ตอนที่9 ลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ

หยางโม่เหยียน ที่เมื่อรู้สึกตัวตื่น มือหนาก็ควานหาร่างหอมกรุ่นของสตรีด้านข้างที่เขาเริงรักกับนางเกือบทั้งคืนแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า แต่กลับรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวอยู่ทางด้านหลัง เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นเป็นสตรีที่เขากำลังคิดถึงอยู่ ท่าทางเร่งรีบของอีกฝ่ายที่เร่งสวมอาภรณ์จนไม่สังเกตเลยว่ามีสายตาที่กำลังมองนางด้วยประกายร้อนแรง ผิวเนื้อขาวนวลที่โผล่วับแวมทุกครั้งที่นางขยับตัว ทำให้กลางร่างของเขาร้อนรุ่มขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ปลดปล่อยใส่นางไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเมื่อคืนนี้

แต่ท่าทางเร่งรีบของนางทำให้คิ้วกระบี่ขมวดมุ่น นางกำลังคิดหนี นางคิดว่าได้เขาแล้วจะคิดทิ้งขว้างง่ายๆ เช่นนั้นหรือ ไม่มีทาง นางต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่นางทำ ไม่รู้หรือไรว่าเขาต้องทุ่มเทแรงใจแรงกายไปเท่าไหร่ในการทำให้นางสุขสมไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เพียงแค่เขาพูดไม่กี่ประโยค นางกลับผลุนผลันคิดที่จะวิ่งหนีท่าเดียว จนเขารีบกระโจนลงจากเตียงมีเพียงผ้าแพรผืนบางปกปิดช่วงล่าง แต่ใครจะไปคาดคิด ว่าประตูจะถูกผลักเข้ามาโดยฝีมือของคนคุ้นหน้า ที่กำลังมองมาอย่างตกตะลึงกับภาพความใกล้ชิดที่แสนวาบหวิวนั้น

ภาพโฉมสะคราญที่นั่งหน้าซีดเผือดก้มหน้างุดอยู่ตรงหน้าหลังจากที่สวมเสื้อผ้าจนเรียบร้อย เขาก็ต้องมาเผชิญหน้ากับสายตาจับผิดและคาดคั้นของสตรีผู้เปิดประตูเข้ามาอย่างไร้มารยาท ซึ่งสตรีผู้นั้นคือ พี่สาวของเขาเอง ลู่จางฮี มารดาของลู่ซานจง ที่มองเขาเหมือนกับว่าเขาได้ฆ่าใครตาย ก่อนจะหันไปมองสำรวจเรือนร่างบอบบางที่นั่งก้มหน้า ใบหน้างามล้ำนั้นซีดเผือดไร้สีเลือด ลำคอขาวผ่องปรากฏร่องรอยสีชาดมากมาย ยืนยันถึงสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างเห็นอกเห็นใจ 

เหอะ คนที่นางต้องเห็นอกเห็นใจคือเขาต่างหากเล่า เขาที่โดนสตรีนางนั้นรีดน้ำจนหมดตัวแล้วยังคิดจะหนีอีก 

"โม่เหยียน เจ้ามีอันใดจะอธิบายหรือไม่"

แม้เรื่องราวที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ฝ่ายหญิงนั้นได้เสียหายไปแล้ว อย่างไรก็ต้องรับผิดชอบ

เสียงเย็นที่เอ่ยถามขึ้นจนใบหน้าหล่อเหลาแบ้หน้าอย่างเบื่อหน่ายกับท่าทางที่แสร้งว่าไม่พอใจนั้น เขาไหนเลยจะมองไม่ออกว่าภายใต้ใบหน้าเคร่งขรึมของพี่สาวตนนั้น ตอนนี้กำลังเริงร่าเพียงใด ที่สามารถทำให้เขาจนมุมไร้ข้ออ้าง ป่านนี้มีหรือมารดาเขาจะไม่รู้เรื่องนี้ คาดว่าที่จวนตระกูลหยางคงเร่งจัดงานมงคลแล้วกระมัง

