Semua Bab พันธนาการ รัดรึงใจ: Bab 31 - Bab 40

สิ้นเสียงบานประตูที่ปิดลง ศีรษะเล็กก็โผล่ออกมาเหนือผ้าห่มที่คลุมกาย หอบเอากายบางที่บอบช้ำขึ้นพิงพนักหัวเตียง ภาพความป่าเถื่อนรุนแรงที่บุรุษผู้นั้นทำกับนางยังแจ่มชัด น้ำตาที่คิดว่าไม่มีจะไหลอีกแล้วกลับรินไหลออกมาจากดวงตาแดงก่ำบวมช้ำอีกครา กายบางสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น น้ำมูกน้ำตาไหลจนแทบจะหายใจไม่ออก เจ็บช้ำทั้งทางร่างกายและจิตใจ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไปทั่วกายและตรงส่วนบอบบางกลางร่าง ยิ่งตอกย้ำว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง มิใช่เพียงฝันร้ายบุรุษผู้นั้นย่ำยีนางอย่างไร้ซึ่งความเมตตา โถมกายเข้าหานางครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างป่าเถื่อน จนนางแทบสิ้นสติ รู้สึกถึงความเหนียวเหนอะหนะมากมายกลางกายและคราบคาวขาวปะปนกับสีแดงของเลือดที่แห้งกรังตรงโคนขายิ่งรู้สึกเจ็บช้ำ "ฮูหยินน้อยเจ้าคะ อาเปาเองเจ้าค่ะ"เสียงของอาเปาที่เอ่ยเรียก ทำให้ร่างบางหลุดจากภาพความเลวร้ายที่ติดตรึงอยู่ภายในใจ หลับตาลง ข่มกลั้นน้ำเสียงมิให้สั่น"ไม่ต้องเข้ามา ข้าอยากอยู่คนเดียว"น้ำเสียงที่เคยอ่อนหวานสดใส ตอนนี้กลับแหบแห้งสั่นเครือจนคนฟังเกิดความไม่แน่ใจ"แต่ว่า""ข้าจะพักผ่อน"อาเปาที่ยืนลังเลอยู่อย่างเป็นห่วงได้แต่ยืนปักหลักอยู่หน้า

สตรีในชุดผ้าไหมสีขาวประกายมุก ปลายขอบกระโปรงตัวงามถูกถักทอด้วยเส้นไหมทองคำ ยิ่งขับให้ตัวชุดที่ตัดจากผ้าไหมล้ำค่า ยิ่งดูงดงามเลอค่า กอบกับสตรีผู้สวมใส่มีใบหน้างามล้ำดังเทพเซียน ยิ่งทำให้ผู้พบเห็นยิ่งตกตะลึง เครื่องประดับที่ตัวเรือนทำจากทองคำแท้ดูสุกสกาว ลวดลายเถาวัลย์ไม้เลื้อย ประดับด้วยไข่มุกขาวบริสุทธิ์เข้าชุด ที่ส่งให้ผู้สวมใส่ยิ่งดูสูงส่งสง่างามบุรุษในชุดสีน้ำเงินเข้มขับให้ใบหน้าหล่อคมที่มีไรหนวดไรเคราขึ้นจางๆ ยิ่งดูคมเข้ม ลึกลับ มีเสน่ห์น่าค้นหา มองโฉมสะคราญที่เขาได้แค่แอบมองนางจากไกลๆ ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ร่างบอบบางที่ก้าวเดินอย่างสงบ ไม่แม้แต่จะปรายตามองเขา ราวเขาเป็นดังอากาศ ตามหลังผู้เป็นมารดาผ่านหน้าเขาไปราวต้องมนสะกด แม้ยามปกตินางจะงดงามหาใดเปรียบแล้ว ทว่าตอนนี้นางกลับงดงามอ่อนหวานจนเขาแทบลืมหายใจ มองแผ่นหลังบอบบางนั้นอย่างโง่งม เขาคิดถึงนาง คิดถึงร่างนุ่มนิ่มนั้นเหลือเกินก่อนใบหน้าคมคายนั้นจะสลดลง เมื่อสังเกตอาภรณ์ที่นางสวม ไม่ใช่ชุดที่เขาส่งไปให้ เพียงแค่สีของอาภรณ์นางยังเลือกที่จะสวมใส่ให้ต่างจากเขา ใบหน้าหล่อเข้ม ยิ่งหม่นหมอง เมื่อโฉมสะคราญก้าวผ่านรถม้าที่ประทับตราของแ

