บททั้งหมดของ เสือร้ายพ่ายเมีย : บทที่ 21 - บทที่ 30

@อาทิตย์ต่อมาฉัน ไทเกอร์ ยี่หวา และโอดิน มาส่งจ๋ายที่สนามบิน บรรยากาศค่อนข้างเศร้า“ย้ายมาเรียนที่ไทยไม่ดีกว่าเหรอจ๋าย” ฉันถาม“เราคุยเรื่องนี้กันหลายรอบแล้วนะใจ๋”ฉันพยักหน้า เมื่อวานก็เพิ่งอ้อนให้จ๋ายกลับมาเรียนที่ไทยแต่เธอยืนยันว่าอยากจะเรียนต่อที่นู้นให้จบ บอกว่าชินกับเพื่อน ๆ ที่นู้นแล้ว“แกนะแก เราควรอยู่กันครบแก๊งสิ” ยี่หวาน้ำตาคลอกอดจ๋ายแน่น“ขี้แงจังเลย”“เพราะใครเล่า”“เดินทางปลอดภัยนะจ๋าย” โอดินบอก“ขอบคุณที่มาส่งนะ ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นภาพโอดินมาส่งจ๋ายที่สนามบินแบบนี้” เพราะส่วนใหญ่โอดินมักจะอยู่ที่บ้านเพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ค่อยไป ไม่แปลกที่จ๋ายจะแซวแบบนี้“นี่จะบอกอะไรให้ เดี๋ยวนี้ชวนไปคลับก็ไปนะไอ้ทึ่มนี่” ยี่หวาบอก“หืม จริงเหรอเนี่ย”“ตอนนั้นใจ๋เศร้าอยู่ก็เลยยอมไปด้วย” โอดินรีบแก้ตัวตั้งแต่มาถึงเรากอดลาจ๋ายและพูดคุยกันเพื่อคลายความทุกข์ แต่จะมีอยู่คนหนึ่งที่เงียบทำหน้าตึงไม่พูดไม่ยิ้มกับใครเลย“ไทเกอร์จ๋ายจะไปแล้วนะ” จ๋ายพูดกับเพื่อนคนนี้ที่เอาแต่เงียบไทเกอร์พยักหน้าพร้อมคำสั้น ๆ ที่เอ่ยออกมา “โชคดี”“แค่นี้เองเหรอที่จะบอก”“จะเอาแค่ไหน”“น่าน้อยใจชะมัดเลย”จ๋ายเบ้ปาก

ฉันพยายามดิ้นจนพี่เสือหยุดฉุดลาก เขาหันมาจ้องเขม็ง แววตาแข็งกร้าวคู่นั้นไม่น่าเชื่อว่าเคยมองฉันอย่างอ่อนโยน แต่มันก็นานมาแล้ว“รู้ไหมถ้าฉันไม่ทำแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้น” พี่เสือตวาดบอกเสียงดังลั่น “ไอ้ทริคมันไม่สนอะไรหรอกนะ”“อย่างที่พี่เสือกำลังทำอยู่ตอนนี้น่ะเหรอคะ”“อย่าปากดีให้มันมาก เพราะฉันไม่ได้ใจดีกับเธอแบบเมื่อก่อน จำไว้!!”“…”“เลิกยุ่งกับไอ้ผู้ชายคนนั้นซะ!!”พี่เสือคงจะหมายถึงพี่ยู ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าเขาจะรู้เห็น เพราะเรารู้จักกันมาปีกว่าแล้ว พี่ยูไม่ใช่คนไม่ดีอะไร“รับปากมา ว่าเธอจะไม่ยุ่งกับมัน”“เป็นห่วงใจ๋ขนาดนั้นเลยเหรอคะหรือว่ากำลังหวงอยู่”“หึ!!” พี่เสือหัวเราะในลำคอจากนั้นก็โอบเอวดึงแนบตัวแล้วโน้มลงมาจนใบหน้าของเราสองคนห่างกันแค่คืบ “ใช่ฉันหวง”“…” อย่าเด็ดขาดนะ ห้ามหัวใจเต้นแรงเพราะประโยคนั้นเด็ดขาดหัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัว ๆ อย่างไม่ฟังคำคัดค้านอะไร คำว่าหวงที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมานั้นมีอิทธิพลต่อความรู้สึกมากจริง ๆ“ลองคิดดูสิว่าฉันหวงอะไรบนตัวเธอ”“…” แทบกลั้นหายใจเมื่อพี่เสือโน้มลงมาเรื่อย ๆ จนปลายจมูกของเราชนกัน“หวงตรงนี้” ขณะพูดฝ่ามือก็ลูบอยู่บนขาอ่

