All Chapters of เล่ห์ร้ายชะตารักนักฆ่าบุปผาเบญจมาศ: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนนี้เป็นเวลายามอิ๋น เยว่อันหนิงรู้สึกตัวขึ้นมาพบว่าตนเองไม่เหมือนเดิม ข้างกายมีบุรุษเปลือยกายนอนกอดก่ายตนอยู่ ซึ่งสภาพของนางก็ไม่ได้แตกต่างจากอีกคนนักแม้จะตกใจอยู่มาก แต่ยามนี้จะมานั่งโวยวายไม่ได้ จึงนอนทบทวนถึงเรื่องราวเมื่อคืนเงียบ ๆหลังจากประมือกับคนของมู่ตงหยวน นางก็ถูกหม่าเย่าใช้วิธีสกปรกปาลูกดอกอาบยาพิษใส่ จากนั้นก็เจอเข้ากับเฉินเจียนหลางด้วยความบังเอิญ หลังจากนั้นความทรงจำนางก็ไม่ปะติปะต่อแล้วแต่ดูจากสภาพตอนนี้คงมานั่งร้องไห้เรียกร้องสิ่งที่เสียไปคืนไม่ได้อีกสิ่งที่เยว่อันหนิงต้องรีบจัดการคือการลบความทรงจำของคนที่นอนหลับอยู่ข้างกายเพราะเขารู้ความลับของนางหมดแล้วคิดได้เช่นนั้นจึงรีบมองหาเศษซากเสื้อผ้าที่มีของสำคัญซุกซ่อนอยู่ ค่อย ๆ คลานลงจากเตียงด้วยความทรมานหากแต่นางยังทนไหว ก้มลงไปหยิบเศษซากของชุดที่นางสวมใส่เมื่อคืนขึ้นมา ล้วงเอายาเม็ดหนึ่งมาถือไว้ในมือน่าเสียดายการปรุงยาคราวก่อนนางคิดค้นไม่สำเร็จ ทำให้ต้องใช้ยาลืมเลือนของผู้เฒ่าฝูหนานไปก่อนถึงแม้จะทำให้ลืมได้เพียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสามชั่วยามก่อนกินยานี้แค่นี้ก็เกินพอแล้ว เท้าเรียวสวยค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้บุรุษที่

"วะ...ไว้ชีวิตข้าด้วย นายหญิง โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย"เสียงสั่นเครือร้องขอชีวิตดังขึ้น"นักล่าค่าหัวฝึกหัดเหตุใดจึงมาด้อม ๆ มอง ๆ ที่เขาลูกนี้"เยว่อันหนิงรีบเปิดปากถาม แม้น้ำเสียงนางจะฟังดูราบเรียบ ทว่ากลับแฝงไปด้วยไอสังหารจนคนถูกถามตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม ก้มหัวโขกพื้นร้องขอชีวิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า"ขะ...ข้าแค่อยากได้เงินรางวัล ข้า...ข้าน้อยยังไม่เคยฆ่าผู้ใดเลย"เสียงแก้ต่างให้ตนเองยิ่งฟังยิ่งรำคาญหู ทำให้หนึ่งในหัวหน้าของหุบเขาไร้เงาหงุดหงิดดับลมหายใจนักโทษผู้นี้เพียงดีดหินก้อนเดียวทะลุเข้าที่ตำแหน่งหัวใจ"อั่ก!"ร่างของนักโทษผู้นั้นล้มฟุบนอนตาค้างไร้ลมหายใจต่อหน้าต่อตาคนที่อยู่บริเวณนี้ ทำเอานักโทษอีกสองคนที่ไม่ได้ยินเสียงเพื่อนตนเองเอื้อนเอ่ยอีกถึงกับนั่งไม่ติดพื้นเอาแต่โขกศีรษะร้องขอชีวิตไม่ต่างจากคนที่เพิ่งหมดลมหายใจไป"ท่านหัวหน้าด่านใต้ทำเกินไปแล้ว"ยี่ซูไม่ชอบใจการฆ่าคนทิ้งเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบของหัวหน้าด่านใต้ซ่งเซี่ยจึงกล่าวตำหนิ"เจ้าจะกังวลอันใด ยังเหลืออีกตั้งสองปากให้ถามไถ่"ทว่าคนถูกตำหนิกลับไม่แยแสเสียงแว้ด ๆ ของยี่ซู ทำเอาคนใจร้อนอย่างนางชักสีหน้าไม่พอใจใส่หนักกว่าเดิมเย

