All Chapters of กรุ่นรักผลิบาน: Chapter 51 - Chapter 60

เฟิ่งอวี่เหิงทั้งทุบทั้งตะโกน เพื่อหวังว่าจะมีใครสักคนได้ยินเสียงของนาง ทว่าไร้วี่แวว..."คุณหนูเฟิ่งข้าว่าพวกเรามาสนุกกันดีกว่า"เสียงของบุรุษดังขึ้นจากข้างหลัง เฟิ่งอวี่เหิงที่พยายามเปิดประตูถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ"เสวี่ยหลิง?"ในใจของเฟิ่งอวี่เหิงตอนนี้รู้สึกแค้นมากกว่ากลัว อี้หลิงฟางช่างเลือกสามีให้ได้ดีนัก ในเมืองหลวงมีใครบ้างจะไม่รู้จักเสวี่ยหลิง บุรุษเสเพล ชอบเล่นการพนัน และยังมักมากในกาม เข้าออกหอนางโลมเสมือนเป็นจวนตน อีกทั้งในจวนก็มากไปด้วยสาวใช้อุ่นเตียงและอนุมากมาย"โอ้ว... ข้ารู้สึกดีใจนักที่ท่านรู้จักคนที่กำลังเป็นสามีของท่านในไม่ช้า แต่จะดีกว่านี้ถ้าท่านรู้จักสามีท่านครบทุกคน" เสวี่ยหลิงพูดด้วยใบหน้าหื่นกระหาย"หมายความว่าอย่างไร?"เสวี่ยหลิงแสยะยิ้มด้วยความพอใจ ก่อนจะกวักมือเรียกให้คนที่อยู่ด้านหลังฉากให้เดินออกมาเมื่อเฟิ่งอวี่เหิงเห็นคนที่เดินออกมาจากฉากก็ถึงกับดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เพราะบุรุษที่เดินออกมาอีกสองคนนั้นก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบุรุษเสเพลเฉกเช่นเสวี่ยหลิง"อี้หลงเชี่ย? อี้จินซาน?"บุรุษที่เดินออกมาคือพี่น้องต่างมารดาของอี้หลิงฟางเป็นสหายรักของเสวี่ยหลิง

หลังจากที่กู่จิ้นอันได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็ได้ให้นางกำนัลคนเดิมไปตามอี้หลิงฟางมายังเรือนตามแผนการที่อี้หลิงฟางได้วางไว้"เจ้าจะทำอะไร""ในเมื่อข้าปรานีเตือนนางไปแล้ว แต่นางเลือกที่จะเพิกเฉย ซ้ำยังมาทดสอบความอดทนของข้า ท่านคิดว่าข้าจะทำอย่างไรกับนาง" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยือกเย็นฟู่เฟยเทียนได้แต่ไว้อาลัยให้อี้หลิงฟางภายในใจ คราวนี้กู่จิ้นอันโกรธจริง ๆ เกรงว่าแม้แต่หนิงอ๋องก็คงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะกู่จิ้นอันไม่เคยเมตตากับคนที่ติดจะตั้งตนเป็นศัตรูกับเขา ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็น คนแก่ เด็ก หรือ สตรี กู่จิ้นอันไม่เคยมีความปรานีแม้แต่น้อย หากคนพวกนั้นคิดจะเป็นศัตรูกับเขาก่อนนางกำนัลที่ไปตามตัวอี้หลิงฟางก็รีบพาหญิงสาวมาที่เรือนตามคำสั่งของกู่จิ้นอันทันที อี้หลิงฟางนั้นได้แต่ยกยิ้มในใจเพราะคิดว่าเสวี่ยหลิงและพี่ชายต่างมารดาของตน คงจัดการเฟิ่งอวี่เหิงเรียบร้อยแล้ว ถึงได้ให้นางกำนัลไปตามตนมาเพื่อให้ดูความเรียบร้อยแต่พอมาถึงกลับเห็นบรรดาทหารยืนล้อมตัวนางเต็มไปหมด นางรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากล จึงรีบหันหลังวิ่งออกไปทันที แต่ถูกทหารรวบตัวไว้เสียก่อน"ปล่อยข้านะ พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรถ

"ตอนที่อาเหิงขอร้องเจ้า เจ้ายังเมินเฉยต่อนาง เจ้าคิดว่าข้าจะปรานีคนที่ทำร้ายคนของข้ารึ?"แม้อี้หลิงฟางจะหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ แต่พอได้ยินคำที่ห่วงใยสตรีอื่นจากปากของกู่จิ้นอัน บุรุษคนที่ตนแอบรักมานานในใจนั้นเจ็บยิ่งกว่า"เหตุใดท่านถึงหลงรักนางนัก นางไม่มีอะไรที่เหมาะสมกับท่านเลย เหตุใดท่านถึงไม่มองมาที่ข้าบ้าง"ตอนนี้ความกลัวนั้นไม่มีแล้ว มีเพียงความน้อยใจที่อี้หลิงฟางระบายออกมา ความเย็นชาของกู่จิ้นอันที่มองดูอี้หลิงฟางที่นั่งครวญครางที่พื้นอย่างน่าสงสาร แต่กระนั้นก็ไม่ทำให้กู่จิ้นอันเห็นใจอี้หลิงฟางเลยแม้แต่น้อยกู่จิ้นอันลุกขึ้นยืนเดินไปหาอี้หลิงฟางที่นั่งร่ำไห้อยู่ที่พื้น โดยไม่คิดตอบคำถาม เพียงแค่ปรายตามองเท่านั้น"กล้ามาทำร้ายคนของข้า เจ้าจะได้รู้ว่าการที่อยู่ไม่สู้ตายแท้จริงเป็นอย่างไร""ท่านแม่ทัพ ท่าน...ท่านจะทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ ข้าเป็นว่าที่พระชายารองของหนิงอ๋องนะ""ต่อให้เจ้าเป็นชายาเอก หากกล้ามาทำร้ายคนของข้า ข้าก็ไม่เว้นเช่นกัน"กู่จิ้นอันพูดจบก็เดินหันไปสั่งการกับทหารที่ยืนรอรับคำสั่งจากแม่ทัพของตน"ให้พวกนั้นกินยาปลุกกำหนัดเสีย ให้พวกมันร่วมรักกัน

