขาบ่นพึมพำอยู่กับตัวเอง ขณะที่เสียงจากด้านในครัวก็ดังมาเป็นระยะ เพราะว่ามีคนกำลังทำมื้อค่ำอยู่ด้านในนั้น แม่ของเขาทำอาหารช้าเพราะท่านเลิกค่ำ เห็นว่ามีงานจัดกิจกรรมที่โรงเรียนจึงต้องเลิกช้ากว่าปกติ ส่วนพ่อของเขานั้นตอนนี้ยังอยู่ที่คลินิกหลังจากที่ท่านเลิกงานจากโรงพยาบาลตอน 5 โมงเย็น ท่านก็รีบขับรถไปตรวจคนไข้ต่อที่คลินิกของท่านเลยใครๆ ก็บอกว่าพ่อกับแม่ของเขาขยันมาก ซึ่งแตกต่างจากเขาเองที่เป็นลูกไม้หล่นไกลต้น ขนาดเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านแท้ๆ พ่อกับแม่ให้ความสำคัญกับเขาเพียงคนเดียวตั้งแต่เด็กจนถึงตอนโต พวกท่านสั่งสอนมาไม่รู้กี่เรื่อง แต่
THE ENDสองเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดวันนี้ก็มาถึง มันเป็นวันสำคัญที่ลีลี่และเฮียอรรถจะได้เริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกันสักที ในวันแต่งงานของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น และความสุข ความยินดี จากแขกเหรื่อที่มาร่วมงานในห้องแต่งตัวของลีลี่ ดอกไม้หลากสีถูกจัดวางไว้รอบๆ พร้อมแสงจากหลอดไฟที่ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและโรแมนติก ลีลี่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ดั่งที่เธอเคยจินตนาการฝันใฝ่ เธอยืนหน้ากระจก ดูตัวเองในชุดนี้และนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่นำพาเธอมาที่นี่ได้แม่ของลีลี่ที่ยืนข้างๆ ยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเห็นลูกสาวเติบโตมาเป็นผู้หญิงที่งดงามและแข็งแกร่ง“ลูกสวยมากนะ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“ก็ลี่ถอดแบบม๊ามาเต็มๆ ไงล่ะ” ลีลี่ตอบด้วยรอยยิ้ม ยีนส์เด่นขนาดนี้จะไม่สวยเหมือนแม่ตัวเองแล้วจะเหมือนใครกันในขณะที่อีกฝั่งหนึ่ง เฮียอรรถยืนรอในห้องพิธี เขาสวมชุดสูทสีดำที่ดูเรียบหรูเหมาะสมกับงานของเขา แต่ความรู้สึกในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตื่นตัว เขามองไปที่หน้าประตูของห้องด้วยความหวังว่าเจ้าสาวจะปรากฏตัวออกมาในอีกไม่ช้าเมื่อพิธีเริ่มต้นขึ้น เสียงเพลงเริ่มเล่นและบรรยากาศของงานแต่งงานกลายเ
ตอนที่ 19/3ยามเย็นแสงอาทิตย์สีส้มทองฉาบไปทั่วท้องฟ้า เฮียอรรถขับรถพาลีลี่มายังสวนสุขภาพที่อยู่ติดกับอ่างเก็บน้ำ มองไปรอบๆ มีภูเขารายล้อม มีต้นดอกเฟื่องฟ้าสวยๆ รายรอบสองข้างทางที่วิ่งผ่าน บรรยากาศยามเย็นสดชื่นด้วยสายลมที่พัดเอาของน้ำเย็นๆ แตะเข้าปลายจมูก“เหนื่อยหรือยัง?” เฮียอรรถวิ่งเยาะๆ ข้างๆ กับหญิงสาว ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่านานทีปีหนคนอย่างลีลี่ถึงจะออกมาวิ่งกับเขาทีลีลี่มองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มพร้อมกันกับที่ชูสองนิ้วขึ้นมาให้เขามอง “แฮ่ก ๆ เหนื่อยสิ แต่ลี่สู้ไหว!”