ตอนที่ 11 พี่ชายใหญ่ไปศึกษาต่อในเมืองหลวง

หนึ่งปีต่อมา

ณ ลานประกาศผลการสอบคัดเลือกขุนนางระดับท้องถิ่น หลายครอบครัวต่างพากันมายืนรอตรวจสอบรายชื่อของลูกหลานที่ได้เข้าสอบในปีนี้ และปีนี้ก็เป็นปีแรกที่สกุลฉีมีบุตรชายคนโตในวัยสิบห้าปีเข้ารับการสอบคัดเลือกขุนนางระดับซิ่วไฉ*เป็นปีแรก หนึ่งปีที่่ผ่านมาเขาตั้งใจศึกษาหาความรู้มิได้ขาด ใต้เท้าฉีนั้นมิได้คาดหวังว่าบุตรชายจะสอบผ่านในปีแรก แต่ฉีอันหลงกลับทำได้ดีกว่าที่คิด

เขาสอบผ่านในลำดับอั้นโฉ่ว (ลำดับที่หนึ่ง) ซึ่งเป็นลำดับสูงที่สุดของการสอบซิ่วไฉ มีสิทธิ์เข้าสอบในระดับเซียงซื่อ*ต่อไปในปีหน้า โดยมิต้องรอไปอีกสามปีเช่นผู้อื่น ตระกูลที่มารอจับจองบุตรเขยต่างพากันสนใจเด็กหนุ่มที่มีความสามารถผ่านการสอบเค่อจวี่ในระดับซิ่วไฉได้ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ว่าฉีฮูหยินกลับดับความฝันของตระกูลเหล่านั้นเพราะนางเห็นว่าบุตรชายยังคงมิพร้อมที่จะมีภรรยาในยามนี้ นางและใต้เท้าฉีมิได้รีบแต่งภรรยาเข้าเรือนให้กับบุตรชาย รออีกสักห้าหกปีก็ยังมิสาย

“น้องดีใจด้วยนะเจ้าคะท่านพี่ใหญ่" ฉีอันหนิงวัยเก้าปีเอ่ยออกมา

“ข้าก็ดีใจกับท่านพี่ด้วยขอรับ”

“ข้าก็ด้วย” ฉีอันลิ่งในวัยสิบสามปีและฉีอันลู่ในวัยสิบเอ็ดปีพร้อมใจกันกล่าวออกมา

“พี่ขอบใจพวกเจ้ามาก อีกสองปีก็ถึงทีของเจ้าแล้วนะลิ่งเอ๋อร์ อย่าซน สนใจแต่เล่นจนละเลยในการศึกษาหาความรู้ล่ะ”

ฉีอันหลงวัยสิบห้าปีดูเติบโตขึ้นมาก เขาดูสุขุมและสงบนิ่งมากกว่าเมื่อก่อน น้องชายคนรองพยักหน้า พี่ชายยังทำได้ดีขนาดนี้แล้วเหตุใดเขาจะทำมิได้กันเล่า เพื่อตระกูลฉีแล้ว เขาจะมิยอมแพ้เด็ดขาด

“ขอรับ… ข้ามิยอมให้ท่านพี่ได้เป็นขุนนางผู้เดียวแน่นอน" ฉีอันลิ่งเอ่ยออกมาทีเล่นทีจริง

“กลับจวนกันได้แล้วลูก วันนี้แม่จะลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง” ฉีฮูหยินที่ยิ้มไม่หุบบอกบุตรชายและบุตรีทั้งสี่

“มื้อนี้พ่อคงกินได้เยอะอย่างแน่นอน”

ใต้เท้าฉีเอ่ยออกมาเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากลูกๆ และบ่าวที่ติดตามมาได้เป็นอย่างดี แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยไปนานสักเพียงไหน ใต้เท้าฉีก็ยังคงรักมั่นแต่เพียงฮูหยิน มิได้มีอนุเข้ามาในเรือนให้ฮูหยินต้องขุ่นข้องหมองใจ

