All Chapters of อันหนิง...ยอดหญิงแห่งตงหลาง: Chapter 51 - Chapter 60

แท้จริงแล้วซ่งมู่เฉินกับซ่งเจียวซินนั้นเป็นพี่น้องที่ไม่ได้เติบโตมาด้วยกันจึงเกิดระยะห่าง อีกทั้งช่วงวัยยังห่างกันถึงหกปีเหมือนกับฉีอันหลงกับฉีอันหนิง แต่ทว่าต่างกันตรงที่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของสกุลฉีจะดีกว่าสกุลซ่งมาก“ถ้าเช่นนั้นเอาไว้ค่อยแก้มือกับเขาใหม่อีกหนก็แล้วกัน”หนึ่งหนุ่มสองเด็กสาวนั่งพูดคุยกันอยู่ที่ศาลาริมน้ำของจวนสกุลซ่งเกือบหนึ่งชั่วยาม สองพี่น้องสกุลฉีจึงขอตัวกลับจวนก่อนเพราะยังต้องแวะไปกินมื้อกลางวันที่จวนพร้อมหน้าพร้อมตา ซ่งเจียวซินมิได้รั้งสหายสนิทหรือคู่หมั้นของนางไว้ เพราะนางก็มีเรียนเรื่องงานดูแลเรือนหลังกับมารดาต่อเช่นกันทางด้านผู้ที่มีความคิดอยากจะสานสัมพันธ์กับบุตรีสกุลซ่งก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการวางแผนจัดการกับกลุ่มค้าสตรีที่จะมีความเคลื่อนไหวในค่ำคืนนี้ ทั้งที่เขาเคยคิดว่ามันหมดไปจากเมืองตงหลางแล้ว แต่ทว่ากลับลักลอบกระทำกันโดยคนของทางการมิมีผู้ใดรับรู้เรื่องนี้เลยสักคน หลังจากที่ห่างหายไปนานเกือบสามปี บางทีเรื่องนี้ก็อาจจะมีผู้ที่อยู่เบื้องหลังเป็นผู้เดียวกันกับพวกที่เขากำลังให้ลูกน้องในหน่วยพยัคฆ์ดำตามสืบอยู่“พ

หนึ่งก้านธูปต่อมาฉีอันหนิงที่เตรียมตัวพร้อมแล้วจึงเดินไปที่เรือนใหญ่เพื่อรับมื้อเช้ากันพร้อมหน้ากับคนในสกุลฉี ซึ่งในยามนี้ขาดเพียงพี่สามของนางเท่านั้นที่ยังคงอยู่แนวรบที่ชายแดน แม้ยามนี้จะมิได้มีข้าศึกแต่เขาก็ไปประจำการอยู่ที่นั่นเพื่อรักษาความสงบ“หนิงเอ๋อร์คารวะท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ใหญ่ และท่านพี่รองเจ้าค่ะ” บุตรีคนเล็กของสกุลฉีคำนับบิดามารดาและพี่ชายทั้งสองไปตามลำดับก่อนที่จะนั่งลงประจำที่ของนาง“นอนไม่หลับหรือ เหตุใดใต้ตาของเจ้าดูคล้ำยิ่งนัก แววตาก็ดูล้าๆ” ฉีอันลิ่งทักน้องสาวขึ้นมาหลังจากที่นางมานั่งลงข้างๆ“นั่นสิ… ถึงว่าเมื่อเช้าพี่ไปหาถึงได้ยังมิตื่นนอน” ฉีอันหลงเห็นด้วยกับผู้เป็นน้องชายเมื่อได้สำรวจดวงหน้างามแต่ทว่ากลับดูเหนื่อยล้าของน้องสาวคนเล็ก“เจ้าค่ะ พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” เสียงหวานตอบพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้รอบวงที่กำลังมองมาที่นางเป็นจุดเดียวกัน“เป็นเด็กเป็นเล็ก มีเรื่องให้คิดมากอันใดกันหรือหนิงเอ๋อร์ หรือมีสิ่งใดที่เจ้าอยากจะทำแล้วยังมิได้ทำอย่างนั้นหรือ”ฉีฮูห

“ท่านพ่อ…ท่านแม่…ท่านพี่รอง ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ”เสียงหวานดังขึ้นจากริมฝีปากอิ่มเมื่อเดินเข้าไปยังเรือนใหญ่ ใต้เท้าฉีกับฉีอันลิ่งที่กำลังเล่นหมากล้อมกันอยู่จึงละสายตาแล้วมองไปตามเสียงก่อนที่จะส่งยิ้มให้ ฉีฮูหยินละมือจากการเย็บปักตรงหน้ามองหน้าบุตรสาวและส่งยิ้มให้เช่นกัน“แวะไปเยือนจวนสกุลซ่งมาล่ะสิหืม….” นางเอ่ยถามบุตรสาวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“เจ้าค่ะท่านแม่….แล้วนี่กำลังทำสิ่งใดกันอยู่หรือเจ้าคะ” ฉีอันหนิงเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามของมารดาพลางมองผ้าผืนสีขาวผืนบางในมือของมารดา“แม่กำลังจะปักลายผ้าม่านให้เจ้าใหม่น่ะสิ ผืนเก่าในห้องน่ะมันผ่านมาหลายปีแล้ว แม่จึงอยากที่จะเปลี่ยนให้เจ้าใหม่”นางยกผ้าด้านที่นางปักให้แก่บุตรสาวดู ลวดลายดอกไม้สีสันสดใสทำให้ฉีอันหนิงฉีกยิ้มออกมาให้กับมารดาด้วยความรู้สึกขอบคุณ“อันที่จริงท่านแม่สอนข้าให้ลองปักผ้าดูบ้างก็ได้นะเจ้าคะ”เพราะงานของสตรีเป็นสิ่งที่ฉีอันหนิงมิได้ถนัดเท่าใดนัก แต่ก็ใช่ว่าจะทำมิได้เลยก่อนหน้านี้มารดาก็เคยสอนให้นางป