“แต่พักก่อนดีกว่า เพิ่งมาวิ่งครั้งแรกกล้ามเนื้อจะฉีกเอา” เขาพูดอย่างเป็นห่วง ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆ ลดความเร็วลง กระทั่งพากันเดินมานั่งอยู่ตรงซีเมนส์ที่กั้นขอบอ่างเก็บน้ำสายลมเย็นพัดผ่านช่วยลดความเหนื่อยหลังจากการวิ่ง ลีลี่เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำจากกระเป๋าแล้วส่งให้เฮียอรรถ“ดื่มน้ำก่อนเฮีย”เขารับขวดน้ำมาแล้วยิ้ม “ขอบใจนะ”หลังจากพักจนหายเหนื่อย เฮียอรรถหันไปมองหน้าลีลี่ “ยืนมือมาหน่อยสิ” เขาบอกพลางบังคับด้วยสายตา ลีลี่แม้ว่าจะยังมึนงง แต่ก็ยอมยื่นมือออกมาหาเขาเฮียอรรถหยิบกระเป๋ากีฬาใบเล็กขึ้นมาเปิดซิป ค้นหาอ
ตอนที่ 19/2‘ที่อรรถลงทุนซื้อรถราคาสี่สิบกว่าล้านเนี่ย ไม่ใช่เพราะต้องการจะอวดว่าตัวเองมีเงินหรอก แต่เป็นเพราะอรรถอยากให้ทั้งน้าจีและน้าหลุนเห็นว่าอรรถเองก็มีเงินพอที่จะเลี้ยงดูลี่ได้เหมือนกัน ไม่ใช่คนไม่เอาอ่าวเหมือนอย่างที่น้าหลุนชอบพูด แค่รถอรรถยังซื้อเงินสดได้เลย แล้วทำไมแค่ยอมให้ลี่แต่งงานกับอรรถถึงจะทำไม่ได้ น้าหลุนอยากได้สินสอดเท่าไหร่ว่ามาเลย อรรถจะหาให้’คำพูดของเฮียอรรถที่พูดกับพ่อของเธอยังคงดังก้องอยู่ในหัว ถึงแม้ตอนนี้จะแยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้วก็ตามแต่ลีลี่นั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเอง จ้องมองเพดานขาวด้วยความรู้สึกที่ตีกันยุ่งเหยิงในใจ คำพูดของเฮียอรรถยังดังก้องอยู่ในหัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ลี่จะเชื่อมั่นเฮียได้จริงๆ ใช่ไหม…” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง สิ่งที่เขาได้พูดและการกระทำที่บ่งบอกว่าเขาพร้อมดูแลผุ้หญิงคนนี้ที่เคยวิ่งไล่ตามความรักของเขามานานลีลี่รู้ดีว่าเฮียอรรถทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทุกสิ่งที่เขาทำนั้นจะเพียงพอที่จะเปลี่ยนความคิดของพ่อเธอได้จริงหรือเปล่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด ลีลี่หยิบมันขึ้นมาและเห็นชื่อของเฮียอรรถปรากฏบ
