ตอนที่11

"คุณหนูเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ"

เสี่ยวถานที่กระซิบถามคุณหนูของนางอย่างห่วงใยในความรู้สึกของผู้เป็นนาย คุณหนูของนางคิดเช่นไรกับท่านแม่ทัพเหตุใดนางจะไม่รู้ ได้แต่หวังว่าสักวันท่านแม่ทัพจะวางความแค้นลง คุณหนูของนางจะได้มีความสุขเสียที

"ข้าไม่เป็นไร เรากลับเรือนกันเถอะ"

อวี๋เฟิ่งที่เอ่ยตอบบ่าวคนสนิท เดินนำอีกฝ่ายกลับเรือนของตน นางยังต้องเตรียมตัวเตรียมใจที่จะต้องร่วมในงานเลี้ยงฉลองการกลับมาของอีกฝ่ายในค่ำวันนี้ จวนแม่ทัพในค่ำคืนนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงเล็กๆเป็นการภายใน เชิญเฉพาะญาติสนิทมิตรสหายที่มีสัมพันธ์อันดีกับจวนตระกูลเซียวเท่านั้น กายบางที่เหยียบย่ำไปตามโถงทางเดินยังคงสั่นสะท้าน เพียงเท่านี้นางก็แทบจะทรุดกายลงอย่างไร้เรี่ยวแรง มันพึ่งจะได้เริ่มต้นเท่านั้น นางกลับทั้งหวาดกลัวทั้งหวาดหวั่น นางจะทำเช่นไรต่อไปดี แม้จะไม่ได้มองใบหน้านั้น แต่นางก็สัมผัสได้ถึงสายตาอันตรายที่อีกฝ่ายส่งมา นางจะยอมให้เรื่องราวมันลงเอยเช่นดังอดีตอีกครั้งอย่างนั้นหรือ

แล้วท้องฟ้าด้านนอกก็เริ่มมืดสลัวลง เป็นสัญญาณว่างานเลี้ยงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เสียงดนตรีที่บรรเลงดังเล็ดลอดออกมาจากบริเวณโถงจัดเลี้ยง 

อวี๋เฟิ่งอยู่ในอาภรณ์ที่ถูกตัดเย็บขึ้นอย่างประณีต แม้จะดูราบเรียบแต่ทว่ากลับดูหรูหราส่งให้ผู้สวมใส่ดูงามสง่า ใบหน้างามถูกแต่งแต้มเพียงบางเบา แต่ก็งดงามโดดเด่นเหนือสตรีนางใด ร่างบอบบางที่เดินเข้ามาภายในโถงจัดเลี้ยง กลายเป็นที่จับจ้องของเหล่าคุณชายที่มาร่วมงานในค่ำคืนนี้ สายตาเหล่านั้นต่างแสดงออกอย่างชื่นชมโดยไม่คิดปิดบัง เหล่านายท่านและฮูหยินที่ได้รับเชิญต่างอยากที่จะร่วมเกี่ยวดองกับตระกูลเซียว แม้นางจะมิใช่สายเลือดตระกูลเซียว แต่ใครๆก็รู้ว่านายท่านผู้เฒ่าตระกูลเซียวหลงใหลในตัวมารดาของนางมากเพียงใด และมารดาของนางยังให้กำเนิดทายาทที่เป็นบุตรชายคนที่สองให้กับตระกูลเซียวอีกต่างหาก

ร่างบอบบางที่เดินตรงมาทรุดกายลงนั่งด้านข้างของผู้เป็นมารดาที่กำลังส่งยิ้มมาให้ ยกมือบอบบางลูบแก้มนางแผ่วเบา มองนางด้วยความภูมิใจ

"งดงามมาก"

อวี๋เฟิ่งที่ยิ้มรับคำชมของมารดา นั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม มองดูการแสดงที่พึ่งจะเริ่ม สลับกับการหยิบขนมป้อนให้น้องชายตัวน้อย ที่ตั้งแต่นางมาถึงก็ผละจากพี่สาวคนรองมาคลอเคลียนางไม่ห่าง ก่อนจะรู้สึกได้ถึงสายตาร้อนแรงที่จ้องมองมา ดวงตากลมโตสบเข้ากับดวงตาคมสีรัตติกาลของเจ้าของงานเลี้ยงอย่างไม่ตั้งใจ สายตาที่จ้องมองนางนั้นทำให้ร่างบางรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ราวกับจับไข้ สายตาคมกล้าคู่นั้นคล้ายดังจะฉีกกระชากอาภรณ์ของนางก็มิปาน แม้จะพยายามหลบเลี่ยงเพียงใดก็ไม่อาจหลีกหนีสายตาของอีกฝ่ายได้ มือบางสั่นเทาจนเห็นได้ชัด 

"อืม ขนมนี้รสชาติดีมากเลยเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ลองชิมดูสิเจ้าคะ"

เสียงของอวี๋เจินที่กล่าวขึ้น พร้อมส่งขนมในมือมาให้นาง ทำให้ต้องรีบถอนสายตา หันมาสนใจร่างบอบบางของผู้เป็นน้องสาว ที่วันนี้ดูงดงามสดใสในชุดอาภรณ์สีชมพูอ่อนหวานที่เหมาะกับน้องสาวผู้สดใสร่าเริงของนางเป็นที่สุด  

