บททั้งหมดของ เสือร้ายพ่ายเมีย : บทที่ 61 - บทที่ 70

ฉันถอนหายใจออกมาหนัก ๆ และพยายามดันตัวเองให้ลุกออกจากอกของพี่เสือ ทว่าเขายังกอดไว้แน่น“พี่เสือใจ๋อึดอัด”“ไม่ดุได้ไหม”“…”“น้องใจ๋อย่าดุพี่เสือเลยนะครับ”ถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ ไม่รู้ว่าไปสรรหาคำพูดมาจากไหนนักหนา เมาแล้วปากหวานจนคนฟังอย่างฉันรู้สึกเลี่ยน“ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องใจ๋ก็จะดุ”“อื้อพี่ไม่ดื้อกับน้องใจ๋แล้ว”พี่เสือพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ พร้อมปล่อยแขนที่โอบรั้งฉันไว้ กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของพี่เสือมันกระทบใบหน้าฉันอย่างจัง เขาต้องดื่มไปเยอะขนาดไหนกลิ่นถึงได้แรงแบบนี้“พี่รักใจ๋”“พี่เสือรักน้องใจ๋”“น้องใจ๋อย่าไปชอบใครนอกจากพี่เสือได้ไหม”ขณะกำลังลุกขึ้นพี่เสือก็พูดคำ ๆ นี้ออกมาด้วยสายตาที่อ้อนเหมือนแมวอยากได้อาหารเปียก “ใจ๋ไม่ได้ชอบใคร บอกแล้วไงว่ากับแจ็คสันมันไม่มีอะไรทั้งนั้น”“พี่เสียใจ มันรับโทรศัพท์ใจ๋แถมใจ๋ก็ยังต่อว่าพี่”“ก็เพราะพี่เสืองี่เง่า”“ที่งี่เง่าเพราะพี่รัก หวง ยอมรับว่าตัวเองเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากให้ใจ๋เป็นของใครนอกจากของพี่คนเดียว”“…”“ตอนนี้เริ่มใจอ่อนบ้างหรือยัง เชื่อหรือยังว่าพี่เปลี่ยนไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ที่เคยเลวขอสัญญาว่าจะรักและดูแลเธอแค่คนเดียวไปต

ไม่อาจละสายตาได้เพราะว่าเรือนร่างเปลือยเปล่าของคนตัวเล็กตรงหน้า ราวกับมีมนตร์สะกดชวนให้หลงใหล ยิ่งตอนที่ใจ๋ก้าวขาขึ้นมาคร่อมบนตักอีกครั้ง สติของผมมันแทบจะล่องลอยใบหน้าสวยโน้มลงมากดความอวบอิ่มลงบนริมฝีปากของผม ครั้งนี้ใจ๋เป็นคนเริ่ม เธอดูดเม้มเบา ๆ แล้วค่อย ๆ สอดลิ้นเข้ามามีเหรอคนอย่างผมจะยอมอยู่เฉย ๆผ่านไปครู่ใหญ่ก็เป็นผมที่ยอมถอดถอนริมฝีปากออกเพราะกลัวปากของคนบนตักจะช้ำไปซะก่อน“ขอทำรอยไว้ได้ไหม”“อยากแสดงความเป็นเจ้าของเหรอครับ” ผมยกยิ้มเมื่อเห็นสายตาคู่ตรงหน้าเป็นประกายขณะเอ่ยถาม “แล้วใจ๋ทำได้รึเปล่า”“ได้สิ พี่เป็นของใจ๋อยู่แล้ว”เมื่อได้รับอนุญาตริมฝีปากบางก็ดูดเม้มลงมาตรงซอกคอ รู้สึกดีเป็นบ้าที่ถูกตีตราแบบนี้ให้ตายสิผมคงใช้แต้มบุญที่สะสมมาทั้งชีวิตหมดในวันนี้แล้วแน่ ๆ“แดงมากเลย” เสียงหวานเอ่นอู้อี้เบา ๆ พลางใช้นิ้วจิ้ม ๆ บนรอยแดงที่เจ้าตัวได้ทำเอาไว้“พี่ขอทำคืนบ้างได้ไหม”“ไม่เอา ใจ๋ต้องไปเรียน” ไม่พูดเปล่าเธอรีบยกมือขึ้นมาปิดคอตัวเองไว้แล้วเอนตัวหนี“ครับ ไม่ให้ทำพี่ก็ไม่ทำ”“เลิกยุ่งนะ”“หืม?” หัวใจกระตุกวูบไหวเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น คืออะไรจู่ ๆ มาพูดแบบนี้ “หมายความว่ายั