ตอนที่ 19/1บรื้นนนนๆๆ“โอ้ย หนวกหูโว้ยยย! ใครมันมาเสียงดังแถวนี้วะ บ้านคนนะเว้ย ไม่ใช่สนามแข่งรถ”เสียงดังก้องกังวานมาจากทางหน้าบ้านตัวเอง หมวดหลุนที่กำลังพักผ่อนนั่งดูทีวีอยู่ในบ้านจำเป็นต้องออกมาดูว่าใครกันที่เอารถมาเร่งเครื่องเสียงดังอยู่หน้าบ้านของเขา เมื่อทนอยู่เฉยๆ ต่อไปไม่ได้ จึงต้องออกดูมาให้เห็นกับตาหมวดหลุนเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าขึงขัง เขาสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดเก่าๆ ดูเป็นวันสบายๆ ที่เขาอยากจะพักผ่อน แต่เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเหมือนท้าทายทุกความสงบในละแวกนั้นเมื่อประตูบ้านเปิดออก สายตาของหมวดหลุนก็ปะทะเข้ากับ Lamborghini Aventador สีน้ำเงินฉูดฉาดจอดอยู่ตรงข้ามถนน คนขับลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ดูมั่นใจและหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นลูกสาวของเขาเอง“ไอ้อรรถ! มึงเองเหรอ!” หมวดหลุนร้องเสียงดัง พร้อมชี้นิ้วไปที่รถหรูราวกับจะปลุกระดมให้ทุกคนในซอยออกมาดูเฮียอรรถลดแว่นกันแดดลงช้าๆ ยิ้มมุมปากพลางตอบกลับด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังดูแฝงความยียวน“ใช่ อรรถเองน้า ขอโทษนะที่เสียงดัง พอดีว่ารถใหม่มันแรง”“หนอย... พ่องสิ! ไอ้เด็กเวรนี่ มึงไปขโมยรถใครมาขับ แล้วนี่ลี
ตอนที่ 18/3หลังจากที่เฮียอรรถบอกเมื่อวานนี้ ลีลี่แทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเขาจะลากเธอมาจนถึงเต็นท์รถจริงๆ แล้วแถมยังพามาไกลถึงกรุงเทพฯ อีกด้วย เดินทางสองชั่วโมงกว่า เธอแทบจะบ่นเขามาตลอดทางทีแรกก็คิดว่าเขาคงจะพูดเล่นๆ เพื่อเอาชนะ แต่ที่ไหนได้ตอนนี้กลับกลายมาเป็นลูกค้าของเต็นท์รถยุโรปยี่ห้อดังที่ใครๆ ต่างก็ใฝ่ฝันว่าจะอยากได้ครอบครองแล้วการแต่งตัวของเธอในวันนี้ มันช่างไม่ได้เข้ากับร้านรถหรูราคาแพงแบบนี้สักนิดเลยด้วยซ้ำ เฮียอรรถเองก็ไม่ต่างกัน เสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนส์ขาดๆ บวกกับรองเท้าแตะพากันเดินเข้ามาได้ถึงข้างในก็ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ไล่กลับ ไม่มีสง่าราศรีเลยสักนิดว่าจะมีเงินซื้อ“เฮีย แน่ใจนะว่าพาลี่ไม่มาผิดร้านน่ะ?” เธอบ่นขณะที่กอดอกยืนมองรอบๆ เต็นท์รถ“อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าพามา จะผิดร้านได้ไงล่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ พร้อมรอยยิ้มเล็กๆลีลี่ทำหน้ามุ่ย “ถ้าเฮียไม่ซื้อจริงลี่จะโกรธเลยนะ เสียเวลามาก”เฮียอรรถหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอามือแตะหลังเธอเบาๆ พาเดินไปยังโซนรถที่จอดเรียงราย “โห พามาขนาดนี้ ยังจะว่าโกหกอีก”ลีลี่มองรถคันใหญ่คันเล็กที่จอดอยู่ตรงหน้า เธออดที่จะรู้สึกตื่
