ตอนที่34 หรือตัวไกล ใจจึงค่อยๆ ห่าง 1

ระยะเวลาที่ห่างกัน จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งเดือน

จากนั้นก็เลื่อนเป็นหนึ่งปีสองปีตามลำดับ ณภัทรยังคงคิดถึงนิรัชเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเริ่มเคยชิน

รถซุปเปอร์คาร์สีเหลืองสดแซ่บจี๊ดวนเข้ามาจอดด้านหน้าของภัตตาคารหรูแห่งหนึ่ง ประตูเปิดออกโดยบริกรที่มาคอยให้บริการ สาวสวยดูดีในมาดนักธุรกิจรุ่นใหม่ค่อยๆ ก้าวเท้าลงมา          

เธอสวมสูทสไตล์แฟชั่นล้ำสมัย ซึ่งเป็นการรังสรรค์เสื้อผ้าอันโดดเด่นที่มีส่วนช่วยให้เกิดความประทับใจต่อผู้ติดต่อทางธุรกิจ และยังสะท้อนทัศนคติไร้ขีดจำกัดให้กับผู้หญิงยุคนี้ที่บทบาททางสังคมเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจนแตกต่างจากในอดีต

เธอคือณภัทร ผู้สลัดลุคนักศึกษาสาววัยใสกลายเป็นสาวสวยมั่นใจเต็มวัย แต่งหน้าทาปากเข้มขึ้นจนมองอายุจริงไม่ออก เสื้อผ้าหน้าผมล้วนได้โมรินช่วยดีไซน์และจัดการให้

วันนี้เธอต้องมาเจรจาธุรกิจแทนวิชัย

สาเหตุเป็นเพราะอีกฝ่ายออกรอบตีกอล์ฟกับเพื่อนเพลินเกินไปหน่อย กระทั่งเอวเคล็ดกระดูกเคลื่อนเล็กน้อยจนต้องแอดมิทโรงพยาบาล ในขณะที่ลินดาป่วยเข้าโรงพยาบาลไปแล้วก่อนหน้า

ณภัทรรู้ดีว่ามารดาของตนสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง เนื่องจากต้องตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ตอนอายุน้อย

อีกทั้งยังตรากตรำทำงานงานสารพัดจนละเลยร่างกาย หลังคลอดก็ไม่ได้อยู่ไฟ ผลพวงร้ายๆ จึงมาตกตอนอายุมากยามนี้ ฝนตกอากาศเปลี่ยนแปลงแต่ละทียังปวดร้าวถึงกระดูก

ดังนั้น ณภัทรจึงจำต้องเข้ารับตำแหน่งรองประธานเต็มตัว ซึ่งก่อนหน้าเธอก็มักจะต้องเข้าไปฝึกงานกับพ่อเลี้ยงตลอดอยู่แล้ว เวลานี้จึงไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่ความน่าเชื่อถือยังต้องบรรจงสร้างดีๆ

คู่ค้าวันนี้เป็นชาวต่างชาติ เขามีภรรยาเป็นคนไทย ต้องการลงทุนอสังหาริมทรัพย์กับเครือปัญจรักษ์ ทำรีสอร์ทสักที่ให้ภรรยา

การเจรจาดำเนินไปด้วยดี ไม่มีปัญหา ทว่าก็ใช้เวลาสนทนานานพอควร เนื่องจากสองสามีภรรยานึกถูกชะตากับณภัทรมาก  คุยกันถูกคอแบบสุดๆ จึงฉุดกันไปปาร์ตี้เสียเลย

ดึกดื่นค่อนคืน ณภัทรยังต้องเข้าออฟฟิศเพื่อเคลียร์เอกสาร อันไหนเร่งด่วนควรอนุมัติก็อนุมัติ ไม่รู้เหตุใดวิชัยถึงไว้ใจให้สิทธิ์ขาดเธอเต็มที่ขนาดนี้ แต่ก็นั่นแหละ เพราะเธอไม่เคยทำให้พ่อเลี้ยงต้องผิดหวังเลยสักคราอย่างไรล่ะ

ณภัทรยิ้มกริ่มก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างมีความสุข โชคดีที่ช่วงนี้ปิดเทอมปีสามแล้ว เธอจึงเต็มที่กับงานได้สบายไร้กังวล

ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาฝาผนัง เกือบเที่ยงคืนแล้ว คนอีกซีกโลกก็ยังไม่เฟสไทม์ข้ามประเทศมา ทั้งๆ ที่เวลาโซนนู้นน่าจะเป็นช่วงพักเบรก แต่เขาก็ยังเงียบ ไร้สัญญาณเข้าโทรศัพท์เธอ

แน่นอนว่าณภัทรรอคอยนิรัชที่บ้านตั้งแต่ยังไม่เข้านอน เธอรอเขาจนตื่นเต็มตาเผื่อว่าเขาจะติดต่อมา ทว่าเธอกลับต้องรอเขาโทรมากระทั่งช่วงสนทนากับใครต่อใคร สายเฟสไทม์ก็ยังเงียบ

ไปไหนต่อไหนเธอก็ยังรอสายเรียกเข้าจากเขา สาเหตุที่ยอมไปปาร์ตี้กับลูกค้าก็เพราะรอสายของคนแดนไกลนี่แหละ              ถึงขนาดเป็นฝ่ายต่อสายหาเขาโดยไม่มั่นใจว่าเขายุ่งหรือเปล่า

และสุดท้าย...เขาก็ไม่รับสายเธอ ไม่แน่ใจว่ากำลังเรียนอยู่หรืออย่างไร? บางทีเขาคงไม่ว่างจริงๆ

นิรัชเริ่มเปลี่ยนไประยะหนึ่งแล้ว...

ใช่...นี่คือสิ่งที่ณภัทรเริ่มทำใจเคยชินได้แล้วเช่นกัน

ความห่างเหิน บนเส้นทางที่เลือกเดิน ระยะทางที่แสนไกล เวลาที่แตกต่าง ตารางชีวิตที่ไม่เหมือนกันเลย

ทั้งหมดคือปัจจัยที่เป็นอุปสรรคต่อคู่รักเสมอ

ไม่ว่าคู่ไหน...

ณภัทรถอนหายใจอย่างปลดปลง กลืนเก็บความเหงาและความไม่สบายใจทั้งหมดลงท้อง ปล่อยให้เรื่องงานเข้ามาเติมเต็มชีวิตที่เริ่มแหว่งเว้าขาดหายทีละน้อยในทุกวัน

หลายครั้งที่เธอต้องพยายามคิดเสียว่า ระหว่างเธอกับพี่ชายตามกฎหมายคนนี้คือฝันเพียงหนึ่งตื่นเท่านั้น

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอจะต้องยืนให้ได้แม้ต้องโดดเดี่ยวเพียงลำพัง

ไม่หรอก...ไม่ใช่!

เธอยังมีแม่อยู่ทั้งคน...

เมื่อนึกถึงลินดา ณภัทรก็เริ่มมีกำลังใจขึ้นมา เธอจะนึกถึงผู้ชายมากกว่าแม่ไม่ได้

ต่อไป ไม่ว่าสถานะของเธอกับนิรัชจะเปลี่ยนจากแฟนเป็นแค่พี่น้องธรรมดา เธอก็จะไม่โวยวาย ไม่ยึดติดหรือเหนี่ยวรั้งโง่งม เธอจะประคับประคองครอบครัวสุขสันต์เอาไว้ให้ได้

เอาล่ะ! ทำงาน...

หญิงสาวก้มหน้าทำงาน พยายามไม่คิดมากอีก