“ปีหน้าพี่ชายของพวกเจ้าก็จะได้ไปสอบระดับเซียงซื่อแล้วนะ” ใต้เท้าฉีบอกบุตรชายและบุตรีที่นั่งล้อมวงรอบโต๊ะอาหารค่ำของวันนี้กันอยู่พร้อมหน้า

“ท่านพ่อเจ้าคะ ถ้าท่านพี่สอบผ่านระดับเซียงซื่อแล้ว ท่านพี่จะต้องเข้าไปสอบจิ้นซื่อที่วังหลวงอีกใช่หรือไม่เจ้าคะ” ฉีอันหนิงเอ่ยถามออกมาด้วยความสนอกสนใจ

“ใช่เแล้วล่ะ พ่อขอให้เจ้าได้เป็นจอหงวนในวัยสิบเก้าปีนะลูก ถึงยามนั้นพ่อจะไปขอสตรีที่เหมาะสมมาเคียงคู่กับเจ้า”

“ท่านพ่อขอรับ ลูกยังมิรีบร้อน รออีกสักห้าปีหกปีก็ยังมิสายขอรับ” ฉีอันหลงบอกบิดา เขายังมิอยากมีภรรยา ในยามนี้ หรือแม้แต่ในยามนั้น รอเขาสักยี่สิบก็ยังมิสาย เผื่อว่าเขาสอบมิผ่านจิ้นซื่อ เขาก็ต้องรอเวลาไปอีกถึงสามปี

“ดีๆ เช่นนั้นพ่อจะมิบังคับเจ้า”

อาหารมื้อนี้เต็มไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะจากฮูหยิน คุณชายทั้งสามและคุณหนูสี่ดังขึ้นมาเป็นระยะ บ่าวไพร่ในจวนต่างพากันรู้สึกยินดีไปกับเจ้านายของพวกตนด้วย ท่านเจ้าเมืองหรือใต้เท้าฉีได้สั่งให้คนนำอาหารไปแจกจ่ายให้กับคนยากไร้ทั่วเมืองเพราะความดีใจที่บุตรชายสอบผ่านซิ่วไฉได้ในปีแรกที่ลงสอบคัดเลือกได้รับคำสรรเสริญยินดีจากผู้คนไปทั่วทั้งเมืองตงหลาง

หลังจากที่ใต้เท้าฉีและฮูหยินได้ปรึกษากันอยู่เกือบสัปดาห์ ทั้งสองก็ตัดสินใจที่จะส่งบุตรชายคนโตไปศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมในเมืองหลวง ซึ่งมีน้องชายของฉีฮูหยินเป็นขุนนางขั้นสี่ที่อาศัยและลงหลักปักฐานอยู่ที่นั่น แต่คนที่ดูเหมือนอยากจะคัดค้านเรื่องนี้กว่าใครก็คือบุตรีของพวกเขานั่นเอง

“ท่านพี่… น้องมิอยากให้ท่านพี่ไปศึกษาต่อในเมืองหลวงเลยเจ้าค่ะ เหตุใดถึงศึกษาต่อที่นี่มิได้กันหรือเจ้าคะ” ฉีอันหนิงเอ่ยถามพี่ชายออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“เพราะพี่ชายของเจ้าจะต้องออกไปเรียนรู้โลกกว้างอย่างไรล่ะหนิงเอ๋อร์ ความรู้เพียงในเมืองตงหลางของเรามันมิได้เพียงพอต่อการสอบเข้าเป็นขุนนางในวังหลวงหรอกนะ”

ใต้เท้าฉีตอบแทนบุตรชายคนโต เขาตัดสินใจส่งบุตรชายคนโตไปอยู่กับน้องชายของเขา เพื่อให้บุตรชายได้ไปศึกษาเล่าเรียนหาวิชาความรู้เพิ่มเติมที่เมืองหลวง

