บททั้งหมดของ อันหนิง...ยอดหญิงแห่งตงหลาง: บทที่ 11 - บทที่ 20

หนึ่งปีต่อมาณ ลานประกาศผลการสอบคัดเลือกขุนนางระดับท้องถิ่น หลายครอบครัวต่างพากันมายืนรอตรวจสอบรายชื่อของลูกหลานที่ได้เข้าสอบในปีนี้ และปีนี้ก็เป็นปีแรกที่สกุลฉีมีบุตรชายคนโตในวัยสิบห้าปีเข้ารับการสอบคัดเลือกขุนนางระดับซิ่วไฉ*เป็นปีแรก หนึ่งปีที่่ผ่านมาเขาตั้งใจศึกษาหาความรู้มิได้ขาด ใต้เท้าฉีนั้นมิได้คาดหวังว่าบุตรชายจะสอบผ่านในปีแรก แต่ฉีอันหลงกลับทำได้ดีกว่าที่คิดเขาสอบผ่านในลำดับอั้นโฉ่ว (ลำดับที่หนึ่ง) ซึ่งเป็นลำดับสูงที่สุดของการสอบซิ่วไฉ มีสิทธิ์เข้าสอบในระดับเซียงซื่อ*ต่อไปในปีหน้า โดยมิต้องรอไปอีกสามปีเช่นผู้อื่น ตระกูลที่มารอจับจองบุตรเขยต่างพากันสนใจเด็กหนุ่มที่มีความสามารถผ่านการสอบเค่อจวี่ในระดับซิ่วไฉได้ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ว่าฉีฮูหยินกลับดับความฝันของตระกูลเหล่านั้นเพราะนางเห็นว่าบุตรชายยังคงมิพร้อมที่จะมีภรรยาในยามนี้ นางและใต้เท้าฉีมิได้รีบแต่งภรรยาเข้าเรือนให้กับบุตรชาย รออีกสักห้าหกปีก็ยังมิสาย“น้องดีใจด้วยนะเจ้าคะท่านพี่ใหญ่" ฉีอันหนิงวัยเก้าปีเอ่ยออกมา“ข้าก็ดีใจกับท่านพี่ด้วยขอรับ”“ข้าก็ด้วย” ฉีอันลิ่งใ

ฤดูกาลผันเปลี่ยน ฤดูเก็บเกี่ยวเวียนมาถึง ชาวเมืองอยู่กันอย่างสงบสุข ท่านเจ้าเมืองมีความยุติธรรม ดูแลชาวเมืองประดุจดังลูกหลาน แต่ที่ไหนมีคนดีก็ย่อมจะมีคนชั่วปะปนอยู่ทั่วทุกหนแห่ง โจรภูเขากลุ่มหนึ่งตัดสินใจลงเขามายังเมืองตงหลางเพื่อที่จะปล้นของมีค่าและเสบียงกลับไปยังชุมโจร“เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าที่เมืองแห่งนี้ชาวเมืองมีอยู่มีกิน” หัวหน้าโจรเอ่ยถามลูกน้องที่ส่งลงมาสอดแนม“ขอรับนายท่าน ข้าลงมาสอบถามและสังเกตอยู่นานเกือบสัปดาห์ เป็นเช่นที่ข้ารายงานท่านไปจริงๆ ขอรับ” ลูกน้องโจรตอบออกมา“ถ้าเช่นนั้นคืนนี้เราจะลงไปปล้นเสบียงที่โรงเตี๊ยมที่อยู่ห่างจากตัวเมืองตงหลาง จะได้หาทางหนีทีไล่ทัน” หัวหน้าโจรที่มีหนวดเครารกรุงรังเอ่ยออกมา“ขอรับท่านหัวหน้า” ลูกน้องขานรับออกมาพร้อมกันก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเตรียมอาวุธค่ำคืนที่เงียบสงัดภายในบ้านเมืองที่สุขสงบ แต่ผู้ใดจะรู้ว่าค่ำคืนนี้มีตระกูลพ่อค้าที่โชคร้ายเดินทางมาค้าขายที่เมืองแห่งนี้และได้แวะพักที่โรงเตี๊ยมเป้าหมายของกลุ่มโจรเข้าพอดี กลุ่มโจรบุกเข้ามาในยามวิกาลและใช้กำลังข่มขู

“ใช่แล้วล่ะ… ตั้งแต่เริ่มได้ปฏิบัติหน้าที่จริงจังเขาก็เริ่มจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่ขี้เล่นเช่นเมื่อก่อน ติดเคร่งขรึมและเย็นชา สงสัยจะติดมาจากหน้าที่การงาน อืม…ตอนนี้ท่านพี่ใหญ่ของเราได้เป็นหัวหน้าหน่วยแล้วนะ”เพียงปีกว่าเท่านั้น ซ่งมู่เฉินได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ดำเพราะสร้างผลงานเอาไว้มากมาย มิได้มีเพียงแค่กำลังที่เขาใช้ไป แต่เขายังใช้สติปัญญาคิดกลอุบายจนหลอกล่อให้เหล่าทหารและขุนนางที่โกงกินบ้านเมือง หวังรวยแบบมิถูกต้อง รับสินบนพวกกระทำผิดให้ติดกับและจับกุมกวาดล้างไปได้หลายราย“ท่านพี่ของเจ้าช่างน่านับถือจริงๆ”“เอาไว้ค่อยคุยกันนะอันหนิง ข้าขอตัวไปหาท่านพ่อท่านแม่ก่อน ท่านพี่ทั้งสามน้องขอลาก่อนเจ้าค่ะ” ฉีอันหนิงพยักหน้าเช่นเดียวกับพี่ชายทั้งสามของนาง ซ่งเจียวซินเดินจากไป ฉีอันหลงก้มมองปิ่นในมือพลางยิ้มน้อยๆ ออกมา“น้องเจียวซินโตขึ้นก็งามเหมือนกันนะขอรับ มิรู้ว่าผู้ใดจะเป็นผู้โชคดีได้ใจนางไปครอบครอง” ฉีอันลู่เอ่ยออกมาตามประสาคนที่สนใจเรื่องชาวบ้าน“สตรีนางใดก็มิงามและเก่งกาจเท่ากั

