Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

"มู่ฮูหยินโปรดอภัย เมื่อครู่ท่านถามข้าน้อยเองมิใช่หรือว่าผงนั่นใช่สิ่งที่ข้าน้อยพูดหรือไม่ ตอนนี้ท่านคือตัวแสดงเอกแล้ว ขอเพียงนำผงผีเสื้อที่ข้าเพิ่งสกัดออกมาจากเสื้อผ้าพี่ชายข้ามาใช้มู่ฮูหยินก็พิสูจน์ได้แล้วว่าข้าพูดจริง"มู่ตงหยวนรีบส่งสายตาพร้อมพยักหน้าสั่งการสาวใช้ให้นำผงสีขาวที่เยว่อันหนิงยื่นให้มาทาที่แผลมู่ฮูหยิน"ท่านพี่ข้ากลัว"แววตากงจิ๋วจื่อฉายแววว่าหวาดกลัวจริง นางไม่กล้าแม้จะยื่นมือที่มีเลือดอาบนิ้วให้สาวใช้ตรงหน้า เดือดร้อนผู้เป็นสามีต้องนำยานั้นมาจัดการทาลงบนแผลให้ฮูหยินเอง"โอ๊ย!"เสียงสูดปากด้วยความเจ็บดังลอดออกมาเล็กน้อย"ฮูหยินรู้สึกอย่างไรบ้าง""เจ็บ ข้ายังเจ็บอยู่เจ้าค่ะท่านพี่ ท่านพ่อ"เสียงออดอ้อนให้ทั้งสองคนเห็นใจผู้ถูกกลั่นแกล้งอย่างนาง หากแต่เยว่อันหนิงกลับสะอิดสะเอียนความเสแสร้งจนทนไม่ไหว"หรือว่าข้าวิเคราะห์ยาผิดตัวมู่ฮูหยินไปจึงใช้ไม่ได้ผล"เสียงเสแสร้งแกล้งทำเป็นตกใจดังขึ้น ดึงให้คนที่แกล้งโกหกหวังให้นางรำตัวน้อยถูกลงโทษแตกตื่นปากคอสั่นรีบถามจนลิ้นแทบพันกัน"เจ้า...เจ้าเอายาอะไรให้ข้า"เยว่อันหนิงทำท่าพลางนึกคิด ก่อนจะทำเสียงพึมพำอยู่คนเดียวจนมู่ฮูหยินร้อน

"เช่นนั้นข้าขอลงโทษเจ้าด้วยการโบยร้อยครั้ง หักเบี้ยหวัดหนึ่งเดือน และห้ามเข้าใกล้คุณหนูในระยะหนึ่งผิง"โบยร้อยครั้ง?ถือว่าไม่หนักไม่เบาสำหรับหน่วยก้านคนฝึกวรยุทธ์อย่างหม่าเย่า ส่วนหักเบี้ยหวัดไป เขาก็กินอยู่สบายภายใต้ชายคาเรือนสกุลมู่อยู่ดี"ขอบคุณใต้เท้าที่เมตตา"มู่ตงหยวนไม่ยื้อเวลา ใช้สายตาสั่งองครักษ์คนอื่น ๆ ที่อยู่บริเวณนั้นนำตัวหม่าเย่าไปรับโทษ"ขอบคุณท่านพ่อที่เมตตา"มู่อานจิ่วโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อมถึงแม้หม่าเย่าจะเจ็บตัวและถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าใกล้นาง แต่อย่างน้อยก็มิต้องอยู่ในคุกมืดไร้อิสระ ดีถมไปแล้ว"คนที่เจ้าควรจะขอบคุณที่สุดคือแม่นางจวี๋ผู้นั้น"จากผู้ปิดปากเงียบมาโดยตลอด พอบุตรสาวฟื้นขึ้นมาถึงกับพูดไม่หยุด มู่ตงหยวนจับไหล่บางบุตรสาวเบา ๆ เพื่อให้หันไปขอบคุณนางรำที่ยืนสวมอาภรณ์สีโดดเด่นอยู่ตรงหน้า"อานจิ่วขอบคุณแม่นางจวี๋ที่ช่วยคลี่คลายเรื่องนี้ให้"เยว่อันหนิงรีบก้าวมารับการคำนับของมู่อานจิ่วเอาไว้"คุณหนูมู่เกรงใจไปแล้ว ที่จริงข้าน้อยทำเพื่อปกป้องชื่อเสียงของคณะเซียงหย่งให้พ้นข้อสงสัยในครั้งนี้เจ้าค่ะ"เยว่อันหนิงกลัวคนอื่น ๆ จะลืมเรื่องที่คณะดนตรีปลอม ๆ ของนางเกือบต

"หมายความว่ามู่ตงหยวนกับชายชุดดำคือพวกเดียวกัน หม่าเย่าก็แค่แพะของเรื่องนี้" เสียนต้วนอี้กล่าวหากเป็นเช่นนี้มู่ตงหยวนจะได้ประโยชน์อะไร ฟังดูแล้วแผนการนี้เหมือนจะเจ้าเล่ห์แต่ก็เรียบง่ายเกินไป เยว่อันหนิงรู้สึกเหมือนมีบางจุดที่ยังไม่คลี่คลายในใจของนาง"มีดสั้นเล่มนั้น""เจ้ารู้จักหรือ""ตอนที่ข้าใช้มันเฉือนนิ้วกงจิ๋วจื่อ รู้สึกถึงความคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ด้ามของมีดสั้นยังมีสัญลักษณ์คล้ายดอกไห่ถังสลักอยู่""ดอกไห่ถัง?""อาจใช่ หรืออาจไม่ใช่"เยว่อันหนิงตอบแบบไม่มั่นใจเพราะตอนที่นางได้เห็นมีดสั้นเล่มนั้นไม่มีเวลามองอย่างละเอียด"เช่นนั้นคงยากแล้วว่าจะใช่คนของมือสังหารพญายมหรือไม่"มือสังหารพญายมคือคู่ปรับของหุบเขาไร้เงาทั้งสองฝ่ายเรียกว่าเป็นนักฆ่าด้วยกันทั้งคู่ หากแต่มือสังหารพญายมจะรับงานสายฆ่าทุกงาน กล่าวคือ มือสังหารพญายมจะรับงานเข่นฆ่าทุกคนไม่สนว่าจะเด็ก คนแก่ สตรี คนดีหรือคนชั่ว ขอเพียงลูกค้าที่จ้างให้ค่าตอบแทนที่พึงพอใจพวกนั้นก็รับงาน"หากจะรู้ให้แน่ชัดคงต้องเห็นมีดเล่มนั้นอีกครั้ง""เจ้าหมายความว่า..."พรึ่บ!เยว่อันหนิงไม่ต่อประโยคของเสียนต้วนอี้ นางลุกขึ้นเตรียมเดินไปยังเตีย

"หากจะบอกว่าข้าคิดถึงบ้านจะฟังดูเด็กน้อยไปหรือไม่เจ้าคะ"ทั้งน้ำเสียงและแววตาที่เยว่อันหนิงแสดงออกมาล้วนสื่อถึงความรู้สึกจากเบื้องลึกของหัวใจเพราะนางไม่ได้โกหกบุรุษรูปงามที่ยืนเคียงคู่"เป็นเช่นนี้นี่เอง"เฉินเจียนหลางลอบมองท่าทีของอีกคนหากแต่เขากลับไม่เห็นพิรุธใด ๆ ในสายตาคู่สวยราวผลึกแก้วคู่นั้น"ตั้งแต่เกิด ข้าไม่เคยอยู่อย่างเดียวดายมาก่อน พอเป็นยามนี้ที่อยู่ต่างบ้านต่างเมืองจึงอดที่จะคิดถึงบ้านเกิดไม่ได้ การได้มายืนมองจันทร์ทอแสงเช่นนี้ทำให้ข้าคลายความคิดถึงได้หลายส่วนเจ้าค่ะ"เฉินเจียนหลางมองใบหน้าสวยราวเทพธิดามาจุติ เขาไล่สายตามองตั้งแต่ปลายคางคมมนขึ้นไปยังริมฝีปากเลยผ่านจมูก แม้ทุกส่วนที่เอ่ยมาจะถูกปกคลุมด้วยผ้าสีแดงบางเบาแต่ก็มิอาจห้ามจินตนาการของเขาได้ ดวงตาสุกประกายที่รับกับคิ้วสีน้ำหมึกเรียงตัวพอดิบพอดีราวขนนกยามราตรี ทุกอย่างที่อยู่บนร่างกายนางผู้นี้ล้วนตราตรึงไปถึงขั้วหัวใจของเขาอย่างไม่รู้ตัว"เพียงแค่มองจันทร์ก็หายคิดถึงคนไกลได้ด้วยหรือ"เฉินเจียนหลางลองแหงนมองดวงจันทร์ที่กำลังทอแสงสีนวลบนท้องฟ้าบ้างเขาอยากรู้ว่าสิ่งนี้จะช่วยบรรเทาความโหยหาคิดถึงคนไกลได้อย่างไร"บนผืนด

ฉึก!เสียงของมีคมปักเข้าที่ไหล่ขวา ร่างบางร่วงหล่นจากจั่วปั้นหยาราวถูกดูดเฉินเจียนหลางรีบกระโดดตามลงมารับร่างบางนั้นเอาไว้ได้ทัน ผ้าปิดหน้าสีชาดหลุดปลิวไปตามสายลมเผยใบหน้าสวยใสผิวพรรณผาดผ่องยามต้องแสงจันทร์ ตราตรึงใจผู้ที่เพิ่งได้ยลโฉมสตรีตรงหน้าชัด ๆ ครั้งแรก ก่อนทั้งคู่จะร่อนลงเหยียบบนพื้นได้อย่างปลอดภัย"มีคนร้าย!"เสียงทหารลาดตระเวนภายในจวนมู่ดังขึ้นมาจากเรือนกลาง ทำให้เยว่อันหนิงได้สติรีบยกชายเสื้อปกปิดใบหน้าแทนผ้าที่ปลิวหายไป"ขอบคุณท่านแม่ทัพน้อยที่ช่วยเหลือ เสียวจื่อขอตัว"ร่างบางหมุนตัวเตรียมกลับห้อง หากแต่พิษที่อาบบนมีดเล่มนั้นกลับเริ่มออกฤทธิ์ ทำให้ร่างของเยว่อันหนิงอ่อนแรงล้มลงตรงอกบุรุษข้างกายที่รอรับอยู่"เจียนหลาง!"เสียงซ่างฮ้วนดังขึ้นด้วยความร้อนใจ ตามมาด้วยเสียนต้วนอี้ที่วิ่งตามมาติด ๆ"เยว่... จื่อเอ๋อร์!"เมื่อเห็นนางในดวงใจหมดสติอยู่บนอ้อมกอดของชายอื่น แถมบนใบหน้าของนางยังไร้ผ้าปกปิดเขาร้อนใจจนวิ่งเข้าไปแย่งร่างบางนั้นกลับมาอุ้มเอง"ตามหมอ แม่นางจวี๋โดนพิษ"เฉินเจียนหลางไม่ได้สนใจการกระทำของเสียนต้วนอี้ เขามองเพียงว่าคงเป็นการกระทำของพี่ชายห่วงน้องสาวหากแต่คนช่า