“แล้วเรื่องของความปลอดภัยล่ะเจ้าคะท่านอาจารย์” คำถามของฉีอันหนิงถูกใจศิษย์ทั้งหลาย ทุกคนเห็นด้วยกับคำถามในเรื่องนี้ เพราะจะมีสิ่งใดสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของทุกคนอีก“เรื่องนั้นพวกเจ้ามิต้องเป็นห่วง เพราะการเดินทางไปครานี้เรามีองครักษ์ลับคอยคุ้มครองและให้ความปลอดภัยอยู่ไม่ห่าง พวกเขาจะแฝงตัวอยู่ที่นั่นและคอยดูแลพวกเราอย่างเงียบๆ ตลอดระยะเวลาที่พวกเรายังคงศึกษาอยู่” ท่านอาจารย์หลี่ยิ้มออกมาหลังจากกล่าวจบ เหล่าลูกศิษย์มิได้มีข้อสงสัยอันใดที่จะถามเขาอีกเขาจึงสั่งให้แยกย้ายกันไปขบวนรถม้าของบรรดาลูกศิษย์ของสำนักศึกษาหลี่ชุนราวยี่สิบคันเคลื่อนขบวนออกจากเมืองตงหลางในยามเช้าตรู่ หลังจากที่ิอาจารย์แจ้งข่าวได้เพียงสิบวัน ฉีอันหนิง ซ่งเจียวซิน และฉางซูซูนั่งรถม้าไปคันเดียวกัน ผู้ใหญ่ของทั้งสามตระกูลเดินทางมาส่งบุตรสาวของตนจึงได้ทักทายกัน ใต้เท้าฉีฝากฝังเหล่าอาจารย์ให้คอยดูแลเด็กๆ ให้ดีเพราะเขาเองในฐานะของเจ้าเมืองตงหลางก็อยากให้เด็กๆ ทุกคนปลอดภัย“ท่านพ่อของเจ้าสมกับเป็นท่านเจ้าเมืองมากเลยนะอันหนิง” ฉางซูซูกล่าวออกมาอย่างชื่นชม“ท่า

“เอาล่ะ บัณฑิตจากเมืองตงหลางทุกคน วันนี้ท่านได้เห็นภาพวาดที่งดงามและมีค่าเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาทุกคนแล้ว ข้าอยากจะบอกกับเหล่าบัณฑิตว่า การวาดภาพนั้นจะมีเพียงแค่ความงดงามมิได้ จิตรกรต้องสร้างสรรค์ให้ภาพวาดของเรามีชีวิตด้วย ภาพวาดจึงจะสมบูรณ์แบบและมีค่า เช่นดังกับภาพวาดของศิษย์ฉีอันหนิง ที่ได้วาดภาพที่เลอค่าออกมาให้พวกเราได้ชื่นชมในวันนี้ ทำเอาจิตรกรหลวงเช่นข้ารู้สึกประทับจิตประทับใจยิ่งนัก”สิ้นเสียงกล่าวชื่นชมและแนะนำของจิตรกรหลวง เสียงปรบมือชื่นชมฉีอันหนิงก็ดังขึ้นแทน นางคำนับไปรอบๆ วงโดยมิได้ถือตนว่าเหนือกว่าผู้ใด เหล่าอาจารย์ของสำนักศึกษาหลี่ชุนต่างพากันยิ้มออกมาให้กับความอ่อนน้อมถ่อมตนของลูกศิษย์ปี้เอ้อร์หลิงกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ นางเคยถูกชื่นชมจากคนในครอบครัวมาตลอดว่านางเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ แต่สุดท้ายก็ยังมีผู้ที่เหนือกว่านาง เสียงปรบมือและเสียงชื่นชมจากทั้งอาจารย์และสหายทั้งหลายในวันนี้เดิมทีสมควรจะต้องเป็นของนาง แต่กลับถูกช่วงชิงไปโดยผู้ที่ถูกขนานนามว่าเก่งเกินสตรี“ใจเย็นๆ หนาเอ้อร์หลิง หากเจ้าแสดงท่าทีไม่เหมาะสมออกมา ตระกูลของเจ้าจะเสื