บททั้งหมดของ เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน: บทที่ 21 - บทที่ 30

ร่างบอบบางที่ขยับกายซุกเข้าหาไออุ่นจากอกกว้างที่มอบความอบอุ่นให้นางตลอดในทุกค่ำคืนที่ผ่านมา เมื่ออากาศในตอนย่ำรุ่งช่างหนาวเย็นยิ่งนักตั้งแต่วันที่นางทอดกายให้บุรุษผู้นี้เชยชมก็ผ่านมากว่าหนึ่งเดือนแล้ว และตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานางมีความสุขมาก แม้ว่าเขาจะตักตวงความสุขจากเรือนร่างนางอย่างคุ้มค่า ความสัมพันธ์ลับๆ ของทั้งคู่ดูจะเป็นไปได้ด้วยดี ยอมรับอย่างไม่อายว่านางเองก็มีความสุขกับสิ่งที่เขามอบให้ เขาดีกับนางมากจนไม่อยากจะเชื่อ อ่อนโยนกับนางจนนางลืมเลือนบุรุษใจร้ายคนเดิมเสียหมดสิ้น ทำเป็นหลงลืมเหตุผลที่ต้องทอดร่างให้เขาเชยชมสัมผัสเย็นวาบตรงอกเปล่าเปลือยทำให้ร่างบางที่ขยับกายอย่างเกียจคร้านกะพริบตาขึ้น ก่อนดวงตากลมโตจะเบิกกว้าง ประกายตาระยิบระยับราวกับดวงดาวส่องสกาวบนท้องนภาในค่ำคืนที่มืดมิด จนคนมองใจไหวสั่นปรากฏรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหล่อเหลา"ให้ข้าหรือเจ้าคะ"อวี๋เฟิ่งมองดูอัญมณีสีขาวบริสุทธิ์ที่ส่องประกายแวววาวรูปหยดน้ำห้อยอยู่บนสร้อยคอทองคำขาวเส้นเล็กสวยงามแม้จะดูเรียบๆ แต่ทว่ากลับสูงค่ายิ่ง และนาง ชอบมันมาก"อืม"บุรุษหนุ่มที่ตอบรับร่างบางชันกายหนาขึ้นนั่ง มองสตรีที่เขาถวิลหาทุกค่ำคืน

วันเวลาหมุนเวียนผ่านไปวันแล้ววันเล่า ขึ้นชื่อว่าความลับไม่มีในโลกนั้นถูกต้องเลยทีเดียว เมื่อความสัมพันธ์ที่เก็บซ่อนของทั้งสอง มีบุคคลที่สามรับรู้ร่างสูงของบุรุษคุ้นตาที่เดินออกมาจากเรือนหลังเล็กของสตรีผู้เป็นบุตรีเลี้ยงในเวลาย่ำรุ่ง ใบหน้าหล่อเหลายังคงเปื้อนรอยยิ้ม อาภรณ์บนกายกำยำนั้นอยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อยนัก ทำให้ชายชราถึงกับสะท้อนในอก ด้วยใช้ชีวิตผ่านมาจนล่วงเลยวัยมากกว่าครึ่งชีวิต ทำให้ไม่ต้องคาดเดาสิ่งใด ก็รู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบุตรชายผู้ที่มักจะมีสีหน้าเรียบเฉยเคร่งขรึมเย็นชาอยู่เสมอ ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขากลับสังเกตเห็นรอยยิ้มที่มันหายไปจากใบหน้าหล่อเหลาตั้งแต่หลายสิบปีก่อน แววตาที่ทอประกายแห่งความสุขเมื่อทอดมองสาวน้อยที่เขารักและเอ็นดูดังบุตรยามเผลอไผลชายสูงวัยผู้เป็นนายท่านผู้เฒ่าของจวนแม่ทัพแห่งนี้ ได้แต่เดินกลับเข้าเรือนอย่างคิดไม่ตก ว่าสมควรจะจัดการเรื่องราวที่เกิดขึ้นเช่นไรดี เขารู้ดีถึงความดื้อรั้นของผู้เป็นบุตรชาย ที่เจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นที่หนึ่ง และความปากแข็งปากไม่ตรงกับใจของอีกฝ่าย หากบุตรชายตนยังไม่ปล่อยวางความแค้นลง คงยากที่จะพบพานความสุขสมหวัง แค่มองเขาก็ดูออกว่

