All Chapters of กรุ่นรักผลิบาน: Chapter 31 - Chapter 40

กล่าวจบนางก็เดินหนีจากตรงนั้นไปด้วยท่าทางที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ใบหน้าของนางยิ้มแย้มตลอดเวลา โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ด้านกู่จิ้นอันและเฟิ่งอวี่เหิงหลังจากทั้งคู่ซื้อถังหูลู่เสร็จแล้ว ก็พากันเดินกลับมายังจุดที่กู่ม่านชิงรอพวกตน ทว่าตอนนี้มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น"เอ๊ะ! ชิงเอ๋อร์หายไปไหนแล้ว"เฟิ่งอวี่เหิงหันมองซ้ายมองขวามองหาคนที่ให้นางไปซื้อถังหูลู่มาให้ แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา กลับกันกับชายหนุ่มข้างกายที่กำลังยกยิ้มมุมปากกับความคิดของน้องสาว นางอยากได้ผ้าไหมชั้นดีหรือเครื่องประดับชุดใหม่กัน เขาจะได้ให้คนไปจัดซื้อมาให้ ก่อนจะเอ่ยกับสตรีข้างกายด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม"สงสัยชิงเอ๋อร์คงเดินเข้าไปในงานกับอาหมิงแล้ว เราก็เดินเข้าไปข้างในกันเถิด"เฟิ่งอวี่เหิงได้ยินเช่นนั้นก็คล้อยตามที่กู่จิ้นอันกล่าว สงสัยชิงเอ๋อร์กับอาหมิงคงเข้าไปข้างในแล้วจริง ๆ แล้วเหตุใดถึงไม่ยืนรอให้ตนกลับมาก่อน มันน่านัก!!เฟิ่งอวี่เหิงไม่มีทางเลือก จึงยอมเดินเข้าไปในงานพร้อมกับกู่จิ้นอัน เพราะงานนี้หนุ่มสาวเดินเคียงคู่กันปกติ อีกทั้งยังมีคนจากเมืองอื่นที่มาร่วมงานเทศกาล พวกตนจึงไม่ตกเป็น

"ย่อมรู้เพคะ เพราะท่านพี่เป็นคนอนุญาตเอง"กู่ม่านชิงตอบตามความสัตย์จริง กู่จิ้นอันรู้จักกับลั่วหมิงจูตั้งแต่สมัยยังเด็กละก็รู้ด้วยว่าลั่วหมิงจูนั้นเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ ไม่อย่างนั้นจะปล่อยให้ตนไปกับลั่วหมิงจูได้อย่างไรได้ยินคำตอบอย่างนั้นฟู่เฟยเทียนถึงกับเส้นเลือดขึ้นข้างขมับ เจ้าจิ้นอันจะตามใจน้องสาวของตนมากเกินไปแล้ว ถึงขึ้นให้น้องสาวไปปล่อยโคมไฟกับบุรุษตามลำพังเช่นนี้ ไม่กลัวว่ากู่ม่านชิงจะมีข่าวลือหรืออย่างไรที่ฟู่เฟยเทียนคิดเช่นนั้น เนื่องจากเขารู้แค่เปลือกนอกว่าลั่วหมิงจูนั้นเป็นบุรุษรูปงาม มิได้รู้ถึงแก่นแท้ด้านในว่ามีจิตใจเป็นหญิงขณะที่ทั้งสองคนต่างเงียบใส่กันโดยไม่มีใครเอ่ยอันใดออกมา กู่ม่านชิงก็เหลือบไปเห็นกู่จิ้นอันและเฟิ่งอวี่เหิงเดินเคียงคู่กัน สายตาของทั้งสองคนสอดส่องมองไปบริเวณรอบ ๆ ตัวเองเหมือนตามหาตนอยู่ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจแล้วรีบเดินหนีออกจากตรงนั้นทันที เพื่อไม่ให้สองคนนั้นหาตนเจอ ด้วยความที่นางรีบซ่อนตัวทำให้เผลอไปจับมือฟู่เฟยเทียนหนีมาด้วยกันฟู่เฟยเทียนถึงกับตะลึงในความใจกล้าของนางที่กล้าจับมือของบุรุษเช่นนี้ แต่ก็ยอมเดินตามนางไปแต่โดยดี ไม่มีทีท่า

