All Chapters of เพียงแค่ก้าว: Chapter 41 - Chapter 50

อี้ซินแทบจะกระโดดกัดคอคนเจ้าเล่ห์ ที่หลอกลวงนางความจริงการเดินทางมาที่นี่ใช้เวลาเพียงสองเค่อเท่านั้น แต่คนเจ้าเล่ห์กลับหลอกลวงนางพามาอีกเส้นทางหนึ่งที่ต้องใช้เวลาที่นานกว่าเกินครึ่ง หากนายช่างใหญ่ไม่พูดขึ้นตอนขากลับนางคงโดนเจ้าวัวเฒ่าหลอกกินเต้าหู้อีกเป็นแน่ด้วยเพราะมัวแต่เพลิดเพลินกับการชมขั้นตอนการทำเครื่องปั้นจนลืมเวลา รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เวลาล่วงเลยจนเย็นย่ำเสียแล้ว จึงได้เร่งรีบเตรียมตัวเดินทางกลับอี้ซินที่ใช้มือเล็กลูบแผงคอของม้าตัวโตที่นางขี่มา เพื่อสร้างความคุ้นเคยกับมันก่อนเดินทางกลับ อย่างกล้าๆ กลัวๆ ในขณะรอหานตงเข้าไปเอาของ แต่ต้องหันมามองตามเสียงของนายช่างใหญ่ที่เอ่ยทักขึ้น"แม่หนู นี่จะกลับทางเดิมอีกหรือ"นายช่างใหญ่ที่เห็นว่าม้าตัวโตของนายตนถูกนำมารอท่าตรงปากทางด้านหลังโรงปั้นที่ไม่ใช้สัญจรนานแล้ว จึงถามขึ้นอย่างกังวลเมื่อมองท้องฟ้าที่บอกเวลาว่าอีกไม่นานจะมืดค่ำ อี้ซินที่มองผู้พูดอย่างมึนงงก่อนจะได้รับความกระจ่างที่ทำให้นางแทบจะระงับอารมณ์โกรธที่พุ่งขึ้นสูงจนมือไม้สั่นเอาไว้ไม่ไหว"ก็หากกลับเส้นทางนี้เกรงว่าจะมืดค่ำเสียก่อนแล้วจะมองมิเห็นทางเอา"นายช่างใหญ่ที่กล่าวขึ้น

เมื่อถึงเวลาเริ่มงานบรรดาแขกเหรื่อทั้งหลายจึงถูกเชิญไปยังส่วนของห้องโถงที่มีไว้สำหรับให้แขกที่มาใช้บริการชื่นชมการแสดง พื้นที่กว้างขวาง ถูกจัดเป็นสัดส่วน สามารถมองการแสดงบนพื้นที่ยกสูงกลางห้องโถงได้อย่างชัดเจนและทั่วถึง ภายในประดับตกแต่งด้วยโคมไฟและดอกไม้หลากสีสันและเน้นสีแดงที่ดูร้อนแรงเป็นพิเศษ เมื่อบรรดาแขกนั่งลงตรงส่วนที่ถูกจัดเอาไว้ ดนตรีก็เริ่มบรรเลง ตามด้วยบรรดานางรำที่แต่งกายด้วยอาภรณ์งดงามเนื้อผ้าบางเบาอวดเรือนร่างก็เริ่มร่ายรำด้วยท่าทางยั่วยวนงดงาม กรีดกรายไปตามท่วงทำนองด้วยกิริยาอ่อนช้อย มีการแสดงทยอยออกมาแสดงเรื่อยๆ จนกระทั่งร่างงดงามเย้ายวนในชุดสีแดงที่พลิ้วไหวถูกออกแบบอย่างสวยงามแปลกตาเป็นที่สนใจของบรรดาแขกเหรื่อ ดูโดดเด่นเป็นอย่างมากเมื่ออยู่บนเรือนร่างของพี่ลี่ลี่ที่กำลังร่ายรำอย่างงดงาม ข้างๆ กันนั้นก็เป็นใครไปไม่ได้ แม่นางเซียงเซียงที่ฉีกยิ้มหวานส่งมาตรงบริเวณที่พวกนางนั่งอยู่คงมิต้องบอกว่านางจงใจยิ้มให้กับผู้ใดหากมิใช่บุรุษข้างกายของนางที่นั่งหน้านิ่งอยู่ยิ้มเสียให้พอเถิดแม่นางเซียงเซียงคนงามเพราะหลังจากค่ำคืนนี้เจ้าอาจต้องหลั่งน้ำตานางรำในชุดนี้จะเป็นชุดของสตรีที

