บททั้งหมดของ พันธนาการ รัดรึงใจ: บทที่ 21 - บทที่ 27

ริมฝีปากหนาที่ขบกัดขมเม้มไปทั่วทั้งลาดไหล่มนและเนินอกอวบอิ่มมิได้ทำให้รู้สึกเจ็บอย่างที่นางกังวลว่าเขาจะเอาคืน แต่กลับรู้สึกเสียวกระสันจนร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน นิ้วเรียวยาวที่สอดงองุ้มเข้ามาในจุดอ่อนไหวกลางกาย ยิ่งทำให้ริมฝีปากอวบอิ่มยิ่งเผยอครวญคราง ริมฝีปากหนาสะเปะสะปะจูบไซร้ไปทั่วทั้งใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยอารมณ์พิศวาส ก่อนจะวกกลับมาครอบครองปากอิ่มบ่วมเจ่ออีกครั้ง บดคลึงด้วยแรงเสน่หา ส่งลิ้นร้อนเข้ามาควานหาความอ่อนหวานนุ่มละมุนในโพรงปากเล็กราวหิวกระหายมือหนาจับปลายคางมนแล้วดันให้แหงนเงยรับจุมพิตลึกซึ้ง ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นเล็กของนาง พันเกี่ยวประสานดูดกลืนด้วยความร้อนเร่า จนนางแทบสำลักลมหายใจ ปากหนาจึงได้ผละออกให้นางได้สูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะประกบลงมาใหม่ ทาบทับลงมาบดเคล้ากลีบปากเล็กอย่างบ้าคลั่ง สูบเอาเรี่ยวแรงของนางไปจนหมดสิ้น สะโพกแกร่งที่บดเบียดเข้ามาระหว่างเรียวขาเล็กที่โอบรัดเอวสอบแน่น จนรู้สึกถึงลำเอ็นแข็ง ร้อนผ่าวที่นาบไปกับหน้าท้องแบนราบจนสัมผัสได้ว่ามันทั้งยาวและใหญ่เพียงใด ยิ่งทำให้ก้อนเนื้อในอกยิ่งเต้นกระหน่ำ สติที่คิดจะต่อต้านพลันพร่าเลือน ปล่อยให้ทุกอย่า

ว่านอิงฮวา สตรีวัยสิบเจ็ดหนาวที่ยังไม่ยอมออกเรือน นางเป็นน้องสาวของอดีตลูกน้องคนสนิทของท่านแม่ทัพหยางโม่เหยียน ที่สู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาแต่ต้องมาจบชีวิตลงจากศึกใหญ่เมื่อหลายปีก่อน และได้ฝากฝังน้องสาวและมารดาไว้กับท่านแม่ทัพว่านอิงฮวาจึงเหลือแค่มารดาแก่ชราเพียงคนเดียว แต่เมื่อสามปีก่อน ก่อนที่ท่านแม่ทัพจะเดินทางกลับแดนใต้มารดาของนางก็ได้จบชีวิตลง จึงเหลือนางเพียงคนเดียวไร้ญาติสนิท ท่านแม่ทัพ เวทนาสงสารจึงรับนางเข้ามาอยู่ในจวนแม่ทัพแห่งนี้ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ส่วนเรื่องเบื้องลึกนั้นไม่มีใครรู้ไปมากกว่านี้อาเปาที่บอกแก่นายตนเพียงแค่นั้น แต่ทุกคนต่างก็รู้ว่าแม่นางว่านนั้นมีใจให้ท่านแม่ทัพจึงไม่ยอมออกเรือน ทุกคนรู้ได้เช่นไรน่ะหรือ ก็เจ้าตัวออกตัวมาตลอดตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาอยู่ที่นี่ ว่านางเป็นคนของท่านแม่ทัพ นางได้แต่เฝ้ารอวันที่ท่านแม่ทัพกลับมา แต่อาเปาก็ไม่ได้แจ้งให้ฮูหยินน้อยระคายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะท่าทีของท่านแม่ทัพไม่ได้มองแม่นางว่านเกินเลยไปกว่าสถานะน้องสาว จือหลิงที่ฟังเรื่องราวของว่านอิงฮวาจากอาเปา ก็ไม่ได้แสดงท่าทีเช่นไรออกไป เพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น แม้ในใจขอ

ผ่านมาหลายวัน จือหลิงนางใช้ชีวิตอยู่ในจวนแม่ทัพอย่างมีความสุข ทุกคนต่างรักและเอ็นดูนางในฐานะสะใภ้เล็กของจวน แม่สามีรักและเอ็นดูนางดังบุตรแท้ๆ บ่าวไพร่ต่างเคารพยำเกรงในฐานะเจ้านายอีกคน จนนางรู้สึกหวงแหนกับการที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้แม่ทัพหยางโม่หยียนปฏิบัติต่อนางราวกับทั้งคู่คือสามีภรรยากันจริงๆ จนบางครั้ง นางเผลอลืมความตั้งใจในตอนแรก ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา แม้ทุกอย่างจะยังไม่ชัดเจนในความรู้สึก นางเพียงขอเก็บช่วงเวลาดีๆ นี้เอาไว้ อย่างน้อยในช่วงเวลาหนึ่ง จะได้รู้ว่านางก็เคยมีความสุขมากแต่ความสุขในชีวิตนางมักจะสั้นเสมอ แม้นางจะเตรียมตัวเตรียมใจแบกรับความรู้สึกผิดหวังและเสียใจเอาไว้บ้างแล้ว แต่เมื่อต้องเผชิญกับความรู้สึกนั้นจริงๆ มันกลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย ความหวาดระแวงกำลังเกาะกินจิตใจนาง ยิ่งแม่ทัพหยางโม่เหยียนแสดงความชัดเจนที่มีต่อนาง ทั้งที่สตรีอีกคนมองมาด้วยความหม่นหมอง นางกลับยิ่งรู้สึกเจ็บปวดระยะหลังมานี้ แม่ทัพหยางโม่เหยียนต้องจัดการเรื่องราวในกองทัพของเขา ที่จะมาประจำการในเมืองหลวง ซึ่งยังไม่ลงตัว ทั้งคู่จึงไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันนัก เขามักจะออกไปตั้งแต่ฟ้าสางและกลับมาใน