ผีบนต้นไม้ 2

สามสิบนาทีต่อมา

เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดตัวผอมสูง ผิวเข้ม กับเด็กสาววัยสิบย่างสิบห้า เจ้าของร่างผอมบาง ทว่าหน้าตาสวยงามอย่างชัดเจน นั่งบนพื้นก้มหน้า โดยมีร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทีเคร่งเครียด ใบหน้าคมหล่อนั้นเคร่งขรึม บดกรามเพื่อระงับอารมณ์จนขึ้นสันนูน

“นาย น้องเอิงก่อเรื่องอะไรอีก” เสียงถามอย่างเรียบๆ ของ

ศรีนวลนั้น บ่งบอกว่าไม่ได้แปลกใจเมื่อเห็นภาพของอรองค์กับ

ลูกชายของเธอนั่งคุกเข่าบนพื้นต่อหน้าเจ้านายหนุ่ม เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองก่อเรื่อง

จริงๆ แล้ววสุ ลูกชายของเธอไม่ใช่คนก่อ แต่เป็นคนตามเรื่องมากกว่า เพราะไม่ว่าอรองค์จะทำอะไร วสุไม่เคยขัดอยู่แล้ว แม้เรื่องนั้นจะไม่ใช่เรื่องที่ควรทำก็ตาม

ที่เป็นแบบนี้ เพราะวสุได้สัญญากับอรองค์มาตั้งแต่เด็กว่าจะยกให้เป็นลูกพี่ เหตุเพราะอรองค์เคยช่วยวสุตกน้ำเมื่อสามปีก่อน วสุเลยสัญญาจะเป็นลูกน้องอรองค์ จะเชื่อฟังลูกพี่ทุกอย่าง สั่งให้ทำอะไรก็ทำตามอย่างไม่มีข้อแม้

คราวก่อนโยนงูเขียวตัวเล็กใส่ผู้หญิงคนหนึ่งของนาย จนอีกฝ่ายตกใจกรีดร้องจนเป็นลมล้มพับไป คราวนี้อะไรอีก หวังว่าคงไม่ร้ายแรงเกินกว่าที่ภูวิณจะอภัยให้ไม่ได้

“ตกลงน้องเอิงทำอะไรคะ” ศรีนวลถามขึ้น มองสำรวจทั่วร่างของอรองค์ก็แปลกใจมาก ที่อีกฝ่ายแต่งตัวประหลาด แถมใส่วิกผมยาว ดูเป็นสาวน้อยอ่อนหวานขึ้นมาทันที

ปกติก็ใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ ขาสั้นบ้าง ขายาวบ้าง ส่วนผมนั้นก็ซอยสั้นจนจะกลายเป็นทอมบอยอยู่แล้ว เพราะชอบเล่นทโมนกับบรรดาลูกๆ ของคนงานในไร่

“ทำไมน้องเอิงแต่งตัวแบบนี้” ศรีนวลพึมพำ

“ก็แต่งเป็นผี นั่งห้อยขาบนต้นไม้ หลอกคุณมะลิไงล่ะ คุณมะลิกลัวจนวิ่งตกบันได ดีนะไม่ขับรถชนต้นไม้ข้างทางไปก่อนถึงบ้าน” สุชาตินั่นเองเป็นคนเฉลยกับเหตุผลที่อรองค์แต่งตัวประหลาด

“โถ น้องเอิง ทำไมทำแบบนั้น ขึ้นไปบนต้นไม้ตอนค่ำมืด เกิดตกลงมาจะทำยังไงคะ” ศรีนวลหันมาต่อว่าเจ้านายตัวน้อยที่รักใคร่เอ็นดูมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก

“ก็จะได้กลายเป็นผีสมใจอยากยังไงล่ะ!” คนที่โพล่งออกมาเสียงดุดันนั้นคือภูวิณนั่นเอง หลังจากนั่งระงับอารมณ์มาหลายนาที สุดท้ายก็ทำไม่ได้ เขายังรู้สึกโกรธจนอยากจะบีบคอเล็กๆ ของเด็กจอมก่อเรื่องคนนี้

เวรกรรมอะไรเขา ต้องมารับมือกับเรื่องแบบนี้หลายต่อหลายครั้ง มันเหนื่อยใจจริงๆ

อ๋อ ตอบแทนบุญคุณพ่อของเจ้าหล่อนที่ช่วยชีวิตเขานั่นเอง หลังจากมารดาของเขาเสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน เขาต้องรับหน้าที่ดูแลอรองค์คนเดียว แต่งานเขาก็เยอะ เวลาที่จะอยู่ด้วยกันก็น้อยมาก ซึ่งส่วนใหญ่คือเวลากินมื้อค่ำด้วยกัน แต่เมื่องานมาก เขาก็แทบไม่ได้กลับมากินข้าวกับอรองค์ ยอมรับว่านอกจากเรื่องงานแล้ว เขาก็ใช้เวลาที่เหลือกับสาวๆ มากกว่า

