บททั้งหมดของ เสือร้ายพ่ายเมีย : บทที่ 31 - บทที่ 40

แม้จะรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นล้วนเป็นคำลวงแต่ฉันกลับหวั่นไหว มันห้ามตัวเองไม่ได้ พยายามข่มใจแล้วแต่ก็แพ้ ในตอนนี้พี่เสือทำเหมือนว่าเขาต้องการและหวงฉันมากที่สุด“อย่าทำแบบวันนี้อีก”“เสียหน้าเหรอคะ” ฉันถามกลับทันควัน แต่พี่เสือพ่นลมหายใจแรง ๆ ก่อนจะจับนิ้วฉันขึ้นเอาไปใส่ปากของตัวเองแล้วกัด “อื้อ~ ใจ๋เจ็บ”ภายใต้ความมืดไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เสือกำลังแสดงสีหน้าแบบไหน กำลังโกรธหรือกำลังมองด้วยสายตาโรคจิต“จะเอาคำตอบแบบไหน” น้ำเสียงนั้นเอ่ยถามใกล้ ๆ กับหูของฉัน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อถูกเขี้ยวฟันงับมาที่หูเบา ๆ พร้อมหายใจรด “จะให้ตอบว่าเสียหน้า… หรือหวงดี”นี่ไงเขากำลังทำให้ฉันรู้สึกปั่นป่วนมวลท้องไปหมด ถ้อยคำเหล่านั้นชวนให้คิดไปต่าง ๆ นานา“หยุดเล่นได้แล้ว จะทำให้ใจ๋หวั่นไหวไปถึงไหน” เพราะมันไม่ไหวแล้วฉันจึงบอกไปตรง ๆ เพื่อให้พี่เสือพอใจว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันสำเร็จแล้ว จะได้เลิกเล่นกับใจคนอื่นสักที“ที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้เธอคิดว่าแค่พูดเล่นรึไง”“…” ยังไม่ยอมหยุดสินะเขากำลังต้อน… ให้ฉันกลับเข้าไปอยู่ในกรงอีกครั้งพี่เสือเป่าลมร้อนรดลงมาที่ซอกคอจากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ประทับริมฝีปากลงมาดูดเม้ม ฉันได้แต่กัดป

ตกดึก คงเพราะว่ามันแปลกที่ทำให้นอนไม่หลับและที่สำคัญไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาลด้วย ช่วงเย็นพ่อกับแม่ของฉันมาเยี่ยมและฝากให้พี่เสือดูแลพยายามข่มตานอน นับลูกแกะจนถึงตัวที่หนึ่งร้อยก็แล้วมันยังไม่ง่วง“พี่เสือนอนหรือยังคะ” ฉันถามคนที่นอนบนโซฟา คือโซฟามันปรับเป็นเตียงได้มีหมอนมีผ้าห่มไม่ได้นอนลำบากอะไร“มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับมา“คือ… ใจ๋นอนไม่หลับ”“ยังไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาลอยู่อีกหรือไง อายุเท่าไรแล้ว”คำตอบนั้นทำให้ฉันต้องเม้มปากแน่น ไม่เคยคิดว่าพี่เสือจะจำเรื่องแบบนี้ได้“ขอยานอนหลับให้หน่อยได้ไหมคะ”“ไม่”“…”“นอนไปเดี๋ยวก็หลับ”ฉันเบ้ปากเมื่อถูกขัดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ค่ำคืนที่โรงพยาบาลมันแสนจะน่าเบื่อ“โทรศัพท์ใจ๋อยู่ไหน”“นอนซะ”“คนไม่ง่วงจะบังคับทำไมคะ”“มันดึกแล้ว หยุดพูดฉันจะนอน”“เอาโทรศัพท์มาให้ใจ๋ก่อน”“ไม่ให้”“พี่เสือ!!” ฉันพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ทำไมถึงได้ชอบทำให้อารมณ์เสียอยู่เรื่อย“ถ้ารำคาญขนาดนั้นจะมาเฝ้าใจ๋ทำไม”“ไม่ได้ยินที่พ่อเธอบอกรึไง”“ไม่ใช่แค่พี่เสือที่เบื่อหรอกค่ะ ตอนนี้ใจ๋เองก็เบื่อแล้วเหมือนกัน”“ใครว่าฉันเบื่อ กำลังสนุกต่างหาก”ภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยคว

