All Chapters of เร้นรักกักใจ: Chapter 81 - Chapter 90

ดีกรีของพิมพ์วดีไม่ธรรมดา เธอเกิดที่เมืองไทยแต่ไปเติบโตไกลถึงในอเมริกา กลับมาอยู่ที่เมืองไทยเป็นครั้งคราว อายุแค่สิบเก้าแต่เรียนจบปริญญาตรีแล้ว หน้าตาสะสวย ทรวดทรงระเหิดระหง ส่วนเว้าส่วนโค้งสมบูรณ์แบบ มีดีที่ท่วงท่าสูงส่ง เปี่ยมเสน่ห์งดงามแบบไร้ที่ติ เปรียบเทียบใกล้เคียงกับคำว่าเจ้าหญิงก็ยังได้“สวัสดีค่ะคุณลุงวิชัย สวัสดีค่ะพี่นิรัช”น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยทักทายอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล ผู้ชายต่างวัยทั้งสองยิ้มแล้วรับไหว้ตามมารยาทพิมพ์วดีมองนิรัชนิ่งๆ ท่าทางของเธอแลดูเชิดหยิ่งพองามและดูเป็นผู้ดีเจ้าระเบียบสบายตา มองมุมไหนก็สวยสดหมดจดเธอยิ้มอ่อนหวานให้นิรัชอย่างน้อยครั้งที่ใครจะได้เห็น ชนิดที่ไม่เคยทำมาก่อนชื่นผกาสัมผัสได้ว่าลูกสาวตนคงเจอคนถูกใจเข้าให้แล้ว จะไม่ให้ถูกใจได้อย่างไร ทั้งหล่อทั้งโปรไฟล์เลิศขนาดนี้ เธอจึงพูดอีก “ดูสิคะ ลูกชายคุณกับลูกสาวเดี้ยนดูเข้ากั๊นเข้ากันนะคะคุณวิชัย”ความหมายคือเหมาะสมกันมาก คล้ายเกิดมาคู่กันทั้งชาติ ยิ่งยืนอยู่ข้างกายยิ่งไม่ต่างจากกิ่งทองใบหยกเลยสักนิดใบหน้าหล่อเหลาของนิรัชยังคงเรียบเฉยเป็นทุนเดิม เขาปรายสายตามองบิดาอย่างเย็นชาแวบหนึ่งโดยปกติแ

เจ้าของงานอย่างนิรัชกับครอบครัวของเสี่ยวิชัยทุกคน พวกเขาก็อนุญาตเองว่าให้พาน้องพอสมาด้วยกันที่สำคัญลานสำหรับเต้นก็อยู่ตรงนั้น ตรงนี้คือเด็กเล็กวิ่งได้ขนาดงานแต่งของคนไฮโซที่จัดทางโซนอีกฝั่งยังอุ้มลูกเล็กเด็กแดงมาทั้งชุดราตรีลากยาวเลย เธอเห็นเด็กตัวเล็กๆ วิ่งเล่นกันให้ควั่กอยู่หน้างานนั่นไงแต่จะว่าไปเธอก็ผิดเองที่ปล่อยน้องพอสให้วิ่งมาทางนี้เพราะเด็กน้อยเห็นนิรัชซึ่งคุ้นเคยกันดีก็วิ่งมาหาเลย เธอจึงไม่ทันได้ฉุกคิดหรือห้ามปรามอะไร “ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” พี่เลี้ยงเพียรขอโทษอีกหลายคำทว่าพิมพ์วดีก็ยังคงรักษาสีหน้าราบเรียบออกไปทางบึ้งตึงไร้วี่แววผ่อนคลายอยู่อย่างนั้น “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหวังดีหรอกนะคะถึงได้ช่วยเตือน อย่าหาว่าสอนแทนพ่อแม่ของน้องเลยค่ะ ขืนปล่อยให้ซุกซนต่อไปอาจทำร้ายคนอื่นได้นะคะ”ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่เห็นด้วย พี่เลี้ยงมองน้องพอสที่อายุย่างสามขวบ เด็กตัวแค่นี้ไม่น่าจะซุกซนจนทำร้ายคนอื่นได้นี่นา เธอจึงเริ่มเถียง “เอ่อ...แต่น้องพอสยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะคะ แค่เกือบจับชายกระโปรงเอง” เข้าใจคำว่าแค่ ‘เกือบ’ ไหม?พิมพ์วดีถอนหายใจอีกครั้งอย่างเอือมระอา แม้ท่าทางยังคงราบเรียบส