ก็ตามประสาหนุ่มโสดเนื้อหอม

ศรีนวลเลยต้องทำหน้าที่ดูแลอบรมสั่งสอนอรองค์แทนมารดาของเขา ซึ่งศรีนวลกับวสุก็ย้ายเข้าไปอยู่เรือนหลังเล็กเป็นเพื่อนอรองค์ตั้งแต่ที่มารดาของเขาจากไป ภูวิณเลยแทบไม่ได้ดูแลอะไรอรองค์ นอกจากส่งเสียเลี้ยงดูทุกอย่างเช่นที่มารดาเขาทำมาตลอด ซึ่งรักอรองค์มากขนาดเขียนพินัยกรรมยกมรดกส่วนตัวเกือบทั้งหมดให้อรองค์ เหลือให้เขาแค่ที่ดินแปลงหนึ่ง

แต่เขาไม่ได้เคืองโกรธมารดา เพราะสิ่งที่อรรคพลทำเพื่อเขา มีค่ามากกว่าทรัพย์สมบัติที่มารดายกให้อรองค์เสียอีก

“อาวิณ เอิงขอโทษ ต่อไปนี้เอิงจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว อาวิณยกโทษให้เอิงอีกสัก...”

“นี่มันกี่ครั้งแล้วล่ะ หา! จะให้ยกโทษให้ไปทั้งชีวิตเลยไหม!” พอระเบิดลงลูกหนึ่งแล้ว ลูกต่อมาก็ตามมาติดๆ เลย

“จะก่อเรื่องอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจ!” เขาตะเบ็งเสียงใส่อย่างเหลืออด และจากนั้นก็ร่ายยาว

“มันอะไรหนักหนากับชีวิต อยากให้อาเป็นบ้าเหรอ หา!” เพราะผู้หญิงทุกคนที่เขาพาเข้าบ้าน โดนแกล้งทุกคน จนหลายคนไม่อยากมาที่บ้านเขาแล้ว ต้องเสียเงินพาไปโรงแรม

“นายครับใจเย็นๆ” สุชาติเอ่ยอย่างห่วงใย กลัวเส้นเสียงนายจะอักเสบ ในขณะที่ศรีนวลก็เอ่ยเสริมขึ้น

“เดี๋ยวศรี พาเด็กๆ กลับเรือนพักก่อนนะคะนาย แล้วเดี๋ยวจะอบรมให้เอง”

“เกินเยียวยาแล้วล่ะ โอเคจะยกโทษให้ก็ได้ แต่สัญญาก่อน ต่อไปนี้จะเชื่อฟัง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ขณะมองเด็กสาวที่ตอนนี้น้ำตาไหลอาบหน้า พลางสะอื้นฮักๆ

“ค่ะ  ฮือๆ เอิงสัญญาจะเชื่อฟังอาวิณทุกอย่าง” เงยหน้าพูดดวงตาที่ฉ่ำหยาดน้ำนั้นเป็นประกายมีความหวังขณะมองผู้ปกครองที่เธอคิดจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อจะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป

“ดีมาก งั้นกลับไปที่เรือนเล็กได้แล้ว”

“ค่ะ ขอบคุณอาวิณนะคะ เอิงรักอาวิณที่สุดเลย” เด็กสาวโผเข้าไปกอดชายหนุ่ม ภูวิณแม้จะโกรธอีกฝ่ายแค่ไหน แต่เขาก็ไม่อาจใจแข็งพอจะผลักไสร่างเล็กได้ เขากอดตอบ ลูบผมเบาๆ แล้วบอกเสียงนุ่ม

“ต่อไปนี้เป็นเด็กดีนะ”

“ค่ะ เอิงจะเป็นเด็กดีของอาวิณ” อรองค์ผละออกจากร่างใหญ่

ศรีนวลรีบเข้าไปพยุงร่างผอมบางของเด็กสาว โดยมีวสุช่วย พากลับไปยังเรือนพักที่อยู่หลังเรือนใหญ่

“นายเชื่อเหรอครับว่าน้องเอิงจะไม่แกล้งบรรดาผู้หญิงของนายอีก”

“เชื่อก็บ้าแล้ว!”

“อ้าว แล้วนายปล่อยน้องเอิงกับไอ้อั้ต ไปง่ายๆ แบบนี้เหรอครับ”

“เออน่า ฉันมีวิธีจัดการของฉันเอง รับรองต่อไปนี้เอิงไม่มีทางมากลั่นแกล้งผู้หญิงของฉันได้แล้ว” เขาพูดแล้วยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบนั้นเริ่มเป็นประกาย

สุชาติมองท่าทีเจ้านายแล้ว เริ่มเห็นใจอรองค์ขึ้นมาทันที เพราะอาจเป็นได้ว่าอรองค์จะโดนเจ้านายกำจัดให้พ้นทางรักของเขากับสาวๆ แล้ว

ความฝันที่จะเติบโตขึ้นมาเป็นเจ้าสาวของอาวิณ ตามที่เจ้าตัวประกาศไปทั่วไร่ไว้ตั้งแต่อายุเก้าขวบ มันคงเป็นเพียงความเพ้อเจ้อของเด็กหญิงคนหนึ่งเท่านั้นจริงๆ

:::::::::::::::::::