All Chapters of กรุ่นรักผลิบาน: Chapter 11 - Chapter 20

อี้หลิงฟางแสร้งทำท่าทีอ่อนโยน ส่งรอยยิ้มให้กับกู่ม่านชิงพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงหวาน"ไม่ใช่เจ้าค่ะคุณหนูกู่ เพียงแต่ข้าโดนคุณหนูเฟิ่งเดินชนเลยอยากเรียกร้องความเป็นธรรมกับคุณหนูเฟิ่งเท่านั้นเองเจ้าค่ะ""เจ้าไม่ต้องมาเสแสร้งต่อหน้าข้า ข้าไม่ใช่คนโง่"กู่ม่านชิงรึจะไว้หน้าคนที่มาทำร้ายสหายตน และในเมื่อคนผู้นั้นมาอยู่ตรงหน้านางแล้ว กู่ม่านชิงก็ไม่คิดจะปล่อยไปง่าย ๆ เช่นกันสหายของอี้หลิงฟางที่ตอนแรกตั้งใจจะพากันมาเย้ยหยันเฟิ่งอวี่เหิงรีบพากันหลบไปข้างหลังของอี้หลิงฟางทันที ใครจะกล้าไปมีเรื่องกับกู่ม่านชิงกัน นอกจากนิสัยที่ไม่เหมือนสตรีในห้องหอแล้ว ยังเป็นบุตรสาวคนโปรดของอดีตแม่ทัพใหญ่ที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังเกรงพระทัยถึงสี่ส่วนเฟิ่งอวี่เหิงเห็นสหายของตนเองกำลังมีโทสะ จึงรีบเดินเข้าไปดึงสติสหายของตนไว้ เนื่องจากตนไม่อยากให้กู่ม่านชิงต้องมีข่าวลือไม่ดีที่สาเหตุเกิดจากตัวนาง"อย่าชิงเอ๋อร์ ตัวเจ้าจะเป็นข่าวลือ ข้าไม่อยากให้สหายของข้าต้องแปดเปื้อนไปด้วย เรากลับกันเถิด"ได้ยินที่สหายตนเข้ามาห้ามกู่ม่านชิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่ก่อนที่พวกตนจะเดินจากไป อี้หลิงฟางก็กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน

ซือจินฟาดฝ่ามือเข้าไปยังใบหน้าสวยของบุตรสาวตนเอง จนเป็นรอยแดงเถือกอี้หลิงฟางยกมือขึ้นมาลูบแก้มของตนเองที่โดนตบอย่างแผ่วเบา "ทะ...ท่าน ท่านแม่ ท่านตบข้า?""ข้าไม่เคยสอนเจ้าให้ขาดสติเช่นนี้ หากเจ้ายังต้องการแก้แค้นนางอวี่เหิงนั่น เจ้าต้องรู้จักคุมอารมณ์ของตนด้วย ไม่เช่นนั้นแล้วคนที่ลำบากจะเป็นเจ้าเอง!" ซือจินพูดจบนางก็เดินหันหลังกลับทันที แต่ก่อนจะเดินออกจากเรือนนางได้หันมากล่าวคำบางอย่างกับบุตรสาวของตน"เป็นบุตรของข้าแล้วอย่างไร แต่ก็เป็นเพราะข้าสั่งสอนเจ้าไม่ใช่รึถึงมาได้ขนาดนี้ เจ้าที่เป็นแค่บุตรอนุแต่ได้เป็นถึงได้เป็นคนโปรดปรานขององค์ชาย” ซือจินมองหน้าบุตรสาวด้วยแววตาแข็งกร้าว“ช่วงนี้เจ้าอย่าเพิ่งออกไปไหน สำนึกความผิดตนในเรือนสักหนึ่งเดือนเป็นอย่างไรเผื่อจะมีสติขึ้นมาบ้าง" น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความโกรธซือจินพูดจบก็ออกจากเรือน และไม่ลืมสั่งสาวใช้ให้กักบริเวณอี้หลิงฟางที่เรือนเป็นเวลาหนึ่งเดือน เพื่อไม่ให้นางออกไปไหน โดยไม่คิดสนใจหันกลับมามองดูบุตรสาวของตนเลยแม้แต่น้อยอี้หลิงฟางได้ยินมารดาตนย้ำถึงเรื่องนางเป็นบุตรอนุ ทำให้นางนึกถึงคำด่าทอของเฟิ่งอวี่เหิง เหมือนภาพซ้ำ ๆ เกิดขึ้นในหั

