บททั้งหมดของ กรุ่นรักผลิบาน: บทที่ 61 - บทที่ 70

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า พระองค์ล้อหม่อมฉันเล่นแน่เลย""..." ฟู่เฟยเทียนความเงียบจากฟู่เฟยเทียนแทนคำตอบของสตรีที่ยังไม่ปักใจเชื่อกับสิ่งที่ตนได้ยินเท่าใดนัก"ข้าดูเหมือนคนที่ไม่จริงจังขนาดนั้นเลยหรือ""ไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ เพียงแต่...""เพียงแต่อะไร หรือกลัวว่าข้าจะแพ้เจ้าจิ้นอัน""..." กู่ม่านชิงกู่ม่านชิงหมดคำจะพูดกับรุ่ยอ๋องหน้าตายที่พูดเรื่องนี้ออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ปกติแล้วหากนางยกเรื่องนี้เอ่ยกับบุรุษใดต่างพากันถอยออกจากนางกันไปหมด ไม่มีผู้ใดมาตอแยนางต่อ เพราะกลัวว่าจะได้ประลองกับพี่ชายของนางจริง ๆแต่นี่อะไร!? ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปฟู่เฟยเทียนก็พูดแย้งคำนางไปหมด กู่ม่านชิงยืนหันหน้าประจันกับฟู่เฟยเทียนที่มีสีหน้าเดาไม่ออกว่าคิดสิ่งใดอยู่"ถึงพระองค์จะประลองชนะท่านพี่ แต่หม่อมฉันก็สามารถแต่งกับพระองค์ไม่ได้เช่นเดิม เพราะอะไรพระองค์ก็คงจะทราบแล้ว""ข้า...""หม่อมฉันคิดว่าพระองค์อาจจะเหนื่อยล้าเพราะต้องจัดการปัญหาหลายอย่าง เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวก่อนนะเพคะ พระองค์จะได้พักผ่อนพระวรกายด้วย"กู่ม่านชิงย่อกายคำนับให้กับฟู่เฟยเทียนแล้วเดินจากไปทันที'หากข้าไม่ใช่รุ่งอ๋องแล้ว เจ้าจะยอมรับข้าใช่ห

กู่จิ้นอันเอ่ยถามน้องสาวของตัวเองที่กำลังจะออกจากจวนด้วยท่าทีเร่งรีบ"ข้าจะไปหาเหิงเหิงเจ้าค่ะ ข้าไปก่อนนะเจ้าคะ"กู่ม่านชิงพูดจบก็วิ่งขึ้นรถม้าทันทีไม่รีรอ จนตัวกู่จิ้นอันเองยังรู้จักแปลกใจกับท่าทีของน้องสาวตนเอง เพราะปกติหากนางไปข้างนอก กู่ม่านชิงต้องมาออดอ้อนขอตั๋วเงินกับเขาเพื่อไปซื้อสิ่งของต่าง ๆ ตามที่นางต้องการแต่นี่อะไร? นอกจากจะไม่มาออดอ้อนตนแล้ว ยังทำท่าทางคล้ายกับว่าพยายามหลบหน้าใครบางคน แม้ว่าจะสงสัยว่าตัวกู่ม่านชิงหลบหน้าฟู่เฟยเทียน แต่ก็ไม่น่าจะใช่เพราะฟู่เฟยเทียนก็แวะเวียนมาที่จวนประจำ แล้วนางเป็นอันใดกัน?ในขณะที่กู่จิ้นอันกำลังสงสัยกับท่าทีของน้องสาวตัวเองที่แปลกไปอยู่นั้น กลับมีใครบางคนนั่งอมยิ้มกับท่าทางของกู่ม่านชิงที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่าทางของนางนั้นกำลังหลบหน้าเขาอยู่อย่างแน่นอนเมื่อบรรยากาศกลับมาเงียบสงบแล้ว สองบุรุษก็นั่งพูดคุยกับถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้"เรื่องนั้นจะเริ่มเมื่อใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”"ทันทีที่เสด็จพี่พร้อมก็เริ่มได้เลย""แล้วท่านจะออกจากตำแหน่งรุ่ยอ๋องหรือไม่?""หากตำแหน่งนี้มันรั้งข้าไว้ให้อยู่แต่ในเมืองหลวง ข้าก็คงต้องขอให้เสด็จพ่อ

ทันทีที่เห็นว่าเป็นฟู่เฟยเทียนคิ้วงามก็ขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะกู่ม่านชิงนั้นคิดว่าฟู่เฟยเทียนตามกู่จิ้นอันออกไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่ายังไม่ไปไหน"จะไปไหน""ไปหาท่านพี่จิ้นอันเพคะ หม่อมฉันต้องอธิบายให้ท่านพี่จิ้นอันเข้าใจ""ไม่ต้องไป""ไม่ได้เพคะ ต้องไป"กู่ม่านชิงเริ่มจะไม่เข้าใจในการกระทำของฟู่เฟยเทียน นอกจากจะรั้งไม่ให้นางไปอธิบายเรื่องที่เฟิ่งอวี่เหิงกับนางวางแผนให้กู่จิ้นอันฟัง ยังจับมือนางไม่ปล่อยอีก"ข้าหิวข้าว""หิวก็ไปกินสิเพคะ""เจ้าต้องไปกินกับข้าด้วย""หม่อมฉันไม่หิวเพคะ หม่อมฉัน...ว้าย! รุ่ยอ๋องปล่อยมือหม่อมฉันก่อนเพคะ"ฟู่เฟยเทียนนั้นไม่ฟังกู่ม่านชิงพูดแต่อย่างใด ชายหนุ่มดึงมือของกู่ม่านชิงลงบันไดไปยังชั้นล่างเพื่อเดินทางไปยังโรงเตี๊ยมทันที"รุ่ยอ๋อง ได้โปรดปล่อยมือของหม่อมฉันก่อนเพคะ หากมีผู้ใดเห็นพระองค์จะเสื่อมเสียชื่อเสียงเอานะเพคะ" น้ำเสียงที่พยายามออดอ้อนให้ฟู่เฟยเทียนปล่อยมือ"เจ้าก็ต้องรับผิดชอบข้า เพราะเจ้าเป็นคนทำให้ข้าเสียชื่อเสียงเป็นที่ครหาของชาวบ้าน แล้วก็คงไม่มีสตรีใดอยากแต่งงานกับข้าเพราะว่าข้านั้นเสียชื่อเสียงไปแล้ว เพราะฉะนั้น เจ้าต้องรับผิดชอบ

