ตอนที่32 ยอม 1

ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง...

คนสองคนที่ทะเลาะกันแทบตาย สุดท้ายก็นอนกอดกันอย่างหมดเรี่ยวแรง เหลือเพียงรสสัมผัสหวามไหวติดค้าง

ชายหนุ่มครางเบาๆ ขยับลึกอีกครั้งก่อนค่อยๆ ถอดถอนตัวตนแผ่วช้า เหงื่อซึมทั่วร่างหนา หยาดไหลร่วมกับร่างบางอ่อนนุ่ม

หลังจากลมหายใจร้อนๆ กลับมาเป็นปกติ นิรัชถึงได้จูบซับหยดเหงื่อระเรื่อยไปตามข้างขมับให้ณภัทร

สาวน้อยปรือตาฉ่ำเยิ้มมองคนขี้งอน “หายโกรธหรือยัง?”

“ยัง!”

เสียงทุ้มพร่าติดจะแหบห้วนอยู่มาก นิรัชกระชับอ้อมแขนกอดคนตัวนุ่มแน่นขึ้นไม่คิดปล่อย

ความหวงแหนก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงในทุกวัน ความรู้สึกเป็นเจ้าของก็เช่นกัน ณภัทรทำนิรัชแทบคลั่งได้ทุกครั้งแค่ก้มมอง

แล้วถ้าเธอไม่ได้อยู่ในสายตา ถ้าไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้กอด...

คำถามแสนง่ายแต่กลับยากมากที่จะหาคำอธิบายมาบรรยายความรู้สึก

แค่นึกภาพว่าสิ่งสำคัญที่สุดได้ขาดหายไปในชีวิตประจำวัน แค่นั้นความอึดอัดทรมานที่ยากจะเอ่ยก็กดทับจนหายใจไม่ออก

ชายหนุ่มกำลังคิดว่า หากเขาต้องอยู่ห่างเธอคนละฟากฟ้าก็โปรดกรุณาเอามีดมาเฉือนหัวใจเขาแทนเถอะ!

ณภัทรย่อมเข้าใจนิรัชเป็นอย่างดี ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้จะไม่เข้าใจได้ยังไง ทว่าเธอก็ยังต้องปล่อยเขาไปเรียนต่อให้เร็วที่สุด จะยื้อแพ่งเอาไว้ไม่ได้โดยเด็ดขาด

พ่อกับแม่ก็แก่ตัวลงทุกวัน เห็นท่านบ่นเหนื่อยอยู่บ่อยๆ บอกเธอไม่รู้กี่ครั้งว่าคอยลูกๆ เรียนจบพวกท่านจะได้สบายเสียที

หญิงสาวมองใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยสงบนิ่งทว่าดวงตากลับทอประกายร้อนแรงราวเพลิงโลกันตร์

ณภัทรนึกขำในใจ

นิรัชตอนนี้ไม่ใช่ว่ากำลังมีเพลิงพิศวาสก่อตัวหรืออะไร              แต่กำลังแง่งอนมากๆ ต่างหาก ทำให้นึกภาพไปถึงเด็กชายตัวน้อยกำลังงอนตุ้บป่องจนแก้มพองลมนั่นแหละ

แต่ติดตรงที่เครื่องหน้าคมคายชัดเจนและออกจะสุดแสนหล่อเหลาของเขาไม่มีพวงแก้มที่ว่าไง คนอื่นอาจไม่เข้าใจ แต่เธอเข้าใจดีกับนิรัชผู้สุขุมเย็นชาเวอร์ชั่นนี้ เวอร์ชั่นแง่งอน

“พี่รัชฟังภัทรหน่อยได้ไหม?”

เมื่อไหร่หรือใครก็ตาม หากได้ยินประโยคเริ่มต้นบทสนทนาแบบนี้ของณภัทร ให้ทำใจได้เลยว่าไม่อาจต้านทาน

นิรัชจึงหลับตาลง ถอนหายใจลึกยาว รู้สึกปวดร้าวในใจ

“ระยะทางพิสูจน์ม้ากาลเวลาพิสูจน์คนคำนี้ใช้ได้ผลเสมอ”

ณภัทรเริ่มต้นบทสนทนาด้วยคำคม นิรัชถึงกับนอนหันหลัง

“อย่าเพิ่งหนีสิพี่รัช” หญิงสาวเอื้อมมือนุ่มจับบ่ากว้างให้พลิกตัวกลับมา

“ภัทรแค่อยากให้เวลาพี่รัชได้ใช้ชีวิตเต็มที่ พี่อาจจะได้เจอคนที่ใช่คนที่ถูกใจมากกว่า จะได้ไม่ต้องคิดเสียใจภายหลัง หากต้องมาเสียเวลากับผู้หญิงแบบภัทร บางที...เรื่องของเราอาจเป็นแค่ความลุ่มหลงเผลอไผล เพราะความชิดใกล้ พี่ก็เลยเผลอใจ อ๊ะ!” พูดยังไม่ทันจบ ปากจิ้มลิ้มพลันถูกประกบปิด

นิรัชไม่อยากฟังเธอพล่ามอะไรแบบนี้เลยสักนิด

เส้นเสียงแหบพร่าดังชิดริมฝีปากเธอ “พี่แอบรักภัทรตั้งแต่แรกเจอ ตอนนั้นเธออยู่ม.ต้น จนตอนนี้เธออยู่มหาลัยปีสอง”

คนถูกแอบรักมาหลายปีกะพริบตากลมโต แพขนตางอนกระเพื่อมสั่นไหว

“มันไม่ใช่ความลุ่มหลงเผลอไผล” เสียงนิรัชเข้มมาก “จุดเริ่มต้นของเราอาจเกิดเพราะความผิดพลาด แต่หลังจากคืนนั้นไม่เคยใช่ ความชิดใกล้ของพี่ไม่เคยทำเพราะเผลอใจ”

พวงแก้มสาวน้อยร้อนผ่าว ดวงตาดำขลับเริ่มเปิดเปลือยเผยให้เห็นถึงความหวั่นไหว

“แต่ว่า...พี่รัช”

“ไม่มีแต่...พี่รักแค่ภัทร วันนี้วันหน้า พี่จะมีภัทรคนเดียว”

ไม่ใช่เพียงคำพูดและน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง แต่แววตาคมยิ่งฉายแววหนักแน่นมั่นคงยากสั่นคลอน ณภัทรให้รู้สึกใจเต้นตึกตัก แทบกระดอนออกมาเต้นเร่าๆ อยู่นอกอกซ้าย

คำบอกรักคำบอกชอบไม่ใช่ว่าณภัทรไม่เคยเจอ

เธอเคยมีหนุ่มๆ มาจีบออกบ่อย พวกเขามักพูดคำว่าชอบหรือคำว่ารักให้เธอรับรู้ตามแรงอารมณ์พึงใจที่มีตอนตามจีบเสมอ