บททั้งหมดของ พันธนาการ รัดรึงใจ: บทที่ 1 - บทที่ 10

หญิงสาวที่ออกเดินทางมายังร้านขายยาสกุลเกา เมื่อนางก้าวลงจากรถม้า ก็เดินอ้อมไปยังด้านหลังของร้าน นางค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปยังทางเดินที่พาไปสู่ห้องพักผ่อนด้านหลังร้านที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะนางและสหายมักจะมาขลุกอยู่ที่นี่เสมอ ซึ่งเป็นทางลัดส่วนตัวที่ชายหนุ่มเคยพานางเข้ามา เมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง กำลังจะยกมือบางขึ้นเคาะประตู กลับไปสะดุดกับเสียงบางอย่างที่ดังเล็ดลอดออกมาจากด้านใน ไวเท่าความคิดจึงค่อยๆแง้มประตูเปิดออก ก้าวเท้าที่เริ่มหนักอึ้ง ก้าวเดินอย่างแผ่วเบาตรงไปยังฉากกั้น ซึ่งนางรู้ดีว่าอีกด้านนั้นถูกกั้นเป็นห้องนอนสำหรับพักผ่อนของบุรุษผู้นั้น ก่อนจะแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นว่าชายที่นางตัดสินใจจะฝากชีวิตเอาไว้ด้วยกำลังดำเนินบทรักอย่างเร่าร้อนกับสตรีนางหนึ่งอยู่บนเตียงกว้าง"พี่อี้ถง!"ภาพตรงหน้าทำให้นางเจ็บเข้าไปในหัวใจยิ่งกว่าโดนมีดกรีดลงบนเนื้อนวล สตรีผู้ที่กำลังเริงรักอยู่กับเขานั้น นางเคยเจอกับอีกฝ่ายมาก่อน สตรีผู้นี้คือผู้ที่เขาบอกแก่นางว่าเป็นเพียงน้องสาวบุญธรรมที่บิดาของเขาชุบเลี้ยงเอาไว้ ตอนนี้นางกระจ่างแจ้งแล้วว่าเหตุใดนางถึงสัมผัสได้ว่าสตรีนางนี้ดูเกลียดชังนาง ที่แท้

จือหลิงที่มองตามหลังของสหายและคนรักเดินออกไปพ้นขอบประตู ก่อนจะหันหลังเพื่อเดินไปยังห้องพัก เพราะรู้สึกปวดหัวยิ่งนัก แต่สายตากลับไปปะทะเข้ากับสายตาคุ้นเคยที่กำลังจับจ้องนางอยู่ของคุณชายเกาอี้ถงอดีตคนรักของนาง และเขากำลังที่จะก้าวตรงมาหานาง มือเรียวจึงจับราวบันไดไว้มั่นรีบก้าวขาพยุงตัวขึ้นไปบนชั้นสามของโรงเตี๊ยมที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าของโรงเตี๊ยม ซึ่งบุคคลภายนอกไม่สามารถขึ้นมาวุ่นวายได้หากไม่ได้รับอนุญาต เสียงฝีเท้าที่ก้าวตามหลังมา ทำให้ร่างบางรีบก้าวขึ้นไปอย่างร้อนรน แม้ในหัวจะหนักอึ้งแต่นางยังไม่อยากจะพบเจอหรือสนทนากับอีกฝ่าย จึงรีบพาตัวเองพุ่งตรงไปยังห้องพักส่วนตัวที่เจ้าของโรงเตี๊ยมได้จัดเตรียมเอาไว้ให้มิรู้ว่าเพราะความรีบร้อนหรือห้องพักนั้นดูคล้ายคลึงกันไปหมดจึงให้สตรีที่พึ่งพุ่งตัวผ่านประตูเข้าไปไม่ทันสังเกตว่านางนั้นเข้าห้องผิด คุณชายเกาอี้ถงที่ยืนมองแผ่นหลังบอบบางที่พ้นไปจากสายตาด้วยความรู้สึกไม่พอใจ เขาอยากจะปรับความเข้าใจกับนาง อยากงอนง้อขอคืนดี แต่พอมีโอกาสที่ได้พบเจอกันก็ไม่สามารถเข้าไปหานางได้ เพราะตอนนี้บุรุษร่างยักษ์สองคนกำลังขัดขวางเขาอยู่ ไม่ยอมให้เขาขึ้นไปยังส่

มือหนาที่ลูบไล้ไปตามเรือนกายขาวนุ่มนิ่มอย่างหลงใหล เขาไม่เคยเจอสตรีที่มีกลิ่นกายหอมยั่วยวนและผิวที่น่าสัมผัสเช่นสตรีนางนี้มาก่อนเลย ปากหนาที่บรรจงจูบซับความหอมหวานของสตรีงามทุกซอกทุกมุม ก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ที่กีดขวางออกจากกายบาง เลื่อนริมฝีปากหนามาบดเคล้าปากอวบอิ่มจนเจ้าของครางฮือจือหลิงที่รู้สึกเจ็บตรงริมฝีปากและรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ สะดุ้งตื่นจากภาพฝัน ลืมตาโพลง ภาพที่ปรากฏในครรลองสายตาทำให้ลมหายใจสะดุดกึก เห็นเพียงกลุ่มผมดกดำที่กำลังก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวของตนจนรู้สึกซ่านสยิว จมูกโด่งเล็กได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกลุ่มผมดำนั้น ฝันซ้อนฝันหรืออย่างไร แขนเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงยกขึ้นมาหมายจะผลักเจ้าของร่างหนาหนักออกจากกาย แต่กลับรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนเปียกชื้นของอุ้งปากที่อ้างับครอบครองเต้าทรวงของนาง ก่อนจะดูดดึงอย่างหิวกระหาย กลายเป็นว่าแขนบอบบางที่คิดจะผลักไสในตอนแรก กลับโอบกระชับต้นคอแกร่งกดศีรษะนั้นให้สัมผัสอกอวบของนางให้มากขึ้น สัมผัสเร่าร้อนและความรู้สึกเจ็บระคนซ่านเสียวบอกให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แต่เรี่ยวแรงที่จะปฏิเสธกลับเหือดหาย เมื่อบุรุษที่กำลังสัมผัสนางอยู่นั้นเงยหน้าจากอกอ

