Semua Bab อันหนิง...ยอดหญิงแห่งตงหลาง: Bab 21 - Bab 30

"ข้าวาดภาพได้น่ะเจียวซินคิกๆ”“เจ้านี่มีเรื่องทำให้ข้าแปลกใจอยู่เรื่อย ถึงว่าเจ้าถึงทำให้ท่านพี่ของข้าสนใจเจ้าได้” ประโยคแรกที่สหายสนิทกล่าวออกมานั้นพอจะเข้าใจ แต่ประโยคหลังทำให้ฉีอันหนิงแปลกใจ“ท่ะ…ท่านพี่ของเจ้า สะ…สนใจข้างั้นหรือ” หัวใจเด็กหญิงวัยสิบเอ็ดเต้นแรง“อื้อ… ท่านพี่ของข้ามิเคยแลตามองสตรีใด หรือแม้แต่จะพูดคุย แต่กับเจ้าเขามักจะเข้าไปหาเจ้าก่อนทุกครั้งใช่หรือไม่” ฉีอันหนิงคิดตามก่อนที่จะพยักหน้าขึ้นลง“นั่นแหละ… แสดงว่าเจ้าอยู่ในสายตาของเขาแล้วล่ะหนิงเอ๋อร์”“เอ่อ…. มา…ข้าวาดภาพให้เจ้าดีกว่าจะได้กลับจวน ป่านนี้ท่านพ่อท่านแม่พี่รองกับพี่สามคงรอท่านพี่ใหญ่กับข้าแล้วล่ะ”ฉีอันหนิงเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ซ่งเจียวซินยิ้มออกมาก่อนที่จะสั่งให้บ่าวรับใช้ไปนำกระดาษ หมึกและพู่กันมาให้สหายสนิทของนางวาดภาพให้“แต่พี่ว่ามู่เฉินเองก็ไม่เลวนะหนิงเอ๋อร์…หึๆ” ฉีอันหลงเอ่ยออกมาพลางสังเกตสีหน้าของน้องสาว“ท่านหยุดพูดไปเลยท

ร่างกำยำเปลือยเปล่ากำลังนอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างน้ำที่จูจงฉีลูกน้องคนสนิทเตรียมเอาไว้ให้ ณ ค่ายหน่วยพยัคฆ์ดำแห่งนี้ไร้สตรีพำนักอยู่เพราะทุกอย่างภายในนี้คือความลับ เพราะอย่างนั้นแล้วมิว่าจะเป็นอาหารการกิน การซักเสื้อผ้าที่ต้องสวมใส่ จึงเป็นหน้าที่ของเหล่าลูกน้องคนสนิท“นางเก่งเกินที่พวกเจ้าจะคาดเดาได้ สตรีเช่นนางพวกเจ้ามิคู่ควรหรอกหึๆ” เขาเอ่ยแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงหัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ดำนอนแช่น้ำอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่จะลุกขึ้นไปแต่งกายด้วยชุดดำ หน้ากากชิ้นประจำถูกหยิบขึ้นมาปกปิดใบหน้าที่แท้จริงอีกครา คืนนี้พวกเขามีภารกิจที่สำคัญ จากข่าวที่สายสืบส่งมาคือมีขุนนางแอบเรียกเก็บส่วยพวกพ่อค้าที่เดินทางมาค้าขาย ณ เมืองตงหลาง เป็นส่วยที่นอกเหนือจากพระประสงค์ของฮ่องเต้ซ่งมู่เฉินให้ลูกน้องตามสืบเรื่องนี้มาตั้งแต่ที่เขาเข้ารับตำแหน่งเป็นหัวหน้าหน่วย แต่จนแล้วจนเล่าก็ยังสืบสาวไปไม่ถึงผู้ที่อยู่เบื้องหลังเสียที บ้านเมืองที่ภายนอกดูสงบสุข แท้จริงแล้วมันมีเรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นอยู่เรื่อยๆ และหน่วยพยัคฆ์ดำก็จัดการอย่างเงียบๆ ตลอดมาฉีอันหนิงได้ศึกษาเรี

“หนิงเอ๋อร์… ซินเอ๋อร์กลับไปแล้วหรือลูก” ฉีฮูหยินเอ่ยถามบุตรีที่กำลังเดินผ่านศาลาดอกไม้ข้างเรือนใหญ่“เจ้าค่ะท่านแม่… นางเห็นลูกง่วงนอนเลยมิอยากทรมานลูก พรุ่งนี้เราจะไปอ่านตำราด้วยกันอีกเจ้าค่ะ”“ไปจวนสกุลซ่งน่ะหรือลูก” คนฟังพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆ มารดาที่กำลังเย็บปักชุดผ้าไหมสีแดงอยู่“ท่านแม่กำลังทำอันใดอยู่หรือเจ้าคะ” ฉีอันหนิงเอ่ยถามมารดา“ปักลายมังกรลงบนชุดแต่งงานให้ท่านพี่ใหญ่ของเจ้าน่ะ”ฉีฮูหยินตอบบุตรีออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข ความสุขของพ่อแม่นอกเหนือจากการเห็นลูกเติบโตก็คงจะเป็นวันที่ลูกได้แต่งงานกับคนดีๆสักคนเท่านั้นแหละ“อีกตั้งสองปีกว่านะเจ้าคะ เหตุใดท่านแม่รีบร้อนนัก” ฉีอันหนิงถึงกับแอบขำในใจที่มารดาดูจะตื่นเต้นมากกว่าว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวเสียอีก“ดูสิพี่ใหญ่ของเจ้ากำลังจะแต่งสะใภ้เข้าจวนแล้ว พี่รองของเจ้ายังออกเดินทางไปกับเหล่านักปราชญ์ไปทั่วอยู่เลย เมื่อใดจะมีภรรยากับเขาล่ะ”“ท่านแม่ก็… ท่านพี่รองอายุแค่เพ

“ลูกก็มิทราบเจ้าค่ะท่านพ่อ แต่หลังจากที่เขามาส่งลูก เขาก็น่าจะกลับหน่วยเลยนะเจ้าคะ คงกลับจวนเพื่อมาเอาสิ่งของอันใดสักอย่างกลับไปที่หน่วยก็เป็นได้”“อ้าว…นี่พี่เขามาส่งเจ้าที่จวนด้วยหรือลูก ไม่ชวนเขาเข้ามาจิบชาก่อนกลับล่ะ” ฉีฮูหยินอุทานพลางเอ่ยถามออกมาด้วยความแปลกใจ ด้วยไม่คิดว่าคุณชายสกุลส่งจะมาส่งบุตรีของนางถึงจวน“พี่เขาคงจะรีบเดินทางน่ะเจ้าค่ะ เห็นบอกว่ามีงานสำคัญรีบไปจัดการ”“อืม…ลงมือแล้วสินะ หน่วยพยัคฆ์ดำมิเคยปล่อยให้เรื่องพวกนี้ผ่านไป พ่อก็หวังเพียงให้เขาทำภารกิจลุล่วงโดยมิได้รับบาดเจ็บ”คนฟังถึงกับรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาทันที เพราะถ้าหากบิดากล่าวเช่นนี้ภารกิจที่เขาจะไปทำมันต้องร้ายแรงเป็นแน่ นางก็คงทำได้แต่ภาวนาให้เขาปลอดภัย“ท่านพ่อท่านแม่เจ้าคะ… ลูกขอตัวกลับเรือนนอนก่อนนะเจ้าคะ รู้สึกเหนียวตัวอยากจะอาบน้ำเต็มทีแล้วเจ้าค่ะ”เพราะออกจากจวนไปตั้งแต่อาหารมื้อกลางวันเสร็จ กลับจวนมาก็ค่ำมืดแล้ว สองสามีภรรยามิได้รั้งบุตรีเอาไว้ ฉีอันหนิงจึงคำนับลาแล้วเดินออกจากเรือนใหญ่ม

“หึๆ ออกไปได้ก็ดี…พูดมากอยู่ได้ แล้วก็… เจ้า…นักปราชญ์อะไรนั่นหยุดพล่ามแล้วออกไปได้แล้ว ไปหาสตรีที่มีรูปโฉมงดงามมาร้องรำยังจะน่าชื่นชมกว่า”คนเมาได้ใจที่เห็นคนที่ต่อต้านก่อนหน้าล่าถอย เขายังคงวางตัวกร่างและใช้กำลังของลูกน้องไปข่มขู่นักปราชญ์ที่กำลังเล่าเรื่องให้โต๊ะอื่นฟังอย่างเพลิดเพลินกันอยู่นัยน์ตากลมของฉีอันหนิงเหลือบไปมองโต๊ะของขี้เมาคนนั้นด้วยความไม่พอใจ วันนี้นางอยากจะมาผ่อนคลายด้วยการฟังเรื่องเล่าจากนักปราชญ์ท่านนี้ให้เพลิดเพลินเท่านั้น แต่กลับต้องมาฟังคนเมาพูดพล่ามและโอ้อวดอำนาจของตน“นี่ท่าน!!! เมาแล้วก็กลับไปนอนเสียเถิด อย่ามัวมาสร้างความรำคาญใจให้ผู้อื่นเช่นนี้เลย อ้อ…แล้วหากท่านอยากชื่นชมสตรีที่มีรูปร่างงดงามร้องเพลงหรือร่ายรำขอเชิญท่านไปหออวิ๋นโหรวนะเจ้าคะ มิใช่โรงเตี๊ยมที่มีไว้เพื่อกินข้าว ฟังบทกลอนและฟังเรื่องเล่าเช่นนี้”เสียงเล็กของสตรีที่ดังขึ้นอย่างมิเกรงกลัวทำให้พวกมันกวาดสายตามองหาเจ้าของเสียง รวมไปถึงลูกค้าจากโต๊ะอื่นด้วยที่มองมาที่โต๊ะของฉีอันหนิงเป็นจุดเดียวกันด้วยแววตาชื่นชม นางเป็นเพี