ตอนที่ 18/2หลายวันผ่านพ้นไปจนใกล้จะถึงช่วงสิ้นปี สิ่งที่ลีลี่ยังคงได้รับต่อเนื่องคือความสม่ำเสมอจากเฮียอรรถที่เคยรับปากเอาไว้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางสายตาของผู้ใหญ่ลีลี่ยังคงเข้านอกออกในบ้านของเขาอย่างที่เคยทำ ส่วนเขาเองก็ไปมาหาสู่บ้านเธอด้วยเช่นกันคืนนี้มีงานกาชาดที่จัดขึ้นในช่วงส่งท้ายประจำปี เขาพาลีลี่ออกมาเดินเล่นหาของกินเล่นภายในงานแบบสองต่อสอง ทางม๊าของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่คนที่ยังมีท่าทีไม่พอใจก็คงมีแค่คนเดียวก็คือป๊าของลี่เอง“หนาวไหม? เสื้อแขนยาวก็ไม่ยอมเอามา” เขาว่าพลางมองค้อนใส่เธอก่อนหน้านี้เฮียอรรถนั่งรอลี่อยู่ที่บ้านระหว่างที่เธอเองกำลังอาบน้ำแต่งตัวอยู่ หลังจากที่ลงมาพร้อมกับชุดง่ายๆ สบายๆ อย่างเสื้อครอบกับกระโปรงยีนส์สั้นเหนือเข่า เขาก็เอาแต่ทำหน้าดุจนกระทั่งมาถึงงาน“ลี่บอกแล้วไงว่าไม่หนาว” อากาศเมืองไทยในมันจะหนาวได้แค่ไหนกับเชียว ลี่คิดในใจแบบนั้น“ดึกมาเดี๋ยวก็หนาว” กว่าจะเดินทั่วก็ดึกกันพอดี และกว่าจะถึงบ้านอีก อีกอย่างที่ทำให้เขาต้องบ่นก็เพราะชุดที่ลี่ใส่ออกมานี่แหละ ทั้งกระโปรงก็สั้นเกินไป ไหนเสื้อตัวเล็กที่หดรัดรูปจนนึกว่าเ
ตอนที่ 18/1พี่หนานเดินนำสารวัตรปลื้มออกไปนอกร้าน ลีลี่มองตาคนทั้งสองที่ขึ้นรถออกไปไหนสักที่ด้วยกันแล้ว ไม่รู้ว่าพี่สาวของลี่ไปพูดเกลี้ยกล่อมสารวัตรได้ด้วยคำไหน เขาถึงได้ยอมออกไปแต่โดยดี จนกระทั่งตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างคลี่คลายลงได้แล้วเฮียภูมิหันมาหาลีลี่ขณะที่พวกเขายังนั่งที่โต๊ะ ส่วนเธอยืนทำคัพเค้กต่อจากพี่สาวที่เพิ่งออกไปข้างนอก “นี่ลี่...เฮียจะบอกอะไรให้นะ เมื่อกี้น่ะไอ้อรรถจะลุกขึ้นถีบสารวัตรละ ฮ่าๆ”“มึงก็พูดเว่อร์ไป มันก็แค่ด่าสารวัตรอยู่ในใจก็เท่านั้น แต่ด่ายันโคตรเง้าศักราชของเขาเลยไง ฮ่าๆๆ” เฮียฉีตัดบท พร้อมตบไหล่เพื่อนเบาๆแต่แล้วเฮียอรรถก็เบรกเพื่อนเอาไว้ก่อนที่จะได้หัวเราะกันไปใหญ่ “ไอ้พวกเวร หยุดพูดเลย...กูไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย เพ้อเจ้อ”ลีลี่มองตามคนทั้งสามที่ยังพูดไม่หยุดพลางส่ายหน้า เอือมระอากับแก้งนี้ โชคดีแล้วที่สารวัตรออกไปได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนต่อกลอนกับพวกนักเลงหัวไม้ ทำตัวเป็นเด็กน้อยไม่รู้จักโตส่วนด้านของหนานกับสารวัตรปลื้มที่ตอนนี้ทั้งคู่จับพลัดจับผลูกันมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้วก่อนหน้านี้หนานบอกกับสารวัตรว่าเธออยากจะซื้อของบางอย่างเพื่อห่อของขวัญจับสลาก