...เรือนใหญ่...เจียงซือหนี่ที่สั่งให้บ่าวนำสำรับขึ้นโต๊ะ แต่รอแล้วรอเล่าบุตรสาวคนโตของนางก็ไม่มาเสียที"อี้เอ๋อ รอสักครู่นะ น้าจะให้เด็กไปตามเฟิ่งเอ๋อเดี๋ยวนี้"เจียงซือหนี่หันมาเอ่ยกับสหายของบุตรสาวที่กำลังจะกลายมาเป็นบุตรเขยของนางด้วยรอยยิ้มขอโทษขอโพย"ไม่เป็นไรขอรับท่านน้า ข้ารอได้"อู๋ฟงอี้ที่เอ่ยตอบมารดาของสตรีที่เขาปักใจรักด้วยรอยยิ้มกว้าง วันนี้เขารู้สึกมีความสุขที่สุด ที่จะสมหวังในรักเสียที ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเลยว่าจะมีวันนี้ ในตอนที่ท่านน้าเจียงซือหนี่เอ่ยถามเขาว่ายินดีที่จะแต่งอวี๋เฟิ่งเป็นภรรยาหรือไม่ เขาดีใจมากจนพูดไม่ออกไปเลย"คงไม่ต้องกินแล้วกระมังข้าว คุณชายอู๋คงอิ่มอกอิ่มใจจนกินอะไรไม่ลงแล้ว"อวี๋เจินที่เอ่ยกระแทกแดกดันอีกฝ่าย ในตอนแรกนางตกตะลึงกับคำพูดของมารดา ที่เป็นดังแส้ที่ฟาดลงกลางใจนาง ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนเอาไว้ กดข่มความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้จนลึกสุดใจใช่แล้ว นางแอบหลงรักบุรุษผู้เป็นสหายของพี่สาวมาเนิ่นนาน แม้จะรู้อยู่แก่ใจดีว่าในใจของบุรุษผู้นี้มีเพียงพี่สาวของนางก็ตาม นางไม่ได้หวังให้เขาหันมามองนาง เพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆ เขาบ้างนางก็ดีใจมากแล้ว การที่นางชอบกวนอารม

แม่ทัพหนุ่มที่มุ่งหน้ากลับมายังเรือนตะวันออกด้วยกายอันสั่นเทิ้ม ใบหน้าถมึงทึงที่ดูเย็นชานั้นราวกับจะฆ่าคนได้ จนบ่าวไพร่พากันหลบหลีกเป็นพัลวัน แล้วเพียงไม่นานเรือนฝั่งตะวันออกราวกับเกิดสงครามขึ้น เมื่อเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แต่ไม่มีใครหาญกล้าที่จะเข้าไปดูว่าเกิดสิ่งใด"ดี ดีเสียจริง หานอวี๋เฟิ่ง" เสียงแหบพร่าที่ดังราวกระซิบ ดวงตาสีรัตติกาลสั่นไหวรุนแรง มือหนาที่กำสร้อยคอนั้นไว้ในมือสั่นเทา กำเข้าหากันแน่น จนมันแทบแหลกคามือหนาผลั๊ว! ผลั๊ว! ผลั๊ว!มือข้างนั้นที่กระหน่ำลงบนเสาเรือนจนเลือดสีแดงฉานไหลริน แต่มันกลับไร้ความรู้สึกเจ็บ แต่กลับรู้สึกเจ็บตรงอกแกร่งจนแทบจะทนไม่ไหว ราวกับมีเข็มนับพันนับหมื่น ทิ่มแทงอยู่ในนั้น มองอัญมณีเม็ดงามที่ตอนนี้มันอาบย้อมไปด้วยสีเลือดของตนอย่างเจ็บปวดแม่ทัพเซียวไป๋ซานที่ระบายโทสะจนห้องทั้งห้องพังยับเยิน เมื่อระบายโทสะจนพอใจแล้ว ก็เรียกให้จงไห่เตรียมม้าเสียงดังลั่นเรือน จนบ่าวไพร่พากันแตกตื่น ก่อนจะห้อตะบึงควบม้าทะยานออกไปจากจวนราวกับพายุจงไห่ที่มองสภาพห้องที่แทบจะไม่เหลือเค้าเดิม เรียกบ่าวรับใช้มาเก็บกวาดก่อนจะห้อตะบึงตามผู้เป็นนายไปอีกคนหานอวี๋เจินมอ

คุณหนูหานอวี๋เฟิ่งที่กลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติอีกครั้ง โดยมีกำลังใจจากคนรอบข้างที่รักและหวังดีกับนาง ถึงแม้จะต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับบุรุษผู้นั้น แต่นางก็พยายามที่จะหลีกเลี่ยงการที่ต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย และฝ่ายนั้นเองก็ไม่คิดที่จะย่างกรายออกมาจากเรือนฝั่งตะวันออกเช่นกันช่วงหลังมานี้อวี๋เฟิ่งนางทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับโรงน้ำชาของนาง โดยไม่สนใจข่าวคราวของบุรุษผู้นั้น พยายามทำให้ตัวเองไม่มีเวลาว่าง หลีกเลี่ยงการอยู่เพียงลำพัง นางไม่อยากมีเวลาให้คิดถึงบุรุษผู้นั้น และการได้อ่านหนังสือที่นางชอบก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่จะทำให้นางไม่คิดฟุ้งซ่าน ระยะหลังมานี้โฉมสะคราญจึงใช้เวลาทั้งหมดขลุกอยู่ในห้องหนังสือที่นายท่านผู้เฒ่าของจวนอนุญาตให้นางใช้สอยได้อย่างเต็มที่ร่างบอบบางที่ดูจะผ่ายผอมลงเล็กน้อยกำลังมองหาหนังสือที่ต้องการอ่าน นิ้วเรียวขาวผ่องไล่ไปตามสันของหนังสือ แต่ต้องหยุดชะงักลง เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่กำลังจ้องมองมา เมื่อหันกลับไปมองหัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบ ใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษที่นางหลีกหนีมาตลอดและไม่อาจลบเขาออกไปจากใจได้กำลังยืนขวางทางที่จะออกไปจากตรงนี้ และร่างใหญ่นั้นกำลังก้าวมาหานาง