All Chapters of เจ้าสาวคน (ไม่) โปรดของอาวิณ: Chapter 1 - Chapter 10

ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาในตอนใกล้ฟ้าสาง ได้ยินเสียงหายใจของใครบางคนดังอยู่ข้างกาย หันขวับไปมองก็เห็นว่าเป็นเด็กหญิงอรองค์หลับอยู่ข้างๆ เอาเท้าพาดบนขา หลับสบายจนน่าทุบ ส่วนมารดาของเขาหลับอยู่บนโซฟาเบดในมุมนั่งเล่นภูวิณค่อยๆ ยกขาเล็กๆ ของอรองค์ออกจากขาเขา แล้วลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ จัดการธุรส่วนตัวเงียบๆ ก่อนจะออกไปที่ไร่ เพราะนอนเต็มอิ่ม และอยากใช้แรงกายให้เหนื่อยเข้าไว้ จะได้ไม่ต้องพึ่งเหล้าให้เมาหลับ ไม่เช่นนั้นชีวิตอันแสนอิสระของเขาจะถูกตามควบคุมจากผู้หญิงต่างวัยสองคนนี้ถึงจะรู้ว่าเป็นห่วง แต่ก็ไม่อยากให้ทั้งสองมากังวลด้วย โดยเฉพาะมารดา ซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิดที่ยังเหลืออยู่ บิดาของเขานั้นเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน พร้อมกับบิดาของอรองค์ อรรคพลเป็นรุ่นพี่ของเขาที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านอยู่ใกล้กัน อายุมากกว่าเขาห้าปี และทำงานเป็นหัวหน้าคนงานและเป็นผู้ช่วยของบิดาเขาด้วยบิดาเขาที่นอกจากเป็นเจ้าของไร่ภูวิณ ยังรั้งตำแหน่งกำนันที่น่านับถือของคนในพื้นที่ ซึ่งมีคู่แข่งและศัตรูทางการเมืองท้องถิ่นอยู่พอสมควร สองเดือนก่อนการเลือกตั้งกำนันอีกวาระ ขณะไปทำธุระที่ในเมืองพร้อมกับอรรคพล จากนั้นก็แว

สามสิบนาทีต่อมา เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดตัวผอมสูง ผิวเข้ม กับเด็กสาววัยสิบย่างสิบห้า เจ้าของร่างผอมบาง ทว่าหน้าตาสวยงามอย่างชัดเจน นั่งบนพื้นก้มหน้า โดยมีร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทีเคร่งเครียด ใบหน้าคมหล่อนั้นเคร่งขรึม บดกรามเพื่อระงับอารมณ์จนขึ้นสันนูน“นาย น้องเอิงก่อเรื่องอะไรอีก” เสียงถามอย่างเรียบๆ ของศรีนวลนั้น บ่งบอกว่าไม่ได้แปลกใจเมื่อเห็นภาพของอรองค์กับลูกชายของเธอนั่งคุกเข่าบนพื้นต่อหน้าเจ้านายหนุ่ม เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองก่อเรื่องจริงๆ แล้ววสุ ลูกชายของเธอไม่ใช่คนก่อ แต่เป็นคนตามเรื่องมากกว่า เพราะไม่ว่าอรองค์จะทำอะไร วสุไม่เคยขัดอยู่แล้ว แม้เรื่องนั้นจะไม่ใช่เรื่องที่ควรทำก็ตามที่เป็นแบบนี้ เพราะวสุได้สัญญากับอรองค์มาตั้งแต่เด็กว่าจะยกให้เป็นลูกพี่ เหตุเพราะอรองค์เคยช่วยวสุตกน้ำเมื่อสามปีก่อน วสุเลยสัญญาจะเป็นลูกน้องอรองค์ จะเชื่อฟังลูกพี่ทุกอย่าง สั่งให้ทำอะไรก็ทำตามอย่างไม่มีข้อแม้คราวก่อนโยนงูเขียวตัวเล็กใส่ผู้หญิงคนหนึ่งของนาย จนอีกฝ่ายตกใจกรีดร้องจนเป็นลมล้มพับไป คราวนี้อะไรอีก หวังว่าคงไม่ร้ายแรงเกินกว่าที่ภูวิณจะอภัยให้ไม่ได้“ตกลงน้องเอิงทำอะไรค

มีแต่ความคิดถึง “ชอบห้องนี้ไหมเอิง” อารียาถามขึ้นเมื่อเธอถูกพามายังห้องพักส่วนตัว ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามห้องอารียานั้นเอง เป็นโซนห้องพักที่จัดรับรองสำหรับเครือญาติ“ชอบสิ ห้องสวยขนาดนี้” อรองค์มองรอบห้อง แต่เพราะการมาอยู่ในที่ไม่คุ้นเคย แถมจิตใจก็ยังอาวรณ์กับที่ที่จากมา เจ้าตัวก็เลยไม่มีแก่ใจยินดีกับอะไรทั้งนั้น“ดีแล้วที่ชอบ จริงๆ เพราะห้องข้างๆ ห้องนี้คือห้องของอาวิณ”“เขาคงไม่มามาที่นี่อีกแล้วมั้ง” อรองค์พูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ“ว่าไปนั่น บ้านนี้เป็นบ้านของอาวิณเหมือนกันนะ ยังไงเขาก็ต้องกลับมาสิ”บิดาของเธอเป็นเพียงอาจารย์ในมหาวิทยาลัยคนหนึ่ง ตอนนี้ก็เสียไปแล้ว ไม่ได้มีเงินมากมายจะซื้อบ้านหลังใหญ่ ภูวิณกับคุณย่าพิศมัยจึงเข้ามาดูแลเธอกับมารดา รวมทั้งซื้อบ้านหลังนี้ให้อยู่ด้วย โดยเฉพาะย่าพิสมัยก่อนที่ท่านจะเสียนั้นได้เดินทางมาหามารดาของเธอ เพื่อจะให้ดูแลอรองค์เสมือนผู้ปกครองคนหนึ่ง แถมยังให้เงินมารดาเธอไว้จำนวนหนึ่ง ซึ่งมากพอสมควร สำหรับค่ากินอยู่ขณะที่อรองค์อยู่ที่บ้านส่วนค่าเล่าเรียนนั้นภูวิณจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าง เพราะมรดกที่อรองค์จะได้รับนั้นต้องรออายุยี่สิบเสียก่อนถึงจะได้สิทธิ

