บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายชะตารักนักฆ่าบุปผาเบญจมาศ: บทที่ 21 - บทที่ 30

"ไม่ทราบแม่นางผู้นี้หลงทางมาหรือไร"ก้าวออกห่างจากหน้าห้องของมู่อานจิ่วได้ไม่ถึงห้าก้าวก็ถูกคนที่สะกดรอยตามตั้งแต่ต้นทักเข้า เยว่อันหนิงถึงกับใจหายใจคว่ำแต่พอตั้งสติได้นางจึงรีบกระชับผ้าสีแดงผืนบางที่ปกปิดใบหน้าตั้งแต่ส่วนจมูกลงมาไว้ให้มิดชิดแล้วหันหน้าเผชิญกับเสียงทุ้มนั้น"คำนับคุณชาย ข้าน้อยเป็นนางรำของคณะดนตรีเซียงหย่ง บังเอิญว่าหาทางไปห้องน้ำมิเจอเลยเดินไปเรื่อย ๆ เจ้าค่ะ"เยว่อันหนิงทำตัวนอบน้อมปนหวาดกลัวคนที่สวมชุดเสื้อด้านนอกสีดำทับตัวในสีแดงเลือดนก ท่าทางสง่าผ่าเผยแถมยังรูปหล่อปานภาพวาดทวยเทพในนิยายที่นางเคยอ่านมา"ข้าก็ว่าอยู่ เดินตามแม่นางมาได้หลายเค่อดูเหมือนกำลังมองหาอะไร ที่แท้ก็ต้องการเข้าห้องน้ำนี่เอง"นี่นางถูกสะกดรอยตามหรือ?เป็นไปได้เช่นไรที่นางไม่รู้สึกตัวถึงฝีเท้าคนผู้นี้สักนิด"ไม่ทราบว่าคุณชายท่านนี้พอจะบอกทางแก่ข้าได้หรือไม่เจ้าคะ อีกประเดี๋ยวข้าต้องกลับไปเตรียมตัวขึ้นเวทีร่ายรำแล้ว"เยว่อันหนิงไม่กล้าสบตาบุรุษรูปงามที่อยู่ตรงหน้า นางกลัวว่าจะถูกคนผู้นี้จับพิรุธได้ เพราะเมื่อครู่แค่มองแวบเดียวนางก็เห็นความช่างสังเกตในสายตาคมคู่นั้นของเขาแล้ว"เดิมทีข้าเองก็เป็น

การประลองเพลงดาบผ่านมาครึ่งก้านธูป ตอนนี้จะใช้กฎสามกระบวนท่าสยบคู่แข่งไม่ได้แล้ว ในเมื่อเสียนต้วนอี้ยอมเสียหน้าเรื่องอื่นได้ แต่หากเป็นการประลองกระบี่เขาสู้ไม่ถอย บัดนี้กระบวนท่าที่สามจบลงแล้วยังไม่มีผู้ใดยอมอ่อนข้อให้อีกฝ่าย ทำให้ต้องปล่อยให้กระบวนท่าที่สี่ดำเนินต่อไป"เรื่องประลองฝีมือสู้ไม่ถอยจริง ๆ"เยว่อันหนิงส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นสหายสนิทฟาดฟันกับซ่างฮ้วนอย่างไม่มีใครยอมใครนางรู้สึกเหมือนมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจดจ้องตนจนเสียวสะท้านไปทั้งแผ่นหลัง จวบจนสายตาคู่สวยสบเข้ากับบุรุษที่บังเอิญพบที่หน้าพักมู่อานจิ่วกำลังมองนางอย่างไม่คลาดสายตา'เหตุใดสายตาของเจ้าถึงได้ดูคุ้นตาเช่นนี้'เฉินเจียนหลางถามตนเองหลายต่อหลายครั้งตั้งแต่ที่เขาเอาแต่จ้องมองนางรำผู้นี้ เขารู้สึกว่านางผู้นี้กับสตรีที่สวมหมวกผ้าที่หออี้เฉิงหลันคือผู้เดียวกัน หากแต่ไม่อาจด่วนสรุปได้ว่าจริงอย่างที่ลางสังหรณ์บอกเขาหรือไม่ เฉินเจียนหลางจึงไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น คอยจับตาดูเยว่อันหนิงอย่างไม่คลาดสายตาหากแต่ยิ่งมอง ยิ่งสบตานาง เขากลับรู้สึกว่านี่ไม่ใช่สายตาที่เพิ่งพานพบ"ฝีมือคุณชายทั้งสองสูสีกันจริง ๆ"เสียงพูดคุยจากรอ

