ตอนที่10

ในที่สุดวันที่หานอวี๋เฟิ่งหวาดกลัวก็มาถึง เมื่อบุรุษผู้นั้นกำลังจะกลับมาเยือนจวนแห่งนี้อีกครั้ง จวนที่เป็นของเขา และนางอยู่ที่นี่ในฐานะน้องสาวต่างสายเลือด

จวนแม่ทัพวันนี้ดูวุ่นวายเป็นอย่างมาก บ่าวไพร่ทุกคนต่างกระวีกระวาดจัดเตรียมการต้อนรับนายตัวจริงกลับเรือนอย่างขะมักเขม้น หลังจากที่อีกฝ่ายจากจวนแห่งนี้ไปถึงสามปี แต่การกลับมาของเขาในครั้งนี้ เขากลับมาพร้อมกับชัยชนะที่คนทั้งแคว้นต่างยกย่องสรรเสริญ ทุกคนในเรือนต่างมารอต้อนรับแม่ทัพหนุ่มกลับจวน แม้ว่าอีกฝ่ายจะกลับมาเมืองหลวงได้หลายวันแล้ว แต่เลือกที่จะพำนักอยู่ที่จวนพระราชทานนอกเมือง และวันนี้เป็นวันแรกที่อีกฝ่ายกลับมายังจวนแห่งนี้

นายท่านผู้เฒ่าเซียว เซียวหยางเล่ย อดีตแม่ทัพผู้เกรียงไกร แม้ใบหน้าเคร่งขรึมจะดูดุดัน แต่ทว่าดวงตานั้นกลับกระจ่างไปด้วยความยินดีอย่างปิดไม่มิด

สตรีงดงามเรือนร่างระหงที่ยืนอยู่ข้างกาย ผู้ที่ตอนนี้มีอำนาจเหนือสตรีทุกนางในจวนแห่งนี้ ใบหน้างดงามอ่อนหวานแลดูสง่างามในชุดเรียบหรู เจียงซือหนี่ มารดาของนางในวัยสามสิบห้าหนาว ที่เลือกกลับมาใช้สกุลเดิมของตน ยังคงงดงามราวสตรีวัยยี่สิบกลางๆ ใบหน้าขาวผ่องนั้นแม้จะดูราบเรียบ แต่ในดวงตาคู่งามก็มีประกายตาไหววูบสายหนึ่ง ที่นางเองก็ไม่รู้ว่า มารดาของนางกำลังคิดสิ่งใดอยู่ จนเผลอจ้องมองด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

"เฟิ่งเอ๋อ จ้องแม่ขนาดนี้มีสิ่งใดหรือไม่ หืม"

เสียงหวานละมุนที่เอ่ยถาม พร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ ทำให้ใบหน้างดงามละม้ายกับอีกฝ่ายที่ดูหม่นเศร้าต้องฉีกยิ้มกว้าง

"ท่านแม่ของลูกงามนักเจ้าค่ะ"

ซือหนี่ที่ยิ้มกว้างให้ผู้เป็นบุตรสาวของตน มือบอบบางยกขึ้นลูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่

"เฟิ่งเอ๋อของแม่ก็งามยิ่งนัก"

สัมผัสอบอุ่นจากมือบอบบางของผู้เป็นมารดา ทำให้นางต้องยกมือเล็กของตนขึ้นจับฝ่ามือบางคู่นั้นกระชับแน่น ในอกนั้นปวดหน่วงจนอยากจะร้องไห้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าการกลับมาของคนผู้นั้นในครั้งนี้จะไม่นำความเลวร้ายมาสู่ชีวิตของนาง หวังให้กาลเวลาที่ผ่านพ้นช่วยลบเลือนความเกลียดชังและความแค้นในใจอีกของอีกฝ่าย

"มาแล้วเจ้าค่ะ มาแล้ว"

ร่างเล็กบอบบางดังกิ่งหลิวของดรุณีน้อยวัยสิบห้าหนาวที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงมาหาพวกนาง มือเล็กข้างหนึ่งจับจูงมือกลมป้อมของเด็กชายตัวอ้วนวัยสี่หนาวที่กำลังหัวเราะร่าเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากทุกคน

หานอวี๋เจินน้องสาวตัวน้อยของนางและเซียวไป๋หลง คุณชายรองตระกูลเซียวที่ปีนี้อายุได้สี่หนาวแล้ว

"เจินเอ๋อ สำรวมหน่อย เจ้าเป็นสาวแล้วนะ"

มารดาคนงามที่เอ็ดบุตรสาวคนรองอย่างไม่จริงจังรัก ก่อนจะโอบอุ้มร่างกลมป้อมๆ ของบุตรชายคนเล็กมาไว้ในอ้อมแขน ช่างเป็นภาพของครอบครัวสุขสันต์โดยแท้ ก่อนที่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั้นจะหยุดลง เมื่อขบวนทัพของแม่ทัพใหญ่เซียวไป๋ซาน ทายาทหนุ่มของตระกูลเซียวปรากฏขึ้นสู่สายตา

ร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มบนหลังอาชาดูสง่างาม กำลังมุ่งตรงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ พลันสั่นไหว มือบอบบางสั่นเทาอย่างยากที่จะระงับ อวี๋เฟิ่งนางไม่อยากมายืนอยู่ตรงที่แห่งนี้ แต่ไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้ ร่างเล็กถอยออกมายืนอยู่ด้านหลังผู้เป็นมารดา ใบหน้างามนั้นก้มลงอย่างสงบนิ่งหลบซ่อนดวงตาสั่นไหวที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

