บททั้งหมดของ อันหนิง...ยอดหญิงแห่งตงหลาง: บทที่ 31 - บทที่ 40

ในขณะที่ความรู้สึกของบุรุษหนุ่มที่มีต่อสหายสนิทของผู้เป็นน้องสาวกำลังเปลี่ยนไป ภาระทางบ้านเมืองที่เขารับผิดชอบก็เริ่มหนักอึ้งเช่นเดียวกัน การลักลอบซื้อขายของผิดกฎหมายตามแถบชายแดนเริ่มมีมากขึ้น จนบางครั้งก็รอดพ้นสายตาของหน่วยพยัคฆ์ดำไปได้ วันนี้ขุนนางที่เกี่ยวข้องกับการดูแลเรื่องนี้จึงได้มาร่วมปรึกษาหารือกัน ซึ่งมีใต้เท้าซ่ง เจ้ากรมการกลาโหม บิดาของซ่งมู่เฉินและท่านเจ้าเมือง ใต้เท้าฉี บิดาของฉีอันหนิงมาร่วมด้วย“เช่นนี้มันชักจะเหิมเกริมกันมากเกินไปแล้วนะขอรับ” เจ้ากรมการกลาโหมกล่าวออกมาอย่างโมโห เขาได้ยินมาจากบุตรชายว่าคนพวกนั้นมักจะถูกปล่อยตัวออกมาง่ายๆ โดยมิต้องรับผิดอันใดเขายิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมใน“ก็เพราะพวกมันมีคนคอยให้ท้ายน่ะสิ หากมิเช่นนั้นจะอาจหาญทำเรื่องเช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้เช่นไร” ใต้เท้าฉีแสดงความคิดเห็นของตนออกมา“นั่นสินะ…สงสัยว่าการทำงานของเจ้ากรมการยุติธรรมจะมีปัญหาเสียแล้วล่ะ พวกท่านคิดเช่นเดียวกับที่ข้าคิดหรือไม่” ใต้เท้าซ่งเอ่ยข้อสงสัยของตนออกมา ทุกฝ่ายต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“เราคง

ลานฝึกซ้อมเพลงดาบของสกุลฉีในยามนี้ปรากฏร่างเล็กของฉีอันหนิงที่กำลังถือดาบฟาดฟันกับบุรุษวัยกลางคนที่ออกคำสั่งให้นางเคลื่อนไหวไปในทิศทางต่างๆ ฉีอันหนิงเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว เท้าเล็กขยับหลบหลีกอย่างว่องไวทำให้อาจารย์จำเป็นถึงกับยิ้มที่มุมปาก จนในที่สุดคุณหนูผู้เก่งกาจก็รู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการระบายอารมณ์ขุ่นเคืองไปกับการฟันดาบกับคู่ซ้อมจำเป็นอย่างลุงลู่ ผู้ที่เคยฝึกนางให้ขี่ม้าในวัยเด็ก“คุณหนูสี่ขอรับ หากคุณหนูฝึกบ่อยๆ ข้าว่ามีหวังจะเก่งกว่าบุรุษเป็นแน่ขอรับ” ลุงลู่กล่าวชมออกมา“ว่าแต่นี่คุณหนูสี่ไปขุ่นเคืองผู้ใดมากันล่ะขอรับ” ก่อนที่จะถามขึ้นด้วยความสงสัย“ลุงลู่รู้ได้เช่นไรจ๊ะว่าข้ากำลังขุ่นเคืองอยู่” ฉีอันหนิงเดินไปรับผ้าผืนเล็กจากซุนซุนมาเช็ดใบหน้าที่ชื้นเหงื่อ ก่อนที่จะถามลุงลู่กลับด้วยความประหลาดใจ“ก็น้ำหนักของดาบที่ปะทะมากับจิตใจของคุณหนูที่ไม่มั่นคงอย่างไรล่ะขอรับ” สมกับเป็นผู้มีประสบการณ์ ลุงลู่นั้นเคยออกรบในวัยหนุ่มจนได้มารับใช้ใต้เท้าฉีจึงทำให้เก่งบู๊ ไม่ว่าจะเป็นยิงธนู การต่อสู้และเพลงดาบ“

