ตอนที่ 37

"แม่นางจวี๋พูดเหมือนว่าแต่ละเมืองมีจันทร์คนละดวง พอได้ยินจึงรู้สึกคิดถึงสหายในวัยเด็กผู้หนึ่ง"

เยว่อันหนิงเผลอหันมาสบตาเข้ากับเฉินเจียนหลางที่จ้องนางอยู่ก่อนแล้วพอดี ทั้งสองแน่นิ่งค้างอยู่แบบนั้นครู่หนึ่ง

ปล่อยให้สายลมเย็น ๆ โชยพัดผ่าน เสียงกิ่งหลิวลู่ลมดังล่องลอยมาราวเสียงของดนตรีขับขานยามค่ำคืน

เป็นเยว่อันหนิงที่ได้สติก่อนจึงหันหน้าหนีแหงนมองท้องฟ้าครู่หนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นประสานกันกลางอกแล้วหลับตาลงช้า ๆ

ทุกการกระทำของนางมิเคยหลุดรอดสายตาของแม่ทัพน้อยผู้นี้เว้นยามกะพริบตา

อยากเห็น...

ในใจของเฉินเจียนหลางยามนี้ปรารถนาที่จะเห็นใบหน้าที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าสีชาดผืนบางผืนนี้

"ท่านแม่ทัพน้อยขอพรจากดวงจันทร์เสร็จแล้วหรือเจ้าคะ"

หลังจากลืมตาขึ้นมา นางยังคงเห็นเฉินเจียนหลางมองตนจากทางหางตาอยู่จึงแสร้งถาม

"คำขอของข้าคงไม่มีวันเป็นจริง"

ครั้งนี้ใบหน้าสวยค่อย ๆ หันมาสบมองคนพูดช้า ๆ รอยย่นตรงกลางหว่างคิ้วสวยบ่งบอกว่าตอนนี้เยว่อันหนิงไม่เข้าใจสิ่งที่แม่ทัพน้อยผู้นี้กล่าวสักนิด

"แม่นางจวี๋ขอพรอันใดจากดวงจันทร์นี้หรือ"

เฉินเจียนหลางอ่านสายตานางออกว่าอยากถามความหมายของประโยคที่เขากล่าวออกมาลอย ๆ จึ