ตอนที่ 13 บุตรีสกุลฉี

หนึ่งปีต่อมา

สนามตีคลีกว้างขวางที่มีทั้งบุรุษและสตรีกำลังควบขี่ม้าแข่งขันตีคลีกันอยู่อย่างสนุกสนาน วันนี้ครอบครัวของใต้เท้าฉีได้พากันเดินทางมาร่วมงานตีคลีประจำปีของเมืองตงหลาง ฉีอันหลงก็ได้เดินทางกลับมาร่วมงานเพื่อลงแข่งขันคู่กับน้องสาวของตน หลากหลายสกุลพาบุตรชายและบุตรีมาร่วมงานเพื่อจะได้ทำความรู้จักกันเอาไว้ โดยเฉพาะเหล่าตระกูลขุนนางที่อยากจะเกี่ยวดองกับตระกูลที่สามารถพึ่งพากันได้ในภายภาคหน้า

“ใต้เท้าฉีนั่นบุตรีของท่านหรือขอรับ” ใต้เท้าหลงเอ่ยถามใต้เท้าฉีขณะที่กำลังนั่งชมการแข่งขันตีคลีรอบต่อไป

“ใช่แล้วขอรับ นั่นหนิงเอ๋อร์ ส่วนเด็กหนุ่มผู้นั้นก็คือบุตรชายคนโตของข้าเอง นามว่าอันหลง” ใต้เท้าหลงมองไปยังร่างเล็กของเด็กหญิงวัยสิบปีที่มีใบหน้าฉายแววแห่งความงดงามออกมา

“นางมีผู้ใดจับจองหรือยัง”

“ฮ่าๆ ยังมิมีหรอกขอรับ นางยังเด็กนัก ยังมิทันได้เข้าพิธีปักปิ่นเลย” ใต้เท้าฉีรีบเอ่ยออกมา

“เรื่องคู่ครองข้าคงจะมิบังคับนาง หากนางมีใจให้แก่ผู้ใด ข้าก็คงจะคล้อยตาม”

เพราะฉีอันหนิงเป็นบุตรีเพียงคนเดียวของเขา เขาจึงรักและเอ็นดูนางมากกว่าบุตรชายทั้งสาม และอยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่นาง เพราะมีนางเพียงคนเดียวที่จะต้องแต่งออกเรือนไป

“โอ๋…ท่านใต้เท้าเล่นดักคอกันเอาไว้เสียแล้วฮ่าๆๆๆ” เหล่าใต้เท้าที่สนใจบุตรีของใต้เท้าฉีพากันหัวเราะออกมา ผู้ใดจะมองมิออกบ้างว่าใต้เท้าฉีรักและทะนุถนอมบุตรีนางนี้มากกว่าใคร คงจะมิยอมปล่อยออกเรือนไปง่ายๆ เป็นแน่

“ฮ่าๆๆๆ ความสุขของลูกก็ถือเป็นความสุขของพ่อแม่ด้วย พวกท่านว่าจริงหรือไม่”

ใต้เท้าฉีหัวเราะออกมาและเหล่าใต้เท้าทั้งหลายก็พากันหัวเราะออกมาเช่นกัน เพราะที่เขาพูดนั้นไม่ผิด ความสุขของลูกๆ ก็คือความสุขของคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ จะมีผู้ใดบ้างอยากจะให้ลูกของตนต้องพบกับความทุกข์ใจโดยเฉพาะเรื่องคู่ครองที่ต้องอยู่กินกับอีกฝ่ายไปจนชั่วชีวิต

ระหว่างที่ใต้เท้าฉีกำลังคุยถึงเรื่องเด็กๆ อยู่นั้นภายในสนามก็กำลังจะเริ่มการแข่งขันแล้วเช่นกัน ฉีอันหลงและฉีอันหนิงนั่งบนหลังม้าเตรียมพร้อม สองพี่น้องยักคิ้วให้กันก่อนที่จะยิ้มออกมา เมื่อสัญญาณจากผู้ตัดสินดังขึ้น ม้าของสองพี่น้องก็ถูกบังคับทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว ลูกคลีถูกโยนออกไปเบื้องหน้า สองพี่น้องควบม้าตรงไปถึงก่อนผู้ใด จากนั้นจึงตีส่งไปข้างหน้าเพื่อให้กับอีกคน

ฉีอันหนิงใช้ความว่องไวของนางควบขี่ม้าตามลูกที่พี่ชายใหญ่ตีส่งมาให้แล้วหวดไม้ตีลูกเข้าเป้าไปอย่างงดงาม เสียงปรบมือดังขึ้นกึกก้องทั่วทั้งสนามตีคลีแห่งนี้ เสียงชื่นชมดังขึ้นมามิขาดสาย สองพี่น้องมิได้เย่อหยิ่งหรือรู้สึกลำพอง ทั้งสองคนใช้ความตั้งใจและความสามัคคีตีคลีจนได้รับชัยชนะไปในที่สุด ร่างเล็กลงจากหลังมาแล้วเดินไปสมทบกับพี่ชาย ดวงหน้างดงามเผยให้เห็นรอยยิ้มประดับบนใบหน้า

“เก่งมากน้องหญิงของพี่” ฉีอันหลงเอ่ยชมน้องสาวคนเล็กของจวน

“ท่านพี่ก็ยอดเยี่ยมเลยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยชมพี่ชายของตนบ้าง

