Semua Bab เสือร้ายพ่ายเมีย : Bab 41 - Bab 50

ฉันพยายามมองหาใครสักคนที่อยู่แถวนี้แต่ไม่มีใครเลย ซึ่งมันก็ปกติอยู่แล้วที่สวนหลังบ้านไม่ค่อยมีใครผ่านมาเท่าไรฉันถึงมานั่งที่นี่ เพราะมันเงียบสงบ“ตอนหมั้นก็บังคับพอไม่ต้องการแล้วคิดว่าจะผลักไสฉันไปให้ใครก็ได้ ง่าย ๆ แบบนี้เลย?” ฉันเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพ่นออกมาแต่อยากให้พี่เสือย้อนกลับไปคิดสักนิดว่าฉันน่ะเหรอผลักไสเขา ตัวเขาเองหรือเปล่าที่บีบคั้นให้ฉันต้องถอย ทั้งที่ไม่อยากจะโทษว่ามันเป็นความผิดของใครเลยแท้ ๆ“กลัวทำให้จ๋ายเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ”“…”“ทั้งที่เราหมั้นกัน ทั้งที่ได้ใจ๋เป็นเมียแล้ว แต่พี่เสือก็ยังเป็นห่วงความรู้สึกจ๋ายที่สุด เคยมีสักเสี้ยวความคิดไหมคะที่กลัวใจ๋เจ็บปวด”“…” มันยากนักเหรอที่จะตอบออกมาตรง ๆ ทำไมถึงเลือกที่จะเงียบแบบนี้“ขอถามอีกครั้งได้ไหมคะ ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นระหว่างเราพี่เสือจะไม่ยอมรับจริง ๆ ใช่ไหม ไม่ว่ายังไงใจ๋ก็เป็นได้แค่นี้อย่างนั้นเหรอ”“แล้วจะเอาแค่ไหน ฉันกำลังหงุดหงิดที่พ่อเธอบอกจะให้จ๋ายมาหมั้นแทนแบบนี้มันเพราะอะไรล่ะ” เขาพ่นมันออกมาราวกับจะรั้งแต่พอถามอะไรไปก็เงียบ ฉันจะไม่อะไรเลยหากพี่เสือปล่อยผ่านทุกอย่างไป ไม่ต้องมาแสดงออกว

หลังจากบอกให้คนขับรถของที่บ้านมารับก็รอไม่นานเท่าไร พอขึ้นรถออกมาจากคอนโดของพี่เสือน้ำตามันก็ไหลอาบแก้ม ครั้งนี้ฉันไม่ได้ร้องไห้สะอื้น มีเพียงแค่น้ำตาที่ไหลลงมาเหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้น ต่อจากนี้มันจะเป็นยังไงฉันไม่รู้ รู้แค่ว่าในตอนนี้มันสบายใจที่สุดแล้ว หวังว่าพี่เสือจะคุยกับพ่อได้ที่ผ่านมาฉันคงเศร้ามามากพอแล้วตอนนี้มันก็แค่รู้สึกใจหายนิดหน่อยเท่านั้น ดีใจจังที่ตัวเองเข้มแข็งได้ หากเป็นใจ๋คนเมื่อก่อนคงยืนยันว่ายังไงก็จะเลือกพี่เสือระหว่างที่รถแล่นไปบนถนนสมองของฉันมันคิดย้อนไปถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา คิดย้อนกลับไปแล้วก็นึกถึงคำพูดที่หนักแน่นของตัวเองในวันนั้น ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ดูสิ สุดท้ายแล้วจุดจบมันก็ไม่เหมือนสิ่งที่เคยวาดฝันไว้เลย@วันต่อมา มหาวิทยาลัยฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังแล้ว เพราะมันไม่มีอะไรต้องปิดบัง“ไม่น่าเชื่อว่าพี่เสือจะปล่อยแกไปง่าย ๆ”“ง่ายเหรอ ฉันว่าไม่เลยยี่หวา” กว่าจะดึงดันมาถึงจุดนี้ได้ก็เจ็บไปเยอะเหมือนกัน“อื้อ ดีแล้วที่จบแบบนี้ ไม่เศร้าใช่ไหม แกดูดีกว่าตอนไปทะเลเยอะเลย ทั้งที่ครั้งนี้มันจะจบจริง ๆ อย่างที่อยากให้เป็นแล้ว”“ก็เพ

Talk - ใจ๋เวลาเดินเร็วจริง ๆ นี่ก็เข้าเดือนที่สองแล้วที่ฉันมาอยู่ปารีส จ๋ายพาเที่ยวเก่งมาก เพื่อน ๆ ของจ๋ายตอนนี้ก็สนิทกับฉันแล้วด้วยเพราะปาร์ตี้กันบ่อย“อยากไปเที่ยวไหนอีกไหม” แจ็คสันถาม ช่วงนี้คุยกับเขาเยอะขึ้นมาก ๆ แจ็คสันตลกชอบทำให้ฉันยิ้มหัวเราะตลอดเลย“ไปมาแทบจะทุกที่แล้ว คิดไม่ออกว่าอยากไปไหน”“มาเที่ยวในใจผมไหมครับคนสวย ที่เที่ยวเยอะเลยนะ” บางทีแจ็คสันก็แอบคล้ายพี่ยูนะ รายนั้นก็ชอบพูดอะไรแบบนี้“จีบเก่งจริง ๆ เลย”“แน่นอน ใจอ่อนบ้างหรือยัง”“ไม่ใจอ่อนหรอก จีบใจ๋แต่ก็ควงคนอื่น ผู้ชายเจ้าชู้” ฉันพูดแซว แจ็คสันน่ะเปลี่ยนคู่ควงบ่อยมาก ๆ แต่ปากก็บอกว่าจีบ“มาเป็นแฟนสิผมจะเลิกกับทุกคนมาหาคุณ”ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะจ๋ายกับเพื่อนคนอื่น ๆ เดินกลับมาพอดี วันนี้เรามาดูหนังกัน นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาแล้วหลังจากดูหนังเสร็จก็เดินหาร้านอาหารไทย กว่าจะหาได้เดินจนเหนื่อยเลยแถมราคาก็แพงเอาเรื่อง“อยากได้กระเป๋าไหม” แจ็คสันหันมาถาม กินข้าวเสร็จก็เดินเล่นให้ย่อย ที่แจ็คสันถามก็เพราะผ่านช็อปแบรนด์ดังพอดี“อะไรกันแจ็คสัน นี่เราเป็นเพื่อนกันมาตั้นนานทำไมไม่เคยซื้อให้เลย” โรร่าเบ้ปากใส่แจ็คสัน“ขอโทษน