ฟู่อวิ้นหลงตะโกนจนสุดเสียงสะบัดตัวอี้หลิงฟางออกจากขาตัวเองอย่างไม่ไยดี ทั้งที่ซูเฟยซื่อหวังดีหาผ้าห่มคลุมกายให้เพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจไปมากกว่านี้ แต่อี้หลิงฟางกลับสะบัดทิ้ง"เจ้าช่างเป็นสตรีไร้ยางอายสมสู่กันแบบไม่อายฟ้าอายดิน เสียแรงที่ข้าเคยรักเจ้า ยังไม่ทันได้หมั้นหมายเจ้าก็สวมหมวกเขียวให้ข้าแล้ว หากแต่งเจ้าเข้าตำหนัก ชื่อเสียงของข้าคงจบสิ้นเพราะเจ้า!!""ไม่นะท่านพี่ ท่านต้องช่วยข้านะเจ้าคะ ข้าไม่ได้จะสวมหมวกเขียวให้ท่านนะ ทั้งหมด...ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฟิ่งอวี่เหิง ใช่แล้ว...ท่านพี่ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนังอวี่เหิง นางใส่..."เพียะ!! ฝ่ามือหนาฟาดเข้าที่ใบหน้าอีกครา"ทำเรื่องงามหน้าขนาดนี้เจ้ายังกล้าโทษคนอื่นอีกรึ? ละอายปากบ้างหรือไม่!!" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอี้หลิงฟางจับใบหน้าที่ถูกตบด้วยความเจ็บปวด นางเงยหน้ามองคนที่เคยคิดว่าเขาเคยรักนางและหลงนางยิ่งกว่าผู้ใดแต่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่สายตาอ่อนโยนที่ตนเคยได้รับ มีเพียงสายตาที่โกรธเกรี้ยวและสายตาเกลียดชังเท่านั้นที่มองมา"แต่ท่านพี่...""หยุดเรียกข้าว่าท่านพี่ ข้ารังเกียจเจ้าเต็มทน!!"ฟู่อวิ้นหลงพูดจบก็หันหลังจับมือซูเฟยซื่อออ

ทางด้านกู่ม่านชิงหลังการที่เห็นอี้หลิงฟางและบุรุษทั้งสามคนได้รับผลกรรมที่ตนทำแล้ว หญิงสาวก็เดินเล่นชมสวนต่อ แต่เพราะไม่มีสหายนางจึงรู้สึกเหงาเล็กน้อยในระหว่างที่นางกำลังเดินชมสวนอย่างเหม่อลอยอยู่นั้น ก็ได้มีใครบางคนเข้ามาทักนาง"เบื่อรึ?" เสียงทุ้มเอ่ยถาม"เจ้าค่ะ"กู่ม่านชิงตอบกลับด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย ไม่คิดจะเงยหน้ามองคนที่ถามเลยแม้แต่น้อยว่าเป็นผู้ใด"ไปเดินเล่นกับข้าได้หรือไม่?""เจ้าค่ะ เอ๊ะ!!"กู่ม่านชิงที่เหมือนได้สติคืนมาเพราะได้ยินเสียงหัวเราะก็ต้องตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่มาชวนตนนั้นเป็นผู้ใด"ระ รุ่ยอ๋อง!?"สตรีตรงหน้าอ้าปากคล้ายจะพูดแย้งอะไรขึ้นมา แต่ไม่ทันได้เอ่ยโต้แย้งเพราะฟู่เฟยเทียนพูดตัดบทขึ้นมาก่อน"เป็นสตรีพูดแล้วห้ามคืนคำ"กู่ม่านชิงเคยได้ยินแต่เป็นบุรุษพูดแล้วไม่คืนคำ เพิ่งเคยได้ยินคำว่าเป็นสตรีพูดแล้วห้ามคืนคำก็อดมุมปากกระตุกไม่ได้ตนไม่น่าเหม่อลอยตอบรับคำชวนเลย แต่เอาเถิดวันนี้รุ่ยอ๋องช่วยเหลือพวกตนหลายอย่าง นางจะยอมไปเดินเล่นด้วยก็ได้ทั้งคู่พากันเดินชมสวนท่ามกลางความแปลกใจของเหล่าทหารและบรรดานางกำนัลในวัง เพราะปกติพวกตนไม่เห็นฟู่เฟยเทียนเดินเคี