"อะไร?" กู่ม่านชิงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องกับสิ่งที่เฟิ่งอวี่เหิงถาม"ข้ารู้นะว่าวันนั้นเจ้าไปไหนกับรุ่ยอ๋อง บอกข้ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ""ก็แค่ไปกินข้าวด้วยกัน มีอะไรให้น่าตื่นเต้นกัน"แม้ปากจะพูดไปอย่างนั้น แต่แก้มของกู่ม่านชิงตอนนี้กลับแดงระเรื่อขึ้นมา ทำเอาเฟิ่งอวี่เหิงถึงกับหลุดหัวเราะให้กับท่าทางของสหาย"ก็ได้ ๆ ข้าเชื่อเจ้าก็ได้"เห็นว่าถูกล้อเลียนจากสหาย กู่ม่านชิงก็ได้แต่ย่นจมูกใส่หญิงสาวตรงหน้า"แล้วรุ่ยอ๋องดีกับเจ้าหรือไม่?" ท้ายเสียงมีความห่วงใย"ก็ดีนะ...” กู่ม่านชิงทำท่าครุ่นคิดถึงคำพูดในวันนั้น “นี่เหิงเหิง รุ่ยอ๋องบอกจะพาข้าไปท่องเที่ยวเมืองอื่นด้วย"คิดถึงเรื่องนี้ทีไรกู่ม่านชิงถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ เพราะตื่นเต้นเรื่องที่ตนจะได้ไปเที่ยวตามที่เคยปรารถนาเอาไว้ เมื่อมีคนจะทำปรารถนาของนางให้เป็นจริง มีรึกู่ที่นางจะปิดบัง"ไหนเจ้าว่าไม่ตื่นเต้น?""ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว"กู่ม่านชิงที่โดนหยอกล้อเช่นนั้นถึงกับแง่งอนเพราะความเขินอาย เฟิงอวี่เหิงก็ได้แต่ยิ้มขำให้กับท่าทีเช่นนี้ สตรีสองคนนั่งคุยกันจนถึงช่วงบ่าย กู่ม่านชิงก็ขอตัวกลับจวนของตนในขณะที่กู่ม่านชิงกำลังออกจากโรงน้ำชาของเฟิ่

"เดี๋ยว!!"เฟิ่งอวี่เหิงชะงักไปครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมองแต่อย่างใด นางไม่อยากให้กู่จิ้นอันเห็นน้ำตาที่กำลังไหลริน ในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเฟิ่งอวี่เหิงคิดว่าอย่างไรวันนี้ก็มาแล้ว พูดให้จบเสียตอนนี้เลยดีกว่า เพราะหากกลับไปโดยที่ยังไม่ได้พูดอะไรก็จะเป็นการค้างคาใจต่อกันอีก พอคิดได้เช่นนั้นนางก็พ่นลมหายใจออกมาเพื่อกลั้นอารมณ์ที่เก็บความเสียใจไว้อยู่"ข้ารู้ว่าสิ่งที่ข้าทำไปมันผิด เพราะข้าแค่อยากปกป้องตัวเองจากคนที่คิดไม่ดีต่อข้า และที่วางแผนไปทั้งหมดโดยที่ไม่ได้บอกท่าน เพราะข้ากลัวว่าท่านจะไม่ยอมให้ข้าทำเช่นนี้ ดีไม่ดีท่านอาจจะห้ามข้าไม่ให้ข้าไปร่วมงานด้วยซ้ำ เพราะข้ารู้ว่าท่านนั้นเป็นห่วงข้าเพียงใด และข้าก็รู้ว่าท่านไม่ยอมให้ข้าต้องเจ็บตัวอย่างแน่นอน"เฟิ่งอวี่เหิงหยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อดูท่าทีของอีกฝ่ายทว่ากู่จิ้นอันก็ยังไม่มีท่าทีตอบรับแต่อย่างใด แต่ไม่ว่าอย่างไรเฟิ่งอวี่เหิงก็ตัดสินใจพูดต่อไป เพราะหากไม่พูดวันนี้ วันต่อไปอาจจะไม่ได้พูดอีกย่อมเป็นได้"ที่ข้าต้องทำเช่นนี้กับอี้หลิงฟาง เพราะคนเช่นนางหากไม่โดนเหมือนที่กระทำกับผู้อื่นบ้างก็คงไม่หยุดคิดร้ายเช่นกัน คนเช่นนางน