งานเลี้ยงที่ดำเนินผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึก ช่างน่าเบื่อหน่ายและน่าอึดอัดยิ่งนัก จนล่วงเลยเวลานอนของร่างเล็กกลมป้อมที่เอนกายลงหลับบนตักของนาง ทำให้ใบหน้างามยกยิ้มขึ้นอย่างเอ็นดู เจ้าตัวอ้วนที่เมื่อกินอิ่มก็หลับลงอย่างง่ายดาย มารดาของนางที่เห็นดังนั้น ก็มองหาบ่าวคนสนิทของตนที่ไม่รู้ว่าหายไปที่ใดเสียแล้ว เมื่อสักครู่ยังเห็นอยู่ไม่ไกล

"ให้เสี่ยวถานพากลับไปนอนก็ได้เจ้าค่ะท่านแม่"

อวี๋เฟิ่งที่เอ่ยบอกมารดา ความจริงนางอยากจะพาไปเองเสียมากกว่า แต่เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทเพราะงานเลี้ยงพึ่งจะเริ่ม

ก่อนจะส่งเจ้าตัวเล็กให้บ่าวของตนพากลับเรือนนอน

"ฝากด้วยนะเสี่ยวถาน"

"เจ้าค่ะ ฮูหยิน"

เสี่ยวถานที่รับร่างนายน้อยมาไว้ในอ้อมแขน รับคำนายหญิงของจวน

แม่ทัพเซียวไป๋ซานที่จับจ้องร่างงามอยู่แทบจะตลอดเวลา ชำเลืองมองคนของตนแล้วพยักหน้าเพียงเล็กน้อย มือหนายกจอกสุราขึ้นดื่มจอกแล้วจอกเล่า ดับความร้อนรุ่มที่เต้นเร่าราวบุรุษหนุ่มพึ่งริที่จะมีรัก

"โอ๊ะ!"

ร่างเล็กที่กำลังสนทนาอยู่กับผู้เป็นมารดาและน้องสาวของตน ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อน้ำชาบนโต๊ะหกรดลงมาบนอาภรณ์ของนาง ดีเหลือเกินที่น้ำชานั้นมิได้ร้อนมากแต่ก็ทำให้อาภรณ์ของนางเปรอะเปื้อนเป็นวงกว้าง

"เจ้า!ซุ่มซ่ามเสียจริง"

ฮูหยินของจวนที่ดุบ่าวผู้นั้นทันที เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของนางเกือบจะเป็นอันตราย

บ่าวตัวน้อยหน้าตาน่ารักที่เป็นผู้ปัดถ้วยชาใบนั้นรีบคุกเข่าลง กายบางนั้นสั่นเทาละล่ำละลักเอ่ยขออภัยจนดูน่าสงสาร

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านแม่ นางมิได้ตั้งใจ เจ้าลุกขึ้นเถิด"

อวี๋เฟิ่งที่เอ่ยกับมารดาของตน ก่อนจะหันไปกล่าวกับผู้เป็นบ่าวนางนั้น อีกฝ่ายคงจะเป็นบ่าวที่พึ่งจะรับเข้ามาใหม่เพราะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ตอนวางจานขนมถึงได้มือไม้สั่นจนทำให้จอกชาหกใส่นาง

"ไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสียก่อนนะ มา เดี๋ยวแม่พาไป"

อวี๋เฟิ่งที่มองหาเสี่ยวถานเห็นว่านางยังไม่กลับมา จึงหันมากล่าวกับผู้เป็นมารดา

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านแม่ ท่านอยู่ดูแลแขกเถอะเจ้าค่ะ แค่เสี่ยวถานกลับมาแจ้งนางให้ตามลูกไปก็พอ"

เจียงซือหนี่ที่เห็นว่าบุตรสาวกล่าวเช่นนั้น ก็ทำเพียงพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปค้อมกายให้เหล่าฮูหยินที่อยู่ในเหตุการณ์ ขออภัยต่อเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น

อวี๋เฟิ่งที่เดินลัดเลาะมาตามโถงทางเดินที่มีโคมไฟจุดสว่างทั้งสองข้างทาง เมื่อมาถึงเรือนของตนก็ก้าวเดินไปยังหลังฉากกั้นปลดอาภรณ์ที่เปื้อนน้ำชาออก เหลือเพียงอาภรณ์ตัวบางและเอี๊ยมตัวน้อยปกปิดกาย มือบางที่หยิบเอาอาภรณ์ตัวใหม่หยุดชะงัก เมื่อเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นตามด้วยเสียงปิดประตูตามหลัง

"เสี่ยวถาน มาแล้วหรือ"

เสียงหวานที่เอ่ยถามขึ้น แต่กลับได้รับเพียงความเงียบเป็นคำตอบ ก่อนจะปรากฏเงาร่างของบุรุษตัวโต ร่างบางพลันสั่นสะท้าน

"ท่าน อื้ออออ"