หลังจากกินข้าวเสร็จพี่เสือก็บอกให้คนขับรถไปส่งดาหรัน ตอนแรกเธอไม่ยอมแต่คุณน้าช่วยพูดให้ก็เลยต้องยอม“ขึ้นห้องกัน” ไม่รอคำตอบพอพูดแล้วพี่เสือก็จับมือฉันจะพาเดินขึ้นบันไดไปบนชั้นสองให้ได้เลย“ดะ... เดี๋ยวค่ะ ขึ้นห้องไปทำไม”“ก็ใจ๋รับปากกับพี่แล้ว”“ใจ๋ตอบตกลงเพราะดาหรัน ตอนนี้เธอกลับไปแล้วข้อตกลงถือเป็นโมฆะ”“เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ” ไม่ใช่เพียงคำพูดที่ดูเหมือนตัดพ้อ สีหน้าแฝงไปด้วยความเศร้าของพี่เสือทำให้ฉันใจอ่อน“แค่ครึ่งชั่วโมงนะคะ”พอได้ยินแบบนั้นคนตัวสูงก็ยิ้มแป้นทันที “ได้ครับ”“จ๋ายกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวใจ๋ตามไป” ฉันหันมาบอกจ๋ายที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องอาหาร“อือ” พยักหน้าตอบฉันแล้วจ๋ายก็เหลือบสายตามองพี่เสือ “ปล่อยตัวใจ๋กลับด้วยนะพี่เสือ วันนี้จ๋ายไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”“ครับ แค่อาจจะดึกหน่อยนะ”“ใจ๋บอกว่าครึ่งชั่วโมงไงพี่เสือ”ไม่ค่อยเชื่อใจรอยยิ้มแบบนั้นของคนเจ้าเล่ห์อย่างพี่เสือเลย คิดถูกใช่ไหมที่ตัดสินใจขึ้นไปบนห้องกับเขาไม่ปล่อยให้คิดอะไรมากพี่เสือจูงแขนฉันขึ้นมาบนชั้นสองพาเข้ามาในห้อง นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้มาห้องพี่เสือ ยังจำได้ว่าเมื่อก่อนชอบแอบขึ้นมานอนเล่นอยู่บนเตียงประจำแล

Talk - เสือหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปจนถึงตอนนี้แม่ของดาหรันก็ยังไม่ฟื้นแม้ว่าจะไม่มีการหยุดหายใจและอาการทรงตัวแล้วก็ตาม ที่ต้องคอยดูแลส่วนหนึ่งเพราะแม่ขอไว้และผมเองก็เห็นใจดาหรันที่แม่เธอต้องมาเป็นแบบนี้ เธอไม่เหลือใครแล้วเพราะญาติทางฝั่งพ่อก็ไม่สนใจส่งแค่เงินมาให้เท่านั้น“เฮียอยู่กับดาหรันก่อนนะ หลายคืนมานี้นอนไม่หลับเลย ทำไมแม่ยังไม่ฟื้นสักที ฮึก~”“ไม่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวคุณน้าก็ฟื้น”“แต่มันหนึ่งอาทิตย์แล้วนะคะ ฮึก~ ไม่มีวี่แววเลย”เธอโผล่กอดผมแน่นถึงจะไม่ชอบที่เมื่อก่อนดาหรันพยายามอ่อยแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี่เธอน่าสงสารจริง ๆ“ให้ดาหรันหลับก่อนเฮียค่อยออกไปจากห้องนะ”“อืม”“ขอบคุณนะคะที่ดูแล รู้สึกผิดจังที่ดาหรันเคยทำนิสัยแย่ ๆ กับเฮีย”“แค่ไม่ทำแบบนั้นอีกก็พอ”“น่าอิจฉาใจ๋จังที่เธอได้หัวใจของเฮียไป เธอโกรธไหมที่เฮียต้องมาคอยดูแลดาหรันแบบนี้ ให้ช่วยพูดไหมคะ”“ใจ๋เข้าใจ เธอนิสัยดีไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร”ผมถอนหายใจเบา ๆ พูดแล้วก็คิดถึง หลายวันมานี้ไม่ได้เจอใจ๋เลย ทั้งงานที่บริษัทไหนดาหรันจะแพนิคอยู่บ่อย ๆ ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนหลังจากดาหรันหลับแล้วก็ออกมาจากห้อง ห้องของเธออยู่ชั้นเดียวกับ

พี่เสือเลื่อนดูแชตในโทรศัพท์ของฉันไปพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดชนกัน บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด“วันนี้ใจ๋โทรหาพี่เสือแต่ดาหรันเธอรับสายบอกว่าพี่เสืออาบน้ำอยู่เพราะเหงื่อออกเยอะ”“…” คนที่ขมวดคิ้วเป็นปมเงยขึ้นมามองฉันโดยไม่ได้พูดอะไร“ทำอะไรกันเหรอคะถึงได้เหงื่อออก”“ไม่ต้องคิดแบบนั้นพี่ไม่ได้ทำอะไร” ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อหรอก ไม่รู้สิตอนนี้มันว่างเปล่า พอได้พูดออกไปแล้วมันโล่งหมดเลยและรู้สึกอยากจะพอแต่อีกมุมฉันก็เข้าใจพี่เสือเพราะดาหรันคือคนที่คุณน้าฝากให้ดูแลแถมแม่เธอยังนอนไม่ได้สติ แค่ไม่เข้าใจว่าคนที่เคยเจอผู้หญิงมาตั้งมากมายอย่างพี่เสือทำไมดูไม่ออก ว่าดาหรันมารยาแค่ไหน“พูดอะไรหน่อยได้ไหม” หน้าจอโทรศัพท์ถูกปิดลง ร่างหนาขยับเข้าใกล้ ๆ ก่อนจะโน้มศีรษะลงมาซบที่อกของฉัน“พี่ขอโทษ ขอโทษที่โง่ แต่พี่ไม่เคยคิดอะไรกับดาหรันสาบานให้ตายเลยก็ได้”“ใจ๋รู้ว่าไม่คิด แต่พี่เสือเปิดโอกาสให้เธอเข้ามามีบทบาทในชีวิตมากเกินไป”“…”“มันมากจนใจ๋เริ่มคิดว่าตัวเองควรยืนตรงไหนเพราะพื้นที่ของพี่เสือมันมีแต่ดาหรัน”“ไม่เอาอย่าคิดแบบนั้นพี่ขอได้ไหม ต่อไปมันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้ว”“ใจ๋เหนื่อยจังพี่เสือ ระหว