All Chapters of เจ้าสาวคน (ไม่) โปรดของอาวิณ: Chapter 11 - Chapter 20

วันเวลา ก็สามปีแล้วนะ มันนานเกินกว่าที่จะเก็บเอามาคิด แต่อรองค์ก็อดคิดไม่ได้ เพราะสุดท้ายแล้วภูวิณก็ไม่เคยมาที่บ้านอีกเลย นับตั้งแต่วันนั้น เธอเองก็ยังถูกสั่งห้ามกลับไร่ จนกว่าจะเรียนจบปริญญาตรี ซึ่งเธอกับอารียาเพิ่งสอบเข้ามหาวิยาลัยเดียวกัน แต่เลือกคนละคณะ อารียาเลือกเรียนนิเทศศาสตร์ ฝันอยากทำงานเบื้องหลังวงการโทรทัศน์หรือเกี่ยวข้องกับวงการบันเทิง ส่วนอรองค์เรียนคณะบริหารธุรกิจ กับความคิดที่จะใช้ความรู้กลับไปช่วยงานภูริณที่ไร่อย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก รวมทั้งรีสอร์ตที่เพิ่งสร้างเสร็จ และเปิดบริการเรียบร้อยแม้ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะได้กลับไปที่ไร่ภูวิณอีกครั้งหรือเปล่า เพราะหากภูวิณเลือกที่จะใช้ชีวิตคู่กับมะลิ เธอคงหมดโอกาสจะกลับไป เพราะนอกจากจะทนเห็นทั้งสองรักกัน มะลิก็คงไม่ให้เธออยู่อย่างสุขสงบเช่นกัน แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ที่นั่น ถ้าอยู่อย่างสงบไม่ได้ “มัวแต่นั่งเหม่ออยู่นั่นแหละ ไม้กับมิ้นท์และมะเหมี่ยวรออยู่ที่ร้านแล้วนะ” อารียาเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นอรองค์นั่งเหม่ออยู่ในห้องนั่งเล่น ขณะที่เธอพร้อมจะออกจากบ้านแล

“แล้วแม่ของไม้ล่ะ”“แม่เราตาย มันนานเท่าอายุเราเลยนะ ไปแจ้งความตอนนี้มันคงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะศพแม่เราก็เผาไปนานแล้ว ไม่มีหลักฐาน เช่นการถ่ายภาพเก็บไว้เลย แถมโรงพยาบาลระบุการตายว่าตกเลือกจากการคลอดลูกอีก” มัชกรอธิบาย“แต่เราว่านะ ถ้าเรื่องคดี เราไม่มีหลักฐาน แต่เราหาทางเล่นงานมันทางอื่นก็ได้ คนชั่วๆ มันย่อมทำเรื่องชั่วๆ ตลอดเวลาอยู่แล้ว” อรองค์ออกความเห็น ตอนยังเด็กจำได้ว่าย่าพิสมัยให้เธอลืมเรื่องนี้ คิดเสียว่าเป็นเวรกรรม คนที่ทำอาจเป็นคนที่พ่อกับปู่ภวัตเคยกระทำกับเขามาในชาติปางก่อน ตอนยังเด็กเธอก็คล้อยตามแบบเด็กเชื่อฟังผู้ใหญ่ ครั้นพอโตก็คิดว่าคนก่อกรรมทำชั่วควรรับผลในชาตินี้ ไม่มีชาติก่อน หรือชาติหน้าที่จะชดใช้“จริงของแก” มัทนาเออออ“ก่อนเปิดเรียน เราไปเที่ยวบ้านเกิดกันดีไหมไม้” อรองค์เอ่ยขึ้น“ดี เพราะตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยกลับไปที่นั่นเลย”“พวกแกสองคน อย่าคิดทำอะไรแผลงๆ นะโว้ย” มัทนาเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล“แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่ามิ้นท์ ฉันกับไม้เอาตัวรอดได้” “เออ รู้ว่า แกสองคนเข้ายิม ชกมวย ฝึกเทควันโด แต่พวกชั่วมันชอบหมาหมู่โว้ย แถมสู้มือเปล่าไม่ได้ก็ใช้อาวุธ”“ไม่

ทั้งสองเพลินเพลิดกับอาหารอยู่ชั่วครู่ จากนั้นอรองค์ก็พามัชกรไปตลาด ซื้อขนมไทยเจ้าเดิมที่เคยกินตั้งแต่เด็ก ได้ขนมหลายอย่าง ก่อนแวะร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อเครื่องดื่มและของกินเล่น ก่อนกลับภูวิณรีสอร์ตเมื่อถึงห้องพัก อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็พากันนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น“พรุ่งนี้ไปขับรถเอทีวีไปดูน้ำตกไหม” อรองค์ชวน“แกไม่กลัวคนรู้จักเห็นเหรอ”“เห็นก็คงจำไม่ได้มั้ง เพราะฉันตัวโตขึ้นเยอะเลยนะ”“โตยังไง แต่หน้าเอิงก็ไม่ได้เปลี่ยนนะโว้ย”“เปลี่ยนสิ สวยขึ้นออก” อรองค์พูดแล้วหัวเราะถูกใจ เมื่อเห็นมัชกรทำเบ้ปาก“ไม่อยากไปที่ไร่เหรอ”“อย่าถามสิ มันทำให้อยากไป” สีหน้าอรองค์นั้นหงอยขึ้นมาทันที มาถึงบ้านเกิด แต่กลับบ้านไม่ได้ น่าเศร้าชะมัด“ก็ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้เราก็ขับรถผ่านๆ ไร่ก็ได้มั้ง แต่จริงๆ ที่นี่ให้เข้าไปชมไร่ได้ไม่ใช่เหรอ”“ก็ใช่น่ะสิ”“งั้นเราก็เข้าไปชมสิ”“ไหนแกบอกว่า หน้าฉันไม่เปลี่ยนไง เข้าไปคนงานในไร่ คนเก่าๆ ก็ยังทำงานกันอยู่”“เอิงก็เอาอะไรปิดหน้าสิ สวมแมส สวมหมวกแก๊ป ใส่แว่นกันแดด เหมือนที่ไอดอลเขาทำกันเวลาออกไปข้างนอกไง”“เอ่อ จริงของแก” อรองค์คล้อยตามความคิดของมัชกร“งั้น

