All Chapters of อันหนิง...ยอดหญิงแห่งตงหลาง: Chapter 41 - Chapter 50

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์กับการปะทะฝีปากกับสหายร่วมห้อง ฉีอันหนิงและซ่งเจียวซินเลือกที่จะมองผ่านเพราะทั้งฝ่ายนางและฝ่ายนั้นก็ไม่ได้สนิทสนมอันใดกันอยู่แล้ว จึงทำให้ห่างเหินกัน อีกเพียงสองปีก็จะจบการศึกษาจากสำนักศึกษาแห่งนี้แล้วและคงจะมิจำเป็นต้องผูกมิตรกับพวกนางอีก เรียกว่าต่างคนต่างอยู่ก็มิผิดนัก“นี่พวกเจ้ากับพวกนั้นยังมิยอมพูดคุยกันอีกหรือ”ฉางซูซูกระซิบถามสหายทั้งสอง วันนั้นนางมิได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วยจึงมิได้รับรู้จุดเริ่มต้นของเรื่องราวและฉีอันหนิงกับซ่งเจียวซินก็เล่าให้นางฟังแค่เพียงแต่ว่า อีกฝ่ายเป็นสหายที่ไม่น่าคบหา และในภายภาคหน้าอาจจะนำพาชีวิตไปสู่หนทางที่ไม่ดี“ไม่จำเป็นเลยซูซู เจ้าก็เลิกถามเรื่องที่มันผ่านมาแล้วเถิดหนา หากเจ้าเชื่อว่าอันหนิงและข้าเป็นฝ่ายถูกแล้วล่ะก็ ช่วยลืมเรื่องที่พวกข้าจะผูกมิตรกับนางทั้งสองไปได้เลย เพราะไม่มีวันนั้นอย่างแน่นอนหากว่านางทั้งสองยังคงเป็นเช่นนี้ เจ้ารู้หรือไม่ นิสัยที่ผู้คนอยากหลีกหนีให้ไกลคือนิสัยอย่างไร”ซ่งเจียวซินเป็นผู้ตอบก่อนที่จะถามสหายกลับ ฉางซูซูส่ายหน้าไปมา นางมองโลกในแง่ดีและไม่ค่อยพบปะผู้ใด

หลังจากพี่ชายรองกลับมาอยู่ที่จวน บรรยากาศภายในก็ดูจะมีความสุขมากขึ้น เสียงดีดฉินดังมาจากศาลาริมน้ำหลังจวน วันนี้ฉีอันลิ่งได้เชิญให้อิ่นซูหรงมาเยือนที่จวนสกุลฉีด้วย ยามนี้นางจึงได้มานั่งชื่นชมว่าที่คู่หมั้นหนุ่มแสดงความสามารถของเขา ฉีอันหนิงได้เห็นเช่นนี้ก็พลอยมีความสุขไปกับพี่ชายด้วย สายตาที่พี่หญิงอิ่นมองพี่ชายนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมเสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากนักดนตรีหนุ่มดีดฉินจบทำนองเพลง ฉีอันลิ่งมองรอยยิ้มงามที่ออกมาจากดวงหน้าของสตรีที่เขาหมายปอง“เก่งมากเลยอันลิ่ง สมแล้วที่ข้ายอมให้ท่านออกไปศึกษาหาประสบการณ์ที่อื่น” คำชมของนางทำให้ว่าที่คู่หมั้นทำให้เด็กหนุ่มยิ้มออกมา“ท่านพี่รองช่วยเล่าเรื่องราวระหว่างที่ท่านออกไปศึกษาหาประสบการณ์ให้น้องกับพี่หญิงฟังได้หรือไม่เจ้าคะ น้องอยากจะรู้ว่าโลกภายนอกนั้นมีสิ่งใดน่าสนใจหรือไม่”“ได้สิ ความจริงแล้วพี่ก็มีเรื่องจะเล่าให้เจ้าสองคนฟังมากมายเสียทีเดียว” ฉีอันลิ่งยิ้มออกมาก่อนที่จะเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เขาได้พบเจอตั้งแต่ออกจวนไปกับท่านอาจารย์และบรรดาเหล่านักปราชญ์สตรีทั้งสองตั้งใ

