All Chapters of กรุ่นรักผลิบาน: Chapter 21 - Chapter 30

"ชอบชิ้นนี้รึ?"เฟิ่งอวี่เหิงสะดุ้งตัวตกใจเล็กน้อย นางหันไปหาคนที่เอ่ยถามตน"ท่านแม่ทัพ"“...”ได้ยินคำว่าท่านแม่ทัพจากปากหญิงงามตรงหน้าถึงสามครั้งสามครา กู่จิ้นอันถึงกับมีสีหน้าอึมครึม"เหตุใดถึงไม่เรียกข้าว่าท่านพี่จิ้นอันอย่างที่เจ้าเคยเรียก?""เอ๊ะ!” เฟิ่งอวี่เหิงตกใจกับคำพูดของกู่จิ้นอันจนเผลออุทานออกมา"เหตุใดถึงไม่เรียกข้าเหมือนอย่างเคย?"เฟิ่งอวี่เหิงได้ยินคำถามที่ถามย้ำกับตนถึงสองครั้งเช่นนั้น จึงได้อธิบายสาเหตุให้กู่จิ้นอันฟัง“ที่ข้าเรียกเช่นนี้เพราะท่านเป็นท่านแม่ทัพที่ผู้คนต่างพากันยำเกรงและนับถือเจ้าค่ะ”แม้จะสนิทกันเพียงใด แต่ก็เมื่อนานมาแล้ว นางไม่อาจตีตัวเสมอบุรุษตรงหน้าได้ เขาเป็นที่เคารพนับถือของบรรดาทหาร แถมมีตำแหน่งใหญ่โต“แต่ข้าอยากให้เจ้าเรียกว่าท่านพี่จิ้นอันเช่นเดิม ได้หรือไม่?”เฟิ่งอวี่เหิงเม้มปากเป็นเส้นตรง นางสบตากับดวงตาที่มองดูนางอย่างล้ำลึก"เจ้าค่ะ ท่านพี่จิ้นอัน"ได้คำเรียกอย่างที่หวังแล้ว กู่จิ้นอันแสร้งหันไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนสีหน้าของตนที่กำลังยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ จากนั้นก็หันหน้ากลับมาเช่นเดิม"ชอบปิ่นนี้รึ?" เสียงทุ้มเอ่ยถาม"เจ้าค่ะ ข้าชอบปิ

ราวสองเค่อ เฟิ่งจินหยวนได้ลืมตาตื่นฟื้นขึ้นมาด้วยท่าทางที่ยังไม่หายจากอาการตกใจเพราะความตื่นเต้น พอได้สติแล้วรีบลุกขึ้นไปหาฮูหยินตนทันที"ข้าหลับไปนานเท่าใด?""ราวสองเค่อเจ้าค่ะท่านลุง" น้ำเสียงกู่ม่านชิงมีความปนขำเล็กน้อยชายวัยกลางคนนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเป็นลมล้มพับ ไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยที่รีบกลับมาที่จวนหรือเพราะดีใจจนเกินไป แต่พอมาคิดดูอีกทีกลับรู้สึกอับอายที่บุรุษอย่างตนต้องมาเป็นลมต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้"ฮูหยินที่ท่านหมอพูดเป็นเรื่องจริงรึ?" เฟิ่งจินหยวนถามย้ำกับภรรยาตนเพื่อความแน่ใจเฟิ่งฮูหยินพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม "เจ้าค่ะ"ได้ยินคำยืนยันแน่ชัดแล้วว่าตนไม่ได้หูฝาดไป เฟิ่งจินหยวนก็เดินเข้าไปโอบกอดภรรยาของตนด้วยความดีใจทันที"ขอบใจเจ้ามาก ขอบใจจริง ๆ" น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความสุขขณะที่เฟิ่งจินหยวนกำลังกอดภรรยาตัวเองนั้นก็ได้ผละตัวออกมาแล้วหันไปมองรอบ ๆ เรือน"แล้วอาเหิงกับจิ้นอันเล่า?"ตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมาเห็นเพียงกู่ม่านชิงและสาวรับใช้ที่คอยอยู่ปรนนิบัติเท่านั้น แต่ไร้เงาของทั้งสองคน"อาเหิงกับจิ้นอันออกไปส่งท่านหมอเจ้าค่ะ"เฟิ่งจินหยวนพยักหน้าให้กับคำตอบของภรรยาตน แล้วก็พ

