บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายชะตารักนักฆ่าบุปผาเบญจมาศ: บทที่ 41 - บทที่ 50

"วรยุทธ์ปลายแถว รอยเท้าเล็กราวสตรี หากเจ้าไม่ถูกความรักบังตา ก็คงยอมกลายเป็นคนโง่เพียงเพื่อสตรีนางเดียว"เหตุใดฟังแล้วรองแม่ทัพที่เคยสายตาเฉียบแหลมอย่างเขาถึงได้เจ็บแปลบขึ้นมาเช่นนี้หลายปีก่อนที่เคยได้พูดคุย มู่อานจิ่วออกจะเป็นสตรีน่าทะนุถนอม กริยาอ่อนน้อม จะให้เขาลบภาพนั้นมาเชื่อว่าวันนี้นางแต่งชุดดำแล้วทำเรื่องอำมหิตลอบฆ่าผู้อื่น ซ่างฮ้วนทำใจเชื่อไม่ลงจริง ๆ"พ่อเสือย่อมไม่มีลูกเป็นสุนัข"ซ่างฮ้วนจุกอกยิ่งกว่าเดิมเมื่อนึกถึงความหมายที่สหายกำลังบอกเลือดเนื้อเชื้อไขจากผู้ใด ไม่มีทางที่ลูกที่เกิดมาจะไม่ได้เลือดพ่อนิสัยแม่ไปแน่นอน"ข้าจะไม่เชื่อจนกว่าจะหาหลักฐานได้"ซ่างฮ้วนยังคงยืนกรานเสียงหนักแน่น แม้ในใจเขาหลายส่วนจะเอนเอียงเชื่อสิ่งที่สหายบอกแล้วก็ตาม"หลักฐานเจ้ามีอยู่แล้วมิใช่หรือ"แม้การกระทำต้อนให้สหายจนมุมเชื่อของเฉินเจียนหลางจะดูเลือดเย็นกับซ่างฮ้วนไปหน่อย แต่เพราะนี่คือซ่างฮ้วนที่เปรียบเสมือนพี่น้องของเขา เฉินเจียนหลางไม่มีทางปล่อยให้เสน่หาของสตรีครอบงำความถูกต้องในใจซ่างฮ้วนไปได้"นั่นอาจจะเป็นหลักฐานที่ว่าคุณหนูมู่ถูกคนร้ายลอบทำร้ายจริงก็เป็นได้"เฉินเจียนหลางได้แต่ส่ายหน

"เช่นนั้นแล้วข้าเองก็คงสละสิทธิ์เช่นกัน"ซ่างฮ้วนเองก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเดิมทีในใจคนทั้งสองรู้ดีว่างานนี้พวกเขาเป็นเพียงตัวละครในงานเท่านั้น ผู้ที่จะเป็นบุตรเขยของจวนสกุลมู่ได้มีเพียงผู้เดียวคือบุตรชายของจวนสกุลเฉิน"รองแม่ทัพซ่างช่างเด็ดขาดสมคำร่ำรือ อวี้ฉางนับถือ นับถือ""คุณชายอวี้ฉางเองก็สมกับเป็นบุรุษที่น่านับถือเช่นกัน"ทั้งสองต่างกล่าวเยินยอกันและกัน ผิดกับหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่เอาแต่จ้องมองกันไร้คำพูดจาใด ๆ จวบจนเยว่อันหนิงไม่อาจทนมองสายตาที่คุ้นชินอย่างประหลาดคู่นั้นต่อได้ จึงเอ่ยขึ้น..."เมื่อมีพบย่อมมีจาก""จากวันนี้ เพื่อพบกันในวันหน้า"ริมฝีปากเล็กสวยคลี่ยิ้มบาง ๆ ภายใต้ผ้าปิดหน้าสีแดงที่ได้คืนมา"บุญคุณครั้งนี้ยังมิได้ทดแทน หากมีวาสนาข้าจะใช้คืนแม่นางแน่นอน""เสียวจื่อจะเก็บน้ำใจของท่านแม่ทัพน้อยเอาไว้ เช่นนั้นขอให้ท่านแม่ทัพน้อยจับตัวคนร้ายได้โดยเร็วไวเจ้าค่ะ"เยว่อันหนิงทิ้งท้ายเอาไว้เพื่อดูปฎิกริยาของอีกคน หากแต่กลับไร้อาการตระหนกจากคำกล่าวเหน็บแนมนั้นของนาง'หรือว่าข้าจะเข้าใจเขาผิด คนผู้นี้ยังมิรู้ตัวคนร้ายจริงหรือ'"เรื่องนั้นแม่นางมิต้องเป็นห่วง ต่อให้เร