จือหลิงที่กรีดร้องปลดปล่อยความเสียวซ่านออกมา ทอดกายหอบหายใจอยู่ใต้ร่างแกร่งที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเคลื่อนไหว ยังคงขับเคลื่อนสะโพกสอบเข้าออก ตอกย้ำบนกายนางครั้งแล้วครั้งเล่า แรงกระแทกที่ตอกอัดจนลืมไปว่านี่เป็นครั้งแรกของนาง แรงส่งจากเบื้องล่างทำให้นางแทบขาดใจ สัมผัสรุนแรงจากร่างหนาที่เบื้องล่างกระทุ้งท่อนเอ็นเร็วรัว มือหนาข้างหนึ่งจับกระชับเอวบาง ให้รับแรงส่งจากด้านล่าง มือหนาอีกข้างบีบขย่ำอกอวบที่สะท้อนขึ้นลง ปากหนาคอยป้อนจูบร้อนแรงเกินต้าน จนนางเสร็จสมครั้งแล้วครั้งเร่า กว่าร่างหนาจะปลดปล่อยสายธารขาวขุ่นฉีดเข้าร่างของนาง นางก็แทบจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ ~อ่าาาาส์~เสียงคำรามทุ้มต่ำของบุรุษที่เกร็งกระตุก ขยับสะโพกสอบเนิบนาบ รีดน้ำขุ่นข้นที่คั่งค้างออกมาทุกหยาดหยด ก่อนจะถอดถอนแกนกายออกจากร่องบุปผางามที่บวมแดงจนดูน่าสงสารมองของเหลวขาวขุ่นไหลย้อนออกมาจากร่องเล็กด้วยสายตาผ่าวร้อน ก่อนพลิกร่างบางให้นอนตะแคงข้างพากายหนาของตัวเองลงไปนอนซ้อนแผ่นหลังบาง ปากหนาบรรจงจูบซับแผ่นหลังขาวผ่องชื้นเหงื่อคลอเคลียใบหน้าหล่อเหลาไปตามแนวสันหลังเล็ก มือหนาสอดเข้ามาบีบคลึงอกอวบเอาไว้ในอุ้งมือใหญ่ อีกข้างจับขาเรี

"เจ้ามิคิดหรือว่า ตอนนี้บุตรของข้าอาจจะกำลังฝังอยู่ในตัวเจ้า"หยางโม่เหยียนที่มองใบหน้างามของสตรีอวดดีที่ซีดขาวสลับแดงก่ำ อย่างเจ้าเล่ห์"การที่ข้าปลดปล่อยในตัวเจ้าไปหลายครั้งหลายครานั้น บุตรของข้าอาจจะกำลังเติบโตอยู่ในตัวของเจ้าแล้วก็เป็นได้"จือหลิงที่มองใบหน้าบุรุษที่กล่าวเรื่องน่าอายขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ก็นางกำลังจะรีบกลับไปดื่มยาห้ามครรภ์อย่างไรเล่า นางที่รู้ซึ้งถึงการเป็นเด็กกำพร้าเป็นอย่างดี หากนางจะมีลูกก็อยากให้ลูกเกิดมาจากความรักของบิดามารดา ไม่ใช่เพราะความผิดพลาด"ข้าจะกลับไปดื่มยาท่านไม่ต้องกังวล ข้าไม่ให้ท่านต้องเดือดร้อนหรอก"เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นอย่างถือดี แม้จะอับอายกับคำพูดของอีกฝ่ายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีก็ตาม "เจ้ามั่นใจหรือว่าแค่ดื่มยาเจ้าจะไม่ตั้งครรภ์ ข้าว่าเจ้าน่าจะรู้ดีกว่าใครนะ ว่าเมื่อคืน...""หยุด ไม่ต้องพูด แล้วท่านจะให้ข้าทำเช่นไร พูดมาเลยดีกว่า"จือหลิงที่รีบเอ่ยแทรกขึ้น ไม่รู้ว่าเขาจะพูดเช่นไร แต่มันคงจะไม่ใช่คำพูดที่น่าฟังเป็นแน่ สู้ถามไปตรงๆ เลยดีกว่าว่าจะเอาอย่างไรกันแน่หยางโม่เหยียนที่ยืดตัวตรงใช้แขนแข็งแรงยกขึ้นกอดอก มองนางอย่างพิจารณาจนกายบางร้อนผ่าว สั