All Chapters of เจ้าสาวคน (ไม่) โปรดของอาวิณ: Chapter 41 - Chapter 50

อรองค์ลืมตาขึ้นก็พบเพียงความมืด ไร้สรรพเสียง มีเพียงสายลมพัดผ่านกายบางเบา แต่ก็ให้ความรู้สึกสดชื่น เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อย่างผ่อนคลาย เพื่อระงับความรู้สึกกลัวกับความมืดมิด ที่แม้จะลืมตาแล้ว ทว่านาทีต่อมาอรองค์ก็มองเห็นแสงสีขาวเป็นทางเดิน ทำให้เธอเดินไปหาแสง เดินไปเรื่อยๆ กระทั่งมาถึงบริเวณทุ่งหญ้ากว้าง สว่างไสวไปทั่ว และเห็นร่างคุ้นตาของใครบางคน ที่นั่งอยู่ห่างจากเธอไปไม่ไกล ด้วยความดีใจอรองค์ร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“มะลิ!” แล้วรีบเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายมองเธอตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ แล้วเอ่ยถามเสียงเย็นชา“มาทำอะไรที่นี่ มันไม่ใช่ที่ของเธอไม่ใช่เหรอ”“แล้วมะลิล่ะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”“เขาให้อยู่ตรงนี้ไง!” มะลิตอบด้วยสีหน้าเหวี่ยงๆ น้ำเสียงก็กระฟัดกระเฟียดตามสไตล์“เขาไหน” อรองค์สงสัย“มองไม่เห็นเหรอ อยู่ตรงนู่นไง” มะลิพยักเพยิดไปด้านหน้า แต่อรองค์ก็มองไม่เห็นอะไร นอกจากต้นไม้ใหญ่ ที่มีดอกไม้สีขาวเต็มต้นและมีกลิ่นหอม“ไม่เห็นใครเลยนะ” อรองค์พึมพำ“ช่างเถอะ งั้นเธอก็กลับไปได้แล้ว”“ไปไหน”“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นสิ!”“แล้วมะลิไม่กลับไปด้วยกันเหรอ”“ไม่ อยู่ที่นี่ฉันก็สบายดีแล้ว!”“งั้นฉ

“ตามล่ามันให้ได้ ไม่งั้นมึงนั่นแหละจะซวยเสียเองไอ้ชัย!” กำนันประโยชน์พูดโทรศัพท์อย่างฉุนเฉียว เพราะหากตำรวจจับไอ้ปลิวได้ แล้วซัดทอดไอ้ชัย ก็ไม่แน่ว่าไอ้ชัยจะปูดมาถึงเขา แม้มันจะรับปากหรือทำสัญญาต่อกันแล้วจะว่าไม่ซัดทอด แต่อะไรมันก็ไม่แน่ไม่นอนทั้งนั้น“กำนันไม่ต้องกังวลหรอก ถึงตำรวจจะจับมันได้ มันก็ไม่กล้าซัดทอดผมหรอก มันรู้ตัวว่าหากถูกจับได้มันจะทำอย่างไรกับตัวเอง”เมื่อคุยโทรศัพท์กับชัยเสร็จ กำนันประโยชน์ก็ต้องรับสายจากบรรดาลูกค้าวีวีไอพีที่ใช้บริการในผับที่เพิ่งปิดลง เพราะทุกคนกลัวว่าข้อมูลของตนเองจะหลุดออกไป ทั้งเรื่องซื้อบริการและเล่นการพนันในห้องใต้ดินของผับ โดยเฉพาะคนที่ซื้อบริการโสเภณีเด็กนั้นเครียดจนนอนแทบไม่หลับ เพราะหากเรื่องนี้หลุดรอดไป ทั้งชีวิตครอบครัวการงานและสังคมคือพังหมด และอาจต้องได้รับโทษอาญา“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ เรื่องนี้เป็นความลับจนลมหายใจสุดท้ายของผมนั่นแหละ”“แล้วมึงจะแน่ใจได้ยังไง ไหนจะผู้จัดการ และคนที่ทำงานบนชั้นวีวีไอพีก็เห็นหน้ากูทั้งนั้น” น้ำเสียงร้อนรนของข้าราชการระดับสูงท่านหนึ่งพูดด้วยความวิตกเป็นอย่างมาก“ผมรับรอง ไม่มีลูกน้องของผมคนไหนจะกล้าพูดเรื่

