Semua Bab คลั่งรักเมียแต่ง: Bab 31 - Bab 40

[บริษัทเทพประทาน]ทำไมรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ เธอไม่อยู่ก็ดีแล้วจะได้รีบเคลียร์ทุกอย่าง เพราะถ้าเธออยู่คงจู้จี้ที่จะถาม แต่ทำไมเหมือนมันขาดอะไรไป"กาแฟค่ะ" เครือวัลย์เลขาหน้าห้องเอากาแฟเข้ามาให้ แล้วกำลังจะเดินออกไป.."ผมขอกาแฟด้วยนะ""คะ?" เครือวัลย์หันกลับมาแล้วมองไปดูกาแฟแก้วที่ตัวเองเพิ่งจะวางไว้"ผมหมายถึงเอาเข้ามาอีกแก้ว" เพิ่งรู้ว่าตัวเองใจลอยมากจนไม่เห็นกาแฟที่เลขาเอาเข้ามาให้ ..แต่จะหลุดไม่ได้"อ้อ..ค่ะ?" ตอบรับไปแบบงงๆ แก้วนี้ก็ยังไม่ได้ดื่มเลย แต่เลขาก็ต้องได้ทำตามเพียงไม่นานเครือวัลย์ก็นำกาแฟเข้ามาให้อีกแก้ว"ผมจะไปสระบุรี มีอะไรก็โทรไปแล้วกัน" ชายหนุ่มหยิบของสำคัญแล้วเดินออกไป"อะไร??" เลขาถึงกับงง กาแฟแก้วนั้นก็ยังไม่ได้ดื่ม แก้วที่สองยังไม่ได้วางเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เจ้านายเดินออกจากห้องไปแล้วและทุกอย่างที่เขาเป็นอยู่ก็ถูกรายงานไปถึงใครบางคน>>{"แล้วคุณเครือวัลย์คิดว่ายังไงล่ะคะ"} พอได้ยินสิ่งที่รายงานมา ปลายสายก็ถามกลับ {"ก็คิดว่าคงจะคิดถึงคุณนาเดียมาก จนไม่เป็นอันทำงานน่ะสิคะ"}>>{"จริงหรือคะ"} นาเดียคิดว่าคงจะใช่ เพราะเมื่อวานนี้ที่ตัวเองแกล้งงอนแล้วเดินออกมาจากห้องท

"อืมม" หญิงสาวพยายามจะผลักเขาออกก่อน ถ้าขืนเขาทำอะไรในห้องนี้ มีหวังห้องข้างๆ ได้ยินเสียงหมดแน่แต่มีเหรอที่แทนคุณจะฟัง มือข้างหนึ่งรวบแขนของเธอให้ขึ้นไปไว้เหนือศีรษะ อีกข้างยื่นลงมาถอดกางเกงที่เธอสวมใส่อยู่ โดยไม่ได้ปล่อยจูบหญิงสาวดิ้นแรงก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นแคร่ไม้ที่พ่อทำขึ้นมาเองจากต้นไผ่หลังสวน ช่วงนั้นถ้าประหยัดอะไรได้ก็ช่วยกันประหยัด แต่ครั้นจะให้ลูกนอนพื้นก็กลัวแมลงหรือสัตว์มีพิษเข้ามากัดเอา เพราะบ้านไม่ได้แน่นหนาอะไร"อื้อ!" น้ำอิงสะดุ้งไม่คิดว่าเขาจะทำเร็วขนาดนี้ พอกางเกงเธอหลุดออกเขาก็ควักเจ้าสิ่งนั้นออกมาสอดใส่ ทำเหมือนกับว่าหิวโหยมาจากไหนนักหนา "คุณแทน..คุณแทนคุณ" เผลอไปเรียกชื่อเล่นเดี๋ยวเขาก็ต่อว่าให้อีก เพราะเธอยังจำเรื่องนี้ได้ดี เรื่องที่เขาว่าเธอสนิทกับเขาตั้งแต่เมื่อไรจนเรียกชื่อเล่น"ก็อย่าส่งเสียงดังสิ" เขารู้ดีว่าเธอจะว่าอะไร "อ้าา" จังหวะที่ความเป็นชายค่อยๆ จมหายเข้าไป มันก็สร้างความเสียวให้กับเจ้าของท่อนเอ็นมากจนเผลอพ่นลมออกมาเป็นเสียง"อ๊อย" เขายังขนาดนี้แล้วเธอล่ะจะทนได้ไหม หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองไว้ เพื่อที่จะเตือนว่าห้ามเปล่งเสียงออกมาเด็ดขาดแต่พอเขาเริ