เมื่อกลับถึงจวนสกุลฉี ฉีอันหนิงก็เร่งรีบตรงไปยังเรือนนอนของตน และสั่งให้บ่าวเตรียมน้ำให้ชำระล้างร่างกายทันที นางรู้สึกขุ่นเคืองแต่หากจะให้ไปลงกับพวกที่ถูกจ้างมาคงจะมิมีประโยชน์อันใด หวังเพียงว่ารอยตบที่ฝากไปจะคืนสู่คนที่ว่าจ้างคนพวกนั้นมา“เห้อ….ช่างเป็นเรื่องที่น่าเบื่อเสียจริง เหตุใดชีวิตของข้าจักต้องมาเสียเวลาไปกับสิ่งที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้นด้วยนะ” เจ้าของร่างเล็กพึมพำออกมาขณะที่เดินกลับเรือนของตนไป“ว่าแต่คุณหนูทราบได้เช่นไรเจ้าคะ เรื่องที่แม่นางผู้นั้นจะส่งคนมาลอบทำร้าย ที่ผ่านมาคุณหนูฝึกฝนศิลปะป้องกันตัวเพื่อเตรียมรับมือกับเหตุนี้หรือเจ้าคะ” ซุนซุนกระซิบถามคุณหนูเสียงแผ่วเบาให้ได้ยินกันแค่เพียงสองคน“ใช่สิ…ก็นางถูกข้าตอกหน้าไปเสียแบบนั้น เจ้าว่าคนนิสัยเช่นนางจะปล่อยข้าไปง่ายๆ โดยไม่สั่งสอนข้าสักหน่อยงั้นหรือ ฟังจากที่พี่สาวที่เข้ามาแนะนำตนเองว่าเป็นบุตรีของพ่อค้าเล่าให้ฟัง ข้าก็เลยเชื่อว่าคุณหนูสกุลหยวนนั่นต้องสั่งให้คนมาจัดการข้าแน่ๆ ข้าก็เพียงเตรียมตัวรับมือเพื่อจะตอบแทนในสิ่งที่นางมอบให้เช่นไรล่ะ แต่ไม่นึกมาก่อนว่าน

ยามนี้ซ่งมู่เฉินและหน่วยพยัคฆ์ดำต่างก็วุ่นวายอยู่กับการวางแผนเพื่อสืบหาตัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังของการลักลอบค้าขายสินค้าหลีกเลี่ยงภาษีในเมืองตงหลาง แม้จะทราบดีอยู่แล้วว่าเป็นขุนนางขั้นสูงผู้หนึ่ง แต่ก็ยังมิสามารถหาหลักฐานมาเอาผิดอีกฝ่ายได้ แต่ถึงอย่างนั้นยิ่งทำให้งานนี้เกิดความท้าทายมากขึ้นสำหรับหน่วยพยัคฆ์ดำ“สายสืบของพวกเราได้เข้าไปปะปนกับพวกพ่อค้าต่างเมืองและพ่อค้าในเมืองตงหลางแล้วขอรับ” ลูกน้องในหน่วยพยัคฆ์ดำรายงานแก่หัวหน้าหน่วย“ดีมาก…ยามนี้ให้คอยจับตามองว่าพวกมันจะทำการแลกเปลี่ยนกันอีกคราใด แล้วอย่าลืมให้คนของเราแอบลอบถามว่าผู้ใดคือผู้ที่เปิดทางให้แก่พวกมัน”“ขอรับท่านหัวหน้า” ลูกน้องรับคำสั่งก่อนที่จะออกไป“ข้าน้อยก็คิดว่าเมืองตงหลางของพวกเรานั้นสงบสุข แต่มันมิได้เป็นดังเช่นที่พวกเราเห็นสินะขอรับคุณชาย”จูจงฉีกล่าวออกมาเมื่ออยู่กับซ่งมู่เฉินตามลำพัง เขาเองก็ไม่คิดว่าขุนนางที่เป็นคนของฮ่องเต้จะกระทำการที่เห็นแก่ตนเช่นนี้“เพราะอำนาจทำให้คนเรานึกว่าตนเองยิ่งใหญ่ แต่คนผู้นั้นคงจะลืมนึกไปว่า

หลังจากที่กลับจวนสกุลฉี ซ่งเจียวซินก็เอาแต่คาดคั้นถามความรู้สึกของพี่ชายว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ ถึงได้ขอติดตามนางไปเยี่ยมเยือนสหายสนิทจนได้ไปแพ้การประลองยิงธนูให้แก่สหายของนางอย่างน่ากังขา แท้จริงแล้วซ่งเจียวซินไม่อยากจะเชื่อที่พี่ชายของนางจะยิงธนูพลาดเป้าในดอกสุดท้าย นางคิดว่าเขาตั้งใจอ่อนข้อให้ฉีอันหนิงมากกว่า“อย่าซักไซ้ให้มากความ พี่ก็แค่เบื่อที่จะต้องอยู่เฉยๆ ที่จวน อีกอย่างน้องสาวของพี่โตเป็นสาวแล้วจะปล่อยให้ออกไปลำพังได้เช่นไรกัน” เขาตอบพลางหยิบแก้วชาขึ้นมาจิบ“ถ้าสนใจนาง ท่านพี่ก็อย่ามัวแต่ลังเลนะเจ้าคะ บุรุษที่รอคอยให้นางเปิดใจมีทั่วทั้งเมืองตงหลาง”ซ่งเจียวซินรีบแนะนำพี่ชายออกมาทันที หากพี่ชายสนใจสหายสนิทของนางจริงๆ นางก็สนับสนุนเขาอย่างแน่นอน เพราะฉีอันหนิงนั้นเหมาะสมกับพี่ชายของนางที่สุด ไม่ว่าจะความฉลาด ความสามารถ หน้าตาหรือตระกูล“เอ…พี่ได้ยินว่าคู่หมั้นของเจ้าจะกลับมาเยี่ยมบ้านอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าเช่นนั้นหรือ” ซ่งมู่เฉินรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเมื่อถูกน้องสาวรู้ทัน ซ่งเจียวซินได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาให้กับควา