บททั้งหมดของ เพียงแค่ก้าว: บทที่ 11 - บทที่ 20

เมื่อเช้าวันใหม่มาเยือนสองพี่น้องต่างพากันออกเดินทางไปตลาดตั้งแต่เช้า มุ่งตรงไปยังร้านค้าของท่านป้าหวัง เมื่อไปถึงเห็นท่านป้ากำลังให้คนงานชายขนกระสอบอะไรบางอย่างจำนวนมากเข้าไปยังหลังร้าน จึงเดินเข้าไปหา"สวัสดีเจ้าค่ะ ท่านป้าหวัง" เถ้าแก่เนี่ยหวังที่ได้ยินเสียงเล็กดังขึ้นเมื่อหันมามองเป็นสองพี่น้องให้รู้สึกยินดียิ่งนัก นางรอเด็กทั้งสองเสียหลายวันพร้อมส่งยิ้มกว้างไปให้"สวัสดีขอรับท่านป้า" "อ้าว ซินเอ๋อ ฟงเอ๋อ มากันแล้วหรือ มา มา เข้ามาด้านในกันก่อน" แล้วท่านป้าหวังก็เดินนำเข้าไปในร้านพร้อมกับเอ่ยขึ้น"หายหน้าหายตาไปเสียหลายวันเลยนะ รู้หรือไม่ป้ากำลังรอพวกเจ้าอยู่" เมื่อเข้ามาด้านในร้านก็หันมองเด็กน้อยทั้งสองที่กุลีกุจอนำตะกร้าสะพายลงจากแผ่นหลังเล็ก"ไหนๆเอาของมาดูสิว่ามีอะไรมาขายให้ป้าบ้างวันนี้ รู้หรือไม่ตะกร้าของพวกเจ้าขายดีมากเลยนะขายหมดตั้งแต่วันแรกแล้วยังมีเหล่าลูกค้ามาสั่งไว้หลายลูกทีเดียว" ท่านป้าหวังบอกอย่างยินดีพร้อมเอื้อมมือไปจับตะกร้าและของใช้ที่เด็กๆ นำออกมาวางพิจารณาอย่างสนอกสนใจเพราะนอกจากตะกร้ามีหูหิ้วแบบเมื่อหลายวันก่อนแล้วยังมีของใช้รูปแบบต่างๆ ที่ดูแปลกตาแต่สวยง

อี้ซินที่บอกให้อี้ฟงเข้านอนก่อน ส่วนนางนั้นจะเย็บผ้าห่มอีกสักพัก ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเค่อก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ ของร่างเล็กที่นอนขดกายในผ้าห่มผืนบาง แม้ยังไม่เข้าฤดูหนาวแต่อากาศตอนนี้ก็ถือว่าหนาวเย็นมากเลยทีเดียวเพราะลมหนาวเริ่มจะมาแล้ว ขนาดว่าบ้านหลังนี้กันลมได้เป็นอย่างดียังรู้สึกว่าไม่เพียงพอ สายตาพลันกวาดมองไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมที่แทบจะไม่มีเครื่องใช้อะไรเลย ส่วนที่หลับที่นอนนั้นคงไม่แปลกที่อี้ฟงจะหนาวเพราะมีแค่ผ้าบางปูรองนอนเท่านั้น ส่วนหมอนหนุนคือแขนเล็กนั่นเอง เห็นภาพตรงหน้าแล้วนางเกิดแรงฮึดสู้ วันข้างหน้านางและน้องจะต้องสบาย สองมือเล็กจึงลงมือเย็บเศษผ้าอย่างแข็งขันเมื่อได้ผ้าที่ใหญ่พอแล้วจึงพับมาทบชายผ้าเข้าด้วยกันก่อนจะเย็บปิดขอบผ้าสองด้าน แล้วนำขนเป็ดที่ได้มายัดใส่ลงไปทางด้านที่ยังไม่เย็บกระจายให้เสมอกันและหนาพอสมควรก่อนจะเย็บปิดปาก แล้วนำเข็มเล่มยาวที่ยืมพี่สาวคนสวยมาปักฝีเข็มไปบนผ้าให้เป็นตารางทั้งผืนเพื่อจะให้ขนเป็ดด้านในไม่มากองรวมอยู่ที่เดียวกัน กว่าจะเสร็จก็ล่วงเข้าสู่วันใหม่พอดี แต่ก็ถือว่าคุ้มเพราะผ้าห่มผืนนี้อุ่นมาก เศษผ้าที่ได้มาก็เป็นผ้าเนื้อดี ยังเหลือเศษผ้าและขนเป็ดอ