แต่อีกไม่กี่วันระรินจะได้รู้กันเสียที ว่าภูวิณแต่งงานกับคนอื่นได้ โดยที่ไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับเธอ“แกถือโอกาสแต่งงานกับมะลิครั้งนี้ นอกจากเรื่องข้อตกลงแล้ว แกจะแก้แค้นระรินหรือเปล่า”“แก้แค้นบ้าอะไรล่ะ แต่ยอมรับว่ะ ส่วนหนึ่งก็อยากให้ระรินได้รู้ว่ากูไม่ได้ต้องการจะคืนดีกับเขา”“ก็เพราะมึงเคยรักเขามากไง ถึงต้องหลงตัวเองขนาดนี้”“ก็แค่เคย”“เคยบอกระรินด้วยคำนี้ไหม”“เคย แต่รินไม่เชื่อ”“ฮ่าๆ กูชอบความมั่นของระรินจริงๆ ว่ะ”“แต่กูเบื่อ”“เออๆ แล้วเด็กในปกครองของมึงล่ะ ตอนยังเด็กหน้าตาน่ารักน่าชัง โตแล้วคงสวยมากใช่ไหม”“ไม่รู้ว่ะ ไม่ได้เจอมาสามปีแล้วมั้ง”“เฮ้ย สามปีเลยเหรอวะ” ภาคินรู้สึกแปลกใจมากกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะไม่คิดว่าภูวิณกับเด็กในปกครองจะไม่ได้เจอกันนานขนาดนั้น“เออ ตั้งแต่คราวที่ไปเจอมึงตอนนั้นแหละ”“ทำไมเด็กหลงแสงสี ไม่ยอมกลับบ้านเหรอวะ”“กูไม่ให้กลับเองแหละ”“อ้าว ทำไม”“ชอบทะเลาะกับมะลิ ปวดหัวว่ะ”“เออ นะ ก็ไม่แปลก กูเคยได้ยินคนในไร่มึงพูดว่าน้องเอิงโตขึ้นจะเป็นเจ้าสาวของมึง”“ก็พูดเพ้อเจ้อไปเรื่อย”“ตอนเป็นเด็กหน้าตาน่ารักจะตาย โตมาสวย มึงก็อย่าเสียดายล่ะ”“ไอ้บ้า กูจะแต่ง

“อ๋อ ดีนะยังจำกันได้ ไม่ลืมไปเหมือนที่ลืมคำสั่งของฉัน!” เมื่อไหร่ที่สรรพนามเรียกตัวเองว่า ‘ฉัน’ มันยากที่อรองค์จะไม่โดนเล่นงาน “ขอโทษค่ะ เอิงไม่ตั้งใจจะขัดคำสั่งอาวิณ เอิงแค่อยากมาไหว้คุณย่า” เธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้ชายหนุ่ม หน้าหล่อๆ ภายใต้แสงจากโคมไฟมุมห้องยังดูเกรี้ยวกราด เขากวาดตามองร่างสูงเพรียวของเด็กสาวแล้วเมินไปทางอื่น ก่อนจะหันมาถามด้วยเสียงที่พยายามกดให้เรียบนิ่ง “มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” “มาก่อนอาวิณแค่ห้านาที...มั้ง” “ไม่ได้หมายถึงมาบ้านหลังนี้ แต่มาถึงที่...ตั้งแต่เมื่อไหร่!” เขาเอ่ยชื่อบ้านเกิด “สองวันก่อนค่ะ” “พักที่ไหน” “ที่บ้านเพื่อนค่ะ” “โกหก! จะโกหกไปถึงไหน!” เขาตะคอกใส่อย่างเหลืออด เพราะมั่นใจว่าอรองค์พักอยู่ที่รีสอร์ต เพราะบิ๊กไบค์คันที่เจ้าตัวขับนั้นวิ่งสวนกับเขา “เอ่อ เอิงขอโทษค่ะ เอิงพักที่รีสอร์ต” เธอสารภาพเสียงสั่นเครือ ไม่คิดว่าเขาจะโมโหขนาดนี้ ที่โกหกเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าพักอยู่ที่รีสอร์ต แต่เธอคงคิดผิดสินะ “ชีวิ