หลาน (นอกไส้) อาวิณเป็นเด็กดี [อะไรนะครับ เอิงรังแกเพื่อนร่วมชั้น ไม่มีทางหรอก เอิงไม่ใช่คนที่จะไปรังแกใคร ตรงกันข้ามชอบช่วยเหลือคนที่ถูกรังแกมากกว่า ผมมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ เอิงเป็นเด็กดี ไม่รังแกใครก่อนแน่นอน]ภูวิณที่เพิ่งรับสายจากอินทุอรว่าครูฝ่ายปกครองแจ้งมาว่า อรองค์รังแกเพื่อนจนคางแตก และทางโรงเรียนจะไล่อรองค์ออก ซึ่งเป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้“ใช่แล้ว เพื่อนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ยืนยันว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายเอิงก่อน เอิงแค่ป้องกันตัว แต่ทางครูฝ่ายปกครองก็ยังยืนยันว่าเอิงผิด เด็กที่ถูกชกก็โกหกหาว่าเอิงทำก่อน”[ก็ในเมื่อมีคนในเหตุการณ์ยืนยัน ทำไมครูยังดึงดันว่าเอิงทำก่อน] ภูวิณเริ่มมีโมโห เพราะอรองค์นั้นเขารู้จักมาตั้งแต่วันลืมตาดูโลก รู้จักนิสัยใจคอดีว่า ไม่มีทางรังแกคนอื่นก่อนแน่นอน เอาหัว ภูวิณเป็นประกันได้“ตอนแรกพี่ก็สงสัยว่าครูทำไมไม่ฟังคนที่อยู่ในเหตุการณ์ แต่ยัยอิ้งกระซิบบอก เพราะเด็กที่เอิงมีเรื่อง พ่อแม่บริจาคให้โรงเรียนมากที่สุดในบรรดาผู้ปกครอง เขาเลยเอาใจเด็ก”[อ๋อ แบบนี้นี่เอง งั้นผมจะบริจาคให้มากกว่านั้น]“วิณ เอาจริงเหรอ”[เอาจริงครับ พี่อินช่วยส่งเบอร์โทร. ของโรงเรียน

โลกใบเดิมเลือนหาย อรองค์ทั้งตื่นเต้นดีใจจนยิ้มไม่หุบ เด็กสาวรีบอาบน้ำ และเลือกชุดอย่างพิถีพิถัน และหยิบชุดที่อารียาเลือกให้ตอนไปชอปปิ้งด้วยกัน เป็นเสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์ แต่สีอ่อนเป็นลายการ์ตูนน่ารัก กับกางเกงขาสั้นสีขาว แถมยังทาแป้งพัพบางๆ เติมริมฝีปากด้วยลิปสติกสีชมพู สีใกล้เคียงกับสีริมฝีปากของตนเองผมสั้นที่เริ่มยาวก็หวีและเซ็ทเป็นทรงอรองค์หมุนตัวไปมาเพื่อสำรวจความเรียบร้อย ก่อนจะออกจากห้องเดินลงไปยังชั้นล่าง ตรงไปยังห้องกินข้าว ซึ่งดูเหมือนว่าทุกคนจะลงมากันหมดแล้ว เพราะได้ยินเสียงพูดคุยแต่เอ...อยู่กันสามคน ทำไมเสียงพูดมันเหมือนจะมีคนมากกว่านั้นเมื่อโผล่หน้าเข้าไปในห้องกินข้าว รอยยิ้มที่แต้มหน้าตลอดการเดินมาถึงนั้นหุบฉับพลัน เมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่เคียงข้างภูวิณ“น้องเอิง ไม่ได้เจอกันนานเลย คิดถึงนะคะ” มะลิลุกจากเก้าอี้มาจับมืออรองค์ราวกับสนิทสนมกันมานาน ซึ่งจริงๆ แทบไม่รู้จักกันเลยก็ว่าได้มะลิพาอรองค์ที่เหมือนยังช็อก มานั่งเก้าอี้ตัวที่ยังว่าง ซึ่งก็คือข้างภูวิณอีกฟากรอยยิ้มก่อนหน้านั้นหายไปแล้ว“ไม่เจอกันแค่ไม่นาน น้องเอิงดูสดใสขึ้นนะคะ แต่งตัวก็น่ารักขึ้นด้วย” มะลิยังเอ่