ตอนที่2

ร่างอรชรท่าทางปราดเปรียวในอาภรณ์ที่แสนเรียบง่ายของคุณหนูใหญ่ตระกูลหาน ตระกูลของอดีตกุนซือแห่งกองทัพต้าเหลียง ที่ตอนนี้ได้กลายมาเป็นคุณหนูของตระกูลเซียว กำลังกระวีกระวาดตักโจ๊กหม้อใหญ่ที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งตลบอบอวลส่งให้เหล่าคนยากไร้ที่มาต่อแถวรออย่างขะมักเขม้น ใบหน้างดงามที่แม้จะมีเหงื่อซึม กลับยิ่งส่งให้นางดูงดงามเย้ายวนน่าหลงใหล

หานอวี๋เฟิ่ง คุณหนูใหญ่ตระกูลหาน บุตรีผู้เป็นที่รักของท่านกุนซือหานหลี่เค่อ ผู้ที่สิ้นบุญไปด้วยโรคร้ายเมื่อครั้งที่บุตรสาวตัวน้อยมีอายุแค่เพียงสิบหนาวเท่านั้น ในปีนี้นางมีอายุได้สิบแปดหนาวแล้วแต่ยังคงมิได้ออกเรือน แม้จะล่วงเลยวัยที่สมควรจะออกเรือนมานานแล้ว แต่นางก็หาสนใจไม่ สตรีมีราคีเช่นนางจะมีหน้าไปแต่งให้ผู้ใดได้อีก คิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ตามหลอกหลอนนางมาตลอดสามปีที่ผ่านมาใบหน้างามพลันหม่นเศร้า น้ำตาที่คิดว่าไม่มีจะไหลอีกแล้วกลับเอ่อคลออยู่ในดวงตากลมโต คนผู้นั้นกลับมาแล้ว รอยแผลเป็นที่คิดว่าหายดี มันกลับกลัดหนองขึ้นมาอีกครั้ง

"โถ คุณหนูของบ่าว ท่านร้องไห้อีกแล้วนะเจ้าคะ"  

 เสี่ยวถาน บ่าวคนสนิทของนาง ผู้ที่รับรู้ทุกอย่างแต่ไม่อาจช่วยเหลืออันใดคุณหนูผู้น่าสงสารของนางได้ ได้เพียงแค่ปลอบใจและอยู่เคียงข้างคุณหนูของนางเท่านั้น เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่เป็นดังตราบาปที่ทำให้คุณหนูของนางต้องทุกข์ตรมตลอดมา 

"อะไรกันเสี่ยวถาน ข้ามิได้ร้องไห้เสียหน่อย แค่ฝุ่นผงเข้าตาเพียงเท่านั้น"

ใบหน้างามที่ยกยิ้มขึ้น ยกชายเสื้อขึ้นซับหยาดน้ำตรงหางตา แต่เหตุใดยิ่งเช็ดมันกลับยิ่งไหลออกมาจนชายอาภรณ์ตรงแขนเสื้อนั้นเปียกชุ่ม

"อย่าฝืนเลยเจ้าค่ะคุณหนู หากรู้สึกเจ็บก็ร้องออกมา คุณหนูก็รู้ว่าสามารถระบายกับเสี่ยวถานผู้นี้ได้ บ่าวพร้อมที่จะยืนอยู่ข้างคุณหนูเสมอนะเจ้าคะ"

ดวงตาหม่นเศร้าที่ไหวระริก มองบ่าวรับใช้ตัวน้อยที่กอบกุมมือบอบบางของนางเอาไว้ หัวใจที่พยายามเข้มแข็งกลับอ่อนแรงลงอย่างไม่อาจห้ามได้ ปล่อยให้น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างสุดจะกลั้น

"คนผู้นั้นกลับมาแล้วเสี่ยวถาน เขากลับมาแล้ว เมื่อไหร่ข้าจะทำใจให้ลืมเสียที เมื่อไหร่กันที่จะลบภาพเหล่านั้นออกไปได้ ฮื้อ ฮื้อ"

ร่างบอบบางที่สะอื้นไห้อย่างน่าสงสารช่างบีบหัวใจบ่าวผู้นี้ยิ่งนัก ทำได้แค่เพียงโอบประคองร่างบอบบางของผู้เป็นนายเอาไว้ในอ้อมแขน

"ไม่เป็นไรนะเจ้าคะคุณหนู คุณหนูทำใจให้สบาย ถึงแม้คนผู้นั้นจะกลับมา แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะเจ้าคะ" 

