บททั้งหมดของ เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน: บทที่ 1 - บทที่ 10

เมืองหลวงแคว้นต้าเหลียงท้องทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ไพศาลรายล้อมไปด้วยภูเขาและผืนป่า อุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรล้ำค่าในการดำรงชีวิต เป็นที่ตั้งของจวนพระราชทานที่ตั้งอยู่นอกเมืองของตระกูลเซียวที่กินอาณาเขตไปไกลสุดลูกหูลูกตา และยังเป็นที่ตั้งของฐานทัพ กองทัพที่ยิ่งใหญ่ของแคว้นต้าเหลียง มีแม่ทัพเซียวไป๋ซาน เป็นผู้นำทัพ มีทหารกล้าใต้บังคับบัญชาหลายแสนนาย หลังจากที่ชนะศึกที่ตรากตรำกรำศึกมานานหลายปี ในที่สุดก็สามารถปราบชนเผ่าน้อยใหญ่ให้ยอมศิโรราบ รวบรวมดินแดนขยายอาณาเขตจนยิ่งใหญ่เหนือแคว้นใดในแผ่นดินเสียงดนตรีบรรเลงเป็นท่วงทำนองที่ดังครึกครื้นอยู่ในงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ผสานไปกับเสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจของเหล่าทหารกล้า และบรรดาสตรีงดงามในอาภรณ์น้อยชิ้นแสนบางเบาที่ปกปิดเพียงของสงวนที่ปิดเช่นไรก็หามิดไม่ สามารถมองเห็นความเย้ายวนภายใต้ผืนผ้า ที่วับแวมชวนมอง พวกนางล้วนเป็นหญิงงามแห่งเมืองหลวง หอโคมเขียวอันดับหนึ่งที่รวบรวมสตรีงามจากทุกสารทิศเอาไว้มากมาย เหล่าสตรีทุกนางล้วนงดงามหยาดเยิ้ม ทรวดทรงองค์เอวล้วนหน้ามอง การร่ายรำนั้นงามเลิศ ต่างสร้างความสำราญให้เหล่าบุรุษผู้กล้าทั้งหลาย ที่ห่างหายจากสตรีมายา

ในวันที่เหยียบย่างมายังจวนตระกูลเซียววันแรก ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่นางได้พบกับบุรุษผู้นั้น บุรุษผู้เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลเซียวที่เกิดจากฮูหยินเอกของตระกูล บุรุษที่จิตใจเต็มไปด้วยไฟแห่งโทสะ จวนแม่ทัพในวันนั้นแทบจะลุกเป็นไฟ สายตาคมคู่นั้นที่จ้องมายังมารดาและพวกนางสองพี่น้องมีแต่ความเกลียดชังและขยะแขยง เขาและบิดามีปากเสียงกัน จนถึงขั้นที่จะตัดขาด หลังจากวันนั้นนางก็ไม่ได้พบกับบุรุษผู้นั้นอีกเลยจากนั้นเป็นต้นมาเราทั้งสามคนแม่ลูกก็อาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพแห่งนี้ท่ามกลางความเกลียดชังของฮูหยินผู้เฒ่าและเหล่าอนุทั้งหลาย ท่ามกลางสายตาดูแคลนของบ่าวไพร่ในจวน แต่พวกเราก็อยู่กันได้ เพราะได้รับความเมตตาจากนายท่านผู้เฒ่าที่ดูจะหลงใหลในตัวมารดาของนางเป็นอย่างมาก ต่อมามารดาของนางก็ได้ตั้งครรภ์อีกครั้งและคลอดบุตรชายตัวอวบอ้วนให้แก่นายท่านผู้เฒ่าตระกูลเซียว จึงได้รับความเมตตาเลื่อนฐานะให้เป็นฮูหยินรองของจวน เพราะบรรดาอนุเหล่านั้นล้วนให้กำเนิดบุตรสาว น้องชายของนางผู้นี้มีนามว่า เซียวไป๋หลง เขาคือคุณชายรองตระกูลเซียว หลังจากนั้นชีวิตความเป็นอยู่ของพวกนางก็ดีขึ้นมาก พวกเราต่างได้รับการปฏิบัติจากบ่

"ท่านแม่ทัพ ท่านจะทำอะไร ปล่อยข้านะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยเจ้าค่ะ"ปึก!"โอ้ย!"ร่างเล็กที่ถูกลากเข้ามาหลังฉากกันที่ในตอนแรกนั้นนางไม่ได้สังเกตเห็น ด้านหลังนั้นมีเตียงนอนขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง อวี๋เฟิ่งมองมันอย่างตื่นตระหนก ก่อนที่ร่างเล็กจะถูกเหวี่ยงลงไปบนที่นอนหนานุ่มนั้น แต่แรงเหวี่ยงของบุรุษผู้แข็งแรงกำยำ ก็ทำให้นางถึงกับเจ็บจนร้องออกมาเสียงหลง แต่ความหวาดกลัวทำให้ต้องรีบพลิกกายบางกระถดกระถอยหนีบุรุษที่มองนางอย่างจาบจ้วงและหยาบโลนสายตากลมโตที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก มองดูบุรุษที่ใช้เรียวลิ้นสีชมพูไล้เลียไปบนริมฝีปากหยักลึกของตนอย่างหื่นกระหาย ขนอ่อนบนเรือนกายพลันลุกซู่สะบัดร้อนสะบัดหนาวไปหมด"ท่านจะทำอะไร อย่านะ"ใบหน้างามที่ตอนนี้มีหยาดน้ำตาไหลออกมาทางหางตาเพราะความหวาดกลัว มองบุรุษที่ค่อยๆปลดสายคาดเอวออกอย่างช้าๆ ราวกับกำลังข่มขวัญนางให้ยิ่งตื่นกลัว แล้วเริ่มดึงรั้งอาภรณ์ออกจากร่างแกร่งกำยำของตน จนมันเปลือยเปล่า เหลือเพียงกางเกงตัวบางด้านในที่ยังคงปกปิดความดุดันเอาไว้ ร่างกายของบุรุษเพศปรากฏสู่สายตาของดรุณีน้อยในวัยสิบห้าหนาวที่ตื่นตะลึงกับภาพตรงหน้า"กรี๊ดด"กายบอบบางที่