ฟู่เฟยเทียนเดินตามหลังกู่ม่านชิงไปเรื่อย ๆ เขาสังเกตได้ว่าคนที่นางกำลังตกที่นั่งลำบาก เพราะผู้คนมากมายที่เบียดเสียดกันตลอดทางเดิน กู่ม่านชิงเป็นเพียงสตรีตัวน้อย ๆ ที่เดินอยู่คนเดียวท่ามกลางฝูงชนมากมาย ยิ่งทำให้ตัวนางดูตัวเล็กกว่าเดิม"ตามข้ามา จิ้นอันกับอาเหิงอยู่ทางนั้น"ฟู่เฟยเทียนพูดจบเขาก็เดินนำหน้าไปยังทางที่ตนพูดทันที เพราะจากที่เขาเฝ้าสังเกตดูนางแล้ว คงหาไม่เจอเป็นแน่เขาจึงให้เหล่าองครักษ์ที่ปลอมตัวเป็นชาวบ้านช่วยตามหาอีกแรง และหลังจากเหล่าองครักษ์เจอกู่จิ้นอันแล้วก็รีบมารายงานฟู่เฟยเทียนทันทีกู่ม่านชิงเม้มปากเป็นเส้นตรง เพราะไม่รู้ว่าฟู่เฟยเทียนจะโกหกอะไรนางอีกหรือไม่ แต่ตอนนี้นางเองก็ไม่มีตัวเลือกมากนัก จึงยอมตามชายหนุ่มไปแต่โดยดีพอเดินตามไปได้สักพักก็เห็นกู่จิ้นอันกับเฟิ่งอวี่เหิงจริง ๆ กู่ม่านชิงรีบเดินเข้าไปหาทั้งสองคน พร้อมกับสำรวจว่ามีอะไรแปลกไปจากเดิมหรือไม่ แต่นางก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะเห็นดวงตาและจมูกของเฟิ่งอวี่เหิงแดงก่ำคล้ายคนผ่านการร้องไห้มา"เหิงเหิงเจ้าเป็นอะไร? ใครทำเจ้าบอกข้ามา""ข้าไม่เป็นอะไร เจ้านั่นแหละหายไปไหนมา ข้ากับท่านท่านพี่จิ้นอันตามหา

ภายในจวนสกุลเฟิ่งเรือนหนึ่งในจวนปรากฏร่างสาวงามนั่งอยู่ริมหน้าต่าง หญิงสาวเงยหน้ามองบนฟ้าที่มากด้วยหมู่ดาวกำลังแข่งกันส่องแสงสว่างทั่วนภาใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเหม่อลอย เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนในวันนี้"ข้าเคยปล่อยเจ้าไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปอีกเป็นครั้งที่สอง...เหิงเอ๋อร์ ข้าชอบเจ้า"น้ำเสียงจริงจังพูดกับนางอย่างไม่มีความสั่นเครือ แม้แต่แววตาที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความจริงใจ ในขณะที่มือของเขาก็กำลังปักปิ่นให้กับนางอย่างอ่อนโยนเฟิ่งอวี่เหิงแทบไม่เชื่อหูของตัวเองว่าจะได้ยินคำนี้จากคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ทัพของเมืองหลวงที่ผู้คนต่างพากันเกรงขาม"ท่านพี่จิ้นอัน..."เฟิ่งอวี่เหิงเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเบา เพราะนางยังไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน"เจ้ายังไม่ต้องตอบรับข้าตอนนี้ก็ได้ แต่เจ้าอย่าปิดกั้นตนเองได้หรือไม่"กู่จิ้นอันลูบเส้นผมที่อยู่บนแก้มทัดเข้าใบหูให้เฟิ่งอวี่เหิงอย่างอ่อนโยน พร้อมกับยิ้มให้สตรีที่มีขอบตาแดงคล้ายจะร้องไห้"ขอบคุณเจ้าค่ะ" น้ำเสียงมีความสั่นไหวตอนนี้นางรู้สึกสับสนไปหมด เพราะที่ผ่านมาเฟิ่งอวี่เหิงคิดว่าสิ่งที่กู่จิ้นอันปฏิบัติ

ซูเฟยซื่อมองดูวิวข้างทางด้วยความตื่นเต้น แววตาของนางเต็มไปด้วยประกาย เพราะตั้งแต่ตนจำความได้นั้น นางไม่เคยออกมาจากเมืองอู๋เลยสักครั้ง เมื่อได้มาเจอสถานที่ที่ไม่เหมือนกับเมืองอู๋จึงทำให้ซูเฟยซื่อตื่นเต้นไม่น้อยฟู่อวิ้นหลงมองชายาของตนที่ทำตัวราวกับเด็กน้อยเพราะได้ไปที่ใหม่ ๆ ในใจก็นึกเอ็นดู ไม่ว่านางจะถามอะไร ฟู่อวิ้นหลงก็เต็มใจตอบอย่างไม่เกียจคร้านหลังจากขบวนรถม้าผ่านประตูเมืองหลวงมาแล้ว ก็เดินทางต่อไปยังวังหลวงเพื่อไปเข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้หลังจากเข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้เรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็พากันกลับจวนของฟู่อวิ้นหลงเพื่อพักผ่อน เนื่องจากเดินทางมาเป็นเวลานาน"ข้าจะได้เจอกับคุณหนูอี้หรือไม่เจ้าคะ" ซูเฟยซื่อเอ่ยถามบุรุษข้างกายฟู่อวิ้นหลงได้ยินเช่นนั้นก็กอดชายาของตนพร้อมกับจูบที่หน้าผากขาวอย่างอ่อนโยน"หากเจ้าอยากเจอ ข้าจะให้คนไปตามนางมาดีหรือไม่""ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อย่างไรก็ต้องได้พบกันอยู่แล้ว""ตามใจเจ้าเลย" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนฟู่อวิ้นหลงจุมพิตไปยังหน้าผากของซูเฟยซื่ออีกครั้งด้วยความรักใคร่ จากนั้นทั้งคู่จะพากันเข้าสู่ห้วงนิทราจวนสกุลอี้"หนิงอ๋องกลับมาจากเมืองอู๋แล้ว ข้ายังไ