"คนที่อยู่ในรถม้าคงไม่ใช่..."เห็นอี้หลันจ้องตาตนเองอยู่นานสองนานไม่ยอมเอ่ยสักที คนฉลาดจึงคิดได้อย่างเดียวว่าผู้ที่เดินทางไปกับมู่ตงหยวนอาจจะเป็นองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นชิงเหิง หรือก็คือพระชายาในองค์ชายสาม หลิงอันเซียว"เจ้าค่ะ คนในรถม้าคือพระชายาหลิงอันเซียว"เมื่ออี้หลันเฉลย ทุกอย่างจึงลงตัวพอดีก่อนหน้าที่บิดาจะถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฎ เยว่อันหนิงกำลังเล่นซ่อนแอบอยู่แถวนั้นเลยทันได้ยินที่บิดาปรึกษากับพี่ชายทั้งสอง เรื่องที่เขาเคยยกทัพไปตรวจความเรียบร้อยที่ชายแดนตะวันตกและได้ล่วงรู้ความลับบางอย่างขึ้น ครานั้นนางไม่ตั้งใจฟังเพราะคิดว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่จึงจำรายละเอียดได้เพียงเท่านี้หากแต่พอมานั่งคิดทบทวนรวบรวมสิ่งที่สืบหามาได้เหมือนว่าเรื่องทุกอย่างจะเกิดหลังจากที่บิดาพบเจอบางสิ่งบางอย่างที่ชายแดนตะวันตกนั่น และอาจจะเป็นเรื่องเกี่ยวพันกับมู่ตงหยวนหรือไม่ก็พระชายาหลิงอันเซียวเพล้ง!ถ้วยชาในมือถูกกำด้วยกำลังภายในจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ เลือดสด ๆ ไหลออกจากฝ่ามือน้อยจนอี้หลันตกใจรีบเรียกสติเยว่อันหนิงให้คลายมือออกเพื่อทำแผล"แม่นางใจเย็น ๆ ก่อนเจ้าค่ะ ท่านต้องทำแผลก่อน"อ่างใส่น้ำสะอาดถูกนำมาวางล

เฉินเจียนหลางใช้เวลาประมาณหนึ่งก็พาเยว่อันหนิงที่หมดสติเพราะถูกพิษกลับมาถึงจวนสกุลเฉินโชคดีที่ตอนนี้คนในจวนต่างหลับกันหมดแล้วเลยไม่มีผู้ใดเห็นว่าบุตรชายผู้เย็นชาของเจ้าบ้านอุ้มคนแปลกหน้าเข้าเรือนในยามนี้ร่างบางค่อย ๆ ถูกวางลงบนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ภายในเรือนต้นสน เรือนส่วนตัวหลังเล็กที่แยกออกมาจากจวนใหญ่ไว้ใช้สำหรับฝึกวิชาสงบจิตและใช้หารือเรื่องลับกับบุคคลสำคัญเป็นการส่วนตัว"ต้องรีบถอนพิษก่อน"หลังจากจับดูชีพจรบ่งบอกว่าตอนนี้พิษกำลังลามไปทั่วร่างสตรีนางนี้แล้ว ต้องรีบขับพิษออกให้เร็วที่สุดก่อนที่พิษร้ายนี้จะแล่นเข้าสู่หัวใจ เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉินเจียนหลางจึงรีบพยุงร่างน้อยให้นั่งขัดสมาธิตรงหน้า ส่วนตนรีบถ่ายทอดพลังลมปราณทางด้านหลังเพื่อขับพิษออกจากร่างกายเพราะเป็นวิธีที่ได้ผลไวที่สุดในเวลาคับขันเช่นนี้"อั่ก!"เยว่อันหนิงกระอักเลือดพิษออกมาแล้ว ถึงแม้จะยังมีหลงเหลือในร่างกายบางส่วนเดี๋ยวใช้ยาถอนพิษที่สามารถบรรเทาได้ทุกพิษช่วยอีกแรงก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิต ทว่ายานี้ต้องละลายน้ำถึงจะได้ผลดีที่สุดเฉินเจียนหลางจึงรีบหันไปรินน้ำอุ่น ๆ ลงบนถ้วย นำยาลูกลอนทิ้งลงไป ใช้ช้อนคนให้ตัวยาละลายจากนั

พรึ่บ!ตุบ!"อั่ก!"หากแต่ทุกอย่างผิดแผนไปหมดเมื่อครู่เฉินเจียนหลางเตรียมจะสกัดจุดเพื่อให้เยว่อันหนิงหมดสติอีกครั้ง ทว่าจู่ ๆ นางผู้นี้ก็เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนไม่รู้พลิกตัวเขาลงมานอนราบกับพื้นส่วนตัวนางกลายเป็นขึ้นคร่อมทับเขาอยู่ด้านบนแทนเท่านั้นไม่พอ มือที่เขาเตรียมสกัดจุดให้นางในคราแรกกลับผิดพลาดหันกลับมาจี้ถูกจุดชาให้ตนเองขยับเขยื้อนไม่ได้เสียอย่างนั้นอะไรจะบังเอิญเพิ่มความยุ่งเหยิงได้ถึงเพียงนี้"อืม ตรงนี้ยิ่งอุ่น"เยว่อันหนิงราวคนกึ่งหลับกึ่งตื่น นางควบคุมร่างกายตนเองไม่ได้ เหมือนลมปราณภายในกำลังสับสน ประเดี๋ยวร้อน ประเดี๋ยวหนาว บางคราวถึงกับอยากให้ร่างกายตัวเองโอบกอดกับใครสักคนใช่! นี่คือความรู้สึกที่นางควบคุมไม่ได้นางกำลังโหยหาไออุ่นจากร่างกายที่อบอุ่นของผู้อื่น!"แม่นางจวี๋ แม่นางจวี๋ตั้งสติเอาไว้ก่อน"ร่างกายเฉินเจียนหลางมิอาจขยับได้ก็จริงแต่เขายังสามารถพูดคุยออกเสียงได้อยู่จึงรีบเรียกสติอีกคนที่ดูแล้วเหมือนจะเกิดธาตุไฟเข้าแทรก น่าจะเพราะพิษที่นางได้รับขัดกับยาถอนพิษที่เขาให้กินเข้าไปจึงทำให้เกิดผลข้างเคียงเช่นนี้"อื้อ ต้องการ ข้าต้องการไออุ่นมากกว่านี้"หากแต่ยิ่งเฉินเจ