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเฟิ่งอวี่เหิงได้รับความยินยอมจากบิดามารดาเรื่องที่นางจะทำโรงน้ำชาอย่างที่ตั้งใจ แต่ตอนนี้ปัญหาติดอยู่อย่างเดียว คือนางจะทำอย่างไรให้โรงน้ำชาของนางเป็นที่เลื่องลือแก่ผู้คน แม้จะมีรสชาติดีก็ใช่ว่าจะเป็นที่จูงใจให้คนมาใช้บริการที่โรงน้ำชาของนาง ต้องมีสิ่งอื่นและแตกต่างจากโรงน้ำชาอื่น ๆ ด้วย“คุณหนูจะเปิดโรงน้ำชาแบบไหนหรือเจ้าคะ?” ชินชินเอ่ยถามคุณหนูของตนเองร่างงามนั่งลงเก้าอี้ นางเอามือขึ้นมาเท้าคางอย่างใช้ความคิด นั่นสิ โรงน้ำชาของนางจะเป็นแบบไหน นางต้องทำยังไง มันเป็นข้อคิดที่คิดยังไงก็คิดไม่ออก“คุณหนูกินซุปไก่ดำไหมเจ้าคะ บ่าวจะไปสั่งกับโรงเตี๊ยมหลัวโปให้เจ้าค่ะ” ชินชินเห็นช่วงนี้คุณหนูของตนใช้ความคิดมากเป็นพิเศษ นางจึงเสนอของกินเพื่อให้ร่างกายคลายความอ่อนล้าเฟิ่งอวี่เหิงมองดูข้างหน้าด้วยแววตาเลื่อนลอย “ซุปไก่ดำของหลัวโปงั้นรึ? เอาสิ แต่ข้าขอขนมจากร้านเซียงเจียวด้วยได้หรือไม่ ขนมของโรงเตี๊ยมหลัวโปไม่ค่อยถูกปากข้าเท่าใดนัก”เฟิ่งอวี่เหิงถอนหายใจออกมา อาหารเหลาของโรงเตี๊ยมหลัวโปรสชาติดีแต่ขนมนั้นตรงกันข้ามเอ๊ะ! เฟิ่งอวี่เหิงฉุกคิดถึงบางอย่าง หากโรงน้ำชาของนางมีดีทั

ตอนนี้เมืองหลวงกำลังครึกครื้นเพราะต้อนรับการกลับมาของขบวนแม่ทัพกู่จิ้นอันหลังจากพากองทัพไปปราบกบฏที่ชายแดนเป็นเวลานานกว่าห้าปีจวนสกุลเฟิ่งตอนนี้กู่ม่านชิงมารับสหายที่จวน เพื่อจะชวนนางไปต้อนรับพี่ชายของตนด้วยกัน"เหิงเหิงเจ้าใกล้เสร็จหรือยัง ประเดี๋ยวไม่ทันขบวนของท่านพี่นะ""เหตุใดเจ้าไม่ไปพร้อมท่านป้าเล่า?""ไม่เอา ท่านแม่ก็ไปกับท่านแม่ของเจ้าแล้ว ข้าก็อยากไปกับเจ้าเช่นกัน""...." เฟิ่งอวี่เหิงได้แต่ถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของสหาย"ใกล้เสร็จหรือยังงง""ใกล้แล้ว"เสียงของเฟิ่งอวี่เหิงดังออกมาจากห้องแต่งตัวอย่างง่วงนอน เพราะเมื่อคืนนางศึกษาชาจนเกือบรุ่งสาง เพราะคราแรกนางไม่ได้คิดจะไปรอดูขบวนกองทัพอยู่แล้ว แต่กู่ม่านชิงกลับมาหาถึงเรือนตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อรบเร้านางให้ไปด้วยกันร่างหญิงงามล่มเมืองก้าวเดินออกมาจากห้องแต่งตัวชุดสีฟ้าครามลายจวี๋ฮวาสีขาวทำให้ผิวของเฟิ่งอวี่เหิงยิ่งดูเหมือนขาวใสขึ้นอย่างมาก บนมวยผมปักปิ่นลายหูเตี๋ย เป็นลายเครื่องประดับที่นางโปรดปรานกู่ม่านชิงเห็นสหายของตนแต่งตัวงดงามราวกับจะไปร่วมงานเลี้ยงก็อดทักไม่ได้"ไหนเจ้าว่าไม่อยากไปไม่ใช่รึ เหตุใดถึงแต่งตัวราวกับนางเซี

หลายวันต่อมากู่ม่านชิงแต่งตัวอย่างอารมณ์ดีเพราะวันนี้ตั้งใจจะให้พี่ชายพาไปเที่ยวตลาดขณะที่กำลังเดินไปยังเรือนรับรอง นางก็ได้ยินเสียงบุรุษสองคนกำลังพูดคุยกัน กู่ม่านชิงจำได้ดีว่าเสียงหนึ่งเป็นเสียงของพี่ชาย แต่บุรุษอีกผู้นั้นไม่คุ้นชิน"วันนี้เจ้าจะไปค่ายทหารกับข้าใช่หรือไม่?" เสียงบุรุษที่ไม่ใช่เสียงกู่จิ้นอันเอ่ยถาม"ไม่ได้!!!"กู่ม่านชิงได้ยินเช่นนั้นก็ตะโกนออกไปทันที แล้วรีบพาตัวเองเดินเข้าไปยังเรือนรับรองเพื่อไปดูหน้าของคนที่มาแย่งตัวพี่ชายของตนเองไปทั้งที่นางตั้งใจจะมาชวนพี่ชายไปเดินตลาด บุรุษผู้นั้นกล้าดียังไงมาชวนตัดหน้านาง หากจะมาแย่งพี่ชายนางไป คงต้องได้จับเข่าคุยกันเสียหน่อยแล้วแต่พอเดินเข้าไปถึงกู่ม่านชิงถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าคนที่มาชวนกู่จิ้นอันคือผู้ใด"ระ... รุ่ยอ๋อง""องค์ชาย" ฟู่เฟยเทียนย้ำกับสตรีที่มองมาทางตนด้วยแววตาเบิกกว้างกู่ม่านชิงได้สติจึงรีบทำความเคารพทันที"ถวายพระพรองค์ชาย ขออภัยที่หม่อมฉันเสียมารยาทเพคะ"กู่ม่านชิงย่อคำนับทำความเคารพด้วยความอ่อนช้อย ก่อนจะหันไปหาพี่ชายของตนด้วยแววตาน่าสงสาร"ท่านพี่จะไปไหนรึเจ้าคะ?"กู่จิ้นอันเห็นแวว