สองพี่น้องตระกูลซ่งพากันเที่ยวชมเมืองตงยางเป็นเวลาสามวันสามคืน ก่อนที่จะพากันเดินทางไปเมืองตงชวนซึ่งอยู่ติดกันกับเมืองตงยางเพียงสามสิบลี้เท่านั้น เมืองตงชวนมีพื้นที่มากกว่าเมืองตงยางเกือบครึ่ง และเป็นเมืองที่โดดเด่นในด้านศิลปะ ฉีอันหนิงรู้สึกตื่นตาตื่นใจไปกับตลาดที่มีภาพวาดวางขายอยู่เรียงราย“งดงามยิ่งนักเจ้าค่ะ ภาพวิวทิวทัศน์เหล่านี้เป็นของเมืองตงชวนแห่งนี้หรือเจ้าคะ” ฉีอันหนิงเอ่ยถามพี่ชายรองขณะที่มองออกไปนอกรถม้าที่กำลังเคลื่อนผ่านร้านขายภาพวาด“ใช่แล้วล่ะ จิตรกรของที่นี่ฝีมือดี เพราะเป็นเมืองศิลปะด้วยนั่นแหละ ชาวเมืองตงชวนส่วนมากมีอาชีพเป็นจิตรกร แต่พวกเขาก็มิได้อยู่วาดภาพแต่ที่เมืองนี้หรอกนะ มีบ้างบางส่วนที่ออกไปรับจ้างที่เมืองอื่น เมืองตงหลางของเราก็มีนะน้องหญิง จิตรกรที่มาจากเมืองตงชวน” ฉีอันหนิงพยักหน้าก่อนที่จะมองไปตามสองข้างทางหนึ่งก้านธูปต่อมารถม้าและขบวนของสองพี่น้องพร้อมทั้งผู้ติดตามได้มาหยุดอยู่ที่หน้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่เลยตลาดออกไป ด้านหลังเป็นภูเขาสูงมีน้ำตกไหลลงมาได้บรรยากาศที่เป็นธรรมชาติ ฉีอันหนิงถึงกับตกตะลึงในความงด

หลังจากสองพี่น้องสกุลฉีกลับมาจากท่องเที่ยวที่เมืองตงชวนได้เพียงหนึ่งสัปดาห์ จวนสกุลฉีก็กลับมาชีวิตชีวาอีกครา เหตุเพราะพี่ชายใหญ่อย่างฉีอันหลงที่มีกำหนดการว่าจะกลับมาเยี่ยมเยือนครอบครัวก็กลับมาถึงในเช้าของวันนี้ เขาหยุดพักงานที่วังหลวงหนึ่งสัปดาห์ เขาจึงอยากจะใช้ระยะนี้คอยทำความสนิทสนมกับคู่หมั้นสาว“คุณชายขอรับ… วันนี้เราจะไปเยือนจวนสกุลซ่งกันเลยหรือไม่ขอรับ” หวงเทาเอ่ยถามคุณชายใหญ่ออกมาขณะที่รินน้ำชาให้“อ่า… ยังไม่ไปหรอก ก็ข้าเพิ่งจะเดินทางมาถึงก็ต้องอยู่กับท่านพ่อ ท่านแม่และก็น้องๆ ก่อนถูกหรือไม่ล่ะ” คุณชายใหญ่ที่ยามนี้กลายเป็นบุรุษหนุ่มรูปงามตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มและยกถ้วยชาขึ้นมาจิบยามอยู่เมืองหลวงนั้นมีสตรีมากมายมาคอยเสนอตัวอยากที่เป็นฮูหยินของเขา แต่เขาก็ยังคงซื่อสัตย์และรักมั่นต่อคู่หมั้นสาวเพียงคนเดียวมิเสื่อมคลาย แม้นจะมีคนคิดว่าขุนนางมักจะเจ้าชู้หลายใจ แต่สำหรับสกุลฉีแล้วพวกเขายึดมั่นในคู่ผัวเมียเดียวมาตั้งแต่บรรพบุรุษ อีกสามปีเขาจะขอย้ายมาประจำการอยู่ที่เมืองตงหลางเพราะหากถึงยามนั้นเขาและคู่หมั้นคงจะออกเรือนด้วยกันแล้ว

ศาลาริมน้ำสกุลซ่งสองบุรุษหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่มีความแข็งแรงต่างกันกำลังนั่งเล่นหมากล้อมกันอยู่ตามลำพัง โดยฉีอันลิ่งเดินเลี่ยงออกไปชื่นชมสวนของจวนสกุลซ่งที่ต้องข้ามสะพานไม้ไป ส่วนบ่าวที่ติดตามฉีอันหลงและคนสนิทของซ่งมู่เฉินก็ยืนมองอยู่ไกลๆ เพราะรู้ว่าสองหนุ่มต้องการพูดคุยเรื่องส่วนตัวกัน“ท่านคิดว่าน้องเขยของท่านควรจะเป็นคนเช่นไรกันหรือ” คำถามที่ออกมาจากปากบุรุษหนุ่มตรงหน้าทำให้มือที่ถือหมากล้อมอยู่ค้างกลางอากาศ“เรื่องนั้น… ข้าตัดสินใจแทนน้องสาวของข้ามิได้หรอก นางชอบคนเช่นไร หรือนิสัยใจคอแบบไหน ข้าเองก็ยังมิเคยได้ถามนางสักครา”เป็นเพราะนางยังเด็กนักเขาจึงมิเคยไถ่ถามถึงความชอบเกี่ยวกับบุรุษกับนางสักครา แต่เขาก็พอจะมองออกว่าพี่ชายของว่าที่ภรรยาของเขาก็เป็นบุรุษเพียงผู้เดียวที่อยู่ในสายตาของน้องสี่ของตน แต่เขาก็เลือกที่จะมิเอ่ยออกมาเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมีความหวัง หากสิ่งที่เขาคิดมิถูกต้อง มือหนาเอื้อมไปหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ“แล้วท่านว่าข้าเป็นเช่นไรบ้าง ข้าพอที่จะเป็นบุรุษที่อยู่ในสายตานางบ้างหรือไม่” คำถามที่เปล่งออกม