All Chapters of เสือร้ายพ่ายเมีย : Chapter 11 - Chapter 20

พอพี่เสือเดินหายเข้าไปในห้องนอนฉันก็รีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยก็นั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟา สมองมันเอาแต่คิดและรู้สึกอับอายกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป“ทำไมยังไม่กลับ?” พี่เสือเดินออกมาจากห้องพร้อมถามราวกับอยากไล่ให้ฉันออกไปไกล ๆ“มะ... ไม่มีรถกลับค่ะ”“ให้ไอ้ไทเกอร์มารับ”“ไปส่งใจ๋ไม่ได้เหรอคะ” ฉันเม้มปากแน่น ยังรู้สึกอายและเสียใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่แต่ก็ยังอยากอยู่กับเขา“ภาระ”“ไทเกอร์คงกลับไปแล้ว”“ถ้าเธอโทรไปหามันคงรีบมารับ” ฉันขมวดคิ้วเป็นปมเพราะดูเหมือนว่าพี่เสือพยายามยัดเยียดฉันให้กับน้องชายของตัวเอง“ถ้าการไปส่งใจ๋มันทำให้พี่เสือลำบากมาก เดี๋ยวใจ๋เรียกรถกลับก็ได้ค่ะ”“เรียกรถเป็น?”“ยี่หวาเคยสอนใจ๋แล้ว”“กล้านั่ง?”“ไม่มีทางเลือกนี่คะ” ไม่แปลกที่จะถูกคนตรงหน้าขมวดคิ้วมองเพราะฉันไม่เคยนั่งพวกแกรปหรือแท็กซี่เลย ปกติจะมีคนที่บ้านคอยไปรับไปส่ง ไม่ก็ขับรถเองบ้างไปกับเพื่อนบ้าง ยังดีที่พี่เสือจำได้ ว่าฉันไม่ชอบนั่งรถกับคนแปลกหน้า“เสียเวลา” พี่เสือสบถออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดเบอร์แล้วยกขึ้นแนบหูคิดว่าจะใจดีไปส่งแต่เปล่าเลย เขาโทรหาน้องชายของตัวเองต่

มึงจะเค้นเอาคำตอบแบบไหนจากกู” ผมถามไอ้โซ่เพราะเหมือนมันอยากให้คิดอีกแบบทั้งที่ผมมั่นใจและเชื่อแบบนั้นมาตลอด“กูแค่ถามเพราะสงสัย”“กูมั่นใจไปแล้ว”“ขอถามอีกข้อ”“อะไร?”“ถ้าเด็กคนนั้นเป็นใจ๋ มึงจะชอบน้องไหม”ผมเงียบแล้วคิดตามสิ่งที่เพื่อนถาม จริง ๆ ผมไม่ได้อะไรกับใจ๋มากนักถึงจะรู้ว่าเธอคิดยังไงแต่ก็มองเป็นน้องสาวมาตลอด พอมีเรื่องนี้มันทำให้ผมคิดว่าที่ผ่านมาใจดีกับเด็กคนนี้มากไป“ทำไมไม่ตอบ”“คำถามมันไร้สาระเกินไป”“ไม่ใช่ว่ามึงสับสน?”“ถ้ายังไม่หยุดถามมากกูจะซัดหน้ามึงแล้วนะโซ่”“โหดเกินไปนะเพื่อนกู”ผมมองเพื่อนแล้วส่ายหน้าไปมาเหมือนคิดผิดที่ตัดสินใจมาหามัน“อยากผ่อนคลายไหม?” คำถามนี้สำหรับกลุ่มพวกผมมันสื่อไปทางสิบแปดบวก ความหมายที่ว่าถ้าตอบว่าอยากก็จะรู้กันว่าต้องทำยังไง“ไม่”“เฮ้ย!! มึงเป็นใคร?” โซ่ขมวดคิ้วถามอย่างเหลือเชื่อที่ได้ยินคำปฏิเสธออกจากปากของผม“กูแค่ไม่มีอารมณ์จะทำเรื่องแบบนั้น ใครจะไปหื่นตลอดเวลาเหมือนมึง”“นอกจากไอ้ฉลามแล้วก็มึงนะเสือที่ครองตำแหน่ง”“กูไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น” เพราะความเครียดมันมีมากจนไม่คิดถึงเรื่องพวกนั้น ในหัวของผมตอนนี้มันมีเรื่องให้คิดเยอะแยะไปหมดพ