จือหลิงที่ได้แต่นั่งก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสู้หน้าใครทั้งนั้น ได้ยินคำถามของสตรีที่นางให้ความนับถือ จึงลอบมองปฏิกิริยาของบุรุษที่นางพึ่งได้รับรู้ว่าเขาคือ แม่ทัพพิทักษ์แดนใต้ หยางโม่เหยียน ท่านน้าของคุณชายลู่ซานจงคนรักของสหายนาง เห็นใบหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่ายยิ่งทำให้นางใจเสีย ยิ่งเขาไม่พูดสิ่งใดนางยิ่งรู้สึกอึดอัด จะให้แม่ทัพที่ผู้คนต่างยกย่องแต่งสตรีที่ไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างนางเขาคงรู้สึกไม่พอใจ และนางเป็นคนที่เข้าห้องผิดเอง นางเป็นคนผิดเองทั้งหมด ก่อนจะก้มหน้าลงปลงตกให้กับชีวิตอันน่าเวทนานี้

"ไม่ตอบ แสดงว่าเจ้ายอมรับในสิ่งที่เจ้าทำใช่หรือไม่ ก็ดี ลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับ"

ลู่จางฮี ที่เห็นใบหน้าสลดของสาวน้อยตรงหน้า ได้แต่ลอบอมยิ้ม นางรู้จักสาวน้อยผู้นี้เป็นอย่างดี และรู้สึกถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น เมื่อครั้งที่บุตรชายของนางพาว่าที่สะใภ้มาแนะนำให้นางรู้จัก นางเป็นสหายสนิทของลูกสะใภ้ของนาง จึงทำให้ได้พบเจอกันบ่อยๆ ยังเคยคิดเล่นๆ อยู่เลยว่าสตรีตรงหน้านั้นช่างงดงาม กิริยามารยาทก็น่าชื่นชม ช่างเหมาะสมกับน้องชายที่ยังไม่ยอมออกเรือนของนางยิ่งนัก แต่ในตอนนั้น ข่าวว่านางมีคนรักอยู่แล้ว จึงได้ปล่อยวางลง นึกไม่ถึงว่าบุพเพ จะทำให้ทั้งสองมาพบเจอกัน ในสถานการณ์ ที่นางเองยอมรับว่ารู้สึกถูกใจไม่น้อย  

"หลิงเอ๋อ เจ้าไม่ต้องกลัว อย่างไรเขาจะต้องแต่งเจ้าเข้าจวน ไป ไปเตรียมตัวเดินทางไปจวนตระกูลหยางกัน"

จือหลิงที่มองใบหน้าของสตรีที่แม้อายุจะเข้าเลขสี่แล้วแต่ยังคงงดงามอย่างตกใจ รีบหันไปมองบุรุษที่ยังคงนิ่งเฉย ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ทำให้แววตาที่นิ่งเฉยอยู่ในตอนแรก หันมามองนางอย่างดุดัน จนต้องเกร็งกายขึ้นอย่างอึดอัด ไม่ยอมหันไปสบสายตาคมกล้าที่มองนางอยู่

"ท่านน้าจางฮีกล่าวหนักไปแล้ว เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นจากการเข้าใจผิด ท่านแม่ทัพเองก็มิได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ข้าเองก็มิได้ติดใจเอาความ ขอให้เลิกแล้วต่อกันเถอะนะเจ้าคะ ข้าขอตัวเจ้าค่ะ"

กล่าวจบร่างบางที่ลุกขึ้นคำนับคนทั้งสอง นางอยากออกไปให้พ้นจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้เสียที สายตาของบุรุษผู้นั้นทำให้นางอึดอัด รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อย่างประหลาด แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกไป ต้องชะงักกึกกับคำพูดที่ทำให้นางแทบสิ้นสติ