"เรื่องนั้นฉันไม่ทราบค่ะ คุณก็ลองถามเจ้าของห้องดูสิคะ" จังหวะนั้นแทนคุณเดินกลับมา พร้อมกับถุงอาหารที่อยู่ในมือพอดี สายตาที่ยากจะบรรยายของน้ำอิงก็เลยมองไป..เพื่อสื่อให้คนที่มาถามหากุญแจสำรองได้รู้ว่าเจ้าของห้องกำลังเดินมา"คุณแทนมาพอดีเลยค่ะ""มีอะไรหรือเปล่าครับ" ดวงตาคมมองคนดูแลรีสอร์ทแล้วกรอกมองไปที่เธอ..รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมายังไงไม่รู้"จะมาถามเรื่องกุญแจสำรองค่ะ"เอาแล้วไง..คงไปถามกับเธอมาแล้วด้วยสิ"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปหา" เขาพูดพร้อมกับมองตามเธอที่เดินกลับเข้าไปในห้อง"เออ..ค่ะ" คนดูแลรีสอร์ทต้องรีบพาตัวเองไปจากตรงนี้ก่อนที่จะถูกขว้างระเบิดกลับคืนมา เพราะดูเหมือนว่าตัวเองเพิ่งวางระเบิดให้กับเจ้าของห้องนี้ไป อยากตบปากตัวเองนักทำไมรีบถามแบบไม่คิดก่อน"ผมออกไปซื้อข้าวมาให้..หิวหรือยัง""ยัง"แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอคงจะงอน ไม่สิ..อารมณ์นี้คงจะโกรธเลยด้วยซ้ำ"คุณมีอะไรจะถามผมไหม""ไม่มี""วันนี้ผมมีนัดออกไปทานข้าวเย็นกับผู้รับเหมาคนเก่า" เขารู้ดีว่าเธอสนใจเรื่องนี้มาก แต่ก็ดูไม่ได้ผล เพราะเธอยังคงนั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่ "อยากออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันไหมล่ะ"หญิงสาวไ

"อิง" แทนคุณคิดไว้อยู่แล้ว ว่านาเดียพูดออกมาแบบนี้ต้องมีนอกมีในอะไรสักอย่าง พอเขาหันกลับไปด้านหลังก็เห็นน้ำอิงกำลังเดินกลับห้อง"แทนจะไปไหนคะ' นาเดียพยายามคว้าแขนของแทนคุณไว้ แต่ก็ไม่ทันเขารีบวิ่งตามหลังน้ำอิงไป "สมน้ำหน้า!" "อิงฟังผมก่อนสิ" ชายหนุ่มรีบตรงเข้าไปหาเธอทันทีที่เข้ามาถึงในห้อง"ฉันยังไม่อยากฟัง" หญิงสาวไม่โวยวายไม่ประชดประชัน แต่ตอนนี้เธอยังรับฟังเรื่องพวกนั้นไม่ได้"มันไม่เป็นความจริง ผมป้องกันทุกครั้ง" เขาไม่อยากจะพูดเรื่องแบบนี้เลย เพราะกลัวเธอจะเสียความรู้สึก แต่ก็จำเป็นต้องพูด เพราะเขาใส่ถุงยางอนามัยทุกครั้งขณะที่มีอะไรกับนาเดีย"คุณยิ่งพูดมันยิ่งดูแย่ หยุดพูดเถอะค่ะ" ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะมาก่อน แต่เธอก็ไม่อยากได้ยินเรื่องแบบว่าที่เขามีกับผู้หญิงคนอื่น"ผมไม่รออีกแล้ว ผมจะเล่าให้คุณฟังเดี๋ยวนี้" มือหนาเอื้อมไปซับน้ำตาที่ค่อยๆ หยดลงมา ออกจากใบหน้างามๆ "วันนั้น วันที่ของหล่นลงมาเกือบจะถูกคุณ ผมได้ไปที่บ้านหลังนั้นเพื่อจะถามเอาความจริง"จากที่เธอไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย ..ดวงตากลมกรอกมองขึ้นไปดูคนตัวสูง ที่มองเพราะเขาเอ่ยถึงเรื่องที่อุบัติเหตุในวันนั้น"คุณรู้ไหมว่าวันน

ทัตเทพได้แต่มองตามหลังทั้งสองที่ออกจากห้องไป เขาดูคนไม่ผิดจริงๆ ตอนนี้ถ้าตายไปคงหมดห่วงแล้ว>>{"ฮัลโหลสวัสดีค่ะ ฉันอยากให้คุณทนายมาพบที่บ้านหน่อยค่ะ"} ขณะที่เดินขึ้นห้อง หญิงสาวก็เอาโทรศัพท์ออกมาโทร ซึ่งคนที่เดินตามหลังทำได้แค่คอยระวังไม่ให้เธอสะดุดขั้นบันไดตกลงไปที่เธอต้องให้ทนายมาพบที่บ้าน เพราะเรื่องนี้จะทำที่บริษัทไม่ได้ ดูแล้วในบริษัทมีแต่หูตาของพงษ์พิบูลย์ทั้งนั้นพอเปิดประตูห้องก็เห็นว่าเขาเดินตามมา หญิงสาวก็เลยหยุดแล้วหันกลับไป "ฉันอยากให้คุณไปเตรียมเอกสาร วันนี้เราต้องเซ็นมอบหุ้นกันให้เสร็จ""ได้ครับ""เดี๋ยวก่อนค่ะ"เขากำลังจะรีบไปทำตามคำสั่งของเธอ แต่ก็ต้องได้หยุดแล้วหันกลับมา"การที่หุ้นจะตกไปอยู่ในมือของคุณเพียงคนเดียว คุณรู้ใช่ไหมว่าความรับผิดชอบนั้นมันหนักหนา ไม่ว่าคุณจะเซ็นอะไรลงไป ต้องไตร่ตรองให้ดีก่อน เพราะต่อจากนี้ไปลายเซ็นของคุณคือสิ่งที่กำหนดทุกอย่างในบริษัท" ที่จริงไม่ใช่แค่ในบริษัท..ในวงศ์ตระกูลนี้เลยด้วยซ้ำ แต่พูดไปแค่นั้นเขาคงจะเข้าใจ"ครับ" นี่อะไรกันเธออายุยี่สิบกว่าจริงไหมเนี่ย ชายหนุ่มแค่คิดอยู่ในใจพอแทนคุณออกจากห้องไปน้ำอิงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรกลั