Semua Bab เสือร้ายพ่ายเมีย : Bab 51 - Bab 60

@วันต่อมาจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าประโยคสุดท้ายที่พี่เสือพูดเมื่อคืนคืออะไรเพราะเขาไม่ตอบแถมยังเดินหนีกลับบ้าน“อาทิตย์หน้าพวกแจ็คสัน เอแม็ค โรร่าจะมาไทยแล้วนะ” จ๋ายเดินมาบอกฉันที่กำลังนั่งเหม่อ “จริงเหรอ”“เป็นอะไรไปใจ๋นั่งเหม่อแบบนี้พักใหญ่แล้วนะ”“ปะ... เปล่า ๆ” “มีอะไรคุยกับจ๋ายได้นะ เป็นห่วงรู้ไหม”“อื้อ”“อ๋อ โรร่าอยากไปเที่ยวทะเล อาทิตย์หน้ามหาวิทยาลัยหยุดสี่วันเราไปกันนะ”“ได้สิ” ฉันพยักหน้าตอบ เพราะเอาแต่คิดมากก็เลยไม่อยากพูดอะไรเท่าไหร่“ต้องชวนพี่เสือไหม?”“ชวนทำไม”“ก็… เผื่อใจ๋อยากให้ไปด้วยกัน”“พี่เสือคงยุ่ง ๆ กับงานที่บริษัท อย่าไปรบกวนเขาเลย”“นั่นสิคุณป้าเล่าว่าเรียนจบก็ทำงานที่บริษัทเลย คงเหนื่อยมากแน่ ๆ ถ้าได้พักผ่อนคงจะดี”“จ๋ายดูเป็นห่วงพี่เสือจัง”“ก็ต้องห่วงสินั่นพี่ชายจ๋ายนะ ใจ๋ไม่คิดแบบนั้นเหรอ”“อื้อ”ไม่รู้ทำไมวันนี้จ๋ายชวนคุยเยอะแยะไปหมด ส่วนฉันก็ไม่ค่อยมีสมาธิจะตอบเท่าไรเลย“คุณหนูคะมีคนส่งมาให้ค่ะ”ฉันกับจ๋ายหันมองไปทางแม่บ้านที่หอบกุหลาบช่อใหญ่เข้ามาในบ้าน“ของจ๋ายหรือใจ๋คะ”“คุณหนูใจ๋ค่ะ”พอได้ยินแม่บ้านเอ่ยแบบนั้นฉันก็ขมวดคิ้วมองกุหลาบช่อใหญ

@สนามแข่งถึงจะห้าม แต่เพราะฉันไม่ยอมลงจากรถสุดท้ายพี่เสือก็พามาด้วย เขาดูหัวเสียไม่พอใจเอามาก ๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะเรื่องที่เราคุยกันก่อนหน้านี้“อ้าวใจ๋” พี่โซ่ทักขึ้นหลังจากฉันลงจากรถ ส่วนพี่ปืนก็ขมวดคิ้วมองพี่เสือ รู้ว่าสนามนี้มันอันตรายพวกพี่ ๆ ก็เลยไม่ค่อยอยากให้มา“ไปนั่งรอกับไอ้โซ่” เสียงทุ้มออกคำสั่งพลางใช้นิ้วไปยังเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่“สัญญานะคะว่าจะไม่เจ็บตัว”“เป็นห่วงขนาดนี้ทำไมไม่มาเป็นแฟนเลยล่ะ” สะอึกกับคำถามนั้นจากปากพี่เสือเหมือนกันนะเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้“เป็นห่วงในฐานะน้องสาวค่ะ” รีบขัดก่อน ไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดไปไกล ไม่อยากให้ความหวังอะไร ที่มานี่ก็เพราะห่วงในฐานะน้องสาวจริง ๆ“ถ้าแข่งชนะพี่ขออะไรสักอย่างได้ไหม”“ไม่ค่ะ ยังไงพี่เสือก็ชนะอยู่แล้ว”“เอาเป็นว่าตกลง”“พี่เสือใจ๋บอกว่าไม่ไง!!” ฉันตวาดบอกเสียงดังแต่คนตรงหน้ากลับทำเมินใส่ “โซ่พาใจ๋ไป”“ถือว่าใจ๋พูดไปแล้วนะพี่เสือ”พี่เสือไหวไหล่จากนั้นก็เดินไปหาทีมเช็กรถกับพี่ปืน ส่วนพี่โซ่ก็พาฉันมานั่ง“มันสำนึกผิดแล้วจริง ๆ นะ ไม่ลองให้โอกาสหน่อยเหรอ”“…” พี่โซ่พูดขึ้นหลังจากที่เราอยู่กันสองคน ฉันแค่หันมอ