ตอนที่ 17/3ลีลี่ถือแก้วเครื่องดื่มเดินตรงไปยังโต๊ะของสารวัตรปลื้ม เขายิ้มต้อนรับเธออย่างอ่อนโยนเหมือนเคย ลีลี่วางแก้วลงเบาๆ พลางพยายามรวบรวมความกล้าในใจ คำพูดของพี่หนานยังดังอยู่ในหัว“ลาเต้เย็นไม่หวานเลย ของสารวัตรจ้ะ...”“ขอบคุณครับลี่” เขายิ้ม “มองหน้าพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ?”ลีลี่อึกอักทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะตอบอีกฝ่ายยังไงดีให้ถนอมน้ำใจของเขามากที่สุด ทว่ายืนอยู่ลังเลคิดหาคำพูดที่ดีได้ไม่นานก็ดันมีลูกค้าเข้ามาใหม่ก่อนคราวนี้เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนักกว่าเดิม เมื่อคนที่มาใหม่เป็นเฮียอรรถกับเพื่อนสนิทของเขาอีกสองคน เฮียภูมิเดินนำหน้าส่วนเฮียอรรถกับเฮียฉีเดินต้อยมาตามหลังหัวใจดวงน้อยๆ หล่นวูบในทันที เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเฮียอรรถและคณะเพื่อน เขายังคงมีท่าทีสบายๆ เพราะยังไม่ทันได้มองดูว่าในร้านมีใครบางคนนั่งอยู่ก่อนหน้า ส่วนเฮียภูมิกับเฮียฉ๊ที่เดินมองทางมาก่อน เหมือนจะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอึมครึมภายในร้านแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะหยุดเดินแล้วสะกิดไหล่เพื่อนสนิทอย่างเอียอรรถให้เงยหน้าขึ้นมา และจังหวะนั้นเองที่ลีลี่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวในขณะที่เธอยังยืนอยู่ที่โต๊ะขอ
ตอนที่ 17/2“โทรมาทำไม ลี่กำลังจะนอน” ความจริงแล้วเพิ่งจะสามทุ่มเมื่อไม่กี่นาที เธอไม่ใช่คนง่วงเร็วขนาดนั้น ที่แต่พูดไป เพราะอยากจะเล่นตัวใส่เขาก็เท่านั้น(เปิดหน้าต่างหน่อย อยากเห็นหน้าคนง่วงนอน)ลีลี่หันไปมองที่หน้าต่างภายในห้องนอนของตนเองที่ตอนนี้มันถูกปิดเอาไว้อย่างสนิท ห้องนอนของเธอหากเปิดหน้าต่างออกไปแล้วก็จะตรงกันกับห้องนอนของเฮียอรรถพอดีเป๊ะเลย ด้วยความที่ตอนเป็นเด็ก ลีลี่จงใจของม๊ากับป๊าเลือกห้องนอนห้องนี้ด้วยตัวเอง จากที่มันเคยจะกลายเป็นของพี่หนาน ทว่าเธอกลับงอแงอยากได้มัน เพราะรู้ว่าห้องของเฮียอรรถอยู่ตรงกันข้ามพอดีร่างบางเดินเข้ามาใกล้กับหน้าต่างมากขึ้น เธอค่อยๆ แง้มบานหน้าต่างออก ก่อนจะเห็นคนบางคนที่ยังถือสายค้างอยู่ ยืนแก้เสื้อเปลือยท่อนบนถือโทรศัพท์แนบหูอยู่บ้านหลังตรงข้ามชั้นสองพอดีกันกับห้องเธอ“จะโทรมาอวดซิกแพ็คว่างั้น?”กล้ามหน้ามองเป็นรอนสวยบวกกับผิวขาวๆ ของเขา เมื่อโดนไฟในห้องนอนสาดส่อง ที่ออร่าทะลุหน้าต่างออกมา ลีลี่เผลอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงวิ่งแจ้นไปหาเขาถึงห้องแล้ว แต่ตอนนี้ด้วยความฟอร์มจัดที่ยังมีอยู่ มันทำให้ตนเองต้องแสดงท่าทีนิ่งเฉย