รางวัลความรัก วันนี้ภูวิณกับอรองค์รวมทั้งคนงานในบ้านไปทำบุญถวายอาหารเพลและสังฆทานที่วัด เพื่ออุทิศส่วนบุญให้กับบิดามารดาของภูวิณกับผู้ให้กำเนิดของอรองค์ รวมทั้งมะลิด้วย ในตอนกลางคืนมีงานเลี้ยงหมูกระทะให้คนงานในไร่ รวมทั้งคนงานในบ้าน สั่งตรงมาจากร้านอาหารชื่อดังในจังหวัด และเหมือนประกาศให้ทุกคนรู้อย่างเป็นทางการว่าอรองค์คือนายหญิงของไร่ภูวิณ เพราะภูวิณเล่นโอบบ่า จับมืออรองค์เดินทักทายทุกคนตามโต๊ะ ซึ่งคนงานก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะรู้ว่าอรองค์เข้าพิธีแต่งงานกับภูวิณแทนมะลิไปแล้ว แต่คนงานที่อายุมาก ที่เคยได้ยินคำพูดป่าวประกาศของเด็กหญิงอรองค์ก็มีเย้าแหย่บ้าง ภูวิณก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ ไม่รู้ว่ามารดาของเขาทายแม่น หรือมองเห็นอนาคตกันแน่ เขารู้แต่ว่าแอบชอบแม่สาวไบเกอร์ตั้งแต่แค่ได้เห็นเรียวขาสวยๆ ภายใต้กางเกงยีนส์ของเจ้าตัวแล้ว พอรู้ว่าเป็นอรองค์ก็ยิ่งสับสน และยากจะต้านทาน คืนพลาดพลั้งให้ระรินวางยา แม้เขาก็ทำไปตามสัญชาตญาณราคะ แต่ลึกๆ เขาต้องการอรองค์ เพราะหากแค่ต้องการผู้หญิงสักคนเพื่อปลดปล่อย เขาคงเลือกคนใกล้ตัวในเวลานั้นม

“เอิงใส่ชุดนี้สิ จะได้ถ่ายรูปสวยๆ” อารียาหยิบชุด เดรสสีเปลือกมะนาวที่เตรียมมายื่นให้อรองค์ เพราะค่ำคืนนี้มีปาร์ตี้ล่ำลาทริปแสนสนุกที่ชายหาด ทุกคนตั้งใจจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นวันสุดท้ายของทริป จึงพิถีพิถันกับการแต่งตัวกว่าทุกวัน ทว่าดูเหมือนอรองค์จะคิดต่างออกไป “ฉันจะถ่ายรูปสวยหรือไม่สวย มันอยู่กับฝีมือคนถ่ายไหม” อรองค์เมินชุดเดรส หันไปหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น “ถามจริงเถอะ แกจะแต่งเป็นเด็กกะโปโลแบบนี้จริงๆ เหรอ” อารียาถามสีหน้าจริงจัง “ก็ทำไมล่ะ ฉันก็แต่งแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว” “ก็อยากให้แต่งเป็นสาวสวยเริ่ดๆ บ้าง เวลาถ่ายรูปกับ อาวิณ แกจะได้ดูไม่เด็กกะโปโลเกินไป และเมื่อกี้แอบเห็นอาวิณคือแบบแต่งตัวเท่มาก ใส่เชิ้ตสีขาวกับบลูยีนส์เลยนะแก” “จริงของยัยอิ้งนะเอิง” มะเหมี่ยวเชียร์ “ใส่เถอะเอิง ฉันอยากเห็นแกเป็นสาวหวานบ้าง” มัทนาก็เชียร์อีกคน “เชียร์กันจัง ใส่ก็ได้” จริงๆ ก็อยากแต่งสวยถ่ายรูปกับภูวิณเป็นที่ระลึก พอใส่เดรส อารียาก็จับแต่งหน้าทำผมให้อีก ผมของอรองค์เกล้าเป็นมวยต่ำปักปิ

คิดว่าจะไม่ร้องแล้ว แต่น้ำตาก็เอ่อคลอเบ้าตา แต่ถึงอย่างนั้นอรองค์ก็ยังยิ้ม เพราะไม่อยากให้ภูวิณคิดว่าเธอเป็นเด็กงอแง อยากเป็นคนเข้มแข็งก็เหมือนที่ผ่านมา อยู่มาได้แม้ไม่ได้เจอเขานานถึงสามปีถึงจะแย้งตัวเองในใจว่าสถานะเปลี่ยน ใจก็อ่อนไหวตามก็เถอะ“อาไปนะ” เขาจูบแก้มเธอแรงๆ“ดูแลกันด้วย อย่าเที่ยวเก่งเราน่ะ” เขากอดอารียาลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ อย่างเอ็นดู“อาวิณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อิ้งจะดูแลเอิงอย่างดี ไม่ให้ใครมาจีบค่ะ”“ดูแลตัวเองเถอะ เราน่ะ” ภูวิณว่าแล้วหันไปยกมือไหว้ร่ำลาอินทุอร“พี่อินอาจจะเหนื่อยหน่อยนะครับ เด็กๆ โตเป็นสาวขนาดนี้”“ไม่เป็นไร เขาสองคนเป็นเด็กดี แต่ยังไงพี่จะเข้มงวดเรื่องเรียนและความประพฤติเป็นหลัก”“ขอบคุณครับ”จากนั้นเขาก็หันไปกอดอรองค์อีกครั้ง ก่อนจะขึ้นแล้วขับออกไปจากบริเวณบ้านอย่างรวดเร็วแต่เมื่อพ้นบริเวณบ้าน ภูวิณก็ขับไปจอดริมถนน เพราะใจเขามันโหวงแปลกๆ และสับสนจนแทบบ้าใจหนึ่งบอกว่าถูกต้องแล้ว ทำตามแพลนเดิมที่เคยมีไว้ ตั้งแต่สถานะของเขากับอรองค์ยังไม่เปลี่ยนเขาตั้งใจจะให้อรองค์เรียนจบระดับปริญญาโทที่อังกฤษ อยากให้เธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์แบบในเรื่องความรู้ความส