บุรุษหนุ่มฉกรรจ์บนหลังอาชา ที่กระโดดลงจากหลังม้าอย่างสง่างาม มาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของนายท่านผู้เฒ่าเซียวผู้เป็นบิดา แม้ในหัวใจแกร่งจะมีความคิดถึงอัดแน่นแต่กลับแสดงออกเพียงความสงบนิ่ง

"ลูกคารวะท่านพ่อ"

เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นช่างราบเรียบเย็นชา จนคนฟังรู้สึกสะท้อนในอก ได้แต่ยกยิ้มขื่นส่งให้ผู้เป็นบุตรชาย เพียงเขากลับมาก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว

"ขอต้อนรับกลับบ้าน"

สิ้นเสียงแหบแห้งของนายท่านผู้เฒ่า ทุกคนต่างค้อมกายลงทำความเคารพแม่ทัพหนุ่ม

"ขอต้อนรับท่านแม่ทัพกลับเรือนเจ้าค่ะ/ขอรับ"

แม่ทัพเซียวไป๋ซานที่กวาดตามองด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ก่อนที่สายตาคมจะหันไปปะทะกับร่างบางของสตรีข้างกายของบิดา

สตรีผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาเลี้ยงของเขา สตรีที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เขาทั้งรักทั้งแค้นจนเจ็บเจียนตาย แต่น่าแปลกที่การพบกันครั้งนี้ เขากลับไม่ได้รู้สึกเช่นเก่าก่อนอีกแล้ว มันมีเพียงแค่ความรู้สึกเสียดายเวลาที่เขาจมอยู่กับอดีตอันน่าชิงชังที่นางได้ก่อเอาไว้และความเกลียดชังที่ยังคงอยู่เมื่อนางคือต้นเหตุที่ทำให้มารดาของเขาตรอมใจตาย แต่ความรู้สึกอื่นนอกเหนือจากนี้มันกลับไร้วี่แววในจิตใจของเขา 

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านเจ้าค่ะ"

เสียงหวานละมุนที่เอ่ยขึ้น ของสตรีตรงหน้าที่ค้อมกายให้เขาเล็กน้อย แต่สายตาเย็นชานั้นหาได้สนใจไม่ สายตาสีรัตติกาลกลับจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างบอบบางที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ด้านหลัง ร่างเย้ายวนที่ทำให้ภายในอกแกร่งกระตุกวูบ อยากที่จะคว้าร่างเล็กนั้นมาแนบกับกายแกร่งให้สมกับที่โหยหามาตลอด สตรีที่อยู่ในห้วงความคิดคำนึงทุกครั้งที่หลับตา นางจะคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า นี่คือความรู้สึกนึกคิดที่แวบผ่านเข้ามาในห้วงคำนึง อยากจะสำรวจเรือนร่างนั้นว่านางโตขึ้นมากเพียงใดแล้ว

หานอวี๋เฟิ่งที่สัมผัสได้ถึงสายตาร้อนแรงที่จ้องมองมาจนกายบางหนาวสะท้าน หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำราวกับจะทะลุออกมานอกอก นางไม่แม้แต่จะกล้าเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย แม้ภายใต้จิตสำนึกนั้น นางรู้ว่ามันปรารถนาที่จะมองใบหน้าที่ติดตรึงอยู่ภายในใจ แม้อีกฝ่ายจะทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกายนางจนเจ็บปวดแสนสาหัส เห็นนางเป็นเพียงที่ระบายความแค้นเพียงเท่านั้น 

ร่างบางที่หลับตาแน่น นางจะต้องตัดบุรุษผู้นี้ออกไปให้พ้นจากจิตใจของนางให้ได้ หากไม่อยากเจ็บปวดเหมือนเมื่อครั้งในอดีต ไม่อยากให้เขาใช้นางเป็นเครื่องมือทำร้ายจิตใจของผู้เป็นมารดาอีก

"เข้าเรือนกันเถิด เจ้าเดินทางมาคงเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ควรจะพักผ่อนเสียก่อน "

เสียงของชายสูงวัยที่กล่าวขึ้นทำให้ทุกคนหลุดจากภวังค์ความคิด

มือหนาของผู้เป็นบิดาที่ยกขึ้นตบลงบนไหล่กำยำของตนอย่างแผ่วเบา ทำให้ต้องละสายตาจากร่างบาง หันมองผู้เป็นบิดาที่ดูชราลงไม่น้อยเพียงเวลาแค่สามปีที่เขาจากไป หันหลังเดินกลับเข้าเรือน จนใจแกร่งนั้นอ่อนยวบลง

"ลูกได้ชาดีมาจากทางใต้ จะให้บ่าวนำไปให้"

เสียงทุ้มที่ฟังดูอ่อนลงของบุตรชายที่เอ่ยขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ปลายเท้าของชายสูงวัยหยุดชะงัก หันมามองใบหน้าหล่อเหลาของบุตรชายที่มีรอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้า เดินเข้ามายืนเคียงข้าง ทำให้ดวงตาสีเดียวกันนั้นพลันสั่นไหว ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างตื้นตันใจ เดินกลับเข้าเรือนด้วยรอยยิ้มกว้าง พร้อมกับข้างกายมีร่างสูงเดินเคียง