อี้ซินและอี้ฟงเมื่อมาถึงบริเวณที่จัดงานทั้งสองรู้สึกตื่นตาตื่นใจมาก ไม่นึกว่าในเมืองจะจัดงานอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ ท่านป้าหวังที่มองเด็กทั้งสองมองนั่นมองนี่อย่างตื่นเต้นก็ให้นึกเอ็นดู"อี้ซินพาน้องไปเดินชมงานเถอะลูก ไม่ต้องห่วงทางนี้ ตุ๊กตาของเจ้าเดี๋ยวป้าจะให้เด็กๆ ขายให้" "จะดีหรือเจ้าคะ แค่นี้ข้าก็รบกวนท่านป้ามากแล้ว" "เจ้าอย่าได้คิดมาก แค่เล็กน้อยเท่านั้น ไปเถอะไปเที่ยวเล่นเสียบ้าง" "ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ท่านป้า" "อ้อ ซินเอ๋อ ป้าว่าใส่ผ้าคลุมหน้าสักหน่อยดีกว่านะลูก"ท่านป้าหวังที่รักและเอ็นดูนางกล่าวขึ้นก่อนจะหยิบผ้าคลุมหน้าสีฟ้าผืนบางมาปิดหน้าให้นางตั้งแต่สันจมูกลงมาเห็นแค่ดวงตากลมโตงดงามที่สุกสกาวดั่งดวงดาว แม้ว่านางจะยังไม่ถึงวัยปักปิ่นแต่ก็ดูงดงามเกินกว่าจะปล่อยปละละเลย กันไว้ดีกว่าแก้ อี้ซินที่รับรู้ถึงความปรารถนาดีนั้นจึงกล่าวขอบคุณจากใจจริงนางลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้นางไม่ใช่ เจด้า สาวถึกบึกบึนแต่ เป็นสาวน้อยหน้าตางดงาม และดูบอบบางยิ่งนักแล้วทั้งสองก็พากันเดินไปยังถนนเส้นยาวที่สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านรวงที่มาตั้งแผงขายของ ทั้งของกิน ของเล่น ที่ดูแปลกตา ขนมหน้าตาน่ากินเยอะแยะเ

เมื่อกลับมาถึงบ้านสองพี่น้องที่มีงานล้นมือ ต่างช่วยกันขนข้าวของเข้าไปเก็บในเรือนแล้วมาช่วยกันปูเบาะรองนอนจัดที่นอนชุดใหม่ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจัดข้าวของทุกอย่างเข้าที่เรียบร้อย อี้ซินที่ปล่อยให้น้องชายเกลือกกลิ้งชื่นชมกับเครื่องนอนใหม่ที่แสนนุ่มอุ่นสบายอย่างมีความสุข ส่วนนางนั้นออกมาเดินสำรวจบริเวณรอบบ้านเพื่อวางแผนในการต่อเติมบ้านในวันพรุ่งนี้ นางคิดว่าจะใช้ไม้ไผ่ที่มีจำนวนมากในที่ดินผืนนี้ ที่สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้อย่างเหลือเฟือโดยที่ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่เพียงพอเพราะที่ดินแปลงนี้กว่าครึ่งเป็นป่าไผ่ พรุ่งนี้จะให้คนงานตัดต้นไผ่ออกทั้งหมดเพื่อใช้เป็นวัสดุหลักในการต่อเติมบ้านในเมื่อมีของล้ำค่าอยู่แล้วจะไปไขว่คว้าหาของที่ต้องใช้เงินแรกมาอีกทำไมกัน แล้วเมื่อนำต้นไผ่ออกหมดก็จะมีที่ดินสำหรับไว้ปลูกพืชผักอีกต่างหากมีแต่ได้กับได้เลยนะนี่ นางจะนำไม้ไผ่ที่มีมาต่อเติมห้องครัวต่อจากด้านหลังของตัวบ้านที่นางทำประตูหลังเอาไว้เพื่อจะได้เชื่อมต่อกันโดยผนังกั้นและหลังคาจะใช้เป็นไม้ไผ่ทั้งหมด เพราะหากใช้ใบหวายที่มีอยู่คงจะไม่พอและติดไฟได้ง่าย นางจึงใช้ไม้ไผ่เป็นหลังคาห้องครัวถือว่าเหมาะสมที่สุด และจะแบ่งห้อง

อี้ซินแบ่งหน้าที่การทำงานโดยให้ท่านลุงลู่นั้นเป็นคนไปตัดไผ่เรียงเอาไว้เป็นกองๆ ส่วนพี่ชายทั้งสองนั้นนางให้ขุดหลุมในส่วนที่จะใช้ทำห้องน้ำ โดยขุดหลุมให้ลึกพอประมาณรูปแบบคล้ายๆ ส้วมหลุมของยุคที่นางจากมา นางจะเริ่มจากการทำห้องน้ำก่อนเป็นสิ่งแรกเพราะห้องน้ำนั้นถือว่าเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันอย่างมากและนางก็ทนทรมานจากการใช้ห้องน้ำแบบธรรมชาติมามากพอแล้ว ส่วนอี้ฟงนั้นได้รับหน้าที่ให้ไปเก็บก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นที่ลำธารใส่ตะกร้าเอาไว้ เมื่อพี่ชายทั้งสองขุดหลุมเสร็จเรียบร้อยแล้วนางจึงให้นำแผ่นไม้มาปูทับปิดปากหลุมเว้นช่องสำหรับขับถ่ายตรงกลาง แล้วใช้ดินเหนียวผสมฟางแห้งปูทับให้หนาใช้แทนปูนเพื่อไม่ให้มีกลิ่นไม่พึงประสงค์เกลี่ยให้เสมอกันและใช้ดินเหนียวและแกลบผสมน้ำฉาบทับอีกทีก่อนจะใช้หินที่ให้อี้ฟงเก็บมาจากลำธารมาเรียงลงไปแทนกระเบื้อง ส่วนตรงกลางที่ใช้ขับถ่ายนั้นใช้ไม้ไผ่ทำเป็นโครงร่างรูปกรวยวงกลมใช้ดินเหนียวผสมแกลบฉาบให้มีความเรียบลื่นระหว่างที่รอให้ส่วนของห้องขับถ่ายแห้ง ก็มาทำโครงสร้างของห้อง นางออกแบบห้องน้ำเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งเป็นห้องสำหรับขับถ่ายและอีกฝั่งเป็นห้องอาบน้ำโดยอยู่ห่างจากตัวบ้า