"กรี๊ดดด"เสียงหวานที่หวีดร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด กลางกายสาวถูกยัดเยียดความใหญ่โตเข้ามาจนเจ็บร้าวปวดหน่วงเกร็งไปทั้งร่าง ตัวตนที่แข็งกร้าวของบุรุษวัยฉกรรจ์ฉีกทึ้งบุปผางามของเด็กสาววัยกำดัดจนฉีกขาด หยดเลือดไหลซึมเปรอะเปื้อนเรียวขาเล็กและที่นอนนุ่มจนแดงฉาน มือเล็กจิกลงบนท่อนแขนแกร่งขีดข่วนจนเป็นทางยาว ระบายความเจ็บปวดที่ตนได้รับ ร่างบอบบางพยายามกระถดกายถอยหนีแต่ไม่อาจที่จะขยับได้ดังใจ เพราะมีกายหนาที่ตอกตรึงความใหญ่โตอยู่กลางร่าง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาจนเปียกชุ่มเส้นผมสีดำนุ่มสลวยหอมกรุ่น แผ่สยายกระจัดกระจายอยู่บนเตียงกว้าง ใบหน้างดงามแดงก่ำ นัยน์ตากลมโตหวานฉ่ำน้ำไหวระริก ปลายจมูกเชิดรั้นแดงเรื่อ ริมฝีปากอวบอิ่มบวมช้ำเผยอขึ้นแลดูยั่วยวน ภาพความงดงามตรงหน้าทำให้บุรุษเหนือร่างไม่อาจที่จะละสายตาไปจากร่างเล็กได้ ความรู้สึกประหลาดปะปนกับความหวงแหนสายหนึ่งแล่นวูบไหวอยู่ในอก"อย่าขยับ ไม่เช่นนั้นจะยิ่งเจ็บนะ"เสียงทุ้มแหบพร่าที่เอ่ยชิดใบหูเล็กฟังดูนุ่มละมุน ใบหน้าหล่อเหลาเบี่ยงริมฝีปากผ่าวร้อนมาจุมพิตแก้มนวลแผ่วเบา ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดผิวเนื้อจนขนกายรุกซู่ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากหนามาปิดกั้นเสี

"เสี่ยวถาน ข้าจะไม่อ่อนแออีกแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้คนผู้นั้นมาทำร้ายข้าได้อีก"อวี๋เฟิ่งที่บอกกับบ่าวรับใช้ของตน และบอกกับตัวเอง พยายามยิ้มออกมาอย่างเข้มแข็ง มือบอบบางกระชับมือเล็กของเสี่ยวถานเอาไว้มั่นนางต้องเข้มแข็งต้องไม่อ่อนแออีก เพื่อปกป้องคนที่นางรัก ตอนนี้นางไม่ใช่เด็กสาวผู้โง่งม ใสซื่อเช่นใดอดีตอีกแล้ว"เจ้าค่ะคุณหนู คุณหนูของบ่าวเก่งที่สุด"สตรีสองนางต่างส่งยิ้มให้แก่กันเสี่ยวถานบอกกับตัวเองเสมอว่านางจะยืนหยัดอยู่เคียงข้างคุณหนูของนางไม่ทอดทิ้งให้อีกฝ่ายต้องทุกข์ใจเพียงลำพัง"แล้วเจ้า มีอันใดหรือไม่"อวี๋เฟิ่งที่เอ่ยถามบ่าวคนสนิท"อ้อ เกือบลืมไปเจ้าค่ะ บ่าวจะมาเรียนคุณหนูว่าคุณชายอู๋มาขอพบ ตอนนี้กำลังรอคุณหนูอยู่ที่ศาลาท่าน้ำเจ้าค่ะ"เสี่ยวถานที่รีบเอ่ยบอกคุณหนูคนงามของนางคุณชายอู๋ ที่เสี่ยวถานกล่าวถึง คือ คุณชายอู๋ฟงอี้ บุตรชายคนรองของนายท่านอู๋ คหบดีผู้ร่ำรวยของเมืองหลวงแห่งนี้ บุรุษผู้ที่อดีตคือนักเลงโต อันธพาลขาใหญ่ คุณชายเจ้าสำราญ บุรุษหนุ่มรูปงาม มีบิดาร่ำรวยมหาศาล จึงไม่เคยเห็นหัวใคร แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นบุรุษหนุ่มผู้สง่าผ่าเผย เป็นหนึ่งในบุรุษที่เหล่าสตรีงามปรารถนาที่จ