คำถามนั้นทำเอาคนฟังอย่างฉันแทบหยุดหายใจ ไม่ทันได้พูดอะไรใบหน้าคมคายก็ก้มลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอ“พะ... พี่เสือหยุดนะ”“อย่าทำแบบนี้กับใจ๋”“ชอบฉันมากไม่ใช่? นี่ไงฉันกำลังจะมอบความเป็นผัวให้นอนนิ่ง ๆ ไปซะ”“แต่ใจ๋ไม่ได้ต้องการ”“นี่ไงนรกที่ฉันบอกและเธอก็ยินดีจะลงมาด้วยกัน”“พี่เสือหยุด… อื้อ~”ริมฝีปากถูกบดขยี้อีกครั้ง ความแรงจากการดูดดึงทำให้รู้สึกชาหนึบไปทั่วปาก ฉันไม่ได้นอนแน่นิ่งพยายามขัดขึ้นแต่มือถูกดึงทึ้งไว้ด้านบนจึงไม่สามารถทำอะไรได้ และขนาดตัวที่ต่างกันหลายเท่าจึงไม่อาจสู้แรงคนที่ตัวโตกว่าได้ฝ่ามือหนาเริ่มลูบคลำไล่ตามตัวฉันอีกครั้ง แรงบีบเคล้นที่ต้นขาทำให้สะดุ้งเพราะความเจ็บ ผ่านไปครู่ใหญ่ริมฝีปากที่บดขยี้อยู่นั้นก็ผละออกไปทิ้งคราบน้ำลายเปรอะเปื้อนที่ปากเพราะชุดถูกดึงจนขาดลุ่ยไปแล้วจึงมีแค่กางเกงในตัวจิ๋วและบราเซียที่ปิดจุดสงวนทั้งสองเอาไว้ แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากฝ่ามือหนาได้“พอได้แล้ว จะ... ใจ๋กลัว” ฉันเอ่ยเสียงสั่น หวังให้คนที่เมาไม่มีสติหยุดทุกการกระทำ แต่ทว่าเหมือนเสียงที่ร้องขอออกไปนั้นเป็นแค่สายลมที่แผ่วเบาไม่เพียงแต่ไม่ยอมหยุด พี่เสือยังเลื่อนใบหน้ามาอยู่ในระดับของหน้าอก

ไทเกอร์ขมวดคิ้วกับคำพูดกำกวมของพี่ชาย เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบขอตัวเข้ามาในบ้าน และเห็นว่าพี่เสือคุยอะไรบางอย่างกับไทเกอร์ ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไร“ใจ๋จะไปไหนแต่งตัวสวยเชียว” จ๋ายถาม“พี่เสือจะพาไปกินข้าวข้างนอกน่ะ จ๋ายอยากไปด้วยกันไหม”“ไม่เอา จ๋ายไม่อยากไปเป็นก้าง”ฉันส่ายหน้าให้กับความคิดของแฝดน้อง หากจ๋ายไปด้วยจริง ๆ คนที่จะเป็นก้างคงเป็นฉันหลังจากแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาหาที่เสือที่นั่งรออยู่ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย รู้ว่าไม่อยากพาไปและฉันเองก็ไม่ได้อยากไปนัก เพราะรู้ว่าการกินข้าวในครั้งนี้คงเต็มไปด้วยความอึดอัดภายในรถถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้นฉันก็ไม่สามารถลืมมันได้เลย แต่มาอยู่สองต่อสองในรถแบบนี้ทำให้เกร็งจนเกือบลืมหายใจ“จะไปกินที่ไหน” เสียงทุ้มของคนที่ขับรถอยู่เอ่ยถามขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกำลังเหม่อ“แล้วแต่พี่เสือเลยค่ะ”“งั้นไปที่ห้องฉัน… ดีไหม”“ทะ... ทำไมต้องไปที่ห้อง” ฉันเอ่ยถามโดยไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้นไปสบตาคนที่นั่งข้าง ๆ เลยด้วยซ้ำ“เพราะมันทำอะไร ๆ สะดวก เธอไม่คิดแบบนั้น?”“ปะ... ไปห้างดีกว่าค่ะ”“หึ!!” เสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ของพ

ไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อเพราะพี่โซ่และพี่ปืนกลับมาพอดี ผู้หญิงสองคนนั้นก็ด้วย“ไปนั่งข้างเพื่อนฉัน” พอผู้หญิงที่เคยนั่งข้างกายจะหย่อนก้นลงบนตักพี่เสือก็ออกคำสั่ง“เดี๋ยว ๆ คือกูไม่ได้เรียกเธอมา ทำไมจู่ ๆ ปัดให้กู” พี่โซ่ถามขึ้นทันควัน“ก็ไม่ทำไม ที่ไม่ว่าง”“ก็ให้น้องใจ๋มานั่งข้างกูเหมือนเดิม”“จำเป็น?” พี่เสือขมวดคิ้วถามเพื่อน อย่าว่าแต่พี่โซ่กับพี่ปืนงงเลย ฉันเองก็เหมือนกัน“เป็นบ้าเหรอมึงอะ”“ใจ๋อยากกลับแล้วค่ะ แต่ดูเหมือนพี่เสือจะขับรถไม่ไหว พี่โซ่สะดวกไปส่งไหมคะ”“ได้เลยครับน้องใจ๋คนสวยของพี่”ฉันยิ้มให้พี่โซ่ก่อนจะลุกขึ้นแต่โดนรั้งสะโพกเอาไว้ จากนั้นพี่เสือก็พ่นคำหยาบโลนออกมา“ไม่ต้องเสือก!!”“มึงขับไหว?” พี่ปืนถาม“กูไม่ได้เมา”“แล้วผู้หญิงที่มึงเรียกมาเอาไง?”“ฝากมึงไปส่งด้วยแล้วกัน”พูดจบพี่เสือก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมดึงให้ฉันยืนขึ้นด้วย เขาดูอารมณ์ไม่ดีซึ่งมันก็ปกติ เวลาอยู่กับฉันไม่เคยจะอารมณ์ดีหรอกถ้าไม่ใช่เมื่อก่อน“ให้มันได้แบบนี้สิเพื่อนกู” พี่ปืนบ่นพร้อมส่ายหน้า“เสือ มึงอย่ามองน้องเป็นคนอื่น สิ่งที่มึงทำอยู่มันทำให้น้องเจ็บปวด” พี่โซ่เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง“มึงถามเจ