Talk - ใจ๋วันนี้ฉันต้องไปส่งกลุ่มเพื่อน ๆ กลับปารีส พอคิดว่าทั้งสามคนจะกลับแล้วก็แอบใจหายเหมือนกัน แต่ทุกคนสัญญาแล้วว่าอีกสามเดือนจะกลับมาหาใหม่“อย่าลืมกันนะ เดี๋ยวจะส่งข้อความจีบทุกวันเลย” แจ็คสันกอดลาฉันก่อนขึ้นเครื่อง วันนี้เขาดูเศร้าจริง ๆ“อื้อไม่ลืมหรอก”“เดินทางปลอดภัยนะทุกคน” จ๋ายบอก โรร่าทำเหมือนจะร้องไห้แล้วดึงจ๋ายไปกอด “ใจหายมากเลยที่เทอมนี้ไม่มีแกไปนั่งเรียนด้วย”“อย่าพาซึ้งสิฉันจะร้องไห้จริง ๆ นะโรร่า” ถึงแม้พูดว่าจะร้องไห้แต่ความจริงคือน้ำตาไหลอาบแก้มแล้วรอจนทั้งสามคนเดินไปขึ้นเครื่องฉันกับจ๋ายก็กลับ จ๋ายร้องไห้ตลอดทางเลย ฉันเข้าใจเพราะอยู่ด้วยกันมาเกือบสองปีความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนมันต้องผูกพันกันมาก ๆ อยู่แล้ว@วันต่อมาเป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียน รู้สึกว่าพอเดินเข้ามาที่คณะแล้วถูกจับตามองแปลก ๆ จนฉันกับจ๋ายต้องก้มหน้ารีบเดินไปหาเพื่อน ๆ ที่นั่งรออยู่“ทำไมคนอื่นมองแปลก ๆ มีอะไรติดหน้าเหรอ” จ๋ายถาม“ก็เพจของมหาวิทยาลัยเอาภาพแกสองคนไปลง ยอดถูกใจเป็นหมื่นเลยนะ ดังใหญ่แล้วเพื่อนฉัน” ยี่หวาบอกทำให้ฉันพอจะเข้าใจแล้ว“บางคนไม่รู้ว่าใจ๋มีแฝด พอรู้ก็ฮือฮากันใหญ่” โอดินเล่

จ๋ายเอาเสื้อผ้ามาให้แถมยังออกคำสั่งให้ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปขอโทษพี่เสือนี่มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเมาสภาพแบบนั้นให้พี่เสือเห็ยเลยสักครั้ง แถมนี่ยังเป็นการเจอกันครั้งแรกในรอบหกเดือนอีก ดันสร้างตำนานแบบไม่มีวันลืมเลย“นานนะใจ๋”“อือเสร็จแล้ว ๆ” ฉันมองจ๋ายที่เข้ามาตามเป็นครั้งที่สามแล้วหลังจากแต่งตัวเสร็จก็เดินตามแฝดตัวเองออกมาข้างนอกห้องก่อนสายตาจะมองเป็นพี่เสือนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ฉันเม้มปากแน่นแค่คิดถึงสิ่งที่ตัวเองต่อว่าไปก่อนหน้าและสิ่งที่ทำไปเมื่อคืนมันก็น่าอายจนไม่กล้าสบตาแล้ว“พี่เสือ… คือ… ใจ๋”คนที่ถูกเรียกหันมามอง แต่อยากจะหยิกตัวเองแรง ๆ สักทีที่เอาแต่พูดตะกุกตะกัก“พี่เข้าใจ ใจ๋จะเข้าใจผิดมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” ทำไมกันทั้งที่เรียกร้องมาตั้งนานแต่พอเอาเข้าจริงไม่คุ้นชินกับคำว่าพี่ที่ได้ยินกับหูในตอนนี้เลย“ไม่โกรธเลยเหรอคะ”“อยากให้โกรธเหรอครับ?” พูดเพราะจังแฮะ“ไม่ ๆ แค่แปลกใจที่พี่เสือไม่โกรธเลย”“บอกว่าเข้าใจ ไม่เห็นต้องคิดมากขนาดนั้น”“จะ... ใจ๋ทำเรื่องน่าอายกับพี่เสือมากไหม”“ไม่นะพี่ว่าใจ๋เมาแล้วน่ารักดี”รู้สึกแปลก ๆ จัง ถ้าเป็นพี่เสือคน