"เห็นทีเราจะได้ร่วมละครฉากสนุกแล้วละ"เสียนต้วนอี้กระซิบเบา ๆ ให้เยว่อันหนิงได้ยินคนถูกชักชวนให้คุยกลับยืนนิ่ง สายตาคู่สวยมองไปยังบุรุษรูปงามทางด้านขวามือที่เอาแต่จ้องนางตาไม่กะพริบมาเป็นชั่วยามแล้ว"เจ้าว่าเรื่องนี้แม่ทัพน้อยผู้นั้นจะมีส่วนรู้เห็นหรือไม่"เสียนต้วนอี้มองตามสายตาสหายที่จ้องเฉินเจียนหลางอยู่จึงรีบถามความเห็นขึ้นเยว่อันหนิงทำเพียงหันกลับมามองทางมู่ตงหยวนที่จ้องคนของคณะดนตรีด้วยสายตาเหมือนตอนนั้น...ตอนที่อ่านราชโองการเลือดให้ตระกูลของนาง"ไม่"นางตอบเพียงสั้น ๆ"ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริงหรือ"หากแต่เสียนต้วนอี้กลับยังสงสัยแม่ทัพที่ยืนห่างพวกเขาเพียงสามคนกั้น"ข้ามิได้บอกว่าไม่เกี่ยวข้อง"เยว่อันหนิงได้ยินเสียงพึมพำนั้นจึงอธิบายคำตอบของนางต่อ"เจ้าหมายความว่า...""ที่ข้าตอบเจ้าเพราะข้าดูชายผู้นั้นไม่ออก"หายากนักที่มือสังหารอย่างเยว่อันหนิงที่สามารถคาดเดานิสัยผู้อื่นได้เพียงการมองผ่านแววตาของอีกคนเอ่ยปากว่าไม่สามารถเดาเฉินเจียนหลางผู้นี้ได้ว่าตกลงแล้วเขาเป็นคนดีหรือเลว"ขนาดเจ้ายังไม่มั่นใจ เห็นทีคงต้องอยู่ให้ห่างจากคนผู้นี้แล้ว"เสียนต้วนอี้ลอบมองบุรุษที่ยังคงยืนกอดอกพิ

"ลมปราณคุณหนูมู่ยุ่งเหยิงยิ่งนัก"เยว่อันหนิงรายงานตามอาการที่นางตรวจชีพจรดู"ตอนนี้ที่คุณหนูมู่ยังมีลมหายใจเพราะยาที่พวกเราให้นางดื่มต้านพิษเอาไว้ หากแต่ไม่ใช่ยาถอนพิษโดยตรง เมื่อครบชั่วยามจำเป็นต้องป้อนยาซ้ำเข้าไปใหม่"ท่านหมอชุนซู่อธิบายถึงการรักษาที่ผ่านมาของตนให้เยว่อันหนิงทราบ"หมายความว่าท่านหมอทั้งสองยังตรวจไม่พบพิษในตัวคุณหนูมู่หรือเจ้าคะ"เยว่อันหนิงแปลกใจยิ่งนัก มีหมอมือดีถึงสองคน เหตุใดอาการง่าย ๆ เช่นนี้ถึงตรวจสอบไม่ได้"เฮ้อ... จะหาว่าพวกข้าโง่เขลาก็มิผิด"ท่านหมอหยี่เอ้อถอนหายใจพร้อมดูถูกความสามารถของตน"ถูกแล้วที่ท่านหมอทั้งสองตรวจสอบไม่พบพิษอันใดจากคุณหนูมู่"สิ่งที่เยว่อันหนิงกล่าวขึ้นทำคนทั้งห้องแตกตื่นกันยกใหญ่ความหวังอันริบหรี่ของกงจิ่นซวนเหมือนมีแสงสว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง"แม่นางจวี๋ทราบแล้วหรือว่าหลานสาวข้าถูกพิษอะไร"เยว่อันหนิงส่ายหน้าไปมาก่อนจะตอบคำถามกงจิ่นซวน"คุณหนูมู่ไม่ได้ถูกพิษเจ้าค่ะ"คำตอบของเยว่อันหนิงทำท่านหมอทั้งสองโกรธเป็นฟืนเป็นไฟหมอชุนซู่ถึงกับปากคอสั่นชี้หน้านางพร้อมเอ่ย"แม่นางพูดเช่นนี้ดูถูกฝีมือการเป็นหมอของพวกข้าสองคนรึ?""ท่านหมอใจเย็น ๆ

"จัดการตามที่แม่นางจวี๋ต้องการ"สุดท้ายมู่ตงหยวนจึงรีบเอ่ยสั่งคนของตนจัดการตามสิ่งที่เยว่อันหนิงร้องขอ แม้งานนี้เข้าขั้นสุ่มเสี่ยง แต่เขาอยากรู้นักว่านางผู้นี้จะมาไม้ไหนและฉลาดล้ำสักเพียงใดใช้เวลาไม่ถึงจิบชา คนและอาวุธที่เยว่อันหนิงต้องการก็อยู่กันครบหน้าที่หน้าห้องของมู่อานจิ่ว"แม่นางจวี๋จะไม่รักษาอาการของจิ่วเอ๋อร์ก่อนหรือ"กงจิ่นซวนเห็นเยว่อันหนิงปิดม่านดูอาการหลานสาวพักหนึ่งแต่ไม่เห็นกล่าวถึงการรักษาจึงรู้สึกกังวลใจ"ความจริงแล้วตอนนี้ข้ากำลังช่วยบรรเทาอาการของคุณหนูอยู่เจ้าค่ะ""บรรเทาหรือ?"เยว่อันหนิงค่อย ๆ เดินไปยังโต๊ะหนังสือ ก่อนจะหยิบพู่กันกับกระดาษออกมา เขียนตัวอักษรลงไปแล้วยื่นให้กงจิ่นซวน'คุณหนูฟื้นแล้ว'พอกงจิ่นซวนอ่านจบถึงกับตกใจหากแต่ยังพอมีสติจึงไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้และรีบเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ในแขนเสื้อ ทำท่าทีปกติแล้วมองออกไปหน้าห้องนอนหลานสาว"ข้าน้อยซ่างฮ้วนคำนับท่านเสนาบดีกง""ไม่ต้องมากพิธี เชิญแม่นางจวี๋ต่อ"กงจิ่นซวนอยากรู้ว่านางรำผู้นี้จะใช้วิธีไหนหาตัวคนร้ายตัวจริงจึงรีบหลบทางให้"ที่ข้าเชิญท่านทั้งสองมาเพราะบนตัวของพวกท่านมีหลักฐานของผงผีเสื้