ด้านกู่จิ้นอันหลังจากปลีกตัวออกมาสำเร็จแล้ว เขาก็รีบเดินไปยังศาลา ภาพตรงหน้าที่เขาเห็นคือสตรีชุดฟ้า กำลังนั่งจิบชาอยู่เงียบ ๆ เพียงลำพัง สายตาของนางจับจ้องไปยังดอกไม้ตรงหน้า ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นเขารีบเดินเข้าไปทันที“ข้าขอนั่งด้วยได้หรือไม่?” เสียงทุ้มเอ่ยถามเฟิ่งอวี่เหิงหันหน้าไปตามเสียงก็เห็นเป็นเจ้าของงานยืนยิ้มให้นางอยู่“ท่านพี่จิ้นอัน...”“ว่าอย่างไร ข้าขอนั่งด้วยได้หรือไม่?”ได้ฟังคำถามคิ้วงามขมวดเข้าหากันจนเป็นปม บุรุษตรงหน้าต้องเข้าใจอะไรผิดอยู่เป็นแน่ เขาเป็นถึงผู้สืบทอดของที่นี่ แต่นางเป็นเพียงแขก แต่ตอนนี้เขากลับมาขออนุญาตนางนั่งในพื้นที่ของตัวเองอย่างนั้นรึ? ทั้งที่ตัวเขาสามารถไปไหนมาไหนหรืออยากนั่งตรงไหนของจวนนี้ย่อมได้แต่พอเห็นใบหน้าที่จ้องมองมา เฟิ่งอวี่เหิงได้แต่ยอมทำตามน้ำ"เชิญเจ้าค่ะ” เฟิ่งอวี่เหิงผายมือให้บุรุษร่างสูงนั่งลงตรงหน้าของตนเมื่อกู่จิ้นอันได้รับคำยินยอมแล้ว เขาก็นั่งลงแต่โดยดี สายตาของเขาสอดส่องไปยังบริเวณเดียวกันกับที่สาวงามมองแม้ภาพตรงหน้าจะสวยงามไปด้วยดอกไม้นานาพรรณเพียงใด แต่ความงดงามก็ยังไม่สู้สาวข้างกายใบหน้าขาวราวงาช้าง มีการแต่งเติมแต่พองาม

ด้านล่างของโรงน้ำชาเฟิ่งอวี่เหิงกำลังวุ่นวายกับบรรดาแขกที่มาร่วมงาน โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองตนอยู่ตลอดเวลา"เหนื่อยหรือไม่ ข้าว่าเจ้าพักก่อนจะดีกว่า"กู่จิ้นอันนั่งมองเฟิ่งอวี่เหิงตั้งแต่เข้ามาในร้านแล้ว แต่เพราะเห็นเจ้าตัวดูกำลังวุ่นอยู่กับกิจการ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนมีความสุขกับสิ่งตรงหน้า ตนจึงไม่อยากเข้าไปรบกวนนาง ได้แต่นั่งมองอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งความวุ่นวายดูเบาบางลงจึงได้ลุกเดินเข้าไปหา"สนุกดีเจ้าค่ะ" เฟิ่งอวี่เหิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มได้ฟังคำตอบของนาง กู่จิ้นอันได้แต่เม้มปากเป็นเส้นตรงไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไป แม้ในใจเขาอยากแย้งว่าสิ่งที่นางทำอยู่ให้เหล่าเสี่ยวเอ้อทำแทนก็ได้ใต้เท้าเฟิ่งเห็นท่าทีอึดอัดใจของกู่จิ้นอันจึงได้เข้ามาช่วยคุยให้แทน"อาเหิงพ่อว่าเจ้าไปพักก่อนเถิด ทางนี้ให้หลงจู๊จัดการแทนเจ้าก็ได้ พ่อว่าไม่มีอะไรน่ากังวลแล้ว อีกอย่างชิงเอ๋อร์รอเจ้าอยู่ นางคงเหงาไม่น้อย"เฟิ่งอวี่เหิงได้ยินบิดาตนกล่าวเช่นนั้นก็มีสีหน้าครุ่นคิด ดวงตางามมองไปรอบ ๆ งานก็จริงอย่างที่บิดากล่าว ตอนนี้ผู้คนเริ่มเบาบางลงบ้างแล้ว อีกอย่างตอนนี้เริ่มรู้สึ

กู่ม่านชิงมาเดินตลาดกับเหล่าสาวใช้ นางได้เลือกดูของที่ตนจะซื้อต่าง ๆ นานา จนเดินไปถึงร้านขายผ้าร้านหนึ่ง ในขณะที่กู่ม่านชิงกำลังเลือกซื้อผ้าอยู่นั้น ก็มีเสียงบุรุษผู้หนึ่งทักตนขึ้นมา"ชิงเอ๋อร์มาเลือกซื้อผ้าเองเลยรึ?"กู่ม่านชิงหันหน้าไปหาคนที่เอ่ยทักตนอย่างสนิทสนมด้วยความสงสัยแต่เมื่อได้เห็นบุรุษรูปงามผู้นั้น ดวงตานางเบิกกว้างด้วยความดีใจ"อาหมิง!!" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจกู่ม่านชิงรีบเดินเข้าไปหา 'ลั่วหมิงจู' สหายอีกคนของนาง"เจ้ากลับมาจากเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อใดกัน?"นานมากแล้วที่นางกับสหายผู้นี้ไม่ได้เจอหน้ากัน เนื่องจากลั่วหมิงจูนั้นต้องเดินทางไปกับพี่ชายของตนไปตามเมืองต่าง ๆ ตามคำสั่งของบิดา เพื่อสร้างสัมพันธไมตรีและเพื่อเปิดกิจการค้าขายตามเมืองต่าง ๆ ด้วยในเมืองหลวงสกุลลั่วถือว่าเป็นสกุลที่มีฐานะร่ำรวย ถึงแม้จะไม่ได้เป็นสกุลที่รับราชการ เป็นเพียงสกุลค้าขายธรรมดา ๆ แต่ว่าพวกเขาก็มีอำนาจมากเช่นเดียวกันกิจการของสกุลลั่วนั้นมีมากมาย รวมถึงร้านผ้าที่กู่ม่านชิงเลือกอยู่ตอนนี้ก็เป็นของสกุลลั่วเช่นกัน"กลับมาถึงเมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วเจ้ากับอาเหิงเล่าเป็นเช่นไรบ้าง ไม่พบ