วันนี้เป็นอีกวันที่อี้ซินมาดูการสร้างเหลาอาหารตั้งแต่เช้า ยิ่งได้เห็นว่าเหลาอาหารของนางกำลังจะเป็นรูปเป็นร่างใบหน้างามยิ่งดูงดงามสดใสเพราะใบหน้านั้นประดับไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขและความหวัง อีกไม่นานฝันของนางก็จะเป็นจริงแล้ว ร่างบางที่เดินดูคนงานกำลังลำเลียงไม้ไผ่และตัดไม้ไผ่ออกเป็นรูปแบบต่างๆ ตามที่นางสอน ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงที่ที่มีสตรีอายุตั้งแต่ 14-45 ปี จำนวนสิบคนที่กำลังขะมักเขม้นสานไม้ไผ่เป็นลวดลายสวยงามแปลกตาอย่างพออกพอใจ สตรีเหล่านี้เป็นชาวบ้านและภรรยาของชายที่มาเป็นลูกจ้างในการสร้างเหลาอาหารในครั้งนี้ นางได้ว่าจ้างสตรีเหล่านี้มาสานไม้ไผ่ที่จะนำไปประกอบกับการสร้างเหลาอาหาร เพื่อที่ทุกคนจะได้มีรายได้ ฝีมือในการสานนั้นดีมากทีเดียวนางแค่อธิบายและทำเป็นแบบอย่างให้ดูแค่ครั้งเดียวเท่านั้น พวกนางก็สามารถทำได้และออกมางดงามประณีตอีกด้วย สร้างความพอใจให้นางนัก เวลาล่วงเลยมาถึงยามซื่อ (9.00น.-10.59น.) สายตาหวานซึ่งปรายตามองไปบนถนนอยู่เป็นระยะเหมือนกำลังรอใครบางคนที่ไม่เห็นหน้าตั้งแต่เมื่อวานจนตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะปรากฏตัวขึ้น ทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น ก่อนจะวางมือจากการสานไม้ไผ่ตรงหน

อี้ซินที่เดินทางมายังร้านค้าของท่านป้าหวังตั้งแต่เช้าเพราะวันพรุ่งนี้จะเป็นวันปักปิ่นของนางแล้ว วันนี้นางจึงต้องมาเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้ คืนนี้นางจะค้างคืนที่นี่ และเข้าพิธีในตอนเช้า โดยมีท่านป้าหวังเป็นผู้ใหญ่จัดการทุกอย่างให้ เพราะท่านป้าหวังเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ที่นางนับถือเพียงคนเดียวและนางนั้นรักและเคารพอีกฝ่ายดุจดังมารดา"ซินเอ๋อ มาแล้วหรือ เถ้าแก่เนี่ยกำลังรอเจ้าอยู่ด้านใน"คนงานในร้านที่คุ้นเคยกันดี เมื่อเห็นนางที่ลงมาจากรถม้าก็รีบเข้ามาช่วยถือข้าวของ พร้อมแจ้งว่านายตนกำลังรอท่าอยู่"หืม ท่านป้ารอข้าอยู่หรือ"อี้ซินที่ทำหน้าสงสัย ท่านป้ารอนางด้วยเหตุใด หรือว่าจะเกี่ยวกับพิธีในวันพรุ่งนี้ แต่มันก็ไม่ได้มีอันใดซับซ้อนมิใช่หรอกหรือฝ่ายผู้แจ้งข่าวเมื่อเห็นดรุณีน้อยตรงหน้าทำหน้าครุ่นคิด จึงเอ่ยขึ้น"ได้ยินมาว่า มีคนอยากจะแนะนำให้เจ้ารู้จักน่ะ""อ้อ เช่นนั้นหรอกหรือ ขอบคุณเจ้าค่ะ"กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายพร้อมยิ้มให้ ก่อนจะหันกลับไปหาน้องชายที่เดินตามมาด้านหลัง"ฟงเอ๋อ พี่จะไปพบท่านป้าก่อน เจ้าเล่นอยู่แถวนี้อย่าซนนักนะ""ขอรับ พี่ใหญ่"เจ้าตัวเล็กที่ดูเหมือนจะโตขึ้นนิดหน่อย รับคำพร

อี้ซินที่กำลังที่นอนพลิกกายไปมาเพราะไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ มิรู้ว่าเพราะผิดที่หรือเหตุการณ์วาบหวิวที่เกิดขึ้นก่อนหน้ากันแน่ถึงทำให้นางต้องนอนกระสับกระส่ายอยู่แบบนี้ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้นางหยุดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดลุกขึ้นมาเอ่ยถามขึ้น"ใครเจ้าคะ""แม่เอง แม่ขอเข้าไปนะ"เป็นหวังจูชิงมารดาบุญธรรมของนางนั่นเอง"เจ้าค่ะ"อี้ซินที่มองมารดาบุญธรรมที่เปิดประตูเข้ามาในมือนั้นมีกล่องลวดลายงดงามเข้ามาด้วย"แม่นำปิ่นที่จะใช้ปักในวันพรุ่งนี้มาให้เจ้าเลือก"เถ้าแก่เนี้ยหวังบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะวางกล่องเครื่องประดับที่ด้านในมีปิ่นปักผมลวดลายงดงามมากมายอี้ซินที่มองปิ่นในกล่อง และเงยหน้ามองมารดาบุญธรรมก่อนจะส่งยิ้มให้อีกฝ่าย เอ่ยออกมาเบาๆใบหน้านั้นแดงก่ำ"เอ่อ ข้ามีปิ่นที่จะใช้ในพิธีอยู่แล้วเจ้าค่ะท่านแม่"พร้อมกับลุกออกไปหยิบกล่องปิ่นปักผมที่นางนำติดตัวมาด้วยส่งให้มารดาบุญธรรม ด้วยมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นนางจึงลืมเสียสนิทที่จะนำปิ่นที่จะใช้ปักปิ่นของนางมอบให้มารดาเถ้าแก่เนี้ยหวังที่รับกล่องลวดลายงดงามประณีตขึ้นมาเปิดดู ด้านในเป็นปิ่นปักผมที่งดงามมาก บ่งบอกถึงความใส่ใจของผู้ใ