ตอนที่29 เรียนต่อต่างประเทศ 2

เจ้าของงานอย่างนิรัชกับครอบครัวของเสี่ยวิชัยทุกคน  พวกเขาก็อนุญาตเองว่าให้พาน้องพอสมาด้วยกัน

ที่สำคัญลานสำหรับเต้นก็อยู่ตรงนั้น ตรงนี้คือเด็กเล็กวิ่งได้

ขนาดงานแต่งของคนไฮโซที่จัดทางโซนอีกฝั่งยังอุ้มลูกเล็กเด็กแดงมาทั้งชุดราตรีลากยาวเลย เธอเห็นเด็กตัวเล็กๆ วิ่งเล่นกันให้ควั่กอยู่หน้างานนั่นไง

แต่จะว่าไปเธอก็ผิดเองที่ปล่อยน้องพอสให้วิ่งมาทางนี้เพราะเด็กน้อยเห็นนิรัชซึ่งคุ้นเคยกันดีก็วิ่งมาหาเลย เธอจึงไม่ทันได้ฉุกคิดหรือห้ามปรามอะไร 

“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” พี่เลี้ยงเพียรขอโทษอีกหลายคำ

ทว่าพิมพ์วดีก็ยังคงรักษาสีหน้าราบเรียบออกไปทางบึ้งตึงไร้วี่แววผ่อนคลายอยู่อย่างนั้น “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหวังดีหรอกนะคะถึงได้ช่วยเตือน อย่าหาว่าสอนแทนพ่อแม่ของน้องเลยค่ะ ขืนปล่อยให้ซุกซนต่อไปอาจทำร้ายคนอื่นได้นะคะ”

ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่เห็นด้วย พี่เลี้ยงมองน้องพอสที่อายุย่างสามขวบ เด็กตัวแค่นี้ไม่น่าจะซุกซนจนทำร้ายคนอื่นได้นี่นา  เธอจึงเริ่มเถียง “เอ่อ...แต่น้องพอสยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะคะ แค่เกือบจับชายกระโปรงเอง” เข้าใจคำว่าแค่ ‘เกือบ’ ไหม?

พิมพ์วดีถอนหายใจอีกครั้งอย่างเอือมระอา แม้ท่าทางยังคงราบเรียบสูงส่งและน้ำเสียงไม่ได้ดังอะไร แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับการทำร้ายเด็กคนหนึ่งด้วยการเอาชนะคะคานไร้เหตุผล  โชคดีที่เด็กคนหนึ่งที่ว่าทำได้แค่มองอีกฝ่ายตาปริบๆ ยังไม่เข้าใจ

ณภัทรเห็นท่าไม่ดีจึงหันมาบอก “พี่แจ่มพาน้องพอสไปหาแม่ของแกเถอะค่ะ ยังหัวค่ำอยู่ เด็กน้อยจึงมีแรงเยอะเชียว”

“ค่ะคุณภัทร แจ่มจะดูน้องพอสไม่ให้ลุกจากเก้าอี้นะคะ”

“เอ้า! ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

ณภัทรพูดติดตลก พลางกวาดตามองรอบบริเวณตรงนี้ที่เป็นพื้นที่ลานโล่งเหมาะสำหรับให้เด็กเล็กวิ่งเล่นผ่อนคลายหากใครพาบุตรหลานมา ซึ่งแยกออกจากโซนจัดงานเลี้ยงซึ่งมีผู้คนแออัด

เธอลอบถอนหายใจไร้สุ้มเสียง

คล้อยหลังพี่เลี้ยงกับเด็กน้อย ณภัทรก็หันมายิ้มหวานกับพิมพ์วดีเหมือนเดิม ชวนคุยอย่างอ่อนโยนเหมือนเดิม

มองไม่ออกเลยว่าเธอแอบจดบัญชีลับอะไรไว้ในใจ

แม่เธอสอนมาว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกกระทำตัวได้ และมารยาทที่ดีไม่ควรทำกิริยาสูงส่งเฉียดฟ้าแบบเมื่อครู่นี้กับใคร