"ต้วนอี้ ท่านมีเรื่องในใจ"มองเพียงตาเยว่อันหนิงก็ดูออกว่าสหายผู้นี้มีเรื่องค้างคาในใจให้คิดไม่ตก และเรื่องนั้นต้องเกี่ยวข้องกับนาง"เมื่อก่อนเจ้าบอกว่าที่มายืนอยู่ตรงนี้เพราะสามารถมองเห็นเมืองเทียนติ่ง มองเห็นความทรงจำของเจ้ากับครอบครัวได้ชัดเจนที่สุด"หากแต่เสียนต้วนอี้กลับไม่สนใจสิ่งที่เยว่อันหนิงถาม เขายังคงยืนไขว้หลังทอดสายตามองไปยังเบื้องหน้าอย่างสง่างามในเมื่อสหายผู้นี้ไม่ต้องการตอบคำถามของนาง เยว่อันหนิงจึงไม่ซักไซ้และคาดคั้นให้เขารีบเล่าเรื่องทั้งหมด ทำเพียงยืนข้าง ๆ บุรุษกายกำยำเงียบ ๆ รอให้คนอยากพูดบอกทุกอย่างออกมาเอง"เจ้าไม่เคยปล่อยวางความแค้น เจ้าไม่เคยคิดที่จะมองบุรุษอื่นในเชิงชู้สาว"สิ่งที่เสียนต้วนอี้เอ่ยครั้งนี้ทำเอาเยว่อันหนิงขมวดคิ้วมุ่น เบนสายตามองบุรุษข้าง ๆ ด้วยความใคร่สงสัย"หากมีเรื่องคาใจท่านรีบถามออกมาเถิด"คราแรกว่าจะไม่เซ้าซี้ซักถามเขาแล้ว แต่เสียนต้วนอี้กลับเปิดประเด็นออกมาเช่นนี้คงต้องการประโยคนี้จากนาง"เมื่อคืนข้ามิได้พักอยู่ที่นี่"หัวใจเยว่อันหนิงไหววูบครู่หนึ่ง แววตานางสั่นไหวเล็กน้อยราวกระต่ายหวาดระแวง แต่เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียวทุกอย่างก็กลับสู่ปก

"เจ้าต้องการใช้เลือดกลั่นตัวนำยาออกมาแล้วทำยาแก้ทีหลัง""ถูกแล้วเจ้าค่ะ"ยี่ซูยิ้มอย่างผู้ชนะออกมา ทำเอาประมุขกู่เหนียงถึงกับหัวเราะเบา ๆ ในท่าทีไม่เก็บความถ่อมตนนี้ของนางพลางเอ่ยชื่นชม"สมแล้วที่เป็นคนร่วมสร้างยาลืมเลือนกับท่านหมอฝู""แฮ่ ๆ"ยี่ซูค้อมศีรษะรับคำชมนั้นพร้อมฉีกยิ้มกว้าง"ต่อไปคงเป็นหน้าที่เจ้าแล้ว"ประมุขกู่เหนียงหันมาพูดคุยกับเยว่อันหนิงที่มองสหายรักด้วยความชื่นชม"แต่เจ้ากลับเมืองเทียนติ่งด้วยฉายานักฆ่าบุปผาเบญจมาศไม่ได้แล้ว"ยี่ซูกล่าวราวหมดหวังแทนสหายรัก"ข้ามีแค่ตัวตนเดียวเสียเมื่อไร"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นอย่างคนเหนือกว่า"เจ้าหมายถึงในฐานะนางรำจวี๋จื่อ?"ประมุขกู่เหนียงแสร้งถามออกไป"มีคนติดค้างหนี้ชีวิตข้าอยู่เจ้าค่ะ"เยว่อันหนิงกล่าวออกไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า แววตาของนางมีประกายบางอย่างยามนึกถึงคนที่ติดค้างหนี้ชีวิตหนนั้น"แล้วเจ้าจะกลับไปอย่างไร"ยี่ซูถามได้รวบรัดตรงกับความอยากรู้ของคนอื่น ๆ"เรื่องนี้ต้องขอความร่วมมือจากเจ้าและท่านประมุข"คนที่ถูกเอ่ยขอความช่วยเหลือหันมองหน้ากันครู่หนึ่ง เยว่อันหนิงจึงเป็นฝ่ายเสริมต่อ"ข้าอยากขอยืมคนของหุบเขาสักสามสี่คนจากท่

"ท่านพ่อวางใจ ข้าจะเก็บรักษาของสิ่งนี้ไว้ยิ่งชีพ"ไม่มีคำไหนที่บุตรชายเขารับปากแล้วทำไม่ได้ เฉินปู้เกาจึงได้เพียงยิ้มรับก่อนจะนั่งลงเพื่อหารือเรื่องอื่นต่อ"ข้าเห็นศาลเทียนอวี่ประกาศจับโจรนางหนึ่งที่สวมหน้ากากลายดอกจวี๋ฮวา เรื่องมันเป็นมาอย่างไร"สิ่งที่เฉินปู้เกาเอ่ยเมื่อครู่ ทำให้จู่ ๆ เฉินเจียนหลางก็รู้สึกเหมือนมีอะไรแวบเข้ามาในหัวหากแต่เป็นเพียงภาพที่เหมือนเมฆหมอก ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ว่าเป็นรูปร่างเช่นใด"เจียนหลาง เจ้าไม่สบายหรือ"เป็นอีกครั้งที่ผู้เป็นบิดาเห็นความผิดปกติของบุตรชาย"เมื่อคืนข้าคงร่ำสุรากับองค์รัชทายาทหนักเกินไป"ความทรงจำของเขามีเพียงเรื่องที่เข้าวังไปปรับทุกข์กับองค์รัชทายาท หลังจากนั้นก็คล้ายภาพทุกอย่างถูกลบหาย เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากลับมายังเรือนต้นสนได้อย่างไร เคยถามเวรยามที่เฝ้าหน้าจวนคืนนั้นก็ไม่มีผู้ใดเห็นว่าเขาเข้ามาทางประตูยามไหนพอนึก ๆ ดูแล้ว เรื่องคืนก่อนนั้นช่างเหมือนตัวเขาถูกวิญญาณผู้อื่นควบคุมร่างกายจนไร้ความทรงจำไปครู่หนึ่ง"ซ่างฮ้วน เจ้าเคยรู้จักหมอที่เก่งด้านสมุนไพรพิษท่านหนึ่งใช่หรือไม่"คนถูกตั้งคำถามอย่างไม่มีปี่ขลุ่ยถึงกับเบิกตาตกใจกับคำถ