พอก้าวขาเข้ามาในห้องยังไม่ทันได้พูดอะไรพี่เสือก็ดึงตัวฉันมาสวมกอด เขากอดแน่นมากจนแทบหายใจไม่ออก พยายามผลักแล้วแต่ไม่ยอมปล่อยเลย“พี่เสือใจ๋หายใจไม่ออก”“อย่าเพิ่งผลักไสพี่ได้ไหม” น้ำเสียงที่สั่นเครือทำให้ฉันต้องหยุดนิ่ง “ขอบคุณที่มา”เหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้ปล่อยให้พี่เสือกอดอยู่อย่างนั้นจนกว่าเขาจะพอใจและมันก็กินเวลานานเกือบยี่สิบนาที คนตัวโตสะอื้นสั่นเทา ไม่มีบทสนทนาใด ๆ มีเพียงเสียงสูดน้ำมูกและสะอื้นเป็นระยะ ๆ“พี่รู้ว่าใจ๋ไม่อยากได้ช่อดอกไม้ที่ทำให้ แต่พี่ตั้งใจทำมากเลยนะ เดินเลือกกุหลาบเองตั้งนาน คัตเตอร์บาดมือด้วย แต่แปลกที่มันไม่เจ็บเท่าตอนนี้เลย”“…” ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ พยายามข่มใจ หากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมตอนนี้ก็คงกลับไปเพราะความสงสารไม่ใช่ความรักอย่างเคยอีกแล้ว“ไม่คิดจะกอดพี่ตอบเลยเหรอ”“…” คนตัวโตประท้วงเพราะฉันเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมตอบโต้และไม่กอดกลับ“มันสมควรแล้วที่เป็นแบบนี้ พี่ไม่โทษใจ๋ ขอโทษที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ พี่หวง หวงรอยยิ้ม หวงทุกอย่างที่เป็นใจ๋”“…”“บอกหน่อยได้ไหมว่าตอนนี้พี่ยังมีโอกาสอยู่จริง ๆ”“อย่าคาดหวังมากเลยค่ะ ใจ๋รู้ว่าเวลาผิดหวังมันเจ็บแค่ไหน”อยากเตื

Talk - เสือไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเดินมาห่างจากที่พักไกลแค่ไหน อารมณ์ที่เดือดดาลทำให้ไม่สามารถทนเห็นภาพของใจ๋กับไอ้เวรนั่นได้ ยิ่งเห็นเธอปกป้องมันยิ่งเจ็บฉิบหายผมนั่งลงบนพื้นทรายทอดสายตามองตรงหน้าที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืด ในหัวกำลังคิดว่า ถ้าช้ากว่านั้นอีกนิดเดียวใจ๋จะยอมให้มันจูบหรือเปล่าไม่รู้ว่านั่นคือการทำประชดหรือตั้งใจ ไม่รู้เลยว่าโอกาสที่ได้ในตอนนี้มันคือโอกาสให้แก้ตัวหรือแก้แค้นอยู่กันแน่แต่มันก็สมควร เพราะความเจ็บปวดของผมในตอนนี้คงไม่ถึงครึ่งจากสิ่งที่เคยกระทำไว้กับใจ๋ตอนนี้ผมคิดว่าควรจะอยู่ต่อหรือกลับดี ควรกลับไปตั้งหลักก่อนไหมเพราะเสียศูนย์จริง ๆขณะที่กำลังทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่างก็มีแสงจากแฟลชโทรศัพท์สาดส่องมายังผมที่นั่งอยู่ท่ามกลางความมืด“หาตัวเจอจนได้” คนที่เดินมานั่งลงข้าง ๆ คือโอดินเพื่อนของน้องชายผม“ตามมาทำไม”“ผมกลัวเฮียจะคิดสั้น”“กูไม่ได้โง่”“ถอดใจหรือยังครับ”“…”“ไม่ตอบแบบนี้คือลังเลอยู่ใช่ไหม”ผมพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ มันไม่ใช่ว่าถอดใจแค่อยากตั้งหลักใหม่ก็เท่านั้น“อย่าโทษใจ๋เลยครับ เพื่อนผมเจ็บเพราะเฮียมาก็ไม่ใช่น้อย”“อืม”“ใจ๋ไม่ใช่คนเดายากอะไร มองออกง่ายด

Talk - ใจ๋จำใจต้องเปลี่ยนชุดทั้งที่นัดกับเพื่อนแล้วว่าจะถ่ายรูปด้วยกัน ที่ยอมง่าย ๆ ก็เพราะถ้าดื้อรั้นพี่เสืออาจจะไม่ยอมกลับไปช่วยงานบริษัท“ไม่กลับเหรอคะ” ถามพี่เสือที่ยังนั่งชิลล์ ๆ ไม่เห็นว่าเขาจะเก็บของหรืออะไรเลย“ไล่? อยากให้รีบกลับว่างั้น”“ก็ไหนว่าที่บริษัทมีปัญหา ใจ๋คิดว่าต้องรีบกลับ”“กลับเย็น ๆ”“แต่กว่าจะไปถึงกรุงเทพฯ มันก็ค่ำเลยนะคะ”“อย่าทำเหมือนอยากจะให้พี่กลับขนาดนั้นใจ๋”“…”“ไม่อยากให้อยู่ก็พอรู้ แต่ไม่ต้องแสดงออกมากขนาดนั้น”อะไรกัน! ที่หมายถึงคือหากกลับตอนเย็นกว่าจะไปถึงกรุงเทพฯ คงมืดค่ำขับรถอันตรายไง ตีความหมายไปนู่นเลย แต่ช่างเถอะอยากคิดอะไรก็คิดไป“พูดด้วยก็เหมือนชวนทะเลาะต่อไปใจ๋จะไม่พูดกับพี่เสือแล้ว”รีบเดินออกมายังริมหาดที่เพื่อน ๆ ถ่ายภาพกันอยู่ พอทุกคนหันมาเห็นชุดของฉันก็ขมวดคิ้วทันที“เรานัดกันใส่บิกินี่ไม่ใช่เหรอใจ๋” ยี่หวาถาม“ใส่แล้วมันรู้สึกแปลก ๆ น่ะ ก็เลยเปลี่ยน” ขืนบอกว่าพี่เสือให้เปลี่ยนคงถูกมองอย่างจับผิด“แต่ใจ๋เป็นคนนัดพวกเราใส่เลยนะ แบบนี้ขี้โกง” จ๋ายทำหน้ามุ่ย ก็จริง ๆ นั่นแหละฉันเป็นคนนัดให้ทุกคนใส่ แต่ตัวเองดันไม่ใส่ซะงั้น“ใส่แล้วแปลกยังไ