“ท่านน้าของเจ้าจะดูแลพี่ใหญ่ของเจ้าเป็นอย่างดี ส่วนเจ้าก็ศึกษาและเรียนรู้ในสิ่งที่เจ้าอยากรู้อยู่ที่นี่ คอยดูแลท่านพ่อกับแม่ มิดีหรอกหรือลูก”

ฉีฮูหยินบอกบุตรีคนเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ฉีอันหนิงเป็นเด็กฉลาด แม้จะวัยเพียงเก้าปี แต่นางก็รับฟังและเข้าใจทุกเรื่องราวโดยง่าย

“ถ้าเช่นนั้น น้องขอให้พี่ใหญ่สอบผ่านได้เป็นขุนนางอยู่ในวังหลวงคอยช่วยเหลือฮ่องเต้และเหล่าขุนนางของแคว้นโจวหนานของเรานะเจ้าคะ”

ฉีอันหลงถึงกับน้ำตาซึมที่จะต้องจากบ้านไปไกลเป็นครั้งแรก แต่เพื่อสกุลฉีเขาย่อมคำนึงถึงประโยชน์ส่วนรวมมาก่อน บิดาของเขาเป็นขุนนางรับใช้ราชสำนักมาตั้งแต่เยาว์วัย แล้วเหตุใดเขาจะทำมิได้กันเล่า

“ไปเถิดหลงเอ๋อร์ เดี๋ยวพ่อจะพาท่านแม่กับน้องๆ ของเจ้าไปเยี่ยมบ่อยๆ” ฉีอันหลงฉีกยิ้มออกมาก่อนที่จะคุกเข่าลงคำนับลาบิดาและมารดา สองสามีภรรยายื่นมือไปแตะศีรษะของบุตรชายคนโตก่อนที่จะช่วยพยุงเขาขึ้นมา

“ข้าลาขอรับ ท่านพ่อท่านแม่”

“เดินทางปลอดภัยนะหลงเอ๋อร์ลูกแม่” ฉีฮูหยินน้ำตาคลอยามเมื่อยืนส่งบุตรชายขึ้นรถม้า

น้องๆ ได้รับกอดลาจากพี่ชายก่อนที่ฉีอันหลงจะผละอ้อมกอดจากน้องสาวที่เขาสวมกอดนางเป็นคนสุดท้ายแล้วเดินไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่หน้าจวนอย่างตัดใจ เพื่ออนาคตของสกุลฉี เพื่ออนาคตของตัวเขา และเพื่อเส้นทางการเป็นขุนนางของน้องๆ เขาจะเป็นฝ่ายปูทางไปก่อนเพื่อให้น้องๆ ได้ก้าวเดินตาม

  สามพี่น้องที่เหลือยืนมองรถม้าที่ถูกบังคับไปตามเส้นทางข้างหน้าจนลับสายตา ฉีอันหนิงนั้นดูจะอาลัยอาวรณ์ผู้เป็นพี่ชายใหญ่มากกว่าผู้ใด เพราะเขาคือคนที่พานางสนุกและพานางเรียนรู้สิ่งต่างๆ ขี่ม้าเป็นเพื่อนนาง ยิงธนูเป็นเพื่อนนาง และอีกหลายสิ่งหลายอย่างนางได้เรียนรู้จากเขา

แต่พอคิดดูแล้ว พี่ชายใหญ่ของนางกำลังจะก้าวไปตอบแทนแผ่นดิน มิได้ออกรบหรือไปเสียเลือดเสียเนื้อ นางจะเสียใจหรืออาลัยไปเพื่อเหตุใด มิสู้อยู่ที่นี่เขียนจดหมายส่ง 

   ให้พี่ชายเพื่อเป็นกำลังใจในการศึกษาหาความรู้เพื่อรอการสอบจิ้นซื่อในอีกสามปีข้างหน้ามิดีกว่าหรือ เด็กหญิงปรับอารมณ์เร็วจนพี่ชายรองและพี่ชายสามของนางตามไม่ทัน