ภาพบุรุษที่ก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมที่เปียกชื้น สาบเสื้อคลุมที่เปิดออกจากกัน เผยให้เห็นหน้าอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม มีหยดน้ำเกาะพราว หยดน้ำสายหนึ่งที่ไหลจากเส้นผมเปียกชื้นมาตามสันกรามแกร่ง หยดลงบนแผงอกกำยำ ไหลผ่านลอนกล้ามเนื้อที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม ผ่านสะดือบุ๋ม ก่อนจะหายเข้าไปในขอบกางเกงที่มีไรขนรำไร ช่างเป็นภาพที่ดูเย้ายวนยิ่งนัก จนสตรีที่นั่งอยู่ปลายเตียงลอบกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก มองอีกฝ่ายด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มจือหลิงที่มองภาพบุรุษตรงหน้าอย่างเหม่อลอยก่อนจะเรียกสติที่เหลืออยู่เพียงน้อยสะบัดศีรษะอย่างแรง มองบุรุษที่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างหวาดระแวง บนหน้าผากมนนั้นเริ่มมีเม็ดเหงื่อไหลซึมออกมาแม่ทัพหยางโม่เหยียนมองอาภรณ์ที่นางสวมแล้วให้นึกสงสารยิ่งนัก ตอนถอดคงใช้เวลานานเป็นแน่ แต่มิเป็นไรเพราะเขาคงไม่ได้เป็นคนถอดมัน "ท่านเข้าไปนอนด้านใน ข้านอนฝั่งนี้เอง"จือหลิงที่บอกอีกฝ่ายเสียงสั่นอย่างยากที่จะระงับ"อืม"แม่ทัพหยางโม่เหยียนที่ก้าวขึ้นไปด้านในอย่างว่าง่าย มือหนายกขึ้นถอดเสื้อตัวในออกเหลือกางเกงเพียงตัวเดียว"ท่าน ถอดเสื้อทำไมกัน"จือหลิงที่เห็นอีกฝ่ายเปลือยอกถึงก

จือหลิงที่ถูกบุรุษชั่วผู้นั้นเคี่ยวกรำตลอดทั้งคืน ชันกายลุกขึ้นจากเตียงนุ่มอย่างอ่อนล้า เพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับจวน นางพลาดท่าให้เจ้าคนมากเล่ห์นั่นจนได้ สายตาพลันตวัดมองกาน้ำชาบนโต๊ะ แต่ทว่ามันได้หายไปเสียแล้วหวนนึกไปถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากศึกรักอันเร่าร้อนในรอบแรกจบลง นางที่นอนหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยก็สำเหนียกได้ว่านางโดนบุรุษผู้นี้เล่นไม่ซื่อเสียแล้ว ร่างบางที่ขืนกายออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งชื้นเหงื่อ ก่อนจะผุดลุกต่อว่าบุรุษชั่วอย่างเคืองแค้น ทั้งที่กลางกายยังคงร้อนวูบวาบ"ท่านมันชั่วช้า ถึงขนาดกล้าวางยาข้าเชียวหรือ""เจ้ากล่าวหาพี่แล้ว มิใช่เจ้าหลอกหรือที่ข่มเหงรังแกพี่"ใบหน้าหล่อคมที่กล่าวสวนขึ้นมา พร้อมตีหน้าเศร้าราวกับตนเองถูกรังแก ทำให้นางถึงกับสะอึก ใบหน้างามร้อนผ่าวแดงก่ำไปทั้งหน้าลามไปถึงลำคอ ใบหูเล็กทั้งสองข้างแดงเถือก มือบอบบางที่กระชับผ้าห่มปกปิดกาย กำเข้าหากันแน่นอย่างแค้นเคือง"ไม่จริง...เป็นท่านแน่ที่วางยาข้า หาไม่แล้ว ข้ามิมีวันทำเรื่องน่าอายเช่นนี้แน่"จือหลิงที่มองอีกฝ่ายอย่างเดือดดาล เขาเป็นคนวางยานางแน่ แต่กลับกล่าววาจาให้นางต้องอับอาย"จุ๊ จุ๊ จุ๊ หลิงเ

"เจ้าก็อยู่ที่นี่หรือโม่เหยียน แม่ดีใจยิ่งนัก เจ้าทั้งสองเข้าใจกันแล้วใช่หรือไม่""ขอรับท่านแม่"แม่ทัพหยางโม่เหยียนที่ลุกขึ้นประคองร่างของมารดาตนมานั่งพร้อมเอ่ยตอบแค่ก แค่ก แค่กจือหลิงที่ขยับกายจะปฏิเสธ ต้องหยุดคำพูดลงเมื่อเสียงไอแหบแห้งของหญิงชราดังขัดขึ้น พร้อมมือเหี่ยวย่นนั้นยกขึ้นนวดคลึงศีรษะ"ท่านแม่ ไม่สบายหรือเจ้าคะ"มือบอบบางที่รินชาส่งให้ พร้อมกับเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นท่าทางของผู้เป็นแม่สามี เมื่อวานท่านยังดูปกติและแข็งแรงดีอยู่เลย"คนแก่ก็เช่นนี้ สามวันดีสี่วันไข้ เจ้าอย่าได้กังวล แล้วโม่เหยียนมารับน้องกลับเรือนหรือ"ฮูหยินผู้เฒ่าหยางที่เอ่ยตอบลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปถามบุตรชายตน"ไม่ชะ.."แค่ก แค่ก แค่กจือหลิงที่ตั้งท่าจะปฏิเสธ ต้องสงบคำอีกครั้ง เมื่อเสียงไอแห้งๆ ของแม่สามีดังขึ้น"ตามท่านหมอมาดูเสียหน่อยดีกว่านะเจ้าคะ""ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ประเดี๋ยวก็หาย""เช่นนั้นก่อนกลับอยู่รับสำรับกับแม่นะ มิได้ร่วมโต๊ะกับเจ้าทั้งสองพร้อมหน้าเสียหลายวัน"เสียงของหญิงชราที่กล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเศร้า ที่ดูเหมือนจะเศร้ามากจนเกินไป มองนางด้วยความคาดหวัง จนจือหลิงได้แต่ยิ้ม