Talk - เสือ“พอแล้วเสือมึงขับมาห้ารอบแล้วนะ เครื่องร้อนหมดแล้วเดี๋ยวก็ได้แหกโค้งตายห่า”ไอ้ปืนรีบวิ่งมาห้ามเมื่อผมกำลังจะขับรถวนอีกรอบ หลังออกจากคลับผมก็ตรงมาที่สนามแข่ง รู้แค่ว่าต้องหาที่ระบายอารมณ์ที่มันเดือดดาลภายในใจจะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไงในเมื่อแมวที่เคยเชื่องตอนนี้เริ่มดื้อไม่เชื่อฟัง“ขออีกสามรอบ”“เลิกบ้าแล้วลงมาจากรถซะเสือ” ไอ้โซ่บอกสีหน้ามันเริ่มไม่สบอารมณ์ที่ผมไม่เชื่อฟัง“พวกมึงจะยุ่งอะไรกับกูนักหนา”“เพราะเป็นห่วงไงไอ้เหี้ย ถ้าไปอีกรอบมึงแหกโค้งแน่”“แม่ง!!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ“คุยอะไรกับน้องถึงได้หัวเสียขนาดนั้น” ไอ้ปืนถาม ก่อนจะเอามือมาหยิบซองบุหรี่ออกไปจากมือผม“ไม่มีอะไร”“ใครจะเชื่อมึง” ไอ้โซ่รีบค้านก่อนจะพูดต่อ “พอกลับมาโต๊ะมึงหัวเสียมากกว่าเดิม แดกได้สองแก้วก็ชวนพวกกูมาสนาม”“กูแค่หงุดหงิดนิดหน่อย”“ถ้าถึงขั้นเหยีบบมิดขนาดนี้ไม่หน่อยนะ”“เออกูโมโหฉิบหายพวกมึงพอใจรึยัง” เบื่อพวกแม่งเอาแต่ต้อน ในที่สุดผมก็ยอมรับออกมา“มันเป็นยังไง ในใจมึง”“เฉย ๆ แค่หงุดหงิดที่แมวมันดื้อ”“กูว่ามึงมีแววจะเป็นแบบไอ้ฉลามนะ”“อะไร?”

พอจะลงจากตัวพี่เสือก็ใช้มือรั้งสะโพกไว้แน่น เขามองด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์“จะรีบลงไปไหน ขึ้นมาแล้วก็ทำให้เสร็จสิคนสวย”“พี่เสือเป็นคนจับใจ๋ขึ้นไปนะคะ”“แต่เธอทำให้ฉันมีอารมณ์”“แค่ขยับเอวเบา ๆ ก็มีอารมณ์แล้วเหรอ มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ”พี่เสือใช้ฝ่ามือบังคับให้สะโพกของฉันขยับเบา ๆ จนเกิดการเสียดสี ครั้งนี้เขาเป็นคนควบคุมมันเองด้วยมือ และก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างมันดันขึ้นมาเป็นรูปทรงอยู่ตรงเป้ากางเกง “ฉันมีอารมณ์ตั้งแต่เธอขึ้นมานั่งด้านบนแล้วต่างหาก”“ไปหาที่ระบายสิ”“ทำไมจะต้องหาในเมื่อที่ระบายก็อยู่ตรงนี้แล้ว”ดูเปรียบเทียบเข้าสิ ให้ฉันเป็นอีกตำแหน่งคือที่ระบายอารมณ์อย่างนั้นสินะ“แย่จังที่ใจ๋เบื่อพี่เสือแล้ว”“ทั้งที่ดูชอบทุกครั้ง ทำไมถึงพูดว่าเบื่อ”“ใจ๋อยากเปลี่ยนคู่นอน… อื้อ!!” ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกฝ่ามือหนากำบีบที่สะโพกอย่างแรงจนฉันต้องหลุดเสียงที่เจ็บปวดออกมาแล้วพยายามเอนตัวหนี“ไม่มีใครทำให้เธอถึงใจได้เท่าฉัน เลิกคิดไปซะ!!”“ใจ๋ยังไม่ได้ลองเลยด้วยซ้ำทำไมรีบตัดสินนักล่ะคะ”“อย่ามาพูดว่าอยากลองทำกับคนอื่นต่อหน้าฉัน” แววตาดุดันคู่นั้นเริ่มฉายแววความเกรี้ยวกราดไม่พอใจออกมา แถมยังขบ

ฉันส่ายหน้ารัว ๆ พยายามผลักตัวเองออกห่างจากคนตัวสูง“ต้องเอาตรงระเบียงไหม? มันถึงจะได้ยินเสียงครางของเธอชัด ๆ”“ไม่ ยะ... อย่านะคะ” รู้ว่านั่นไม่ใช่แค่คำขู่แน่ ถ้าคนอย่างพี่เสือจะทำแค่คำปฏิเสธของฉันเขาไม่สนใจหรอก“ไม่ชอบ?”“มะ... ไม่”“เป็นเด็กดีของพี่หน่อยสิใจ๋ เอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธแบบนี้มันน่าหงุดหงิดชะมัด”“ใจ๋เจ็บ”พี่เสือฉุดลากตัวของฉันเข้ามาในห้องนอน จากนั้นก็เหวี่ยงกระแทกลงบนเตียงอย่างแรง“เจ็บตรงไหนบอกมาสิ”“ระ... รอให้ใจเย็นกว่านี้แล้วเราค่อยมาคุยกันดีไหมคะ” พยายามพูดเพื่อให้อีกฝ่ายมีสติ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะพี่เสือแทบไม่ฟังอะไรเลยเสื้อยืดสีดำถูกพี่เสือถอดออกจากตัว เขาโยนมันไปด้านหลังอย่างฉุนเฉียว สายตาคมยังคงเอาแต่จ้องมองฉันที่กำลังนอนตัวสั่นเทาอยู่บนเตียงทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทำไมต้องจบลงที่เตียง“อยากถอดเสื้อผ้าเองหรืออยากให้ฉันฉีกมันออกให้?” คนที่กำลังหัวเสียเอียงคอถาม ฉันเอ่ยตอบเสียงสั่น “ถะ... ถอดเอง”“รีบถอดสิ ก่อนที่ความอดทนของฉันมันจะหมด”ฉันค่อย ๆ หยัดตัวนั่งก้มหลบสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ จากนั้นก็เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัว โดยมีพี่เสือที่ยืนจดจ้องเขม็งอ