“ฮ่าๆๆ เด็กวัยกำลังโตเช่นเจ้าจะไปรู้เรื่องอันใด ที่ตลาดแห่งนี้มีพวกข้าดูแลอยู่มานานแล้ว หากมิเช่นนั้นพวกขุนนางคงได้มารีดไถพวกชาวเมืองไปมากกว่านี้”คำพูดของพวกนักเลงเหล่านี้น่าขันยิ่งนัก ฉีอันหนิงหัวเราะออกมาจนพวกมันรู้สึกงุนงงกับอาการที่เด็กหญิงตรงหน้าแสดงออกมา ราวกับว่านางมิได้เกรงกลัวพวกมันเลยสักนิด“ขุนนางน่ะหรือที่จะมารีดไถ ข้ามิเคยได้ยินว่าใต้เท้าฉี เจ้าเมืองตงหลางจะปล่อยให้พวกขุนนางได้กระทำเช่นดังที่เจ้าว่า นี่เป็นข้ออ้างของพวกสันดานไม่ดีอย่างพวกเจ้ามากกว่า”คำพูดของเด็กหญิงวัยสิบขวบทำเอาหัวหน้านักเลงรู้สึกเกรี้ยวโกรธ เขาตรงปรี่เข้ามาจะทำร้ายนาง แม้บ่าวรับใช้และสาวรับใช้ของคุณหนูสกุลฉีจะเข้ามาขัดขวาง แต่ก็มิอาจต้านพละกำลังของหัวหน้านักเลงได้ทั้งสองคนกระเด็นไปคนละทาง หัวหน้านักเลงมิได้หยุดฝีเท้าเขามุ่งตรงไปยังร่างเล็กกะจะใช้ฝ่ามือตบหน้านาง แต่ก่อนที่นักเลงร่างโตจะสัมผัสร่างเล็กของฉีอันหนิง เด็กหญิงก็ใช้ด้ามพัดที่นางถือไว้ตีเข้าไปตามจุดต่างๆ ของร่างกายหัวหน้านักเลงจนมันขยับมิได้“เป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กได้เช่นไร รู้ถึงไหนอายไป

ความมั่นคงของพี่ชายทำให้ฉีอันหนิงรู้สึกชื่นชม นางเองก็แอบหวังจะได้พบกับบุรุษที่มีหัวใจรักมั่นต่อนางเช่นพี่ชายของนางที่มีหัวใจรักมั่นต่อสหายสนิทของนางเช่นกัน ฉีอันหนิงรับรู้เรื่องที่พี่ชายสนใจสหายสนิทเมื่อหกเดือนก่อน ยามนั้นบิดามารดาเข้าไปคุยกับบิดาและมารดาของเจียวซิน ทำให้เจียวซินมาเล่าให้แก่นางฟังการเลี้ยงฉลองที่ฉีอันหลงสอบเป็นขุนนางได้ลำดับจอหงวนผ่านพ้นไปแบบสกุลอื่นคว้าน้ำเหลวที่ตั้งใจมาร่วมเพื่ออยากจะเกี่ยวดองกับสกุลฉี แต่จอหงวนคนใหม่นั้นกลับมิได้สนใจที่จะสานสัมพันธ์กับสกุลใดเลย นั่นก็เป็นเพราะฉีอันหลงนั้นมีความตั้งใจจะแต่งภรรยาเอกเป็นบุตรีจากสกุลซ่งเท่านั้นขบวนเกียรติยศเคลื่อนจากเมืองหลวงมุ่งหน้าสู่เมืองตงหลาง ซึ่งเป็นเมืองเกิดของจอหงวนคนใหม่ ตลอดทางมีชาวเมืองร่วมแสดงความยินดี สตรีหลายนางต่างมองไปที่บัณฑิตหนุ่มผู้โดดเด่นที่สอบจิ้นซื่อได้ลำดับจอหงวนแทบจะไม่ละสายตา แต่พวกนางก็ทำได้เพียงเท่านั้น เพราะสายตาของบัณฑิตหนุ่มมิได้หวั่นไหวไปกับความงามใดเลย จนได้สบสายตากับเด็กหญิงคนหนึ่ง ความคุ้นเคยทำให้เขาฉีกยิ้มออกมา และได้รับรอยยิ้มจากใบหน้างามกลับมาเช่นกัน“ใต้เท