ประโยคยาวเหยียดของณภัทร ทำวิชัยงุนงง“หมายความว่ายังไงลูก พ่อไม่เข้าใจ”หญิงสาวยังคงยิ้มหวาน “พ่อบอกเมื่อกี้ว่าจะให้พี่รัชไปเรียนพร้อมกับคุณพิมพ์วดี?”วิชัยขมวดคิ้ว พยักหน้ายอมรับอย่างฉงนณภัทรเริ่มมีสีหน้าจริงจัง น้ำเสียงก็เริ่มเคร่งขรึมขึ้นมา “คุณพิมพ์วดีเติบโตในต่างแดน คุ้นเคยกับทางนั้นมากๆ นั่นคือเหตุผลที่พ่อต้องการให้พี่รัชไปเรียนด้วยกันกับเธอ”สำหรับคนเป็นพ่อแม่ไม่ว่าลูกอายุเท่าไหร่ โตแค่ไหน จะอย่างไรก็ยังเด็กเกินไปเสมอในสายตา หากต้องปล่อยไปอยู่ลำพังในที่ไกลๆ ความห่วงใยย่อมมีมากกว่ายามปกติตั้งแต่เล็กจนโต วิชัยไม่เคยห่างจากลูกชายคนนี้เลยเขาดูแลประคบประหงมนิรัชอย่างดี เพราะอีกฝ่ายขาดแม่ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้“ทว่าพ่อจะปล่อยให้เขาเอาแต่ใจ ไม่นึกถึงอนาคตไม่ได้ ยังไงก็ต้องไปเรียนต่ออยู่ดี รู้แหละว่าจะอย่างไรในต่างแดนต่างถิ่นต่อให้ศิวิไลขนาดไหนก็ไม่ใช่บ้านเมืองตัวเอง คุณชายอย่างเจ้ารัชอาจลำบากมากสักหน่อย และนี่คือเหตุผลที่พ่อให้ไปกับหนูพิมพ์วดี สองคนจะได้ดูแลกันและกัน”“ค่ะ ภัทรเข้าใจ แต่ว่าพ่อคะ นั่นไม่สมควรเอามาเป็นเหตุผลหลักของพี่รัช เพราะเขาดูแลตัวเองได้อยู่แล้วโด

แต่ช่วงหลังมานี้ณภัทรกินยาคุมอย่างเคร่งครัด จึงอนุญาตให้นิรัชได้ทำตามใจเป็นบางครั้ง เธอย่อมไร้กังวล“ภัทรทำอะไร?”หญิงสาวถามอย่างใสซื่อ เธอไม่รู้สึกรู้สาว่าได้ปล่อยระเบิดใส่อีกฝ่ายในเรื่องสนับสนุนให้เขาไปเรียนต่อทันทีที่เรียนจบตรีคนถูกถามสะกดเธอไว้ด้วยนัยน์ตาลุ่มลึกในระยะประชิด “ภัทรรู้ดีว่าพี่ต้องการรออีกสองปีเพราะอะไร”แน่นอนว่าการไปเรียนต่อเมืองนอกจะอย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น วิชัยกำหนดเอาไว้ตายตัวตั้งแต่ลูกชายสุดรักอายุไม่เท่าไหร่ด้วยซ้ำ คำพูดโต้แย้งของนิรัชจึงไม่ควรมีแต่แรก และณภัทรก็ไม่มีความคิดที่จะรั้งเขาเอาไว้อย่างเห็นแก่ตัว เธอต้องมองให้ทั่วๆ ไม่ใช่แค่ตัวเอง อนาคตของปัญจรักษ์ขึ้นอยู่กับทายาทสายตรงหนึ่งเดียวอย่างนิรัช“ภัทรรู้ แต่...อ๊ะ! พี่รัช เบาๆ”คนกดกระแทกด้วยความมันเขี้ยว ส่งเสียงทุ้มพร่า “รู้? แล้วทำไมไม่ช่วยกันพูด”“จะให้ช่วยพูดอะไร? อื้อ...”น้ำเสียงแม้สั่นเครือเพราะความเสียวรุมเร้า แต่ประโยคที่เอ่ยหนักแน่นและจริงจัง “พี่รัชก็แค่รีบไปเรียนแล้วก็รีบกลับมา”“ห้าปี...” รวมเรียนและฝึกงานอยู่ต่างประเทศตามกำหนด “ไม่ต่ำกว่านั้นแน่...” ห้าปีทีเดียวไม่ใช่ห้าวันหรือห้าเดือน“มันนา

แต่ไม่ว่าจะมีใครมาบอกเธอยังไง คนที่ทำให้เธอหวั่นไหวและเชื่อใจได้กลับมีเพียง...นิรัช...พี่ชายตามกฎหมายคนนี้คนเดียวณภัทรรักนิรัชแค่คนเดียวเท่านั้น ทว่าความรักสำหรับเธอไม่ใช่การยึดติดปิดกั้นหรือครอบครองเอาไว้ข้างกายตลอดเวลา แต่เป็นการมองคนรักด้วยความหวังดีตลอดไปต่างหากหญิงสาวค่อยๆ กล่อม “พี่รัชฟังภัทรนะ คนเรายังต้องเผชิญอีกหลายเหตุการณ์ระหว่างเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ใช่ปัญหาแค่มือที่สามมือที่สี่ที่จะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา แต่มันอาจมีปัญหามากมายรุมเร้า ซึ่งนั่นก็มากพอที่จะทำให้ชีวิตคู่พบทางตัน กระทั่งต้องหันหลังคุยกัน เกราะป้องกันที่ดีคือต้องฝึกฝนแก้ปัญหาเอาไว้แต่เนิ่นๆ ไม่ต้องรอจนความรักเดินทางมาไกลเกินแก้ไข”นิรัชอึ้งงัน ได้ยินเสียงใสกังวานอ่อนหวานแต่หนักแน่นว่า “ภัทรขอสัญญาจะรอพี่รัชอยู่ตรงนี้ เป็นความมั่นคงของพี่ตลอดไป ไม่ว่าพี่ต้องเจอกับปัญหาอะไร หันมาก็จะเจอภัทรเสมอ ตกลงไหม”ณภัทรเป็นคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องคำสัญญา เธอนำพาชีวิตให้อยู่กับปัจจุบัน ตั้งมั่นบนโลกความจริงในแต่ละวันตามหลักการและเหตุผลอันสมควร ไม่ใช้อารมณ์ฝันเฟื่องอย่างเรื่องลมปากที่พ่นออกมาพร้อมกับคำว่า ‘สัญญ