บททั้งหมดของ คลั่งรักเมียแต่ง: บทที่ 21 - บทที่ 30

จากรีสอร์ทมาถึงไซต์งานก่อสร้างนั่งรถไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงแล้วออฟฟิศที่นี่ถูกปลูกสร้างขึ้นมาให้รองรับกับบุคลากร เพราะกว่าจะจบโครงการ และที่นี่ก็มีห้องประชุมแยกเป็นสัดส่วน จากห้องทำงานของคนที่รับผิดชอบแต่ละงาน ส่วนที่พักเที่ยงของคนงานก่อสร้างก็แยกออกไปอีก แต่ก็ไม่ได้หรูหราอะไรเพราะไม่มีห้องแอร์ให้อยู่น้ำอิงเดินตามแทนคุณเข้ามาในออฟฟิศ เธอมองไปรอบๆ ดูว่าในหน่วยงานนี้เป็นยังไงบ้าง"คุณนอร์เวย์" สายตางามไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานของสถาปนิก"อ้าวสวัสดีครับ คุณมาประชุมงานด้วยหรือครับ""ใช่ค่ะ" ขณะที่เธอคุยกับนอร์เวย์อยู่ แทนคุณก็ไม่ได้รอ เขาเดินเข้าไปในห้องประชุมก่อน เพราะตอนนี้หลายคนเข้าไปแล้ว"คุณก็จะเข้าห้องประชุมใช่ไหมคะ""ใช่ครับ""ถ้างั้นฉันเข้าไปด้วยค่ะ" ทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกัน แทนคุณนั่งอยู่หัวมุมโต๊ะ น้ำอิงก็เลยเดินไปนั่งข้างนอร์เวย์ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง"ผมให้ไปเช็ควัสดุที่สั่งมาไปถึงไหนแล้ว""ทางโรงงานที่เราสั่งของไป ก็ยังคงยืนยันคำเดิมครับ ว่าทางไซต์งานของเราสั่งไปแบบนั้นจริงๆ""ผมไม่แน่ใจว่าตอนที่สั่งของ..เขียนรายละเอียดชัดไหม ความผิดอาจจะตกอยู่ที่ผมก็ได้ครับ" นิกรรีบแก้ต่างให้กับตัวเ

คลั่งรักเมียแต่ง EP24🔞"ฉันไม่ใช่แม่นาเดียคนรักของคุณนะ คุณพยายามลืมตาดูหน่อยสิ!" น้ำอิงยังคงคิดว่าเขาเห็นเธอเป็นนาเดีย คงเมามากจนมองหน้าเราเป็นหน้าหญิงคนรัก "อืมม" กำลังจะอ้าปากว่าให้อีก แต่จังหวะนั้นเขาก็ได้โน้มลงมาปิดปากเธอด้วยจูบ จะดิ้นแรงก็ไม่ได้เพราะกลัวผ้าหลุด แถมมือยังถูกล็อคไว้อีกหญิงสาวพยายามขัดขืน ถ้าปล่อยไปมีหวังไม่รอดแน่ แต่ด้วยแรงแค่นี้หรือจะสู้เขาได้ ถ้าไม่จัดการจุดสำคัญ ใช่แล้วต้องจัดการจุดสำคัญของเขา ผู้ชายมีอยู่ที่เดียวเท่านั้น น้ำอิงไม่ใช้เวลาคิดนาน เธอยกเข่าขึ้นมาหวังจะพิชิตป้อมปราการของอีกฝ่ายถึงแม้จะเมาแต่เขาก็เตรียมการไว้แล้ว แทนคุณปล่อยให้เธอทำให้เจ็บได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ พอขาคนตัวเล็กยกขึ้นมา มือหนาอีกข้างก็รีบช้อนรับขานั้นไว้"กรี๊ดดดด" หญิงสาวตกใจ จังหวะที่เขาจับขาเธอขึ้นมาผ้ากำลังจะหลุด แต่เป็นเจตนาของเขาอยู่แล้ว มือข้างที่ว่างน้ำอิงกำลังจะคว้าผ้าขนหนูผืนนั้น แต่ถูกมือของเขาจับรวบมันเข้าไว้ด้วยกัน "ปล่อยฉันนะ!"ร่างหนาเบียดตัวเธอเข้ากับผนังห้องเพื่อไม่ให้ดิ้นได้ แล้วเขาก็กระชากผ้าของตัวเองที่พันอยู่รอบเอวออก"คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ฉันยังไม่พ

หญิงสาวปิดไฟแล้วก็เดินมาเอนกายลงนอนข้างๆ เตียงเดียวกันกับเขาในห้องเงียบไปได้หลายสิบนาที จนต่างคนต่างก็คิดว่าอีกฝ่ายนอนหลับไปแล้ว คนร่างหนาแกล้งพลิกตัวมาแล้วเอื้อมมือไปโอบเอวบางน้ำอิงสะดุ้งเล็กน้อย เพราะเธอกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเรื่องแบบเมื่อคืนนี้เกิดขึ้นอีกเธอจะรับไหวไหม เพราะตอนนี้แม้แต่ก้าวขายังไม่ค่อยมีแรงเลยสัมผัสเพียงเล็กน้อยเขาก็รู้แล้วว่าเธอยังไม่หลับ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้หยุดที่จะลูบคลำ เพราะถ้าให้นอนอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรอย่ามาเรียกเขาว่าแทนคุณน้ำอิงยังคงนอนนิ่ง ปล่อยให้เขาขยับมือลูบคลำไป เพราะถึงแม้จะปัดมันออกเขาก็คงไม่ยอมหยุดอยู่ดีเสื้อผ้าบนเรือนร่างของหญิงสาวค่อยๆ ถูกจัดการทีละชิ้น จนไม่เหลืออะไรปิดบัง โชคดีที่ห้องนี้ไม่สว่างมาก เพราะมีแค่แสงไฟสลัวที่สาดส่องผ่านช่องผ้าม่านเข้ามาพอจัดการกับเธอเสร็จเขาก็รีบจัดการสิ่งที่กีดขวางบนร่างกายของตัวเองบ้าง"ห้องนี้ไม่มีถุงยาง คุณไปเอาที่ห้องของคุณมาก่อน" ดูแล้วคืนนี้คงจะไม่รอดอีก เรื่องยาคุมเธอกินแค่ยาคุมฉุกเฉินไว้ก่อน เพราะผ่านไปหลายชั่วโมงกลัวว่ายาคุมแบบเดือนจะเอาไม่อยู่ เรื่องนี้เธอก็รู้ดีเพราะเรียนมาทุกอย่างแล้ว"ไม่มี""จะไม่มี

"ทำไมต้องพูดตรงขนาดนั้นด้วย ก็แค่ตอบมา" พยายามจะไม่ทำสีหน้าให้เขารู้ว่าอาย เล่นถามตรงขนาดนั้นใครจะไม่อาย"เผอิญว่าผมเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่อยากจะพูดอ้อมค้อม""ฉันไม่อยากรู้ก็ได้" ก่อนอื่นเธอต้องไปชำระร่างกายก่อน หญิงสาวจึงรีบเข้าห้องน้ำออกมาก็ไม่เจอเขาอยู่ในห้องแล้ว ที่แทนคุณรีบไป เพราะยังไงวันนี้เขาจะพลาดการประชุมและคุยกับโรงงานที่ส่งวัสดุก่อสร้างมาที่ไซต์งานไม่ได้อีกแล้ว เพราะถ้าเรื่องนี้ยืดเยื้อหลักฐานทั้งหมดอาจจะถูกทำลายไปด้วย"คุณจะไปไหน" หญิงสาวได้ยินเสียงประตูห้องข้างๆ เปิด ก็เลยรีบออกมาดู"ไปที่หน้างาน""ฉันไปด้วย""ไม่ได้""ฉันไม่กวนคุณหรอก""ก็บอกว่าไม่ให้ไปไง" ชายหนุ่มกำลังจะก้าวเท้าลงบันไดถึงกับหยุดแล้วหันกลับมา เพราะเหมือนเธอจะไม่ฟังเห็นสายตาของเขาเท่านั้นแหละ น้ำอิงก็เลยรีบกลับเข้าห้องไป ..เรากลัวเขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย แอบแปลกใจตัวเองขึ้นมาเพราะแต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสายๆ ของวันเดียวกัน..ที่ไซต์งานสระบุรี"ทางเราติดต่อไปแล้วครับ ทางนั้นบอกว่าวันนี้ไม่ว่างจริงๆ""ติดต่อไปใหม่ ยังไงวันนี้ผมต้องคุยกับคนที่ส่งของเข้ามาให้ได้"ตอนติดต่อได้ก็ไม่มาคุย ..คนที่เข้ามารายงานทำได

"แล้วนี่คุณจะทำอะไร ทำไมไม่ไปกินข้าวก่อน" ตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว ไม่รู้ว่าเขายังไม่ทานข้าวเช้าหรือข้าวเที่ยงกันแน่"เป็นห่วงผมเหรอ""เปล่าค่ะ เป็นห่วงคุณลุง ท่านมีลูกชายแค่คนเดียว" หญิงสาวตอบออกไปแบบไม่ใช้เวลาคิดเลย ใครจะบ้าเป็นห่วงเขา ไปอ้อนคนรักตัวเองโน่นไป!"จะบอกเป็นห่วงเราสักนิดก็ไม่มี" ชายหนุ่มพูดพึมพำแต่ก็หวังให้เธอได้ยินนั่นแหละ"เรานอกเรื่องมาไกลแล้ว คุณตอบฉันได้หรือยัง ไปคุยกับผู้รับเหมาคนเก่าเขาว่ายังไงบ้าง.. และก็เรื่องที่คุยกับโรงงานที่ส่งของมาเขาว่ายังไง""ตอนนี้ผมยังไม่ว่างคุย เดี๋ยวคืนนี้จะเล่าให้ฟังแล้วกัน" จริงๆ ก็อยากจะพูดกับเธอต่ออยู่หรอก แต่งานที่กองอยู่ตรงหน้าเนี่ยมันจะท่วมหัวอยู่แล้วคืนนี้? ใบหน้างามแดงขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่เผยอออกมาเล็กน้อย จนหญิงสาวต้องรีบหันหลังให้แล้วเดินออกจากห้องไป กลัวเขาจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เราเป็นบ้าไปแล้วเหรอคิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาได้ยังไง"เอ้า..บทจะไปก็ไปง่ายๆ" ชายหนุ่มมองตามหลัง แต่ก็ไม่ได้เดินตามออกไปเพราะงานอีกนั่นแหละช่วงใกล้เวลาเลิกงาน..ก๊อก ก๊อก "เข้ามาครับ" ที่แทนคุณรีบอนุญาต เพราะคิดว่าน้ำอิงจะเข้ามาชวนกลับบ้าน แต่พอประตูเ