พี่เสือเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูด “ขอร้องให้ฉันหยุดทำสิ”“ถ้าใจ๋ขอพี่เสือจะหยุดเหรอคะ”“คิดว่าฉันจะหยุดหรือเปล่าล่ะ”ฉันรู้ว่าไม่แน่ ๆ แต่ทำไมถึงบอกให้ขอร้องเหมือนจะทำตามอย่างนั้น หรือชอบที่เห็นฉันเอ่ยขอเสียงสั่นอย่างนั้นเหรอฝ่ามือหนาบีบเคล้นไปตามตัวของฉัน เสื้อผ้าหลุดลุ่ยออกจากตัวของฉันทีละชิ้น ๆ จนกระทั่งเหลือเพียงเรือนร่างที่เปลือยเปล่า“อื้อ~” เสียงประท้วงในลำคอดังขึ้นเมื่อถูกคนด้านบนตะโบมดูดเลียหน้าอกอย่างบ้าคลั่ง ไม่ใช่แค่ดูด พี่เสือยังใช้เขี้ยวฟันงับแล้วดึงเบา ๆ เหมือนกำลังลงโทษ“อึก~ มะ... มันเจ็บนะ” ฉันร้องบอกแค่ทว่ากลับถูกกัดแรงขึ้นจนต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ“คิดอะไรอยู่ถึงขึ้นรถไปกับมัน” คนที่ทำให้ฉันเจ็บเอ่ยถาม จากนั้นก็หยัดตัวขึ้นยืนแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง“ใจ๋มีสิทธิ์จะไปกับใครก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ”“แล้วทำไมต้องเป็นมัน”“พี่ยูไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น”“มั่นใจแค่ไหนว่ามันไม่รู้?”“ใจ๋รู้จักพี่ยูมานาน เขาไม่ใช่คนแบบนั้น”“ถ้าเชื่อใจมันมากขนาดนั้น เธอก็น่าจะคบกับมันไปซะ จะมาเสียเวลากับฉันทำไม”“ความรู้สึกมันห้ามกันได้เหรอคะ ถ้าห้ามได้ใจ๋จะไม่ชอบพี่เสือเด็ดขาด”สิ้นสุดคำพูดนั้

หลังจากกินข้าวเสร็จผู้ใหญ่ก็คุยเรื่องธุรกิจกันต่อ ส่วนฉัน ไทเกอร์และพี่เสือก็แยกตัวออกมา“พรุ่งนี้มีนัดทำงานที่บ้านโอดิน อย่าลืม” ไทเกอร์เตือน ปกติเวลามีงานที่มหาวิทยาลัยเราจะรวมตัวกันที่บ้านโอดินซะส่วนใหญ่เพราะเงียบสงบและอยู่ติดแม่น้ำ บรรยากาศดีสุด ๆ“อือรู้แล้ว”“มาคุยกันหน่อย” พี่เสือคว้ามือมาดึงแขนไม่สนใจว่าฉันกำลังคุยกับไทเกอร์อยู่“เฮีย” พอถูกน้องชายท้วงพี่เสือก็หันควับมาจ้องเขม็งทันที “มึงมีปัญหาอะไร”“จะพาใจ๋ไปไหน”“จะพาไปไหนแล้วทำไมต้องรายงาน”“ผมถามเฮียก็แค่ตอบ จะกวนประสาททำไม”“ถ้าห่วงขนาดนี้ทำไมไม่หมั้นเองซะ”“กล้าพูดออกมาได้ไงวะ ตอนนั้นใจ๋ขอให้ผมหมั้นแทนแล้วไม่ใช่?” ไทเกอร์ถามกลับอย่างหาเรื่อง พอพี่เสือเงียบเขาก็พูดต่อ “คนที่ไม่ยอมคือเฮีย ลืมรึไง”พี่เสือพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ จากนั้นก็ดึงฉันให้เดินตามตัวเองมาโดยไม่ฟังคำคัดค้านจากน้องชาย“มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”ฉันเอ่ยขึ้นก่อนที่พี่เสือจะพาเดินไปในที่ลับตาคน พอได้ยินคำทักท้วงเขาก็หยุดเดินแล้วหันหน้ามา“ตอนแรกอยากหมั้นกับฉันจนตัวสั่น ตอนนี้เป็นยังไง? อยากถอนหมั้นจนตัวสั่นเลยใช่ไหม” ฉันมองหน้าคนที่กำลังพูดอยู่อย่างไร้ความกลัว

ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรฟุ้งซ่านกับข้อความที่พี่เสือส่งมา เสียงสัญญาณก็ดังขึ้นพร้อมกับรถที่พุ่งทยานออกตัวไปด้วยความเร็ว ฉันรีบควานมือหาที่จับพร้อมหลับตาปี๋เพราะความกลัว หัวใจมันเต้นรัว ๆ หากมีพระวางอยู่ใกล้ ๆ คงจะรีบคว้ามากอดไว้แล้วสวดมนต์ รู้สึกได้ถึงแรงส่ายไปมาของรถและถูกกระแทกอย่างแรงจนศีรษะเหวี่ยงกระแทกกับกระจก ทำให้ต้องลืมตาขึ้นมาดูมันจุกในอกเพราะมั่นใจว่าพี่เสือจะไม่ทำแต่ฉันคิดผิดเพราะเขาทำไปแล้วถึงแม้รถจะไม่เสียหลักก็ตามมันยิ่งตอกย้ำว่าตัวเองไม่ได้สำคัญอะไรเลยจริง ๆ ที่คิดไปก่อนหน้าฉันก็แค่เข้าข้างตัวเองรถของพี่เสือพุ่งแซงขึ้นพร้อมปาดหน้าและไม่ยอมเปิดช่องให้พี่ยูได้ขึ้นแซง อย่างที่บอกว่าฝีมือคนละระดับกันถึงแม้จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบเมื่อครู่แต่ก็ยังใจเสียอยู่ หากพี่ยูประคองรถไม่ดีคงเสียหลักไปแล้ว เขากล้าทำมันจริง ๆแน่นอนว่ารถที่พุ่งเข้าเส้นชัยไปก่อนต้องเป็นพี่เสืออยู่แล้ว และพี่ยูก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไรที่ตัวเองแพ้ กลับกันพอจอดรถก็รีบหันมาถามฉัน“ใจ๋โอเคไหม”เพราะยังหวาดกลัวจึงไม่ได้ตอบไปทันที แต่พอจะอ้าปากตอบประตูทางฝั่งที่ฉันนั่งก็ถูกเปิดออกพร้อมแรงกระชากให้ลงจากรถจนตัวปลิวไม่