“ไปรับรางวัลสิ ปิ่นงามเชียว” เด็กหญิงพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปรับรางวัลแล้วกลับมาหาพี่ชาย

“น้องขอยกปิ่นนี้ให้ท่านพี่เจ้าค่ะ เอาไว้มอบให้สตรีที่ท่านพี่ใหญ่ชอบพอในภายภาคหน้า”

ฉีอันหนิงส่งปิ่นที่เพิ่งได้รับเป็นรางวัลจากการชนะการแข่งขันตีคลีให้แก่พี่ชาย เขามองนางด้วยสายตาเอ็นดูก่อนที่จะยื่นมือหนาไปรับปิ่นสีทองรูปหงส์มาถือเอาไว้

“ขอบใจเจ้ามากนะน้องหญิงสี่ พี่สัญญาว่าพี่จะมอบปิ่นอันนี้ให้แก่สตรีที่คู่ควรได้รับมันในภายภาคหน้า”

อีกห้าปีเท่านั้นเขารอได้ และเขามั่นใจว่าบุตรีสกุลที่เขาหมายตาเอาไว้นางต้องเป็นสตรีที่ดีที่เหมาะสมคู่ควรกับเขาอย่างแน่นอน

ฉีอันหนิงฉีกยิ้มออกมาก่อนที่สองพี่น้องจะเดินกลับไปยังศาลาพักผ่อนที่มีฉีอันลู่และฉีอันลิ่งรอคอยอยู่ สองหนุ่มน้อยนั้นตีคลีไม่ได้เรื่อง ต่างจากพี่ชายใหญ่และน้องเล็กที่ดูจะชำนาญมากกว่า สี่พี่น้องส่งยิ้มให้แก่กันก่อนที่จะพากันไปนั่งจิบน้ำชาเพื่อชมการแข่งขันของคู่ต่อไป

“เอ๊ะ… นั่นใช่สหายของเจ้าใช่หรือไม่หนิงเอ๋อร์…”

ฉีอันหลงที่กำลังยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบมองเด็กหญิงวัยเดียวกับน้องสาวที่กำลังเดินผ่านไปกับเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับตน

“เจียวซิน!!!” เสียงเล็กร้องเรียกนามของคนที่กำลังเดินผ่านทำให้เด็กหญิงชะงักเท้าเล็กที่กำลังสาวเท้าก้าวตามพี่ชายไป

“อันหนิง!!!” นางขานชื่อคนที่เรียกนางเอาไว้ออกมาก่อนที่จะเดินเข้ามาหาที่ศาลาพักผ่อน

“เจ้ามาด้วยหรือ” นางเอ่ยถามสหายที่เพิ่งพบกันหลังจากสำนักศึกษาปิดการสอนไปหลายวัน

“อื้อ… เพิ่งแข่งตีคลีไปเมื่อครู่เอง นี่เจ้าเพิ่งจะมาหรือ”

“จ้ะ… พี่ชายเราเพิ่งจะออกเวรน่ะ เลยเพิ่งจะมีเวลาตามท่านพ่อท่านแม่มา” คุณหนูรองสกุลซ่งตอบก่อนที่จะกล่าวทักทายพี่ชายทั้งสามของสหายคนสนิท

“เจียวซินคารวะพี่ชายใหญ่ พี่ชายรอง พี่ชายสามเจ้าค่ะ”

ทั้งสามหนุ่มพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้โดยเฉพาะพี่ชายใหญ่ที่มองเด็กหญิงไม่วางตา นางดูเติบโตขึ้นมาก ความงดงามที่ฉายแววออกมามิได้ด้อยไปกว่าน้องสาวของตนเลย มุมปากหนาปรากฏรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย

“อันหนิงคารวะท่านพี่มู่เฉินเจ้าค่ะ” ฉีอันหนิงมิลืมที่จะกล่าวทักทายและคำนับพี่ชายของสหายสนิท เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนที่จะเป็นฝ่ายยกมือขึ้นมารับคำนับจากพี่ชายของนางบ้าง

“ข้าขอตัวไปหาท่านพ่อท่านแม่ก่อนนะ น้องหญิงอีกเดี๋ยวเจ้าก็ตามพี่ไปล่ะ” ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ซ่งมู่เฉินจึงเดินจากไปด้วยท่วงท่าสง่างาม

“เจียวซิน… พี่ชายของเจ้าดูเคร่งขรึมกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย"

เวลาผ่านไปเพียงสองปีเท่านั้นนับจากที่ได้พบกันครั้งแรก แต่ทว่าพี่ชายของซ่งเจียวซินกลับดูเติบโตขึ้นมาก คงจะมิต่างจากพี่ชายใหญ่ของนางสักเพียงใดที่ดูเคร่งขรึมแต่มีความรู้มากมาย สมกับที่ปีหน้าเขากำลังจะสอบเคอจวี่ในขั้นจิ้นซื่อ ซึ่งจะได้ทำการสอบที่หน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้ เพื่อที่จะวัดว่าผู้ใดเก่งกาจจนได้เป็นจอหงวนในปีหน้า แต่มิต้องเดานางก็มั่นใจว่าท่านพี่ใหญ่ของนางต้องสอบได้ตำแหน่งจอหงวนมาครอบครองเป็นแน่ เพียงแค่คิดก็อดที่จะยิ้มออกมาให้กับความรู้ความสามารถด้านวิชาการของพี่ชายใหญ่มิได้ สมแล้วที่เป็นหัวเรือใหญ่ของสกุลฉี