All Chapters of พันธนาการ รัดรึงใจ: Chapter 11 - Chapter 20

จือหลิงที่เห็นสายตาของคนที่นั่งอยู่ด้านข้างแล้ว รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ตั้งแต่ล้อรถม้าเคลื่อนตัวออกมา บุรุษผู้นี้ก็ไม่ยอมพูดสิ่งใดออกมา พานให้นางขยับตัวอย่างอึดอัด แต่สายตาที่เขาใช้มองนางนั้น มันทำให้นางรู้สึกไม่พอใจ "ท่านมีสิ่งใดข้องใจก็พูดมาเลยดีกว่า อย่ามาใช้สายตาเช่นนี้กับข้า"ด้วยทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงได้เอ่ยปากถามขึ้น แต่คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากร้ายกาจนั้นทำให้นางเลือดขึ้นหน้า"ร้อนตัว"จือหลิงที่ถลึงตามองเจ้าของคำพูด ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ"ท่านหมายความว่าอย่างไร""แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร ยังมิทันได้แต่งให้ข้า ก็คิดจะสวมหมวกเขียวให้ข้าเสียแล้ว"โม่เหยียนที่เหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยัน มีอย่างที่ไหนตัวเองกำลังจะแต่งให้เขาแท้ๆกลับนัดหมายกับคนรักเก่ามาพลอดรักต่อหน้าต่อตา แล้วยังหลั่งน้ำตาให้คนผู้นั้น คงจะอาลัยอาวรณ์กันมาก นางช่างกล้ายิ่งนักคำพูดและท่าทางของทั้งสองที่เขาเห็น ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าคนทั้งคู่นั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา "ข้ามิได้ทำอย่างที่ท่านว่า"จือหลิงที่ปฏิเสธข้อกล่าวหาของอีกฝ่ายเสียงแข็ง อย่างไม่ยอมรับ ก็นางไม่ได้ทำจริงๆ"เหอะ หรือเจ้าจะบอกว่า คนรักเก่าขอ

ริมฝีปากร้อนผ่าวที่จูบซับไปตามลาดไหล่และแผ่นหลังนวลเนียน ลากไล้ปลายลิ้นร้อนไปตามแนวกระดูกสันหลังใช้ท่อนขาแข็งแกร่งดันขาเรียวออกกว้าง ส่งฝ่ามือหนาสากลูบไล้จากก้นงามงอนมาตามร่องก้นเข้ามากอบกุมเนินเนื้อหนั่นเอาไว้ในอุ้งมือใหญ่ลูบไล้กรีดนิ้วเรียวยาวไปตามรอยแยกเปียกแฉะ จนกายบางบิดเร่าครวญครางไม่ได้ศัพท์ มือหนาอีกข้างก็เลื่อนขึ้นไปคลึงเคล้นก้อนเนื้ออวบหยุ่น บีบขย่ำจนขึ้นรอยแดงบดบี้ปลายยอดถันสีเรื่อจนแข็งเป็นไต ก่อนจะละมาจับกระชับปลายคางมนให้หันมารับจูบวาบหวามที่เขาบรรจงบดเบียดริมฝีปากหนาบดคลึงอย่างซาบซ่าน แลบลิ้นร้อนไล้เลียไปบนริมฝีปากอวบอิ่มแล้วสอดแทรกเข้าไปชิมความหวานในอุ้งปากนุ่มอีกครั้งแล้วผละออก มองฝ่ามือที่เปียกลื่นจากน้ำหวานที่บุปผางามคายออกมาเต็มฝ่ามือของตนเองด้วยสายตารุ่มร้อน ก่อนจะละฝ่ามือข้างนั้นมากอบกุมรอบแกนกายแกร่งของตนชักรูดจนขยายคับมือ มองเห็นเส้นเลือดที่โอบล้อมแท่งทวนร้อนผ่าว ผิวขรุขระ จดจ่อส่วนปลายที่มีน้ำเหนียวใสไหลออกมาจากส่วนปลายยอดป้านมนกดชำแรกลงไปในความอ่อนนุ่มแสนคับแน่นจนสุดลำโคน"อ๊ะ...อ่าาาาห์" ลำทวนที่กดแช่อยู่นั้นทำให้นางรู้สึกอึดอัดและรู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก

เกิดความเงียบขึ้นภายในรถม้า ที่ต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองจือหลิงนางหวาดกลัวที่จะมีความรักมาตลอด กลัวการพลัดพราก กลัวการถูกทอดทิ้ง กลัวและกังวลทุกอย่าง การโตมาในบ้านเด็กกำพร้า ภาพจำไม่ได้สวยงามเลยสักนิด จนมาเจอกับ เกาอี้ถง คนที่นางคิดมาตลอดว่าดีที่สุด แต่กลับกลายเป็นว่านางคิดผิด ยิ่งตอกย้ำให้นางเข็ดขยาดกับความรัก และบุรุษผู้นี้ที่นางและเขาพึ่งรู้จักกัน ไม่ได้รู้ถึงนิสัยใจคอของอีกฝ่าย นางจะเชื่อใจเขาได้แค่ไหนกัน ว่าเขาจะไม่ทอดทิ้งนาง การถูกทิ้งซ้ำๆ ซากๆ มันไม่สนุกเลยแม่ทัพหยางโม่เหยียน เอกบุรุษ จากตระกูลใหญ่ ผู้องอาจ มีทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ ผู้คนต่างนับหน้าถือตา และนาง สตรีที่โตมาจากบ้านเด็กกำพร้า ไม่รู้กระทั่งว่าบิดามารดาคือใคร เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเหตุผลที่นางสมควรกันตัวเองออกมาก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้ ยอมรับว่านางกลัวใจตัวเอง กลัวว่าความใกล้ชิดนี้จะทำให้นางเผลอเอาหัวใจไปผูกกับบุรุษที่ดูมีเสน่ห์แห่งบุรุษเพศอย่างเหลือล้นผู้นี้ จนทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด แม้ใครจะมองว่าเป็นวาสนาที่ได้ใกล้ชิดเอกบุรุษผู้นี้ แต่นางกลับคิดว่า กำลังเป็นแมลงตัวน้อยที่กำลังจะบิน

แม่ทัพหยางโม่เหยียนที่คิดจะแนะนำนางให้ทุกคนรู้จักจำต้องหยุดคำพูดลง เมื่อรถม้าอีกคันที่ประทับตราของจวนตระกูลหยางแล่นเข้ามาแล้วหยุดลง พร้อมกับบุรุษผู้เป็นพี่ชายที่ก้าวลงจากรถม้าพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง"โม่เหยียน"คุณชายใหญ่ตระกูลหยางผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน หยางโม่ชาง ผู้ที่ไม่ชมชอบการใช้กำลัง จึงเลือกที่จะเป็นขุนนางมากกว่าการเป็นทหาร ที่สืบทอดมาหลายชั่วอายุคน แต่ก็มิได้เป็นปัญหาเพราะทุกคนต่างเคารพในการตัดสินใจของเขา "พี่ใหญ่"สองพี่น้องที่ต่างพูดคุยกันอย่างคิดถึง ทักทายกันตามประสาบุรุษ คุณชายใหญ่หยางโม่ชางที่เห็นว่าข้างกายของน้องชายตนมีโฉมสะคราญอีกนางหนึ่ง สายตาล้อเลียนที่ส่งมาให้ผู้เป็นน้องชายตนราวจะถามถึงความสัมพันธ์ แม้จะพอรู้มาบ้างจากคำบอกเล่าในจดหมายของผู้เป็นน้องสาวอีกคน ในตอนแรกนั้นเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า น้องชายผู้นี้ของเขาจะยอมผูกมัดตัวเองง่ายๆ แต่เมื่อเห็นสตรีตรงหน้าเขาก็ไม่แปลกใจเลย ว่าเหตุใดน้องชายตนจึงคิดที่จะแต่งนาง"นางเป็นภรรยาข้า ซูจือหลิง"เสียงราบเรียบที่กล่าวขึ้น ทำเอาผู้ที่ถูกกล่าวถึง ถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก ก่อนจะส่งยิ้มจืดเจื่อนไปให้พี่ชายของบุรุษหน้ามึนที่ดึงนางมาโอบก

ความสงสัยทั้งหมดถูกพับเก็บลง เมื่อคิดได้ว่าสตรีนางนั้นจะเป็นใคร เกี่ยวข้องอันใดกับบุรุษผู้นี้ก็ไม่เกี่ยวกับนาง เมื่อครบกำหนดนางก็ต้องจากไป ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก แต่ทำไมถึงรู้สึกอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น คงเป็นเพราะนางเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางมาทั้งวัน และยังถูกบุรุษผู้นั้นรังแกจึงทำให้เป็นเช่นนี้กระมัง เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนรถม้า ใบหน้างามก็ร้อนผ่าวขึ้นมา นางลืมไปได้อย่างไรกันว่าความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นจะนำพามาซึ่งความยุ่งยากใจในภายหลัง ซึ่งหากนางเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมาคงจะไม่ดีแน่"ถึงแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย"เสียงของบ่าวรับใช้ใบหน้ากลมจิ้มลิ้มดูน่าเอ็นดู เอ่ยขึ้น เมื่อพานางมายังเรือนเรือนหนึ่งที่ดูใหญ่โตและสวยงาม รู้เพียงว่าเรือนหลังนี้อยู่ทางปีกตะวันออกของเรือนใหญ่ เพราะมัวแต่คิดเรื่องสตรีนางนั้น จึงทำให้มิรู้ตัวเลยว่านางเดินมาถึงเรือนแห่งนี้ได้อย่างไร แล้วจะหาแม่ทัพโม่เหยียนได้ที่ไหนล่ะทีนี้"เรือนตะวันออกนี้ เป็นเรือนพักของท่านแม่ทัพเจ้าค่ะฮูหยินน้อย"เสียงแจ้วๆ ของบ่าวรับใช้ตัวกลมที่พานางเดินดูรอบๆ เรือนยังคงดังขึ้นเป็นระยะอย่างน่าฟัง สายตากลมโตที่ก