แม้ในตอนนี้จะมีความเครียดและกังวล รู้สึกหวาดกลัวไปหมด เมื่อรับรู้ว่าคนผู้นั้นได้กลับมาเมืองหลวงแล้ว นางยังคงจดจำแววตาและการกระทำของคนผู้นั้นได้เป็นอย่างดี ทุกสัมผัสยังคงติดอยู่ในความรู้สึก จนไม่อาจลบเลือนไปจากจิตใจนางได้ มันยังคงฝังลึกอยู่ในความทรงจำ สัมผัสผ่าวร้อนนั้นยังคงลามเลียอยู่รอบกายนางเพียงแค่นึกถึง ได้แต่หวังว่าวันเวลาที่ผ่านพ้นไปนั้น จะช่วยเยียวยาให้นางลืมเลือน แต่เปล่าเลย นางไม่เคยลืมมันได้เลย ไม่รู้เพราะหวาดกลัว หรือมีความรู้สึกอื่นปะปนนอกเหนือจากนั้น รู้เพียงว่านางไม่อาจลืมบุรุษผู้นั้นได้

เรื่องราวอันน่าสมเพชในครั้งนั้นเกิดขึ้นหลังจากที่บิดาของนางได้จบชีวิตลง เมื่อสิ้นบิดาก็ดูเหมือนว่าชีวิตที่เคยมีความสุขของครอบครัวก็จบสิ้นลงเช่นกัน เพียงแค่ปีเดียวมารดาของนาง หานซือหนี่ ก็หอบเอานางในวัยสิบเอ็ดหนาวและน้องสาววัยแปดหนาว นาม หานอวี๋เจิน ที่ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก เข้ามาอาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพอันใหญ่โต และเข้ามาในฐานะอนุของอดีตแม่ทัพใหญ่ของแคว้นต้าเหลียง มารดาของนางยอมเป็นอนุของบุรุษที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับบิดา เพียงเพราะอยากให้นางและน้องมีชีวิตที่สุขสบาย และเจินเจิน น้องสาวของนางจะได้มีหมอดีๆเก่งๆมารักษาอาการป่วยของนาง ทุกอย่างดูเหมือนจะดีหากบุรุษที่มารดาของนางเลือกจะไม่ใช่บิดาของคนรักเก่า

นางในวัยสิบเอ็ดหนาวไม่ได้รับรู้เรื่องราวอันยุ่งเหยิงในอดีตของพวกผู้ใหญ่มากนัก เพียงเคยแอบฟังบ่าวในครัวพูดคุยกันอย่างสนุกปาก

เจียงซือหนี่ บุตรีของพ่อค้าตระกูลเจียง พ่อค้าต่างเมืองที่มาทำการค้ากับกองทัพ นางมีใบหน้าที่งดงามอ่อนหวาน ได้ติดตามมาทำการค้ากับผู้เป็นบิดายังกองทัพแคว้นต้าเหลียง จึงได้มีโอกาสได้รู้จักสนิทสนมกับ แม่ทัพใหญ่เซียวไป๋ซาน ที่รับตำแหน่งต่อจากบิดา ความสัมพันธ์ของทั้งสองพัฒนาจนกลายมาเป็นความรัก แต่ภายหลังกลับพบว่าเจียงซือหนี่นางได้ลักลอบได้เสียกับ กุนซือหานหลี่เค่อ ผู้เป็นสหายของชายคนรัก เรื่องราวในครั้งนั้น ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสามขาดสะบั้นลง แม่ทัพใหญ่เซียวไป๋ซานนำทัพทหารนับแสนนายออกจากเมืองหลวง ส่วนกุนซือหานหลี่เค่อได้ตบแต่งเจียงซือหนี่เป็นภรรยาและได้ลาออกจากกองทัพ เรื่องราวในครั้งนั้นเงียบหายไปตามกาลเวลา

สิบปีต่อมาอดีตกุนซือหานหลี่เค่อ ได้จบชีวิตลงด้วยโรคร้าย ทิ้งภรรยาที่ยังสดสวยและบุตรสาวอีกสองคนให้เผชิญชะตาชีวิตกันตามลำพัง เรื่องราวไม่ได้จบลงเพียงแค่นั้น เมื่อหนึ่งปีให้หลังฮูหยินหานคนงาม กลับแต่งเข้าไปเป็นอนุของอดีตแม่ทัพใหญ่ผู้เป็นบิดาของอดีตคนรัก จนเป็นที่โจษจันไปทั่วทั้งเมืองหลวงอีกครั้ง นั่นเป็นเรื่องราวที่นางได้รับรู้มา แต่จะจริงแท้แค่ไหน นางเองก็ไม่เคยเอ่ยปากถามผู้เป็นมารดา นางรู้เพียงว่า มารดาทำทุกอย่างก็เพื่อนางและผู้เป็นน้องสาวเพียงเท่านั้น