หลายวันแล้วที่วิชัยกับนิรัชเกิดหัวข้อสนทนาไม่จบไม่สิ้นจนลามปามเป็นการถกเถียงกันไปมา

ต้นตอของปัญหาคือเรื่องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

“ปริญญาโทหลักสูตรบริหารธุรกิจยังไงแกก็ต้องไปเรียนเพื่อกลับมาต่อยอดแนวคิดทางธุรกิจของครอบครัวทั้งในและต่างประเทศ เรียนรู้วัฒนธรรมที่หลากหลายจะได้นำมาพัฒนาโรงแรมในเครือปัญจรักษ์ให้ครอบคลุม พร้อมต้อนรับลูกค้าจากทุกเชื้อชาติทั่วโลก เปิดมุมมองให้กว้างขึ้นที่ไม่ได้มีแค่ในประเทศไทย”

เหตุผลต่างๆ นานาถูกวิชัยยกมากล่าวอ้างเป็นครั้งที่ร้อย ซึ่งนิรัชไม่เคยโต้แย้งเลยแม้แต่น้อย เขายินดีทำตามคำสั่งพ่อเรื่องนี้ ทว่ามีเพียงเรื่องเดียวที่เขาต้องการร้องขอ

“ผมแค่อยากรออีกสักสองปี ค่อยไปเรียนไม่ได้เหรอ?”

รอสองปีของนิรัช ณภัทรที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ พอเข้าใจได้

เขารอให้เธอเรียนจบแล้วไปเรียนต่อพร้อมกัน

หญิงสาวให้รู้สึกใจสั่นหวั่นไหว เธอเม้มปากแน่น นั่งช่วยแม่ปอกผลไม้จนมีดเกือบบาดนิ้ว ระหว่างนั้นก็ช้อนตามองสองพ่อลูกคุยกันในเรื่องเดิมตรงโซฟาห้องนั่งเล่นเป็นระยะ

วิชัยส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง “รออะไร ไม่จำเป็นต้องรอ ใครจะรู้ว่าในหนึ่งวัน หนึ่งเดือน หรือหนึ่งปีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น อนาคต การงาน โอกาส วิกฤต เรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับเศรษฐกิจ ปัจจัยที่ส่งผลกระทบทั้งทางตรงและทางอ้อม คนที่จะต้องเป็นผู้นำอย่างแกไม่ควรรอ กว่าจะเรียนจบสองปี ฝึกทำงานหาประสบการณ์อีกเต็มที่สักสามปี กว่าแกจะพร้อมกลับมารับตำแหน่งท่านประธานแห่งปัญจรักษ์เต็มตัวให้พ่อได้วางมือปลดเกษียณ ตอนนั้นแกคงอายุยี่สิบปลายๆ แล้ว เกือบสามสิบละมัง รีบไปเรียนแล้วรีบกลับมาเพื่อรับช่วงธุรกิจของพ่อเถอะ พ่อแก่มากแล้ว อยากพักบ้างสักที ประเดี๋ยวหมดแรงเที่ยวรอบโลกซะก่อนจะทำไง”

เหตุผลของผู้เป็นพ่อ ทำนิรัชกับณภัทรได้แต่ปลง

แต่คงจะดีไม่น้อย หากวิชัยไม่ได้คาดหวังให้นิรัชไปเรียนต่างแดนแสนไกลและยาวนานขนาดนั้น

ความเงียบเกิดขึ้นฉับพลัน ได้ยินเพียงเสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศติดผนัง แม้แต่ณภัทรกับลินดายังไม่พูดอะไรสักคำ

ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบ วิชัยเอ่ยขึ้นอีก “พ่อคิดว่าจะตอบตกลงคุณชื่นผกาเรื่องที่จะให้แกไปเรียนกับหนูพิมพ์วดีนะ”

“...!?”

ความเงียบที่เงียบแต่เดิมเพิ่มเติมคือวังเวง ซึ่งกำลังก่อร่างสร้างตัวคล้ายปราการแก้วอันเปราะบางพร้อมปริแตก